Selene, rozdziały 14-15.pdf

Rozdział 14

Znów przeszukała jego szafę, znajdując czarną, zapinaną, lnianą koszulę i inną parę

spodni dresowych. Zajrzała do łazienki, rzuciła okiem na toaletę zanim skierowała się ku

prysznicowi. Trzy dni temu porcelanowa bogini byłaby pierwszą rzeczą, jaka przyszłaby mi

na myśl. Zadrżała, gęsia skórka rozlała się po jej plecach i ramionach. Zmienił mnie i jestem

teraz pijawką. A ja właśnie… co ja kurwa właśnie zrobiłam?

Sprawdziła ostrożnie wodę jedną ręką po czym weszła pod prysznic, wzdychając z

ulgą. Medalion kołysał się na piersiach, ciepły jak jej skóra. Pozostałości krwi Nikolaia

mrowiły w palcach u stóp i rąk, serce wciąż waliło zbyt mocno. Żołądek podskoczył jak

szalony tuż pod żebrami, tam gdzie zaczyna się mostek.

Jezu, jestem przesycona krwią . Oparła czoło o śliskie, chłodne kafelki. Och, Boże.

Nichtvreni nie zwracają. Pociła się? Ciepła woda uderzyła o jej ramiona, spłynęła w dół

bioder. Chłód prześlizgnął się po jej skórze.

To uczucie – czy to było wspomnienie? – szorstkiego, drewnianego pręgierza i trzask

bicza pojawiło się znów. Selene zamknęła oczy. To stąd pochodziły jego blizny? Czy znów

zapadnie się we wspomnieniach Nikolaia?

Cienki piskliwy głos doszedł jej uszu pod rykiem wody.

Zamknij się , głos Dannego znów warknął w środku jej umysłu. Brzmiał przede

wszystkim na wkurzonego. Wynoś się spod tego pieprzonego prysznica. Przestań jęczeć.

Trzymaj się w kupie, Lena. No dalej.

Przytaknęła, jej czoło potarło o kafelki. Puchnący, przerywany śmiech wydobył się z

niej, odbił echem od płytek, a za nim podążył długi, cichy jęk.

Trzymaj się Lena. No dalej. Wyjdź spod prysznica. Teraz głos Dannego się przymilał,

podlizywał. Tak jak wtedy gdy byli dziećmi, a on próbował rozweselić ją albo namówić na

udział w pewnej zabawie albo czymś innym…

– Zamknij się, – Selene powiedziała do samej siebie ponad falami wody. Sięgnęła na

ślepo i zakręciła prysznic. Powoli woda spływała na błyszczące, ciemnoniebieskie kafelki. –

Będę żyła wiecznie, czy chcę abyś jęczał mi tak przez ten cały czas.

To ty rozmawiasz z duchem, odpowiedział wymądrzając się. To było coś, co Danny by

powiedział. Poczuła znów samotność i zdławiła ja. Ubierz się Selene. Chodź.

– Dobrze, – wyszeptała. Jej wargi prześlizgnęły się nad zębami. – Do diabła, dałeś się

zabić.

Szukali ciebie, Lena. Ja byłem tylko dodatkiem. Przynętą. Głupią przynętą, to

wszystko.

– Przestań. Jezu, obrażam teraz mojego zmarłego brata. – Wysuszyła się wściekłymi

pociągnięciami, jej skóra mrowiła od szorstkiego ręcznika. W końcu wróciła do azylu, ręcznik

zwinęła w pięść.

Podarte ubranie leżało na podłodze obok wgniecionego łóżka, wysyłając potężny

zapach Nichtvrena i strachu. Lekki, ale niesamowicie ciągnący się smród werecaina wypełnił

na chwilę jej nozdrza.

Złapała te żałosne pozostałości przez ręczniki, marszcząc nos i wrzuciła je za drzwi do

łazienki. Jej czarna torba była przypalona na brzegach. Znalazła się pod nią gdy samochód

dachował. Pieczęć błyszczała na podłodze, wtłoczone diamenty lśniły.

Selene zadrżała, miedź wypełniła jej usta. Mogłam umrzeć.

To było zbyt wiele. Zbyt wiele szoków w zbyt krótkich odstępach czasu. Parada

Głosów Wszystkich Umarłych wewnątrz jej głowy też nie pomagała.

Wzięła głęboki wdech i opadła na łóżko z torbą wtuloną w ramiona.

Po kilku sekundach siedzenia i gapienia się na nic, Selene opadła na łóżko zwijając się

po swojej stronie i wtulając torbę w piersi. Kilka ostrych krawędzi – aktówka, jej athame,

portfel, wbijało się w piersi, ale przekręciła się odrobinę, aż miękkość znalazła się na swoim

miejscu. Miś Carson i flanelowa koszula, czy Danny miał ją na sobie w dniu w którym

zginął? Przecież leżała rzucona na łóżko.

Selene zacisnęła oczy i przytuliła torbę. Nacisk za oczami był znajomy, naturalny,

normalny, ludzki . Pragnęła płakać.

Ciekawe – czy w łzach będzie krew?

Co dziwne, to przeważyło szalę.

Niski chętny dźwięk żalu zaczął się gdzieś w jej brzuchu i przeszedł przez kręgosłup,

ciągnąć rozbite szkło za sobą. Selene poczuła jak jej ciało puchnie. Zakopała twarz w

szorstkim płótnie, podciągają kolana w górę i szlochając w niekończący się krzyku.

Jakie to dziwne. Więc jednak muszę oddychać.

– Selene? – głos Nikolaia.

Nie usłyszałam jak otwiera drzwi, pomyślała ospale.

Łóżko zaskrzypiało, gdy położył się za nią. – Selene? – Oczyścił gardło i dotknął jej

ramienia. Jego palce paliły przez len. Po czym dotknął jej włosów biegnąc palcami przez

postrzępione pasma.

Chętny dźwięk dochodzący z jej brzucha nie zatrzymał się. Selene zacisnęła powieki

jeszcze mocniej, podciągając wyżej kolana, coś wilgotnego i ciepłego spływało z oczu. Nos

był zapchany.

– Nie. – Głos Nikolaia uczynił cały pokój zimnym. – Selene? Selene!

Zostaw mnie w spokoju. Zniszczyłeś wszystko. Odejdź.

– Możesz płakać ile tylko zechcesz później. – Jego ręka zacisnęła się na jej ramieniu. –

Nie teraz. Nie w ten sposób. To niebezpieczne, szok może zabić nowicjusza. Selene, na

miłość boską, nie płacz.

Nie płaczę. Krzyczę, nie słyszysz? Jakiś rodzaj zadziwienia wypełnił ją po tej myśli.

Powinnam była pozwolić ci umrzeć, żałuję że tego nie zrobiłam.

Dlaczego tego nie zrobiłam? Och, racja. Potrzebuję cię, byś zabił Grigorego, a

Grigorego potrzebuję, by zabił ciebie, a wtedy…

Przyszłość była nieznanym, pustym krajobrazem, rozciągającym się przed nią.

– Nie marnuj swoich łez na poduszkę, gdy ja tu jestem. Czy poczułabyś się lepiej,

gdybym pozwolił ci spróbować znów mnie zranić? – Uścisnął jej ramię jeszcze mocniej.

Mięśnie wbiły się w kość, ból popłynął w dół jej piersi. Ale ból złagodniał, zmieniając się w

płynne gorąco, zebrane w dole jej brzucha.

Krzyk załamał się, przechodząc w zachrypnięty szloch. – Pieprz się, – zdołała

powiedzieć przez suche, ciężkie dźwięki. – Zostaw mnie samą .

– Nie. – Jego palce wbiły się jeszcze mocniej. Jej oddech złapany w połowie,

zaszlochała znów. Czy będzie mieć siniaki? Czy Nichtvreni mają siniaki. – Nie ma żadnego

komfortu w byciu samemu , Selene, bez względu na to jak bardzo pragniesz, by tak było.

Przestań. Zrobisz sobie krzywdę, a na to nie pozwolę.

Selene odsunęła się, próbując wyrwać ramię z uchwytu Nikolaia. Nie puścił jej, ale

jego palce rozluźniły się odrobinę. Po czym nachylił się i jego oddech musnął jej ucho. –

Jeżeli nie będziesz teraz walczyć, – wyszeptał intymnie. – Złamię cię, najdroższa. To będzie

wymagało niewiele wysiłku, kilka dni bez pożywienia, trochę bólu. Jak ci się podoba wizja

stania się pozbawionym własnej woli sługą? Uległą Małżonką?

Oderwała się od niego, podpierając rękami, i przeskoczyła za łóżko. Torba poruszyła

się z nią, szeleszcząc. Stała przodem do jego pleców przed rozległym, pogniecionym,

czerwonym aksamitem. Nie poruszył się, jego kręgosłup był całkowicie wyprostowany,

siedział na krawędzi łóżka, jedna blada ręka po boku. Jego włosy wciąż były wilgotne,

posklejane od deszczu. Selene otworzyła torbę trzęsącymi rękami, a palce owinęły się wokół

drewnianej rękojeści athame.

– Spróbuj, – wyszeptała. Chłodne powietrze dotknęło jej wilgotnych policzków. Jej

serce waliło, puls dudnił w uszach, medalion płonął na piersiach. Jej kości trzeszczały od

Mocy, powstającej pod jej skórą. – Jesteś takim pieprzonym draniem.

Nagle całkowicie znieruchomiał, przestał nawet oddychać.

– Żałuję, że cię nie zabiłam, gdy cię postrzeliłam, – powiedziała. Wzięła głęboki

trzęsący się oddech. – Jak możesz być takim… takim..

– Pomyśl o jakiś bardziej kreatywnych epitetach, Selene. – Nie odwrócił się.

Powietrze zawrzało wokół niego jak para na chodniku w letni dzień. – Zaczynasz mnie

nudzić.

Nudzić ciebie? Że kurwa co? Jej ręka zadrżała wewnątrz torby.

Jeżeli go dźgnę, to nie będzie miało znaczenia. Strzepie to. Nóż nie zrani go w

wystarczającym stopniu. Postrzeliłam go i nawet nie ma po tym śladu. Determinacja sprawiła,

że jej piersi zapłonęły ogniem. Jej oddech wyrównał się. A jednak spróbujmy. Zobaczymy czy

to go zanudzi.

Nowe życie wpłynęło do jej ramion i nóg. – Jakbym kiedykolwiek chciała, byś był

mną zainteresowany. – Ześlizgnęła się z łóżka i skoczyła na nogi. – Nie wiem nawet dlaczego

tu przyszłam .

– Ponieważ nie miałaś gdzie iść. – Bez odrobiny współczucia. – Grigori będzie na

ciebie polował i wykorzysta cię zanim zmusi byś błagała o śmierć. Ja tylko wymagam twojej

obecności. Jestem dużo mniejszym złem.

– Zło to dobre słowo dla ciebie, – warknęła do niego. – I podstępny, wstrętny,

arogancki, płytki, szowinistyczny, opętany seksem, pieprzony mały świr …

–No proszę, – przerwał. – To przynajmniej coś nowego nawet jak na ciebie. –

Podniósł się powoli z łóżka, wciąż nie zadając sobie trudu, by na nią spojrzeć. – Teraz

powinnaś się pożywić i odpocząć. Świt nadchodzi.

– Godzina i pół, – powiedziała, automatycznie. Bezcelowo. – Chciałabym abyś mnie

kurwa zostawił samą.

Wzruszył ramionami. – Powtarzasz to wciąż. Czym byłabyś beze mnie? Nadal

kręciłabyś się po ulicach, by znaleźć mężczyzn, którzy nakarmią twoją cenną klątwę? Dałem

ci schronienie, a ty wciąż mnie przeklinasz. Gdybym był bardziej okrutny, czy byłabyś milsza

dla mnie? – Odsunął się o dwa kroki od łóżka, odwracając głowę. Mogła zobaczyć bladą

krawędź jego czoła, czarną jak węgiel falę włosów opadających w tył.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: