grzesznik - Notatnik.pdf - Tess Gerritsen - Sunny_

TESS GERRITSEN

grzesznik

Grzesznik

TESS GERRITSEN - współczesna pisarka amerykańska, z zawodu lekarz internista. Po

studiach praktykowała w Honolulu na Hawajach, wraz z mężem, także lekarzem. W

1987 roku opublikowała pierwszą powieść, romans z wątkiem kryminalnym, a potem

kolejno osiem książek o podobnej tematyce. Kariera pisarska Gerritsen nabrała

rozpędu w 1996 roku, gdy ukazał się jej pierwszy thriller medyczny Harvest

(prawa filmowe zakupił Paramount). Dzięki odniesionemu sukcesowi mogła

zrezygnować z praktyki medycznej. Wydała m.in. powieści GRAWITACJA (1999; prawa

filmowe sprzedane za 1 min dolarów), SKALPEL (2002), GRZESZNIK (2003), SOBOWTÓR

(2004), Vanish (2005) i The Mephisło Club (2006). Książki Gerritsen ukazują się

w 20 językach i regularnie pojawiają na listach bestsellerów w USA i Europie.

Stephen King uznał ją za najciekawszą autorkę thrillerów medycznych - „lepszą od

Cooka, Palmera, a nawet Michaela Crichtona".

Polecamy thrillery Tess Gerritsen

CHIRURG GRAWITACJA

SKALPEL GRZESZNIK SOBOWTÓR

Wkrótce

AUTOPSJA

DAWCA KLUB MEFISTOFELESA

Z angielskiego przełożył JERZY ŻEBROWSKI

Strona internetowa Tess Gerritsen: www.tessgerritsen.com

WARSZAWA 2006

Tytuł oryginału: THE SINNER

Redakcja: Beata Słama Konsultacja medyczna: dr nauk med. Marcin Szulc

Ilustracja na okładce: Jacek Kopalski Projekt graficzny okładki i serii: Andrzej

Kuryłowicz

ISBN-13: 978-83-7359-177-6 ISBN-10: 83-7359-177-X

Dystrybucja

Firma Księgarska Jacek Olesiejuk

Kolejowa 15/17, 01-217 Warszawa

tel./fax (22)-631-4832, (22)-535-0557/0560

Sprzedaż wysyłkowa — księgarnie internetowe

www.merlin.pl

www.ksiazki .wp.pl

www.empik.com

WYDAWNICTWO ALBATROS

ANDRZEJ KURYŁOWICZ Wiktorii Wiedeńskiej 7/24, 02-954 Warszawa

Wydanie II

Skład: Laguna

Druk: B.M. Abedik S.A., Poznań

Dla mojej matki, Ruby J. C. Tom — z miłością

Podziękowania

Peterowi Marsowi i Bruce'owi Blake'owi za możliwość przyjrzenia się pracy

bostońskiej policji.

Doktor Margret Greenwaid, która pozwoliła mi zajrzeć do świata lekarzy

patologów.

Ginie Centrello za jej niesłabnący entuzjazm.

Lindzie Marrow, redaktorce, o jakiej marzy każdy pisarz.

Selinie Walker, wspaniałej współpracownicy po drugiej stronie Atlantyku.

Jane Berkey, Donaldowi Cleary'emu i cudownemu zespołowi z Agencji Jane Rotrosen.

Meg Ruley, mojej agentce, mistrzyni i latarni w mroku. Nikt nie robi tego

lepiej.

Oraz mojemu mężowi Jackobowi, który po tych wszystkich latach wciąż jest moim

najlepszym przyjacielem.

Prolog

Andhra Pradesh, Indie

Kierowca odmówił zawiezienia go dalej.

Półtora kilometra wcześniej, gdy tylko minęli opuszczone zakłady chemiczne firmy

Octagon, szosa zmieniła się w zarośniętą chaszczami polną drogę. Teraz kierowca

narzekał, że gałęzie rysują mu samochód, a po niedawnych deszczach grunt stał

się błotnisty i mogą ugrzęznąć. I co wtedy zrobią? Utkną sto pięćdziesiąt

Strona 1

grzesznik

kilometrów od Hajdarabadu. Howard Redfield wysłuchiwał całej litanii pretensji i

wiedział, że to tylko wymówka. Nikt nie jest skłonny przyznać, że się boi.

Redfield nie miał wyboru. Dalej musi iść pieszo.

Pochylił się, by powiedzieć coś kierowcy, i poczuł ostrą woń jego potu. Zobaczył

we wstecznym lusterku, na którym kołysały się pobrzękujące paciorki, że

przygląda mu się uważnie ciemnymi oczami.

— Niech pan tu na mnie zaczeka, dobrze? — poprosił^— Tutaj, na drodze.

— Jak długo?

— Z godzinę. Ile będzie trzeba.

— Mówię panu, że nic pan nie zobaczy. Nikogo już tam nie ma.

— Proszą zaczekać. Zapłacę panu podwójnie, kiedy wrócimy do miasta.

Redfield wziął plecak, wysiadł z klimatyzowanego samochodu i natychmiast

zanurzył się w oceanie wilgoci. Nie nosił plecaka od czasu studiów, gdy włóczył

się po Europie, i teraz, w wieku pięćdziesięciu jeden lat, czuł się trochę

dziwnie, zarzucając go na zwiotczałe ramiona. Ale ani myślał ruszać się

gdziekolwiek w tym malarycznym klimacie bez butelki oczyszczonej wody do picia,

środka przeciw owadom, kremu z filtrem i lekarstwa na biegunkę. No i aparatu

fotograficznego. Aparat jest niezbędny.

Pocąc się w wieczornym skwarze, spojrzał w niebo i pomyślał: Super, słońce

właśnie zachodzi, a o zmierzchu wyroją się komary. Nadchodzi kolacja, wy małe

ścierwa!

Ruszył w drogę. Ścieżkę przesłaniała wysoka trawa. Wdepnął w koleinę, zapadając

się po kostki w błocie. Najwyraźniej od wielu miesięcy nie przejeżdżał tędy

żaden pojazd i matka natura szybko odzyskiwała swoje terytorium. Przystanął,

dysząc i oganiając się od owadów. Obejrzawszy się, zauważył, że samochód

zniknął. Poczuł się nieswojo. Czy kierowca na pewno zaczeka? Niechętnie zawiózł

go tak daleko, a jego zdenerwowanie rosło, gdy tłukli się po coraz gorszej

drodze. Twierdził, że w tej okolicy mieszkają źli ludzie i dzieją się straszne

rzeczy. Mogą obaj przepaść bez śladu i kto się pofatyguje ich szukać?

Redfield szedł dalej.

Wilgotne powietrze zdawało się go osaczać. Słyszał chlupiącą w plecaku wodę i

już czuł pragnienie, ale nie przystanął, by się napić. Mając tylko godzinę do

zmroku, musiał iść naprzód. W trawie brzęczały owady, słyszał też w koronach

drzew głosy ptaków, niepodobne jednak do znanego mu ptasiego świergotu. Wszystko

w tym kraju wydawało mu się dziwne i surrealistyczne. Wlókł się jak w transie.

Po plecach spływał mu pot. Z każdym krokiem coraz bardziej dyszał. Według mapy

miał do przebycia niewiele ponad dwa kilometry, ale szedł bez końca, a komarów

nie odstraszało nawet ponowne użycie środka

przeciw owadom. Dzwoniło mu w uszach od ich brzęczenia, a twarz swędziała od

ukąszeń.

Potknąwszy się o następną głęboką koleinę, upadł na kolana w wysokiej trawie. Z

trudem łapiąc oddech, wypluł kawałki roślin. Był tak zniechęcony i zmęczony, że

postanowił zawrócić. Wsiądzie z podkulonym ogonem w samolot do Cin-cinnati. W

końcu o wiele bezpieczniej być tchórzem. I o wiele wygodniej.

Westchnął ciężko i oparłszy rękę o ziemię, by się podźwignąć, zamarł nagle,

wpatrzony w trawę. Wśród zielonych źdźbeł coś lśniło. Był to tylko tani blaszany

guzik, ale w tym momencie wydał mu się znakiem. Talizmanem. Wsunął go do

kieszeni, podniósł się z ziemi i ruszył przed siebie.

Zaledwie sto metrów dalej droga skończyła się nagle na rozległej polanie,

otoczonej wysokimi drzewami. W głębi stał przysadzisty budynek z pustaków, z

zardzewiałym blaszanym dachem. Łagodny wiatr poruszał gałęziami i kołysał trawą.

To tutaj, pomyślał. Tu się wszystko wydarzyło.

Wydało mu się nagle, że oddycha zbyt głośno. Z bijącym sercem ściągnął plecak,

rozpiął go i wyjął aparat. Trzeba wszystko udokumentować, pomyślał. Octagon

będzie próbował zrobić z ciebie kłamcę. Będą chcieli cię zdyskredytować, więc

musisz być gotów do obrony. Musisz dowieść, że mówisz prawdę.

Wyszedł na polanę i ruszył w stronę sterty poczerniałych gałęzi. Trąciwszy je

butem, poczuł swąd spalonego drewna. Cofnął się, czując dreszcz na plecach.

To były resztki stosu pogrzebowego.

Trzymając aparat w spoconych dłoniach, zdjął osłonę z obiektywu i zaczął robić

zdjęcia. Zgliszcza chaty. Leżący w trawie dziecięcy sandałek. Jaskrawy strzępek

tkaniny wyrwany z sari. Wszędzie, gdzie spojrzał, widział śmierć.

Obrócił się w prawo, dostrzegając w wizjerze ścianę zieleni, i miał właśnie

zrobić kolejne zdjęcie, gdy jego palec znieruchomiał na przycisku.

Na krawędzi klatki mignęła jakaś postać.

Odsunął aparat od oka i wyprostował się, obserwując drzewa. Nie zobaczył niczego

Strona 2

prócz kołyszących się gałęzi.

Czyżby coś poruszyło się na skraju jego pola widzenia? Dostrzegł jedynie ciemny

kształt między drzewami. Może to małpa?

Musiał dalej robić zdjęcia. Szybko zmierzchało.

Minął kamienną studnię i poszedł w kierunku budynku z blaszanym dachem,

szeleszcząc w trawie nogawkami spodni i rozglądając się na prawo i lewo. Drzewa

zdawały się mieć oczy i obserwowały go. Zbliżywszy się do budynku, zauważył, że

jego ściany wypalił ogień. Przed drzwiami leżała sterta popiołu i poczerniałych

gałęzi. Kolejny stos pogrzebowy.

Obszedł zabudowanie i zajrzał przez drzwi.

Początkowo niewiele zobaczył w mrocznym wnętrzu. Zapadał już zmierzch, a w

środku było nawet ciemniej. Widział jedynie odcienie czerni i szarości.

Przystanął na chwilę, by wzrok przywykł do braku światła. Z rosnącym zdumieniem

dostrzegł lśnienie świeżej wody w glinianym dzbanku. Poczuł zapach przypraw. Jak

to możliwe?

Za jego plecami trzasnęła gałązka.

Odwrócił się błyskawicznie.

Na polanie stała samotna postać. Drzewa znieruchomiały, zamilkły nawet ptaki.

Postać podeszła do niego, poruszając się dziwnym nierównym krokiem, i zatrzymała

w odległości metra.

Redfield cofnął się przerażony. Aparat wypadł mu z rąk.

To była kobieta. Bez twarzy.

Rozdział pierwszy

Nazywali ją Królową Zmarłych.

Choć nikt nie powiedział jej tego prosto w oczy, doktor Maura Isles słyszała

czasem, jak wypowiadano za jej plecami ten przydomek, gdy wykonując swoją pracę,

poruszała się w posępnym trójkącie między salą sądową, miejscem zbrodni i

kostnicą. Nierzadko wyczuwała w tym mroczną nutkę sarkazmu: „Oho, nadchodzi

nasza pogańska bogini po nowe ofiary". Czasem w tych szeptach pobrzmiewał

niepokój, jak w szemraniu pobożnych, wśród których pojawia się niewierny. Był to

niepokój ludzi, którzy nie potrafili zrozumieć, dlaczego kroczy śladami śmierci.

Czyżby sprawiało jej to przyjemność?, zastanawiają się. Czy dotykanie zimnego

ciała i odór rozkładu tak ją pociągają, że odwróciła się od żywych? Uważają, że

to nie może być normalne i rzucają w jej kierunku niespokojne spojrzenia,

dostrzegając szczegóły, które tylko umacniają ich w przekonaniu, że jest

dziwaczką. Cera w kolorze kości słoniowej, czarne włosy przycięte jak u

Kleopatry. Na ustach czerwona szminka. Kto się maluje, idąc na miejsce zbrodni?

A przede wszystkim niepokoi ich jej opanowanie, chłodne królewskie spojrzenie,

lustrujące okropności, których widok oni z trudem znoszą. W przeciwieństwie do

nich nie odwraca wzroku. Pochyla się nisko, przygląda, dotyka. I wącha.

A potem, w jaskrawym świetle prosektorium, izaczyna kroić.

Teraz przecinała skalpelem wyziębioną skórę i lśniącą pod nią warstwą żółtawego

tłuszczu. Ten człowiek lubił hamburgery i frytki, pomyślała, rozcinając nożycami

żebra i unosząc trójkątną tarczę mostka, tak jak otwiera się drzwi l kredensu,

aby odsłonić jego cenną zawartość.

Serce leżało wtulone w gąbczastą tkankę pruć. Przez pięćdziesiąt dziewięć lat

tłoczyło krew w organizmie pana Samuela Knighta. Dojrzewało i starzało się z

nim, przechodząc transformację, podobnie jak on sam, od młodego, szczupłego

mięśnia do przetłuszczonego narządu. Wszystkie pompy w końcu zawodzą i podobnie

było z tą w piersi pana Knighta, gdy siedział w pokoju hotelowym w Bostonie,

włączywszy telewizor i postawiwszy na nocnej szafce szklankę whisky z minibarku.

Nie zastanawiała się, o czym mógł myśleć w ostatnich chwilach i czy odczuwał ból

lub strach. Chociaż badała najbardziej intymne zakamarki jego ciała, rozcinała

skórę i trzymała w dłoniach jego serce, pan Samuel Knight pozostał dła niej

obcy. Milczący i niewymagający, chętnie powierzał jej swoje sekrety. Zmarli są

cierpliwi. Nie skarżą się, nie grożą, nie zwodzą pochlebstwami.

Zmarli nie krzywdzą. Ból zadają żywi.

Pracowała ze spokojem i wprawą, usuwając wnętrzności z klatki piersiowej i

kładąc wydobyte serce na blacie. Za oknem wirował pierwszy grudniowy śnieg.

Białe płatki szeptały za szybami i opadały na alejki. Ale tu, w laboratorium,

słychać było tylko odgłos lejącej się wody i szum wentylatora. Jej asystent,

Yoshima, milczał, przewidując jej polecenia i pojawiając się, gdy tylko go

potrzebowała. Pracowali razem dopiero półtora roku, lecz działali jak jeden

organizm, złączeni telepatią dwóch logicznych umysłów. Nie musiała go prosić, by

ustawił lampę. Sam to zrobił, kierując światło na ociekające krwią serce i

podając jej nożyczki.

Ciemne cętki na ścianie prawej komory i biała blizna na koniuszku serca

opowiadały jego smutną historię. Zawał, przed

Strona 3

grzesznik

wieloma miesiącami, a nawet latami, zniszczył już część ściany lewej komory.

Potem, w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin, nastąpił kolejny zawał.

Zakrzep zablokował prawą tętnicę wieńcową, tamując dopływ krwi do mięśnia prawej

komory.

Wycięła tkankę na badanie histologiczne, wiedząc już, co zobaczy pod

mikroskopem. Skrzep i martwicę. Zastępy białych krwinek, nacierających niczym

obronna armia. Może pan Samuel Knight sądził, że kłucie w piersiach jest

skutkiem nie-strawności. Nie powinien jeść na obiad tyle cebuli. Wystarczy

pewnie raphacholin. A może wystąpiły bardziej złowieszcze objawy, które

zignorował: ucisk w piersiach, duszności. Z pewnością nie przyszło mu do głowy,

że ma atak serca.

Że umrze z powodu zaburzeń rytmu.

Serce leżało teraz otwarte i pocięte na blacie. Spojrzała na tors, pozbawiony

wszystkich narządów. Tak kończy się pański służbowy wyjazd do Bostonu,

pomyślała. Nie ma tu żadnych niespodzianek. Żadnej zbrodni, z wyjątkiem szkód,

jakie wyrządził pan własnemu organizmowi, panie Knight.

Zabrzęczał interkom. Była to Louise, jej sekretarka.

— Doktor Isles?

— Tak?

— Detektyw Rizzoli na drugiej linii. Odbierze pani?

— Już.

Maura ściągnęła rękawiczki i podeszła do aparatu wiszącego na ścianie.

Yoshima, który płukał narzędzia w zlewie, zakręcił kran. Odwróciwszy się,

patrzył na nią w milczeniu tygrysimi oczami, wiedząc już, co oznacza telefon od

Rizzoli.

Kiedy Maura odwiesiła w końcu słuchawkę, zobaczyła jego Pytające spojrzenie.

— Wcześnie się dziś zaczyna — westchnęła, po czym zdjęła larruch i wyszła z

kostnicy, by wprowadzić do swego królestwa kolejnego poddanego.

Poranny opad białego puchu zmienił się w zdradliwą mieszaninę śniegu z deszczem,

a miejskich pługów jakoś nie było widać. Jechała ostrożnie wzdłuż Jamaica

Riverway. Opony chrzęściły w głębokiej rozmokłej mazi, a wycieraczki skrobały

oszronione szyby. To była pierwsza śnieżna zamieć tej zimy i kierowcy musieli

dopiero przywyknąć do nowych warunków. Kilka aut wpadło już w poślizg. Minęła

zaparkowany radiowóz z błyskającymi światłami. Policjant stał obok kierowcy

dźwigu pomocy drogowej i obaj patrzyli na samochód, który leżał w rowie.

Opony jej lexusa zaczęły się ślizgać i przedni zderzak obrócił się nagle w

kierunku aut jadących z przeciwka. Wdepnęła w panice hamulce i poczuła, jak

uruchamia się system anty-poślizgowy. Zjechała z powrotem na swój pas. Niech to

szlag, pomyślała z bijącym sercem, wracam do Kalifornii. Jechała w żółwim

tempie, nie bacząc na to, że na nią trąbią i że tamuje ruch. Wyprzedzajcie mnie,

kretyni. Widziałam zbyt wielu takich jak wy na moim stole.

Droga prowadziła do Jamaica Plain, dzielnicy w zachodnim Bostonie z dostojnymi

starymi domami, dużymi trawnikami, cichymi parkami i alejkami nad rzeką. W lecie

było to zielone ustronie, dające schronienie przed miejskim hałasem i upałem,

ale teraz, pod chmurnym niebem i przy wietrze smagającym zmarniałą trawę,

wyglądało ponuro.

Miejsce, którego szukała również robiło posępne wrażenie. Budynek stał za

wysokim, oplecionym gęstym bluszczem, kamiennym murem, który przypominał

barykadę broniącą przed światem. Z ulicy widziała tylko gotyckie zwieńczenia

pokrytego dachówką dachu i jedno strzeliste szczytowe okno, które wpatrywało się

w nią jak ciemne oko. Stojący przed główną bramą radiowóz był potwierdzeniem, że

trafiła pod właściwy adres. Dotychczas przyjechało tylko kilka samochodów,

oddziały szturmowe, poprzedzające całą armię techników kryminalistyki.

Zaparkowała po drugiej stronie ulicy, przygotowana na pierw-

szy podmuch wiatru. Wysiadając, poślizgnęła się i omal nie upadłszy, zawisła na

drzwiczkach samochodu. Gdy się podźwig-nęła, poczuła na łydkach strużki

lodowatej wody z mokrego rąbka płaszcza, który dotknął śniegowej brei. Stała

nieruchomo przez kilka sekund w zacinającym deszczu ze śniegiem, zdziwiona, jak

szybko to wszystko się wydarzyło.

Rzuciła okiem na policjanta, siedzącego w radiowozie po drugiej stronie ulicy.

Przyglądał jej się i z pewnością widział, jak się poślizgnęła. Zawstydzona,

wzięła z przedniego siedzenia torebkę, zatrzasnęła drzwiczki i ruszyła z

największą godnością, na jaką było ją stać, po oszronionym asfalcie.

— Wszystko w porządku, pani doktor? — zawołał z radiowozu policjant. Wcale nie

była zachwycona jego troskliwością.

— Nic mi nie jest.

— Proszę uważać w tych butach. Na dziedzińcu jest jeszcze bardziej ślisko.

Strona 4

grzesznik

— Gdzie detektyw Rizzoli?

— W kaplicy.

— Jak tam trafić?

— Nie zabłądzi pani. Na drzwiach jest wielki krzyż. Podeszła do frontowej

bramy, ale była zamknięta. Na murze

wisiał żelazny dzwon. Pociągnęła za sznurek i średniowieczny metaliczny brzęk

zamarł powoli w cichym szmerze padającego śniegu. Tuż pod dzwonem wisiała

brązowa tabliczka z napisem częściowo przysłoniętym przez brunatny bluszcz.

Graystones

Klasztor Sióstr Najświętszej Maryi od Bożej Światłości

Żniwo jest w istocie wielkie, ale robotników niewielu.

Módlcie się zatem, aby przysłano robotników na żniwo.

Po drugiej stronie bramy pojawiła się nagle kobieta w czerni. Nadeszła tak

cicho, że Maura wzdrygnęła się, zobaczywszy między prętami jej twarz. Była to

twarz staruszki, poorana tak głębokimi zmarszczkami, jakby zapadała się do

środka, ale jej

oczy lśniły, przenikliwe jak u ptaka. Zakonnica nie odezwała się, spojrzała

tylko na nią pytająco.

— Jestem doktor Isles z Urzędu Lekarza Sądowego — przedstawiła się Maura. —

Wezwała mnie tu policja.

Brama otworzyła się ze skrzypieniem. Maura weszła na dziedziniec.

— Szukam detektyw Rizzoli. Podobno jest w kaplicy.

Zakonnica wskazała drugą stronę dziedzińca, po czym odwróciła się i podreptała

powoli do najbliższych drzwi, zostawiając Maurę, by sama dotarła do kaplicy.

Płatki śniegu wirowały i tańczyły pośród zimnych kropli deszczu, jak białe

motyle krążące wokół swych przyciężkich pobratymców. Najprostsza droga do

kaplicy prowadziła przez dziedziniec, ale kamienie pokryte były lodem, a buty

Maury, ze śliskimi podeszwami, zupełnie nie nadawały się na takie warunki.

Zapuściła się więc w wąski zadaszony krużganek, który okrążał dziedziniec.

Osłaniał ją od deszczu, ale nie od wiatru, który przenikał ją na wylot. Była

zaskoczona zimnem. Przypomniała sobie, jak okrutny potrafi być grudzień w

Bostonie. Przez większość życia mieszkała w San Francisco, gdzie lśniące płatki

śniegu były rzadką rozkoszą, a nie udręką, jak te, które wdzierały się teraz pod

okap i szczypały ją w twarz. Zaczęła iść bliżej ściany i szczelniej otuliła się

płaszczem, mijając ciemne okna. Zza bramy dochodził przytłumiony szmer ruchu

ulicznego na Jamaica Rivenvay. Odgrodzona murami, słyszała jedynie ciszę.

Wydawało się, że nie ma tu nikogo prócz zakonnicy, która ją wpuściła, więc gdy

zauważyła trzy twarze wpatrujące się w nią z jednego z okien, była w szoku.

Zakonnice stały w milczeniu za szybą niczym czarne zjawy, obserwując intruza,

który wchodzi do ich sanktuarium. Gdy je mijała, nie spuszczały z niej wzroku.

Wejście do kaplicy zagrodzone było żółtą policyjną taśmą, która zwisała, ciężka

od szronu. Maura podniosła ją, by dostać się do środka.

Gdy pchnęła drzwi, oślepił ją nagle błysk flesza. Znierucho-

miała. Drzwi zamknęły się za nią powoli z cichym trzaśnięciem. Zamrugała

gwałtownie. Odzyskawszy ostrość widzenia, zobaczyła rzędy drewnianych ławek,

bielone ściany, a w głębi kaplicy wiszący nad ołtarzem ogromny krucyfiks. Było

to posępnie surowe wnętrze, którego mroczność pogłębiały jeszcze witraże,

przepuszczające niewiele światła.

— Proszę się nie ruszać. I uwaga pod nogi — ostrzegł fotograf.

Maura spojrzała na kamienną posadzkę i zobaczyła krew. Były tam też ślady butów.

Cała masa. I szpitalne śmieci. Osłonki igieł i podarte opakowania strzykawek.

Pozostałości po wizycie karetki. Ale żadnych zwłok.

Rozejrzawszy się, zauważyła w przejściu podeptaną białą tkaninę i czerwone plamy

na ławkach. W tym lodowatym pomieszczeniu z jej ust unosiły się obłoczki pary, a

teraz poczuła, że zrobiło się jeszcze zimniej i przeniknął ją dreszcz.

Dostrzegając plamy na ławkach, zrozumiała, co się wydarzyło.

Fotograf zaczął pstrykać kolejne zdjęcia, za każdym razem oślepiając ją fleszem.

— Pani doktor? — W głębi kaplicy dostrzegła burzę ciemnych włosów, gdy detektyw

Jane Rizzoli wyprostowała się i pomachała do niej. — Ofiara jest tutaj.

— Co to za krew tu, przy drzwiach?

— Należy do drugiej ofiary, siostry Ursuli. Sanitariusze zabrali jądo Świętego

Franciszka. W głównej nawie jest jeszcze więcej krwi i ślady butów, które

próbujemy zabezpieczyć, więc proszę iść lewą stroną. Blisko ściany.

Maura przystanęła, by założyć na buty papierowe ochraniacze, a potem obeszła

kaplicę, trzymając się blisko ściany. Dopiero gdy minęła pierwszy rząd ławek,

zobaczyła ciało zakonnicy. Leżała na wznak, a jej habit był czarną plamą na tle

Strona 5

grzesznik

grzesznik - Notatnik.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: