Penney Stef - Czulosc wilkow.pdf - MOJE KSIĄŻKI - GILGUSZ

Stef Penney

Czułość Wilków

Przełożyła Bogumiła Nawrot

Wydawca: Sonia Draga

Wydanie I

Rok wydania: 2008

Rodzicom

ZNIKNIĘCIE

Rozdział 1

Ostatni raz widziałam Laurenta Jammeta w sklepie Scotta. Stał z martwym wilkiem

przerzuconym przez ramię. Poszłam po igły, a on zgłosił się po nagrodę. Scott nalegał, by

przynoszono mu całe zewłoki, bo raz okantował go pewien Jankes, który jednego dnia

przyniósł same uszy i odebrał nagrodę, jakiś czas później dostarczył łapy, by zainkasować

kolejnego dolara, a na koniec zgłosił się z ogonem. Ponieważ była zima, kolejno okazywane

fragmenty zwierzęcia wyglądały na całkiem świeże, ale oszustwo, ku niezadowoleniu Scotta,

stało się tajemnicą poliszynela. Pierwsze więc, co ujrzałam po wejściu do sklepu, to łeb wilka.

Z wykrzywionego grymasem pyska zwisał jęzor. Mimo woli się wzdrygnęłam. Scott wrzasnął

na Jammeta, ten zaś przeprosił mnie gorąco; nie dało się na niego gniewać, taki był czarujący,

a na dodatek kulał. Zewłok zabrano na zaplecze i kiedy kręciłam się po sklepie, mężczyźni

zaczęli się sprzeczać o zjedzoną przez mole skórę wiszącą w drzwiach. Zdaje się, że Jammet

żartobliwie zaproponował, by Scott zastąpił ją nową. Pod nią widniał napis: „Canis lupus

(samiec), pierwszy wilk schwytany w mieście Caulfield, 11 lutego 1860 roku”. Te słowa dużo

mówią o Johnie Scotcie, pozującym na człowieka wykształconego. Miał wysokie mniemanie

o sobie i przyjmował pobożne życzenia za prawdę. Albowiem z całą pewnością nie był to

pierwszy schwytany tutaj wilk i właściwie nie istnieje coś takiego, jak miasto Caulfield,

chociaż on gorąco by tego pragnął, bo wtedy powołano by radę miejską, a on mógłby zostać

burmistrzem.

– Poza tym to samica, do tego bardzo mała. Samce mają ciemniejszy kołnierz i są

większe.

Jammet wiedział, co mówi, bo schwytał więcej wilków niż ktokolwiek ze znanych

mi osób. Uśmiechnął się, by dać do zrozumienia, że nie chce nikogo obrazić. Scott z byle

powodu czuł się jednak urażony, więc i teraz się obruszył.

– Wnoszę z tego, że pamięta pan lepiej ode mnie, panie Jammet?

Jammet wzruszył ramionami. Ponieważ nie mieszkał tutaj w 1860 roku i ponieważ,

w przeciwieństwie do nas wszystkich, był Francuzem, musiał się mieć na baczności.

Właśnie wtedy podeszłam do lady.

– Według mnie była to samica, panie Scott. Człowiek, który przyniósł zwierzę,

powiedział, że wilczki wyły przez całą noc. Wyraźnie to pamiętam.

I to, jak Scott powiesił zewłok za tylne łapy przed sklepem, by każdy mógł się na

niego gapić. Nigdy wcześniej nie widziałam wilka i byłam zaskoczona, że jest taki mały.

Wisiał z nosem skierowanym ku ziemi, z oczami zamkniętymi jakby ze wstydu. Mężczyźni

pokpiwali z zewłoka, a dzieciaki chichotały, podpuszczając się nawzajem, które z nich się

odważy wsadzić mu rękę do pyska. Stawały obok niego dla hecy.

Scott zwrócił na mnie swoje malutkie, niebieskie oczka, trudno powiedzieć, czy

dotknięty do żywego tym, że wzięłam stronę obcokrajowca, czy też zwyczajnie oburzony.

– I proszę sobie przypomnieć, co go spotkało. – Doktor Wade, mężczyzna, który

przyniósł łup, utonął następnej wiosny. Scott wyraźnie dawał do zrozumienia, że ten fakt

dobitnie potwierdza, iż doktor Wade nie był ekspertem w tych sprawach.

– No, cóż... – Jammet wzruszył ramionami i mrugnął do mnie. Ależ bezczelność!

Sama nie wiem, jak to się stało – chyba Scott pierwszy o tym napomknął – że

zaczęliśmy dyskutować o tamtych biedaczkach; zawsze tak się kończyły wszelkie rozmowy o

wilkach. Chociaż na świecie jest dużo nieszczęśliwych niewiast (sama znam ich wiele), w

naszych stronach mianem biedaczek określano zawsze tylko dwie dziewczyny: siostry Seton,

które wiele lat temu zniknęły w niewyjaśnionych okolicznościach. Przez kilka minut trwała

przyjemna i jałowa wymiana zdań, niespodziewanie przerwana dźwiękiem dzwonka, kiedy do

sklepu weszła pani Knox. Udaliśmy pochłoniętych guzikami leżącymi na ladzie. Laurent

Jammet wziął swojego dolara, ukłonił się mnie i pani Knox, po czym wyszedł. Dzwonek,

zawieszony na metalowej sprężynie, brzęczał jeszcze długo po jego wyjściu.

Nie było w tym wszystkim nic szczególnego. Wtedy widziałam go po raz ostatni.

Laurent Jammet był naszym najbliższym sąsiadem. Ale mimo to jego życie

stanowiło dla nas zagadkę. Intrygowało mnie, jak poluje na wilki ze swoją chorą nogą, aż ktoś

mi powiedział, że używa jako przynęty jeleniego mięsa nafaszerowanego strychniną. Cała

sztuka polega na tym, w jaki sposób podążać śladem zwierzęcia, nim padnie. Chociaż według

mnie nie można czegoś takiego nazwać polowaniem. Wiem, że wilki nauczyły się trzymać

poza zasięgiem kul z winchestera, więc nie mogą być zupełnie głupie. Widocznie jednak nie

są na tyle mądre, by nauczyć się nie ufać darmowemu poczęstunkowi. Poza tym cóż jest

godnego podziwu w podążaniu za stworzeniem skazanym na zagładę? Ale nie tylko z tego

względu Jammet był człowiekiem nietuzinkowym: ciekawość budziły jego długie wyprawy w

dalekie strony; odwiedziny śniadych, małomównych nieznajomych; i przypadki

zdumiewającej rozrzutności, co kłóciło się z wyglądem jego nędznej chałupy. Wiedzieliśmy,

Penney Stef - Czulosc wilkow.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: