Hans Hellmut Kirst - Bohater w wiezy.pdf - Książki pdf - trwewqetrwewqe

Hans Helmut Kirst

Bohater w wieży

Katastrofa nastąpiła późnym latem tysiąc dzie-

więćset czterdziestego, po spektakularnej zwycięs-

kiej kampanii Wielkich Niemiec we Francji. Bateria

ciężkiej artylerii przeciwlotniczej zajęta wówczas

pozycję na skraju miasta D., położonego około

osiemdziesięciu kilometrów na południowy zachód

od Paryża. W krótkim czasie poniosło tam śmierć

kilku ludzi — podobno w „całkiem normalnych

okolicznościach ".

Działo się to w okresie, kiedy wojna zaczynała

się stabilizować jako powszechnie uznawana „naro-

dowa konieczność"', kiedy nawet morderstwo uważa-

no za „całkowicie normalne", choć w języku potocz-

nym owych czasów używano łagodniejszych okre-

śleń. Jednakże to, co się wtedy stało, jeszcze dziś nie-

jednokrotnie przyjmuje się co najmniej za coś oczy-

wistego, ba, nawet za „prawnie i moralnie bez za-

rzutu".

Ale znaleźli się wówczas ludzie, którzy tego ro-

dzaju „stosunki wojenne" odczuwali jako mocne wy-

zwanie. Bardzo szybko uświadomili sobie, że —

zgodnie z prawami wojny — nie mają innego wybo-

ru, niż tylko odważyć się na próbę zamordowania

morderców. Przynajmniej jednego z nich.

I tak też się stało. I stąd właśnie wyniknęła „spra-

wa D". Niniejsza książka próbuje ją odtworzyć.

Śmierć przed południem — na pozór zwykły

przypadek

— Ten jest już załatwiony! — stwierdził star-

szy ogniomistrz Krüger ze znajomością rzeczy. — Jak nic

skręcił sobie kark.

Okiem znawcy zmierzył zwłoki żołnierza, które skur-

czone leżały u jego nóg w lśniących oficerkach. Widział

już pod nogami niejednego trupa — podczas zwycięskich

kampanii wojennych w Polsce i we Francji, a także gdzie

indziej. Taki widok był dla niego chlebem powszednim.

— Akurat ten Schulz! — powiedział starszy ognio-

mistrz bez szczególnego wyrzutu, raczej z serdeczną wyrozu-

miałością; jego demonstrowanie napadów ludzkich uczuć

znane było wtajemniczonym. — Zawsze przysparzał tylko

samych kłopotów, aż do końca!

Ta wzmianka o kłopotach zdawała się pobudzić go

niezwłocznie do dalszego działania. Wyprostował zwalisty

tułów, jego nalana twarz obróciła się dokoła z wyćwiczoną

uprzejmością. Zobaczył trzech swoich żołnierzy, jak stoją

w przyczajonym oddaniu, gotowi do przyjęcia rozkazu; a

więc dokładnie tak, jak się należało w jego jednostce i w

jego obecności. — Chłopaki — powiedział — co tak głu-

pio wytrzeszczacie oczy! Czy jeszcze nie pojęliście, że kro-

wa nie tylko daje mleko, ale i gubi placki?

Jeden z żołnierzy roześmiał się ochoczo, była to bo-

wiem któraś z żartobliwych uwag jego zwierzchnika. Ten

Krüger był cholernie dowcipnym człowiekiem w każdej

sytuacji! Również dwaj pozostali żołnierze starali się przy-

brać wesoły wyraz twarzy, ale wyszedł im tylko zmęczony

uśmiech — to jednak wystarczyło. Krüger uznał, że dłużej

nie potrzebuje się nimi zajmować.

Potem krótkim, badawczym spojrzeniem obrzucił

czwartego żołnierza, który stał z tyłu. Był to nie znany mu

gefrajter. Starszy ogniomistrz stwierdził: osobnik o mlecz-

nej cerze, gnuśnych oczach i zaciśniętych ustach. Typ sa-

fanduły-introwertyka; dla Krügera żaden problem.

— Hej, wy tam — powiedział starszy ogniomistrz

energicznie — jeśli jakiś baran skręci sobie kark, nie za-

mierzam z tego powodu oglądać wybałuszonych cielęcych

oczu! Jesteśmy tu w końcu na wojnie, chyba to wreszcie

do was dotarło? A może nie? Czy jest wśród was taki, któ-

rego martwy kretyn potrafi wyprowadzić z równowagi?

— On spadł z najwyższego okna wieży — oświadczył

gorliwie jeden ze świadków. — Szybował w powietrzu jak

nietoperz, widziałem to. Potem klapnął na ziemię...

— W sam środek betonowego dziedzińca, tak? —

Ogniomistrz najwidoczniej nie dał się zaskoczyć. — Ale

nawet gdyby upadł na żwir, z pewnością też by skręcił

kark przy takiej wysokości!

Krüger patrzył teraz, jakby zamyślony, na wieżę stare-

go zamku, ponad spękanymi murami, wzdłuż szczerb

przypominających ślady strzałów — patrzył na szarooło-

wiany zwietrzały kamień z ciemnymi rysami, wypłukany

przez deszcze, przeżarty przez mrozy. Wyżej: gęsty rząd

okien, tuż pod płaskim dachem — jedno z nich szeroko

otwarte.

Krüger uśmiechnął się. Wydawało mu się bowiem, że

w cieniu, w środku wieży, mignęła twarz — mianowicie

twarz szefa baterii, kapitana Heina. Twarz napięta, pocią-

gła, ostro zarysowana i blada, która zaraz potem się co-

fnęła i zdawała się świecić, niczym latarnia, słabym blas-

kiem. Krüger skinął głową.

Następnie oświadczył, jakby na zakończenie, robiąc

przy tym ruch ręką w kierunku trupa: — Ten Schulz, ten

nędzny głupiec, został wyznaczony do mycia okien w wie-

ży. I to ja go wyznaczyłem! Przypuszczalnie stracił równo-

wagę. A zatem chodzi tu o nieszczęśliwy wypadek. Zrozu-

miano?

Sprawiali wrażenie, że rozumieją — ci trzej żołnierze,

którzy stali dokoła niego w oczekiwaniu. Pośrodku sta-

rego zapuszczonego parku, u podnóża wieży należącej

do zamku, budowli, która groziła zawaleniem. Spędzali

tu dni po wielkim, głośnym zwycięstwie nad Francją.

Piękne dni, wypełnione jedzeniem i piciem — pragnęli,

aby upływały one możliwie bez zakłóceń. Tylko głupcy

ginęli.

— Pytałem was, zasrane ślamazary, czyście zrozumie-

li?

— Tak jest, panie sierżancie! — zapewnili żołnierze

pospiesznie. — Zrozumieliśmy! W zupełności!

Krüger skinął głową i spojrzał na czwartego, nie zna-

nego mu gefrajtra. Również ten zdawał się być zgodny, co

starszy ogniomistrz uznał za oczywiste, albowiem coś in-

nego było na jego podwórku nie do pomyślenia.

— A więc był to wypadek. -— Krüger stanął na roz-

kraczonych nogach i podparł się pod boki. — Zaświadczy-

cie to, wszyscy czterej bez wyjątku! A teraz do roboty, pa-

sibrzuchy! Nie wykręcać mi się zmęczeniem ani leni-

stwem. U mnie to nie przejdzie! Zabierać kolegę do szopy

na narzędzia.

— A jeśli to nie był wypadek, co wtedy? — zapytał

czwarty żołnierz, ów gefrajter, niezwykle uprzejmym gło-

Hans Hellmut Kirst - Bohater w wiezy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: