Wiła wianki
I.
Tam, nad Wisłą, w dolinie
siedziała dziewczyna,
była piękna, jak różany kwiat. //:2
Maki i róże zbierała sobie.
Ref.
Wiła wianki i rzucała je do falującej wody,
wiła wianki i rzucała je do wody. //:2
II.
A gdy ona nad Wisłą te wianki wiła,
przyszedł do niej żołnierzyk młody. //:2
"Mila, ach mila", tak rzecze do niej.
wiła wianki i rzucała je do wody. //:4
III.
Nie minęło już więcej,
niż dziewięć miesięcy,
siedzi ona nad Wisłą, płacze. //:2
Miłość, ach miłość, zdradziłaś ty mnie.
wiła wianki i rzucała je do wody.
danielkk1