CLIVE CUSSLER
ZŁOTO INKÓW
(Przełożył: Ziemowit Andrzejewski)
AMBER 1999
Pełnomorski statek Inków A.D. 1533 Zapomniane morze
Nadciągnęli z południa wraz z porannym słońcem, a kiedy sunęli po roziskrzonej wodzie, sprawiali wrażenie migotliwych zjaw w pustynnym mirażu. Kwadratowe bawełniane żagle flotylli tratew zwisały bezwładnie pod łagodnym lazurem nieba, wiosła rytmicznie pogrążały się w wodzie, chociaż ani jeden okrzyk komendy nie zburzył niesamowitej ciszy. Wysoko w górze sokół to wznosił się, to opadał, jak gdyby wiodąc sterników ku jałowej wysepce, sterczącej w samym środku śródlądowego morza. Tratwy były skonstruowane z powiązanych i podgiętych na obu końcach wiązek sitowia; sześć takich wiązek składało się na jeden kadłub, wzmocniony więźbą i kilem z bambusa. Wygięte dzioby i rufy miały kształt węży o psich pyskach, które szczerzyły kły ku niebu, przez co mogło się zdawać, że wyją do księżyca. Na zaostrzonym dziobie tratwy płynącej przodem, w fotelu przypominającym tron siedział dostojnik dowodzący flotyllą. Nosił bawełnianą tunikę, zdobną turkusowymi cekinami, i wełniany płaszcz, haftowany w wielobarwny wzór. Głowę okrywał mu pióropusz, twarz zaś - złota maska; żółtawo migotały w słońcu także jego kolczyki, masywny naszyjnik i naramienne bransolety, ba, nawet trzewiki wielmoży wykonano ze złota. Członkowie załogi, i to czyniło widok jeszcze bardziej zdumiewającym, byli wystrojeni z nie mniejszym przepychem. Z trwogą i podziwem przyglądali się tubylcy intruzom, którzy wtargnęli na ich wody. Nie podejmowali prób obrony swych terytoriów, byli bowiem prostymi myśliwymi i zbieraczami, którzy chwytali w paści króliki, łowili ryby i wypełniali kosze zerwanymi lub wygrzebanymi z ziemi darami natury. Prymitywni, w zastanawiającym kontraście do tworzących rozległe imperia sąsiadów z południa i wschodu, żyli i umierali ani myśląc o wznoszeniu olbrzymich świątyń. Teraz jak zahipnotyzowani przyglądali się sunącemu po wodzie niewiarygodnemu bóstwu, jednomyślnie postrzegając wydarzenie jako cudowne przybycie z zaświatów wojowniczych bogów. Zagadkowi przybysze, całkowicie ignorując lud okupujący brzegi, nieznużenie wiosłowali ku celowi swej podróży; spełniali uświęconą misję, nie zwracali zatem uwagi na sprawy mało istotne - w stronę tubylców nie padło ani jedno spojrzenie. Zmierzali wprost ku stromym skalistym zboczom góry, której szczyt, wznoszący się na dwieście metrów ponad powierzchnię morza, tworzył nie zamieszkaną i prawie pozbawioną roślinności wysepkę, zwaną przez tuziemców Martwą Olbrzymką, długi bowiem i niski grzbiet wzniesienia przypominał ciało kobiety pogrążonej w kamiennym śnie.
Złudzenie to zwiększała jeszcze nieziemska aureola, skrzesana ze skał przez słoneczne promienie. Wnet świetliście wystrojeni żeglarze osadzili tratwy na usianej kamykami niewielkiej plaży, przechodzącej w wąski kanion; spuścili z masztów bawełniane płachty, zdobne - co skutecznie potęgowało lęk i szacunek tubylczych gapiów - wielkimi haftami wyobrażającymi fantastyczne zwierzęta, i przystąpili do wyładunku ogromnych trzcinowych koszy oraz ceramicznych dzbanów. Przez cały dzień układali ładunek w stos potężny wprawdzie, lecz uładzony, wieczorem natomiast, kiedy słońce skrywało się za zachodnim horyzontem, utonęli w mroku, przewiercanym tylko migotliwymi płomykami. Gdy zaczął wstawać nowy dzień, okazało się, że tratwy wciąż spoczywają na brzegu jak martwe ryby, ładunek zaś leży na poprzednim miejscu. Tymczasem kamieniarze, nie szczędząc potu, z pasją zaatakowali skalisty szczyt góry mosiężnymi dłutami i łomami, i przez sześć najbliższych dni tak uporczywie kuli i obłupywali kamień, że przybrał wreszcie przeraźliwą postać skrzydlatego jaguara o wężowym łbie. Kiedy dobiegły końca ostatnie prace rzeźbiarskie i polerownicze, odnosiło się wrażenie, iż groteskowa bestia gotuje się, by dać susa ze skały, w której ją wykuto. Przez cały ten czas kosze i dzbany stopniowo znikały z plaży, aż wreszcie ani jeden nie pozostał.
Potem, gdy pewnego ranka starym już zwyczajem miejscowi ponad wodą sięgnęli wzrokiem ku wyspie, znaleźli ją pustą. Tajemniczy lud, przybyły tu z południa na tratwach, rozwiał się jak sen, a o tym, że nie był ułudą, zaświadczał potężny jaguar z wężowym łbem, który obnażał kły i szczelinami oczu omiatał wzgórza, ciągnące się aż po horyzont na brzegu śródlądowego morza.
Ciekawość rychło przemogła strach i już nazajutrz po południu czterech śmiałków z największej wsi, dodawszy sobie odwagi krzepkim miejscowym piwem, zepchnęło na wodę czółno wydłubane z jednego pnia drzewa i machając wiosłami popłynęło na wyspę. Widziano z lądu, jak dobijają do brzegu i znikają w wąskim kanionie prowadzącym w głąb góry. Do późnej nocy i przez cały następny dzień krewni i sąsiedzi oczekiwali ich powrotu - daremnie. Zaginął po nich wszelki ślad i zniknęła nawet dłubanka. Pierwotny lęk tubylców zwielokrotnił się jeszcze, kiedy nagle na małe morze spadł straszliwy sztorm, zmieniając je we wrzący kocioł. Słońce raptownie zgasło, niebo okryło się czernią, jakiej nie pamiętali najstarsi ludzie; owym przejmującym zgrozą ciemnościom towarzyszył świszczący wiatr, co spienił fale i dokonał spustoszeń w nabrzeżnych wioskach. Mogło się zdawać, iż żywioły toczą ze sobą wojnę, smagając przy okazji ląd, bądź też - i w tej kwestii mieszkańcy tamtejszych okolic żywili zupełną pewność - że wiedzeni przez jaguara o wężowym łbie bogowie nieba i ciemności wywierają zemstę na pobratymcach zuchwalców, którzy poważyli się wtargnąć w ich domenę. Poszeptywano o klątwie rzuconej na intruzów.
A potem sztorm zniknął za horyzontem równie nagle, jak zza niego napłynął, wiatr zamarł zupełnie, pogrążając świat w ciszy, która wydawała się aż nienaturalna, słońce roziskrzyło powierzchnię morza równie spokojnego jak dawniej. Nadleciały mewy i jęły zataczać kręgi nad czymś, co podczas burzy fale cisnęły na wschodni brzeg. Zaciekawieni ludzie ostrożnie ruszyli w tę stronę, przystanęli niepewnie, podeszli bliżej - i wtedy zbiorowe sapnięcie wyrwało się z ich ust, pojęli bowiem, że na piasku plaży spoczywają zwłoki jednego z cudzoziemców przybyłych z południa. Miał na sobie tylko ozdobną, haftowaną tunikę; po złotej masce, pióropuszu i bransoletach nie było śladu. W przeciwieństwie do ciemnoskórych i kruczowłosych tuziemców, topielec miał jasne włosy i białą skórę, jego niewidzące oczy były błękitne. Stojąc, byłby o dobre pół głowy wyższy od najroślejszego z ludzi, którzy przyglądali mu się teraz w bezbrzeżnym zdumieniu. Dygocąc ze strachu, ostrożnie zanieśli go i złożyli do czółna, wytypowali ze swego grona dwóch najśmielszych, ci zaś dowieźli zwłoki na wyspę, spiesznie położyli je na plaży i wściekle machając wiosłami, wrócili na ląd. Długo jeszcze po śmierci najstarszych świadków niezwykłego zdarzenia grzęznący w piasku szkielet słał swe złowróżbne ostrzeżenie, by trzymać się od wyspy z daleka...
Krążyły słuchy, że skrzydlaty strażnik złotych wojowników, jaguar z wężowym łbem, pożarł wścibskich intruzów; nikt zatem nigdy nie podjął ryzyka, by stawiając nogę na wyspie narazić się na jego gniew. Wyspa zresztą roztaczała aurę tak niesamowitą, a nawet upiorną, że stała się niebawem miejscem świętym, o którym zwyczajowo mówiło się przyciszonym głosem. Kim byli odziani w złoto wojownicy i skąd przypłynęli? Dlaczego skierowali swe tratwy w głąb śródlądowego morza i co tu robili? Świadkowie pogodzili się z faktem, że nie znajdą żadnego wyjaśnienia dla tego, co ujrzeli; z niewiedzy rodzą się mity - urodziły się zatem, a nawet zdążyły okrzepnąć, zanim okolicę nawiedziło potężne trzęsienie ziemi, obracając w perzynę wszystkie pobliskie wioski. Kiedy po pięciu dniach wstrząsy wreszcie ustały, śródlądowe morze zniknęło, a jedynym po nim śladem był szeroki pas muszel wzdłuż dawnej linii brzegowej. Z legend wnet przeniknęli tajemniczy intruzi do wierzeń religijnych, zyskując status bogów. Zrazu gadki o ich cudownym objawieniu i zniknięciu krążyły szeroko, potem, coraz uboższe w fakty, wracały rzadziej, aż wreszcie stały się przekazywaną z pokolenia na pokolenie cząstką folkloru ludu zamieszkującego prześladowaną przez duchy krainę, nad którą niepojęte rozumem fenomeny wiszą jak dym nad obozowym ogniskiem.
KATAKLIZM
l marca 1578
U zachodnich wybrzeży Peru
Kapitan Juan de Anton, posępny Kastylijczyk o starannie przystrzyżonej czarnej brodzie i zielonych oczach, raz jeszcze spojrzał na podążający za nim zagadkowy statek i w zadumie zmarszczył czoło. "Przypadek - zapytał sam siebie - czy też zaplanowane przechwycenie?".
Na ostatnim odcinku trasy z Callao de Lima nie spodziewał się spotkań z innymi galeonami zdążającymi w stronę Panamy, gdzie ich ładunek - przeznaczone dla króla skarby - miał trafić na grzbiety mułów, które przeniosą go przez międzymorze do atlantyckich portów, skąd na pokładach innych statków wyruszy w swą docelową podróż ku składom i kufrom Sewilli.
De Anton miał wrażenie, iż w takielunku i kształcie kadłuba statku odległego jeszcze o półtorej mili dostrzega cechy właściwe jednostkom floty francuskiej... Żeglując po Morzu Karaibskim, byłby się zapewne wystrzegał podobnych spotkań, tu jednak czuł się zdecydowanie pewniej; jego podejrzliwość zmalała jeszcze bardziej, gdy dostrzegł ogromną flagę, powiewającą na rufie tamtego galeonu, dokładnie taką samą jak jego własna bandera - z czerwonym krzyżem na białym tle. Wciąż jednak odrobinę zbity z pantałyku zapytał swego zastępcę i pierwszego nawigatora, Luisa Torresa:
- No i co o nim sądzisz, Luis?
Torres, gładko wygolony Galicyjczyk, wzruszył ramionami.
- Za mały jak na galeon ze złotem. Handlarz winem, na moje oko, co z Valparaiso płynie, jak i my, ku Panamie.
- Tedy nie sądzisz, że jakimś cudem jest wrogiej bandery?
- Rzecz wykluczona. Żaden nieprzyjacielski okręt nie odważył się dotąd opłynąć Ameryki Południowej zdradzieckim labiryntem Cieśniny Magellana.
Uspokojony de Anton skinął głową.
- Skoro zatem nie obawiamy się, iż to Anglicy albo Francuzi, zróbmy zwrot i przekażmy im pozdrowienia. Torres wydał rozkaz sternikowi, który z pokładu skrzyniowego, spoglądając nad działowym, pilnował kursu i korygował go ruchami pionowego drążka połączonego długim trzonem z piórem steru. "Nuestra Seńora de la Concepción", największy i najpyszniejszy z galeonów tworzących pacyficzną armadę, przechylił się na bakburtę, a kiedy zatoczywszy krąg wszedł na przeciwny do tymczasowego kurs południowo-wschodni, rześka bryza od brzegu wypełniła jego dziewięć żagli i pchnęła pięćsetsiedemdziesięciotonową masę z przyzwoitą prędkością pięciu węzłów.
Mimo majestatycznej sylwetki i delikatnej snycerki oraz kunsztownej polichromii, zdobiącej wysoki kasztel i dziobówkę, stanowił twardy orzech do zgryzienia. Niezwykle solidnie skonstruowany i łatwy w nawigacji, był pośród jednostek oceanicznych owych czasów prawdziwym koniem pociągowym, a w razie potrzeby potrafił obnażyć zęby, aby przed najwaleczniejszymi nawet korsarzami, jakimi mogłoby go poszczuć łupieżcze państwo morskie, obronić skarby w swojej ładowni.
Na pierwszy rzut oka "Concepción" sprawiała wrażenie uzbrojonego po zęby okrętu wojennego, bliższy jednak ogląd zdradzał jej naturę statku handlowego. Wprawdzie na pokładach działowych było niemal pięćdziesiąt furt dla czterofuntowych armatek, skoro jednak Hiszpanie żywili wiarę, iż Morza Południowe są czymś w rodzaju ich prywatnej ogrodowej sadzawki, a ponadto nie zdarzyło się dotychczas, by któraś z ich jednostek została napadnięta i zdobyta przez wraży okręt, uzbrojenie galeonu "Nuestra Seńora de la Concepción" sprowadzało się do dwóch zaledwie dział, co ograniczyło tonaż i pozwoliło przewozić cięższe ładunki. Kapitan de Anton zatem, przekonany, że jego statkowi nie grozi niebezpieczeństwo, przysiadł na niewielkim taborecie, obserwując przez lunetę gwałtownie przybliżającą się jednostkę. Nawet przez myśl mu nie przeszło, aby - chociaż ot tak, na wszelki wypadek - postawić załogę w stan gotowości.
Skąd mógł wiedzieć, skąd mógł mieć choćby niejasne przeczucie, że wykonał zwrot tylko po to, aby ruszyć na spotkanie "Złotej Łani", dowodzonej przez niestrudzonego "psa morskiego" Anglii, kapitana Francisa Drake'a, który teraz, stojąc na pokładzie rufowym, również przyglądał się przez lunetę de Antonowi zimnym wzrokiem rekina zdążającego śladem świeżej krwi.
- Diablo to uprzejmie z jego strony, że nam wyszedł na spotkanie - mruknął Drake.
Był kędzierzawym rudzielcem o posturze kogucika bojowego, miał maleńkie oczka i ostrą brodę poniżej płowego wąsika.
- A miał jakieś inne wyjście, skorośmy od dwóch tygodni deptali mu po piętach? - zapytał retorycznie Thomas Cuttill, nawigator "Złotej Łani".
- Tak jest, pryz wszelako wart tego, żeby się za nim pouganiać - odparł Drake.
"Złota Łania", wyładowana po burty sztabami srebra, kosztownymi płótnami i jedwabiami, a nadto szkatułą pełną kamieni szlachetnych - łupem zdobytym, odkąd jako pierwszy angielski statek wpłynęła na Ocean Spokojny, na co najmniej tuzinie hiszpańskich galeonów - cięła fale z nieustępliwością ogara, który ściga lisa. Zwana uprzednio "Pelikanem", była dzielnym i krzepkim okręcikiem, długim na trzydzieści jeden metrów i liczącym sto czterdzieści ton wyporności. Dobrze ciągnęła z wiatrem i znakomicie reagowała na ster, a chociaż jej kadłub i maszty miały już swoje lata, długotrwały remont w Plymouth uczynił ją zdolną sprostać rejsowi, który - jak się w końcu okazało - potrwał trzydzieści pięć miesięcy i po przebyciu pięćdziesięciu tysięcy kilometrów doprowadził do opłynięcia kuli ziemskiej.
- Mamy przeciąć jej kurs i przy okazji przetrzepać trochę te hiszpańskie hieny? - zapytał Cuttill.
Drakę opuścił drugą lunetę, pokręcił głową i uśmiechnął się od ucha do ucha.
- Zachowamy się bardziej szarmancko, jeśli strymujemy żagle i pozdrowimy ich, jak na prawdziwych dżentelmenów przystało.
Stropiony Cuttill wlepił wzrok w zuchwałego dowódcę.
- A jeśli pierwsi otworzą ogień?
- Do czarta, mało to prawdopodobne, żeby jej kapitan odgadł, kim jesteśmy.
- Ale statek ze dwa razy większy niż nasz - zauważył Cuttill.
- Aliści, wedle tego, co nam rzekli marynarze pochwyceni opodal Callao de Lima, ma na pokładzie ledwie dwa działa. Cóż to jest wobec osiemnastu armatek "Łani"?
- Ci Hiszpanie! - prychnął Cuttill. - Jeszcze gorsi z nich łgarze niż z Irlandczyków.
- Milsza hiszpańskim kapitanom ucieczka aniżeli walka - przypomniał Drakę swojemu zapalczywemu zastępcy.
- Czemu więc nie przygrzać im z dział i zmusić do kapitulacji?
- A po cóż ryzykować, że przy okazji pójdą na dno z całym ładunkiem? Jeśli powiedzie się mój plan, przyoszczędzimy prochu, oddając wszystko w ręce naszych krzepkich chłopców, którzy aż rwą się do walki.
Cuttill ze zrozumieniem pokiwał głową.
- Myślisz brać galeon abordażem?
Drake przytaknął.
- Wedrzemy się na pokład, zanim chociaż jeden zdoła wymierzyć do nas z muszkietu. Jeszcze tego nie wiedzą, ale żeglują w pułapkę, co ją sami na siebie zastawili. Ledwie minęła trzecia po południu, gdy "Nuestra Seńora de la Concepción" ponownie wykonała zwrot i po wejściu na dawniejszy kurs północno-zachodni zrównała się ze "Złotą Łanią", mając ją po prawej burcie. Torres wdrapał się po drabince na kasztel dziobowy i wrzasnął ponad wodą:
- Co to za statek?!!
Numa de Silva, portugalski pilot, którego Drake przeciągnął na swoją stronę po zdobyciu u wybrzeży Brazylii jego statku, odkrzyknął po hiszpańsku:
- "San Pedro De Paula" w drodze z Valparaiso!
Niewielki galeon o tej nazwie Drake zdobył mniej więcej trzy tygodnie temu. Z wyjątkiem kilku ludzi ubranych na modłę hiszpańską, cała załoga Drake'a - opancerzona, uzbrojona w piki, muszkiety, pistolety i szable - skryła się pod pokładem; bosaki abordażowe, uwiązane do mocnych lin, leżały wzdłuż nadburci, niewidoczne dla Hiszpanów, na przyczepionych do masztów pomostach bojowych przyczaili się kusznicy. Drake z obawy, że od ognia z broni palnej mogą zająć się żagle, zabronił używać muszkietów na tych stanowiskach. Zwinięto groty, aby dać kusznikom wolne pole ostrzału, i Drake zaczął wyczekiwać na odpowiedni moment do ataku. Nie przejmował się faktem, iż przeciwko niemal dwóm setkom Hiszpanów może wystawić zaledwie osiemdziesięciu jeden swoich Anglików - nie pierwszy i nie ostatni raz całkowicie ignorował przytłaczającą przewagę nieprzyjaciela, co na nieporównanie większą skalę miał potwierdzić jego znacznie późniejszy bój w kanale La Manche z Wielką Armadą.
Ze swej strony de Anton nie dostrzegał na pokładzie przyjaznego z pozoru statku żadnych oznak podejrzanej aktywności. Żeglarze, niezbyt zainteresowani wielkim galeonem, krzątali się przy swoich zajęciach, kapitan, leniwie wsparty o reling na pokładzie rufowym, powitał go salutem.
Kiedy odstęp pomiędzy statkami zmalał do trzydziestu metrów, Drake dał niedostrzegalny znak głową, na co jego najlepszy strzelec, ukryty na pokładzie działowym, zdmuchnął z muszkietu sternika "Concepción", w tej samej chwili kusznicy, przyczajeni na pomostach bojowych, zaczęli niechybnymi bełtami zrzucać z rej hiszpańskich marynarzy.
Galeon stracił sterowność, a wówczas Drake rozkazał zestosować "Złotą Łanię" z wysoką stromą burtą hiszpańskiego statku i gdy rozległ się protestujący trzask więźby oraz poszyć, ryknął na całe gardło:
- Zdobądźcie ją dla dobrej królowej Elżbietki i naszej starej Anglii, chłopcy!
Nad okrężnicą "Złotej Łani" poszybowały bosaki abordażowe, by ugrzęznąwszy w nadburciach i takielunku "Concepción", sczepić oba statki w śmiertelnym zwarciu; wtedy na pokład hiszpańskiego galeonu, wyjąc jak strzygi, wdarli się ukryci dotąd ludzie Drake'a. Atmosferę chaosu i zgrozy powiększali jeszcze angielscy muzykanci, opętańczo dmąc w trąby i bijąc w bębny. Skamieniałych ze strachu hiszpańskich żeglarzy zasypała nawałnica kul muszkietowych i bełtów. Bój trwał zaledwie kilka minut; jedna trzecia załogi galeonu, ranna lub martwa, padła na pokład bez jednego strzału wymierzonego w napastników, a pozostali marynarze "Concepción", wzgardliwie rozpychani przez rwących się ku ładowniom angielskich piratów, na klęczkach błagali o łaskę.
Drake, uzbrojony w pistolet i szablę, przypadł do kapitana de Antona.
- W imieniu Jej Wysokości Królowej Anglii Elżbiety... poddaj się, waszmość! - zawołał przekrzykując zgiełk.
Hiszpan, oszołomiony i przejęty niedowierzaniem, odkrzyknął:
- Poddaję siebie i statek! Miej, wasze, litość nad załogą!
- Katowskiej roboty nie lubię - rzucił Drake w odpowiedzi.
Anglicy w pełni zawładnęli statkiem, zwłoki poległych ciśnięto za burtę, ocalałych zaś członków załogi, w tej liczbie rannych, zamknięto w ładowni. Kapitan de Anton i jego oficerowie przeszli po desce na pokład "Złotej Łani", gdzie Drakę z galanterią, jaką zawsze okazywał jeńcom, osobiście oprowadził hiszpańskiego dowódcę po swoim okręcie, później natomiast podjął starszyznę "Concepción" wystawną kolacją, zaserwowaną na srebrze i okraszoną muzyką, tudzież najwyborniejszym ze świeżo odebranych prawowitym właścicielom hiszpańskich win.
Jeszcze podczas owej kolacji angielscy marynarze zawrócili oba statki na zachód i wypłynęli poza hiszpańskie szlaki żeglugowe; nazajutrz rano strymowali żagle, utrzymując jedynie taką prędkość, aby pozostać na kursie. Cztery następne dni poświęcono przerzucaniu fantastycznych skarbów z ładowni "Concepción" na pokład "Złotej Łani" - na olbrzymi łup składało się trzynaście skrzyń z królewską srebrną zastawą i monetami, osiemdziesiąt funtów złota, dwadzieścia sześć ton srebra w sztabach, setki puzder z perłami i kamieniami szlachetnymi - przeważnie szmaragdami - a wreszcie potężne zapasy żywności, takiej jak suszone owoce i cukier. Miał to być na przeciąg kilku najbliższych dziesięcioleci największy łup zdobyty przez jakiegokolwiek korsarza.
Jedną z ładowni wypełniały od ściany do ściany kosztowne i egzotyczne inkaskie wytwory, wiezione do Madrytu dla osobistej przyjemności Jego Katolickiego Majestatu Filipa II, króla Hiszpanii. Drake, który nigdy nie widział czegoś podobnego, studiował je ze zdumieniem. Były tam wypiętrzone pod sufit bele misternie haftowanych andyjskich materiałów oraz setki skrzyń pełnych kamiennych i ceramicznych posążków, prawdziwych arcydzieł z rzeźbionego jaspisu, a wreszcie kunsztownych mozaik z turkusu i macicy perłowej - bez wyjątku zrabowanych ze świątyń i pałaców ludów andyjskich przez Francisca Pizarra i kolejne fale złaknionych złota konkwistadorów. Drake nawet sobie nie wyobrażał, iż może gdzieś istnieć na świecie tak mistrzowskie rzemiosło, osobliwe jednak, że jego największą uwagę wzbudził nie jakiś skrzący się od klejnotów przepyszny posążek, lecz nader proste puzdro z jaspisu, ozdobione na wieku płaskorzeźbionym ludzkim obliczem. To wieko zamykało szkatułę z niemal hermetyczną szczelnością; w środku kryła się wielobarwna plątanina sznurków rozmaitej grubości, pozwęźlanych w dziesiątkach miejsc.
Drake zabrał puzdro do swojej kabiny i spędził znaczną część dnia, analizując kolorowe sznurki i całe kompozycje sznurków, pokrytych węzełkami w odległościach, jak mniemał, nieprzypadkowych. Był utalentowanym nawigatorem i człowiekiem amatorsko parającym się sztuką, rychło więc pojął, że ma do czynienia albo z instrumentem matematycznym, albo też z rodzajem kalendarza, lecz jego usilne próby rozszyfrowania barw sznurków i konfiguracji węzłów zakończyły się fiaskiem. Był równie bezradny, jak byłby zapewne bezradny Inka, usiłując pojąć znaczenie długości i szerokości geograficznych na mapie nawigacyjnej.
Dał wreszcie za wygraną, owinął puzdro w lnianą płachtę i wezwał Cuttilla.
- Hiszpan, skorośmy ujęli mu ładunku, ma teraz sporo mniejsze zanurzenie - oznajmił jowialnie Cuttill, wchodząc do kajuty kapitańskiej.
- Aleście nie ruszali tubylczych precjozów? - zapytał Drake.
- Zgodnie z rozkazem, zostały w ładowni Hiszpana.
Drakę powstał od biurka, podszedł do wielkiego okna i spojrzał na "Concepción", burty galeonu wciąż były wilgotne kilka stóp nad obecną linią zanurzenia.
- Te dzieła sztuki miał dostać król Filip - stwierdził Drake - lepiej wszelako, żeby trafiły do Anglii i otrzymała je w darze nasza królowa Elżbietka.
- Ależ "Łania" jest już przeładowana ponad wszelką miarę - zaprotestował Cuttill. - Dorzućmy jeszcze pięć ton, a straci sterowność, fale zaś będą się wlewać przez niższe porty armatnie. Jak Bóg w niebiesiech pójdzie na dno, ledwie wpłyniemy na piekielne odmęty Cieśniny Magellana.
- Nie zamierzam wracać cieśniną - odparł Drake. - Plan mój jest taki, żeby ruszyć na północ i poszukać północno-zachodniego przejścia do Anglii. Jeśli się nie powiedzie, popłynę szlakiem Magellana przez Pacyfik, a potem dookoła Afryki.
- "Łania" nigdy nie ujrzy Anglii, pękając w szwach od nadmiaru dóbr w ładowni.
- Większość srebra zostawimy na wyspie Cano opodal Ekwadoru, skąd się je odzyszcze podczas późniejszego rejsu, dzieła sztuki zaś po staremu popłyną w ładowni "Concepción".
- Aleś mówił, że chcesz je sprezentować królowej!
- I nie zmieniłem zdania - upewnił go Drake. - Ty, Thomasie, weźmiesz z "Łani" dziesięciu ludzi i pożeglujesz galeonem do Plymouth.
Cuttill bezradnie rozłożył ramiona.
- Mając ledwie dziesięciu załogi, nie dam sobie rady z tak wielkim statkiem, szczególnie przy sztormowej pogodzie.
Drakę wrócił do biurka i postukał mosiężnym cyrklem w zakreślone na mapie kółko.
- Na karcie, com ją znalazł w kajucie kapitana de Antona, zaznaczyłem niewielką zatoczkę ku południowi stąd, która, powinna być wolna od Hiszpanów. Pożeglujesz tam i wysadzisz na ląd hiszpańskich oficerów, tudzież wszystkich rannych. Z pozostałych wybierz dwudziestu chłopa w pełni zdrowia i skłoń ich, niechaj po dobrawoli popłyną z tobą. Dopilnuję, że będziesz miał oręża aż nadto, by trzymać ich w cuglach i nie pozwolić sobie wydrzeć statku.
Cuttill wiedział, że sprawa jest przesądzona; próby dyskusji z człekiem tak upartym jak Drake były z góry skazane na fiasko. Z rezygnacją wzruszył ramionami.
- Postąpię, co zrozumiałe, wedle rozkazu.
Drake miał pewność na twarzy i ciepło w oczach.
- Thomasie, jeśli jest żeglarz zdolen doprowadzić do portu w Plymouth hiszpański galeon, nazywa się Cuttill. Pewien jestem, że królowej oczy wyjdą z orbit, gdy jej rzucisz do stóp swój ładunek.
- Wolałbym wszelako tobie zostawić tę przyjemność, kapitanie.
Drake serdecznie poklepał Cuttilla po ramieniu.
- Bez obawy, stary druhu. A kiedy "Złota Łania" wróci do kraju, masz na mnie czekać w porcie z dwiema dziewkami u boków.
Nazajutrz o wschodzie słońca Cuttill kazał marynarzom rzucić cumy łączące oba statki. Trzymał pod pachą spowitą w płótno szkatułę, którą Drake kazał mu osobiście wręczyć królowej; kiedy zaniósł puzdro do kajuty kapitańskiej, zamknął w kabinecie i wrócił na pokład, "Nuestra Seńora de la Concepción" majestatycznie oddalała się od "Złotej Łani".
Zaczęto stawiać żagle w promieniach słońca tak purpurowych, jak - gotowi byli bożyć się marynarze obu statków - krew z przebitego serca. Mieli to za zły omen. Drake i Cuttill po raz ostatni pomachali sobie na pożegnanie i "Złota Łania" wzięła kurs na północny wschód. Cuttill odprowadzał ją spojrzeniem, aż stała się niewielkim ciemnym punkcikiem na horyzoncie. Nie podzielał pewności Drake'a; złe przeczucia przyprawiały go o skurcz w żołądku. Kilka dni później, zatopiwszy u brzegów wyspy Cano wiele ton srebra w sztabach i monetach, krzepka "Łania" i nieustraszony Drake popłynęli na północ, by najpierw dotrzeć do miejsca, które zyskało później nazwę wyspy Vancouver, następnie zaś, skręciwszy na zachód, kontynuować przez Pacyfik swój epicki rejs.
Daleko na południu "Concepción" zrobiła zwrot przez sztag i skierowała się wprost na wschód, by późnym wieczorem dnia następnego wpłynąć do zatoczki zaznaczonej przez Drake'a na hiszpańskiej mapie i rzucić w niej kotwicę. Kiedy wraz z nowym dniem zza Andów wychynęło słońce, Cuttill i jego ludzie dostrzegli na wybrzeżu wielką wioskę, liczącą zapewne tysiąc dusz z górą. Nie tracąc czasu, Cuttill polecił rozpocząć ewakuację Hiszpanów na brzeg, dwudziestu wszakże najzdatniejszym marynarzom zaproponował dziesięciokrotność ich dotychczasowej lafy za podjęcie pod jego komendą rejsu do Anglii, gdzie tuż po wylądowaniu mieli odzyskać wolność. Wszyscy zaciągnęli się z ochotą.
Tuż po południu Cuttill stał na pokładzie działowym, doglądając wyokrętowania, kiedy cały statek zaczął drżeć, jak gdyby potrząsała nim mocarna, gigantyczna dłoń. Wszystkie oczy natychmiast podniosły się na szczyty masztów; umocowane tam wąziutkie proporczyki były jednak prawie nieruchome i tylko ich końce leniwie łopotały w leciutkich powiewach wiatru. Potem, znów jak na komendę, spojrzenia powędrowały ku brzegowi, gdzie z podnóża Andów uniosła się olbrzymia chmura pyłu i jak się zdawało, podjęła wędrówkę w stronę morza. Potem ziemia zwarła się w konwulsjach, a towarzyszący temu gromowy ogłuszający ryk sięgnął niebios. Oszołomieni żeglarze porozdziawiali gęby, widząc, jak wzgórza na wschód od wioski unoszą się najpierw, a potem opadają niczym grzywacze w zetknięciu z płycizną plaży.
Chmura kurzawy napłynęła nad wieś i połknęła ją jak szczuka pożera płotkę, ponad huk żywiołów wzniosły się wrzaski tubylców i grzechot ich obracających się w ruiny kamiennych i glinianych sadyb. Na pokładzie galeonu połowa protestanckich Anglików i cała bez wyjątku kompania katolickich Hiszpanów padła na kolana, zanosząc do Boga żarliwe modły o ratunek.
Po kilku minutach pył przesunął się nad statkiem i rzednącą chmurą popłynął w dal. Żeglarze z niewiarą w oczach spoglądali na usypisko gruzu, które niedawno jeszcze było wioską tętniącą życiem, i wsłuchiwali się w rozpaczliwe krzyki ludzi uwięzionych w ruinach. Szacowano później, że z kataklizmu ocalało jedynie pięćdziesiąt osób. Wysadzeni na brzeg Hiszpanie gorączkowo biegali plażą w tę i z powrotem, błagając, by zabrano ich z powrotem na statek. Cuttill wziął się w garść i głuchy na błagania podbiegł do relingu, omiatając morze uważnym spojrzeniem: lekko tylko pofalowane, było najzupełniej obojętne wobec tragedii wioski.
Nagle, pragnąc ze wszystkich sił pozostawić koszmar jak najdalej za sobą, Cuttill zaczął wykrzykiwać rozkazy do odpłynięcia; Hiszpanie i Anglicy, połączeni jednakim zapałem, jęli spiesznie stawiać żagle i hisować kotwicę. Tymczasem na brzegu ocalali mieszkańcy wioski obiegli kapitana de Antona i jego ludzi, zanosząc prośby o pomoc w ratowaniu przysypanych krewniaków, Hiszpanie wszakże myśleli jedynie o własnych żywotach.
Wówczas, wśród huku jeszcze potężniejszego niż poprzedni, ziemia zadrżała po raz wtóry, przy czym grunt falował jak monstrualny dywan, z...
md_rapid