Zachowanie zmierzające do zniszczenia lub uszkodzenia przedmiotów bądź ludzi, a nawet siebie /samoagresja/, co może prowadzić do samobójstwa. Agresja występuje jako reakcja na sytuację trudną lub jako następstwo frustracji i przejawia się w ataku werbalnym lub fizycznym.
Badaniom lekarskim i psychologicznym, przeprowadzanym w celu oceny zdolności fizycznej i psychicznej do wykonywania zadań pracownika ochrony fizycznej, podlegają osoby ubiegające się o wydanie licencji pracownika ochrony fizycznej pierwszego i drugiego stopnia oraz osoby posiadające licencję pracownika ochrony fizycznej.
Badanie psychologiczne obejmuje w szczególności ocenę poziomu umysłowego, ocenę osobowości z uwzględnieniem funkcjonowania w sytuacjach trudnych oraz ocenę poziomu dojrzałości społecznej. Zakres badania psychologicznego może zostać poszerzony, jeżeli psycholog uzna to za niezbędne do prawidłowej oceny zdolności psychicznej osoby badanej.
Badanie lekarskie obejmuje:
- badanie ogólne stanu zdrowia, obejmujące w szczególności ocenę układu krążenia i oddechowego oraz ocenę narządu ruchu,
- badania specjalistyczne: okulistyczne, otolaryngologiczne, psychiatryczne i neurologiczne,
- inne badania specjalistyczne i badania pomocnicze, zlecone przez lekarza przeprowadzającego badanie ogólne stanu zdrowia.
Po przeprowadzeniu badania ogólnego stanu zdrowia oraz na podstawie opinii psychologa i opinii lekarzy specjalistów, a także wyników badań pomocniczych, lekarz wydaje orzeczenie lekarskie. W razie stwierdzenia w orzeczeniu lekarskim braku zdolności fizycznej i psychicznej do uzyskania licencji pracownika ochrony fizycznej lub dalszego wykonywania zadań pracownika ochrony fizycznej, lekarz sporządza dodatkowy egzemplarz orzeczenia lekarskiego i przekazuje listem poleconym, z zachowaniem poufności, właściwemu terytorialnie komendantowi wojewódzkiemu Policji.
Jest to zachowanie się nie mające charakteru ani czynnej napaści lub czynnego oporu, ale które ma na celu przeszkadzanie czynnościom służbowym lub sprzeciwianie się żądaniom pracownika ochrony. Bierny opór następuje wówczas, gdy ujęta osoba nie zagraża pracownikowi ochrony tj. nie atakuje go, lecz przez swoje zachowanie pragnie uniemożliwić mu wykonanie czynności służbowej np. położy się usiądzie, chwyci się jakiegoś przedmiotu np. drzwi, ramy okiennej drzewa itp., i nie chce udać się z pracownikiem ochrony, albo stanie w drzwiach z rozkrzyżowanymi rękami i nie chce ustąpić czy przepuścić.
Broń biologiczna od dawna stanowi zagrożenie dla bezpieczeństwa państw, a przede wszystkim - ich ludności cywilnej. Po terrorystycznym ataku na World Trade Center poczucie zagrożenia niepomiernie wzrosło. W obecnej sytuacji szczególnie ważne jest staranne wykonywanie rutynowych procedur, np. stałych kontroli ujęć wody czy magazynów trucizn przez sanepidy, szkolenie pracowników ochrony zdrowia i inspekcji sanitarnej w zakresie schematów postępowania w momencie zagrożenia, a także szybkie reagowanie odpowiednich służb na wszelkie niepokojące sygnały. Broń biologiczna, zwana też bakteriologiczną, jest zaliczana do broni masowego rażenia. Wykorzystuje się w niej mikroorganizmy chorobotwórcze, jak wirusy, bakterie lub toksyny niektórych mikroorganizmów. Mogą być przenoszone przez bomby, pojemniki z zakażonymi cieczami i gazami, ewentualnie owady, które wywołują choroby. Użycie broni biologicznej zostało zakazane protokołem genewskim z 1925. W 1972 podpisano konwencję o zakazie prowadzenia badań, produkcji oraz gromadzenia broni biologicznej. Umowę ratyfikowało ponad 140 państw. Jednak społeczność międzynarodowa nie wypracowała skutecznych mechanizmów weryfikacji tego zobowiązania, które było wielokrotnie łamane przez różne kraje. Działo się tak, mimo systematycznie organizowanych konferencji przeglądowych dotyczących przestrzegania konwencji. Statystyki prowadzone przez Instytut Studiów Międzynarodowych w Monterey odnotowują, że od 1975 r. do sierpnia 2000 r. terroryści atakowali na całym świecie 126 razy używając jako broni substancji chemicznych lub biologicznych. Znaczną część tej statystyki wypełnia działalność japońskiej sekty Najwyższa Prawda (Aum Szinrikjo). Efekty, jeśli porównać je z wynikami ataków “konwencjonalnych” pochłaniających setki, a w przypadku ataku na WTC tysiące ofiar, były mizerne. Najbardziej spektakularny atak chemiczny Najwyższej Prawdy na tokijskie metro 20 marca 1995 r. spowodował śmierć 12 osób. Wcześniejsze próby użycia wąglika, np. zamach na gmach parlamentu czy atak podczas uroczystości ślubu następcy tronu cesarskiego spełzły na niczym. Czy dlatego, jak twierdziło wielu analityków, że terrorystom tak naprawdę nie chodziło o jak największą liczbę ofiar, lecz o rozgłos? Szczegóły dochodzeń w najgłośniejszych sprawach, w tym śledztwo dotyczące Aum Szinrikjo pokazują, że terroryści nie mieli żadnych skrupułów i liczyli na większą skuteczność swoich tajnych broni. Na szczęście zabrakło im umiejętności. Okazuje się, że przygotowanie sarinu lub wąglika w formie umożliwiającej masową zagładę wymaga nie lada wiedzy, aparatury i doświadczenia, które wbrew wielu obiegowym opiniom wcale niełatwo kupić za pieniądze. Na liście zarazków, które mogą zostać użyte znajdują się niebezpieczne mikroby o wielkiej sile rażenia, jak wąglik, ospa, dżuma, wirusy gorączek krwotocznych; terroryści mogą też wykorzystać jad kiełbasiany. Na kilka z tych chorób działają szczepionki. Jednak w praktyce nie można z nich skorzystać, ponieważ należałoby zaszczepić setki tysięcy osób, a ponadto nie wiadomo, na którą z ewentualnych chorób i nie można jednej osobie podać wszystkich szczepionek. Skutki użycia broni biologicznej nie występują od razu, czasami dopiero po kilkunastu dniach. Ogromnie ważne jest więc wykrycie wszelkich symptomów i szybkie zdiagnozowanie rodzaju zastosowanych bakterii czy wirusów. W związku z częstymi przypadkami zgłoszeń podejrzanych przesyłek pocztowych kojarzonych z potencjalnym zagrożeniem epidemiologicznym - mimo nie stwierdzenia w Polsce żadnego realnego zagrożenia bronią biologiczną – wskazane jest zachowanie maksymalnej ostrożności, a w szczególności profilaktyczne:
- nieotwieranie kopert, paczek przesyłanych pocztą lub gońcem, jeżeli nie jest nam znany nadawca lub gdy nadawca nie potwierdza wysyłki,
- nieotwieranie przygodnie znalezionych paczek lub innych przedmiotów pozostawionych przez nieznane osoby w różnych miejscach publicznych lub prywatnych posesjach,
- niedotykanie nieznanych, rozsypanych lub rozlanych substancji oraz niedopuszczanie do ich rozprzestrzenienia się, poprzez szczelne nakrycie ich folią lub tkaniną.
W przypadku znalezienia lub otrzymania wymienionych przedmiotów konieczne jest niezwłoczne powiadomienie Policji i Straży Pożarnej.
Ważnym rozwiązaniem jest utrwalenie zawartej w ustawie o ochronie osób i mienia koncepcji rozszerzenia kręgu podmiotów mogących uzyskać świadectwa upoważniające do posiadania tzw. broni obiektowej. Art. 29 ustawy wymienia sześć takich podmiotów mogących uzyskać świadectwa upoważniające do posiadania tzw. broni obiektowej.
Pozwolenia na broń na okaziciela zwane "świadectwem broni” może być wydane:
1. Przedsiębiorcom i jednostkom organizacyjnym, którzy na podstawie odrębnych przepisów powołali wewnętrzne służby ochrony, jeżeli broń jest niezbędna do wykonywania przez te służby.
2. Przedsiębiorcom, którzy uzyskali koncesje na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia, jeżeli broń jest im niezbędna w zakresie i formach określonych w koncesji.
3. Podmiotom prowadzącym strzelnicę.
4. Szkołom, organizacjom sportowym i łowieckim, stowarzyszeniom obronnym w celu szkolenia i realizacji ćwiczeń strzeleckich lub innym placówkom oświatowym oraz organizatorom kursów, kształcącym w zawodzie pracownika ochrony.
5. Podmiotom wykonującym zadania związane z realizacją filmów i innych przedsięwzięć artystycznych.
6. Urzędom, instytucjom, zakładom, przedsiębiorcom i innym podmiotom, których pracownikom broń jest niezbędna do ochrony osobistej w związku z wykonywaniem przez nich obowiązków pracowniczych związanych ze szczególnym narażeniem na zamach przeciwko życiu lub zdrowiu.
Pracownicy zatrudnieni przez te podmioty, lecz nie posiadający licencji pracownika ochrony, mogą zostać dopuszczeni do broni obiektowej w czasie wykonywania zadań służbowych określonych w art. 29 ustawy, jeśli spełniają wymagane kryteria osobowe tj. zdali egzamin ze znajomości broni i praktycznych umiejętności posługiwania się nią oraz przeszli odpowiednie badania.
Osoby posiadające licencję pracownika ochrony mogą być dopuszczone do dostępu do broni obiektowej. Licencja zawiera w sobie pozwolenie na broń, a jej uzyskanie oznacza, że licencjonowany pracownik ochrony spełnia warunki określone w art. 15 ust 1-5 oraz art. 16 ust 1 ustawy o broni i amunicji.
Dopuszczenie do posiadania broni obiektowej następuje w drodze decyzji administracyjnej.
W przełożeniu na język praktyki uregulowania ustawowe oznaczają, że właściwy organ Policji będzie wydawał pozwolenia na określona liczbę jednostek określonego rodzaju broni szefom firm świadczących usługi w dziedzinie ochrony osób i mienia. Broń będzie musiała być zaewidencjonowana i złożona w odpowiednim miejscu zabezpieczonym zgodnie z odrębnymi przepisami. Pracownicy ochrony będą ją otrzymywali tylko na czas pełnienia służby. Noszenie broni obiektowej przez pracowników po służbie będzie karane tak, jak jej nielegalne posiadanie. W obiektach podlegających obowiązkowej ochronie posiadanie na służbie broni innej niż obiektowa – na podstawie indywidualnych pozwoleń – będzie niedopuszczalne.
Celem użycia tych środków jest zmuszenie drugiego człowieka do podporządkowania się poleceniom wydanym na podstawie obowiązującego prawa, przez pracownika ochrony.
Z powyższego wynika, że użycie środków przymusu nie może być podyktowane np. zemstą, czy odwetem, wymierzeniem samemu sprawiedliwości drugiemu człowiekowi itp., lecz ma być środkiem koniecznym do wymuszenia podporządkowania się określonym poleceniom. Mogą to być oczywiście nakazy lub zakazy wydane zgodnie z obowiązującym prawem.
Czas pracy jest to czas, w którym pracownik gotowy do świadczenia pracy pozostaje do dyspozycji pracodawcy, niezależnie od miejsca, w którym się znajduje. Zwykle pracownicy świadczą pracę w zakładzie pracy, ale mogą również pracować w innym miejscu wyznaczonym przez pracodawcę /np. mogą pracować w domu/.
Rozkład czasu pracy to ustalony przez pracodawcę plan pracy określający, kiedy praca winna być świadczona i jak długo trwa dzień roboczy i tydzień roboczy w danym zakładzie bądź dla określonej kategorii pracowników. Okres rozliczeniowy to określony okres, do którego odnoszą się wszystkie maksymalne normy czasu pracy i według którego prowadzona jest ewidencja tego czasu /np. jeden miesiąc, trzy miesiące i in./
Do 1 stycznia 2003 r. okres rozliczeniowy został ustalony na czas 3 miesięcy. Od tej daty jednak okres ten będzie trwał 4 miesiące. Oprócz tego, także od 1 stycznia 2003 r. istnieje możliwość wydłużenia okresów rozliczeniowych do 6 miesięcy w:
· budownictwie,
· rolnictwie,
· hodowli,
· przy pilnowaniu mienia lub osób,
· pracach użytecznych społecznie lub służących zaspokajaniu codziennych potrzeb ludności.
Dodatkowo, przy spełnieniu powyższych warunków, a także jeżeli jest to uzasadnione nietypowymi warunkami organizacyjnymi lub technicznymi, które mają wpływ na przebieg procesu pracy, podstawowy okres rozliczeniowy może być wydłużony nawet do 12 miesięcy.
Podstawowa norma czasu pracy.
Podstawowe normy czasu pracy to 8 godzin na dobę i - przeciętnie - 40 na tydzień w przyjętym okresie rozliczeniowym.
Firmy, w których jest to uzasadnione rodzajem lub organizacją pracy mogą wprowadzić tzw. przerywany czas pracy. Przerwa nie będzie jednak wliczana do czasu pracy i może wynosić maksymalnie 5 godzin. Wynagrodzenie pracownika za tę przerwę wynosić będzie połowę wynagrodzenia jaki otrzymałby za czas przestoju. Możliwość wprowadzenia przerywanego czasu pracy przysługuje pracodawcom od 1 stycznia 2003r.
Inne przerwy w czasie pracy.
W przypadku gdy pracownik pracuje co najmniej 6 godzin na dobę, przysługuje mu 15 minut przerwy na posiłek. Oprócz tego kwadransa pracodawca może wprowadzić dłuższą przerwę z przeznaczeniem na posiłek lub załatwienie spraw osobistych. Jednak ta 60-minutowa przerwa nie będzie wliczana do czasu pracy.
Praca wykonywana ponad normy czasu pracy.
Kodeks pracy stanowi, iż praca wykonywana ponad normy czasu pracy, ustalone zgodnie z przepisami kodeksu, stanowi pracę w godzinach nadliczbowych. Praca taka jest dopuszczalna tylko w razie konieczności prowadzenia akcji ratowniczej dla ochrony życia lub zdrowia ludzkiego albo dla ochrony mienia lub usunięcia awarii lub szczególnych potrzeb pracodawcy. Kodeks pracy wskazuje, iż należy wprowadzić pewne limity w stosunku do godzin nadliczbowych.
Można tego dokonać:
- w układzie zbiorowym pracy,
- w regulaminie wynagradzania lub umowach o pracę.
Jednak zasadą jest, że nigdy w tych przypadkach tygodniowy wymiar czasu pracy danego pracownika nie może przekroczyć 48 godzin.
Wynagrodzenie za przepracowane godziny nadliczbowe.
Za 2 pierwsze godziny nadliczbowe pracownikowi należy się dodatek 50-procentowy /50% wynagrodzenia). Dodatek 100-procentowy /100% wynagrodzenia/ pracownik otrzymuje za dalsze nadgodziny oraz te, które pracownik przepracował w nocy, niedziele i święta. Natomiast po nowelizacji wysokość dodatków za godziny nadliczbowe od 1 stycznia 2003 r. ulegnie obniżeniu. Za cztery pierwsze nadgodziny pracownik otrzyma dodatek w wysokości 50%. Dopiero za każdą następną 100%.
Jeżeli pracę w godzinach nadliczbowych pracownik wykonuje w niedziele i święta, które są dla niego dniami pracy /zgodnie z rozkładem czasu pracy, który go obowiązuje/, to także obowiązywać go będzie taka stawka. Tylko za pracę w godzinach nadliczbowych przypadających w nocy, niedziele i święta, które nie są dla pracownika dniami pracy, a także za godziny nadliczbowe przypadające w dniu wolnym od pracy udzielonym w zamian za pracę w niedzielę lub święto, dodatek wypłacany będzie w wysokości 100%. Praca w nocy, niedziele i święta.
Praca nocna to praca wykonywana pomiędzy godzinami 21.00 - 07.00. Za godzinę pracy w porze nocnej wypłaca się dodatkowe wynagrodzenie w postaci 100% stawki godzinowej. W Polsce dniami wolnymi od pracy są soboty, niedziele i określone święta. W takich dniach świadczenie pracy dozwolone jest tylko w ściśle określonych sytuacjach. Między innymi praca w niedziele i święta jest dozwolona w razie konieczności prowadzenia akcji ratowniczej, ochrony mienia, usuwania awarii, a także w ruchu ciągłym, przy niezbędnych remontach, w transporcie, rolnictwie i przy wykonywaniu prac koniecznych ze względu na ich publiczną użyteczność i codzienne potrzeby ludności /np. w handlu, usługach, gastronomii, hotelach, szpitalach, domach opieki i in./. Pracownikowi, który jest zatrudniony w niedziele pracodawca musi udzielić innego dnia wolnego od pracy w tygodniu. Przy pracy w święto pracodawca może udzielić takiego wolnego dnia.
Czas pracy w ruchu ciągłym. Jest to sytuacja w której mamy do czynienia ze stosowaniem takiej organizacji czasu pracy, która zapewnia nieprzerwany przebieg procesu pracy przez 24 godziny na dobę i 7 dni w tygodniu, także w niedziele i święta. Słowem chodzi tu o pracę, która nie może być wstrzymana.
Taka organizacja pracy jest możliwa, gdy wymagają tego przyczyny technologiczne, tzn. wymogi wynikające z metod przetwarzania surowców i wytwarzania półwyrobów oraz wyrobów. Dopuszczalne jest także odpowiednie stosowanie wydłużonych norm czasu pracy w odniesieniu do tych prac, które nie mogą być wstrzymane ze względu na konieczność ciągłego zaspokajania potrzeb ludności. Tytułem przykładu można tutaj wskazać np.: prace w handlu, gastronomii i w zakładach świadczących usługi dla ludności w zakresie zaspokajania codziennych potrzeb, prace w placówkach służby zdrowia i domach pomocy społecznej, prace w zakładach komunalnych i komunikacyjnych.
Ten sposób organizacji czasu pracy nie musi być stosowany w całym zakładzie pracy, może on być wprowadzony w poszczególnych jego oddziałach, wydziałach lub na poszczególnych stanowiskach pracy.
Normy czasu pracy obowiązujące w związku z czasem pracy w ruchu ciągłym.
Konieczne są w tym wypadku wydłużone normy czasu pracy i to zarówno tygodniowe, jak i dobowe. Dopuszczalne jest przedłużenie czasu pracy do 48 godzin przeciętnie na tydzień w przyjętym okresie rozliczeniowym, trwającym nie dłużej niż 4 tygodnie.
W granicach tej normy, w stosunku dobowym dopuszczalne jest z kolei wydłużenie podstawowych norm do 12 godzin na dobę w jednym dniu w niektórych tygodniach. Oznacza to, że pracownik pracujący w tym systemie czasu pracy może wykonywać pracę przez więcej niż 8 godzin na dobę, byle nie było to więcej niż 12 godzin i pod warunkiem, że w takim wydłużonym czasie pracować będzie tylko jeden raz w tygodniu oraz w nie każdym tygodniu okresu rozliczeniowego przyjętego w jego zakładzie pracy. Czas pracy w ruchu ciągłym polega na pracy wykonywanej “na 3 zmiany” po 8 godzin.
Czterobrygadowa /lub podobna/ organizacja pracy.
Polega ona na wymiennym zaangażowaniu w procesie pracy czterech zespołów pracowniczych, z których trzy pracują zmianowo w ciągu doby, czwarta zaś wypoczywa. Wymiana zespołów pracowniczych następuje w określonych cyklach.
W tak ukształtowanej formule organizacji czasu pracy, nie może on przekraczać 8 godzin na dobę i przeciętnie 40 godzin na tydzień w okresie rozliczeniowym, który nie może być dłuższy niż 4 miesiące. W praktyce wygląda to tak, iż pracownik, który jest zatrudniony w ramach czterobrygadowej organizacji pracy, ma prawo - za każdy miesiąc pracy w tym systemie - do jednego dnia wolnego od pracy ponad limit dni dodatkowo wolnych od pracy /kiedy ustanowiono przeciętną czterdziestogodzinną normę tygodniową/.
To wykroczenie przeciw prawu. Obejmuje dobra osobiste człowieka, takie jak:
- zdrowie,
- godność,
- cześć,
- swobodę sumienia,
- tajemnicę korespondencji,
- nietykalność mieszkania /mir domowy/,
- twórczość naukową, artystyczną, wynalazczą, racjonalizatorską.
Czyn niedozwolony może być ścigany, jeżeli jego następstwem jest szkoda /art. 415 Kc/.
Na pracownika ochrony lub inną osobę. Należy przez to rozumieć wszelkie działania zmierzające do naruszenia nietykalności fizycznej (cielesnej) i wyrządzenia przez to bólu np. bicie rękami, kopanie, gryzienie, rzucanie przedmiotami itp. Przy czym nie jest wymagane, aby nastąpiło wyrządzenie dolegliwości fizycznej. Wystarczy sam fakt, że czyn sprawcy zmierzał do naruszenia nietykalności cielesnej np. sprawca zamierzył się aby uderzyć. Czynna napaść wyrażać się może również w groźbie mającej na celu zmuszenie pracownika ochrony do zaniechania wykonywania obowiązku np. próba odebrania pałki, czy obezwładnienia itp. Należy zaznaczyć, iż w przypadku czynnej napaści, jeżeli napastnik nie przejawia zamiaru ponowienia napaści, to użycie środka przymusu jest niecelowe, bowiem nosiłoby znamiona zemsty ze strony pracownika ochrony.
Jest to zachowanie inne, niż czynna napaść. Polega na działaniu przy użyciu przemocy lub groźby bezprawnej w celu zmuszenia pracownika ochrony do zaniechania prawnej czynności służbowej. Czynny opór może przejawiać się w usiłowaniu uwolnienia lub uwolnieniu z rąk pracownika ochrony (przez osoby trzecie) osoby ujętej lub przez samego ujętego. Może też polegać na uniemożliwieniu pościgu np. przez uszkodzenie pojazdu pracownika ochrony, przytrzymanie go siłą, zagrożenie użyciem siły, czy podłożenie nogi. Za czynny opór należy również uważać zasypanie własnych oczu np. piaskiem, solą, mąką itp.
1. Tabela służby zawierająca dane o:
- rodzaju służby,
- rozmieszczeniu pracowników ochrony na służbie i zadaniach dla nich,
- obsadzie służby i czasie jej pełnienia.
2. Dziennik zmiany zawierający dane o:
- czasie rozpoczęcia i zakończenia zmiany,
- obsadzie personalnej zmiany,
- rozmieszczeniu poszczególnych pracowników ochrony i czasie wykonywania przez nich zadań.
3. Dziennik wydarzeń zawierający:
- wpis daty i godziny zaistniałego wydarzenia,
- opis wydarzenia,
- dane personalne osób uczestniczących w wydarzeniu,
- dane personalne pracowników ochrony, którzy podejmowali interwencję.
4. Instrukcja współpracy z Policją, jednostkami ochrony przeciwpożarowej, obrony cywilnej i strażami gminnymi /miejskimi/.
5. Instrukcja postępowania pracowników ochrony w przypadku napadu, włamania, pożaru, powodzi awarii.
6. Dziennik szkolenia pracowników ochrony.
Niezależnie od wymienionej dokumentacji, jeżeli tego wymagają względy ochrony, można prowadzić dokumentację pomocniczą dotyczącą :
instrukcji kontroli ruchu osobowego i materiałowego
instrukcji konwojowania
instrukcji obsługi systemów i urządzeń sygnalizacji alarmowej
Ogół ocen i norm moralnych przyjętych w danej zbiorowości społecznej /narodowej, religijnej, zawodowej itp./, często rozumiana jako synonim moralności.
Nauka o moralności, jako jedna z dziedzin filozofii. Współcześnie przez etykę rozumie się dyscyplinę zajmującą się moralnością zarówno w aspekcie opisowym /etyka opisowa/, jak i normatywnym /etyka normatywna/.
Impreza sportowa, artystyczna lub rozrywkowa, na której liczba miejsc dla osób na stadionie, w innym obiekcie niebędącym budynkiem lub na terenie umożliwiającym przeprowadzenie imprezy masowej wynosi - nie mniej niż 1.000, a w przypadku hali sportowej lub innego budynku umożliwiającego przeprowadzenie imprezy - nie mniej niż 300.
Nie są imprezami masowymi imprezy odbywające się w teatrach, operach, operetkach, filharmoniach, kinach, muzeach, bibliotekach, domach kultury i galeriach sztuki, a także imprezy organizowane w placówkach oświatowych, imprezy sportowe organizowane wyłącznie dla sportowców niepełnosprawnych, imprezy organizowane w ramach współzawodnictwa sportowego dzieci i młodzieży oraz imprezy rekreacyjne.
Impreza masowa, w czasie której, jak wynika z posiadanych informacji i dotychczasowych doświadczeń dotyczących zachowania osób uczestniczących, istnieje obawa wystąpienia aktów przemocy lub agresji.
Należy przez to rozumieć ogół skoordynowanych przedsięwzięć podejmowanych przez organizatora imprezy, wójta, burmistrza, prezydenta miasta, starostę, wojewodę, Policję, Państwową Straż Pożarną i inne jednostki organizacyjne ochrony przeciwpożarowej, służbę zdrowia, a w razie potrzeby przez inne właściwe służby i organy.
Poza ogólnym unormowaniem ustawowym, szczegółowe warunki i sposoby działania służb porządkowych organizatora imprez masowych reguluje rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 2 lipca 2002 r. w sprawie wymogów jakie powinny spełniać służby porządkowe organizatora imprezy masowej w zakresie wyszkolenia i wyposażenia oraz szczegółowych warunków i sposobów ich działania /Dz.U. 02.113.986/. W myśl znowelizowanych przepisów członkowie będą musieli zdobyć specjalistyczne kwalifika...
teo22