Angelsen_Trine_-_CĂłrka_morza_08_-_W_pĹ‚omieniach.pdf

TRINE ANGELSEN

W PŁOMIENIACH

SAGA CÓRKA MORZA VIII

Rozdział 1

Elizabeth poczuła, Ň e j ħ zyk przywarł jej do podniebienia. Musiała odkaszln Ģę , zanim

mogła si ħ znów odezwa ę .

- Nikoline – starała si ħ mówi ę stanowczo, jednak sama słyszała, Ň e głos jej dr Ň y. – I

czego tak stoisz? Na pewno masz lepsze rzeczy do roboty. Spakowała Ļ si ħ ju Ň ?

- Chciałam najpierw… - zacz ħ ła dziewczyna, lecz Elizabeth jej przerwała.

- Nie, posłuchaj mnie i rób, co mówi ħ . – Popchn ħ ła lekko Nikoline, chc Ģ c si ħ jej

pozby ę jak najszybciej, ale Kristian chwycił j Ģ za rami ħ .

- Chc ħ usłysze ę , co ona ma do powiedzenia.

Elizabeth czuła, jak serce wali jej w piersi. Nie miała wyj Ļ cia, musiała pozwoli ę

słu ŇĢ cej opowiedzie ę o wszystkim. Wytarła spocone dłonie o spódnice.

- No ju Ň dobrze. prosz ħ , Nikoline, mów. – Spu Ļ ciła wzrok. Nie miała odwagi spojrze ę

w oczy Helene.

- Przechodziłam t ħ dy przypadkiem – zacz ħ ła opowiada ę dziewczyna. – Drzwi były

otwarte i usłyszałam, jak Helene rozmawia z Elizabeth.

- Czemu si ħ zatrzymała Ļ ? – zapytał Kristian. – Nie wiesz, Ň e nie powinno si ħ

podsłuchiwa ę pod drzwiami?

Elizabeth ukryła dłonie w fałdach spódnicy, czuj Ģ c, jak paznokcie bole Ļ nie wbijaj Ģ si ħ

jej w skór ħ .

- Oczywi Ļ cie, nie powinno si ħ – zgodziła si ħ Nikoline. – Ale to, co usłyszałam, tak

mnie zaskoczyło, Ň e stan ħ łam jak wryta. Poza tym pomy Ļ lałam, Ň e ch ħ tnie poznasz tre Ļę tej

rozmowy.

Gospodarz Dalsrud wbij spojrzenie w słu ŇĢ c Ģ .

- To mo Ň e wreszcie, powiesz, co takiego usłyszała Ļ ? Nie mog ħ tu sta ę do rana.

- One mówiły, Ň e twój ojciec… Leonard, którego zawsze tak szanowałam… Ň e on

był… złym człowiekiem.

Kristian przeniósł wzrok na Helene. Ta nie Ļ miało podniosła oczy. Elizabeth chciała

powiedzie ę co Ļ na jej obron ħ , ale nie potrafiła znale Ņę wła Ļ ciwych słów.

- Wymy Ļ lały najgorsze kłamstwa, jakie sobie mo Ň na wyobrazi ę – ci Ģ gn ħ ła Nikoline. –

Nie mam nawet odwagi tego powtarza ę . Mówiły, Ň e twój ojciec wiele kobiet wzi Ģ ł sił Ģ , a

nawet robił to ze zwierz ħ tami!

Nagle pobladły Kristian spojrzał na Ň on ħ .

- Kłamstwo! – sykn ħ ła Elizabeth i wymierzyła Nikoline policzek. Uderzenie nie było

zbyt mocne, ale odniosło ten skutek, Ň e dziewczyna cofn ħ ła si ħ o krok z r ħ k Ģ uniesion Ģ ku

twarzy. Zaskoczona wpatrywała si ħ w gospodynie, jakby nie docierało do niej, co si ħ stało.

- ņ e te Ň masz czelno Ļę – warkn ħ ła Elizabeth, nie pojmuj Ģ c, jak znajduje słowa. – ņ e

te Ň masz odwag ħ tak zmy Ļ la ę przed moim m ħŇ em!

- To prawa, wiesz o tym tak samo dobrze jak ja – próbowała si ħ broni ę słu ŇĢ ca. –

Słyszałam wszystko!

- Milcz i id Ņ do swojego pokoju! I nie wychod Ņ do jutra rana – rozkazała Elizabeth,

dr ŇĢ c Ģ dłoni Ģ wskazuj Ģ c drzwi.

Oczy Nikoline błysn ħ ły.

- Jeszcze si ħ policzymy! – mrukn ħ ła, po czym odwróciła si ħ na pi ħ cie i

wymaszerowała z pokoju.

Helene odchrz Ģ kn ħ ła. Na jej policzki wyst Ģ piły czerwone plamy, ale gdy zwróciła

oczy na Kristiana, jej spojrzenie było spokojne.

- Elizabeth mówi prawd ħ .

- Przecz! – rzucił m ħŇ czyzna dr ŇĢ cym głosem.

- Rób, co ci ka Ň e, Helene – odezwała si ħ Elizabeth łagodnie.

Przyjaciółka oddaliła si ħ niech ħ tnie.

- Nikoline rzuca powa Ň ne oskar Ň enia – stwierdził Kristian, gdy zostali sami.

Elizabeth zrobiła gł ħ boki wdech, zmuszaj Ģ c si ħ , by spojrze ę m ħŇ owi w oczy,

- Jej zło Ļ liwo Ļę nie przestaje mnie zaskakiwa ę – odrzekła szczerze, ale w tej samej

chwili poczuła ukłucie wyrzutów sumienia. Postanowiła je zignorowa ę . Dziewczyna

powiedziała prawd ħ , jednak lepiej zrobiłaby, gdyby milczała.

Kristian nie odpowiedział, tylko przygl Ģ dał si ħ jej zmru Ň onymi oczyma. Widziała, jak

zaciska szcz ħ ki. Ogarn Ģ ł j Ģ lek. Czy Ň by uwierzył słu ŇĢ cej? Gdy si ħ wreszcie odezwała, jej

głos był cichy i błagalny:

- Chod Ņ my do łó Ň ka. Ju Ň ciemna noc, a juto musimy wsta ę bardzo wcze Ļ nie. –

Poło Ň yła dło ı na ramieniu m ħŇ a i poczuła, jak bardzo jest spi ħ ty.

- Id ħ na dół – burkn Ģ ł i opu Ļ cił pokój.

Elizabeth stała jeszcze chwil ħ , nasłuchuj Ģ c, a Ň dobiegł j Ģ odgłos zamykanych drzwi od

kantoru.

Ci ħŇ kim krokiem ruszyła do sypialni. W pomieszczeniu było zimno, ale nie miała sił,

by napali ę w piecu. Poło Ň yła si ħ na skraju łó Ň ka z kolanami podci Ģ gni ħ tymi pod brod ħ .

Gdyby tyko mogła wiedzie ę , o czym w tej chwili my Ļ li Kristian! Wszystko wskazywało na

to, Ň e uwierzył w słowa Nikloine.

Co tu robi ę ? Obj ħ ła łydki ramionami i ukryła twarz w kocach. Niezale Ň nie od tego, co

s Ģ dzi Kristian, ona musi obstawa ę przy swoim. Poza tym niewiele mo Ň e zrobi ę . Pozostaje jej

tylko czeka ę na powrót m ħŇ a.

Czas jej si ħ dłu Ň ył, wstała wi ħ c z łó Ň ka i wyci Ģ gn ħ ła ze schowka ksi ĢŇ ek i

magazynów. Niektóre były napisane po du ı sku, ale zrozumienie ich tre Ļ ci nie sprawiało jej

wi ħ kszych kłopotów. Przegl Ģ dała Wskazówki i porady dla du ı skich gospody ı domowych. Na

pierwszej stronie kto Ļ napisał piórem: Ta ksi Ģ zka nale Ň y do Rebeki. Od Leonarda, 1868.

Rebeka? To pewnie matka Kristiana. Dopiero teraz u Ļ wiadomiła sobie, Ň e chyba nigdy

wcze Ļ niej nie słyszała tego imienia. Otworzyła ksi ĢŇ k ħ na przypadkowej stronie i zacz ħ ła

czyta ę :

Musisz wiedzie ę i nigdy Ne zapomina ę , Ň e zajmowa ę powinna Ļ zawsze drugie miejsce

w domu. Pierwsze nale Ň y do twego mał Ň onka.

Zdumiona przesuwała wzrokiem po tek Ļ cie.

A tak Ň e wiedzie ę musisz, Ň e twój m ĢŇ , pan i władca, wa Ň niejszy jest ni Ň twoje własne

Ň ycie.

Potrz Ģ sn ħ ła głow Ģ z rezygnacj Ģ .

A tak Ň e wiedzie ę musisz, Ň e nie wolno ci podejmowa ę Ň adnych wa Ň nych decyzji, je Ļ li

wcze Ļ niej nie poradzisz si ħ swojego m ħŇ a. Nigdy niczego przed mał Ň onkiem nie ukrywaj! Ma

on prawo wiedzie ę o wszystkim…

Zamkn ħ ła ksi ĢŇ k ħ i pozwoliła jej upa Ļę na podłog ħ . Co za wspaniały prezent,

pomy Ļ lała, i prychn ħ ła cicho. Czy Ň by matka Kristiana stosowała si ħ do tych rad? Nie, ta

młoda pi ħ kna kobieta z obrazu na pewno nie dała si ħ stłamsi ę Ň adnemu m ħŇ czy Ņ nie.

Elizabeth zacz ħ ła niespokojnie przewraca ę si ħ na łó Ň ku. Co si ħ stanie, je Ļ li Kristian

uwierzy Nikoline? Czy za ŇĢ da rozwodu i odprawi j Ģ i dzieci tylko dlatego, Ň e oczernia jego

ojca? Sama my Ļ l była nie do zniesienia. Musz ħ twardo obstawa ę przy tym, co powiedziałam,

zdecydowała. Niezale Ň nie od tego, co si ħ wydarzy.

W ko ı cu chyba si ħ zdrzemn ħ ła, nagle bowiem poczuła obok siebie silne, ciepłe ciało

Krisiana i usłyszała jego gł ħ boki głos:

- Przepraszam, Elizabeth. Nie powinienem tak si ħ unosi ę . Odwróciła si ħ do niego i

szybko musn ħ ła wargami jego usta.

- Wybaczam ci – wyszeptała i zadr Ň ała, gdy m ĢŇ wsun Ģ ł dło ı pod jej nocn Ģ koszul ħ i

pogładził j Ģ po plecach.

- Dzi Ļ jeste Ļ moja – wymamrotał ochryple i przycisn Ģ ł j Ģ do siebie. – Moja i tylko

moja. – Podwin Ģ ł koszule jeszcze bardziej.

- Poczekaj, zdejm ħ j Ģ – szepn ħ ła i szybko si ħ rozebrała.

Rzucił si ħ na ni Ģ natychmiast. Był du Ň y, ciepły i twardy. Jego członek napierał na jej

udo, Elizabeth poczuła, Ň e robi si ħ wilgotna.

- Bo Ň e, jak ja ci ħ pragn ħ . – Kristian wcisn Ģ ł kolano pomi ħ dzy jej uda, próbuj Ģ c je

rozsun Ģę .

Elizabeth poruszała si ħ niespokojnie.

- Poczekaj – powiedziała, przyciskaj Ģ c pi ħĻ ci do jego piersi.

- O nie, tej nocy nie mam zamiaru czeka ę . – Jedn Ģ r ħ k Ģ chwycił obie jej dłonie i

przytrzymał za jej głow ħ . Woln Ģ dło ı na jej piersi i obj Ģ ł sutek ustami.

Elizabeth pisn ħ ła. Czuła, Ň e opu Ļ ciły j Ģ wszystkie siły, teraz była w mocy Kristiana.

To, Ň e unieruchomił j Ģ i trzymał tak mocno, podniecało j Ģ do granic szale ı stwa.

- Chod Ņ – szepn ħ ła. – Wejd Ņ we mnie.

Kristian za Ļ miał si ħ cicho, gładz Ģ c palcami jej wilgotne łono. Wiedział, Ň e gdzie Ļ

gł ħ boko w niej zaczynała szale ę burza,

- Jeszcze – błagała, gdy znieruchomiał.

- To ja tu decyduj ħ – wymamrotał i zło Ň ył na jej ustach długi pocałunek.

Poczuła jednocze Ļ nie, Ň e si ħ w ni Ģ wsuwa, wypełnia j Ģ , dra Ň ni j Ģ , sprawiaj Ģ c

niewypowiedzian Ģ rozkosz. Pocałunkami próbował stłumi ę jej przepełnione nami ħ tno Ļ ci Ģ

okrzyki. Wchodził w ni Ģ i wycofywał si ħ , zatrzymywał si ħ , czekał, a Ň wreszcie j ħ kn Ģ ł i całym

ciałem mocno do niej przywarł.

Jaki Ļ czas pó Ņ niej Elizabeth zwin ħ ła si ħ w kł ħ bek i przytuliła policzek do silnego

ramienia m ħŇ a. Słyszała jego cichy, spokojny oddech. Ostatni Ģ jej my Ļ la przed za Ļ ni ħ ciem

było to, Ň e wiatr przybrał na sile.

Szpetnymi słowy Andreas przeklinał samego siebie za to, Ň e nie zabrał latarni. Nawet

najwi ħ kszy głupiec wiedział, co to znaczy wypływa ę o tej porze roku i do tego w ciemn Ģ noc.

Północny wiatr rzucał łódk Ģ jak łupin Ģ , sprowadzaj Ģ c j Ģ w ko ı cu z kursu. Andreasowi

przyszło do głowy, Ň e wła Ļ nie to s Ģ jego ostatnie chwile na tym Ļ wiecie: umrze na morzu.

Mo Ň e jego Ļ mier ę została przes Ģ dzona ju Ň w momencie narodzin, mo Ň e koniec w odm ħ tach

był mu pisany? Ostatnim razem udało mu si ħ Ļ mie ę oszuka ę , lecz teraz chyba si ħ jej ju Ň nie

wywinie.

Nie chciał straci ę wioseł, wi ħ c poło Ň ył je na dnie łódki. Zgrabiałymi palcami uczepił

si ħ burty i pochylił głow ħ , czuj Ģ c, jak kolejne podmuchy smagaj Ģ go po plecach.

Rozbryzguj Ģ ce si ħ fale moczyły ju Ň i tak przemokłe ubranie. Wiatr wył, p ħ dz Ģ c po niebie

czarne, złowieszcze chmury.

Nie wiedział, ile czasu sp ħ dził na morzu, czy było to tylko kilka godzin. Czy mo Ň e

cała doba. Gdy jednak spróbował pu Ļ ci ę si ħ burty, stwierdził, Ň e r ħ kawice przymarzły do

łodzi. Oderwał je, z trudem poruszaj Ģ c zmarzni ħ tymi palcami. Miał wra Ň enie, Ň e krew

przestała w nich kr ĢŇ y ę . Ale gdyby tak si ħ stało, dawno ju Ň zamarzł. Z drugiej strony

wydawało mu si ħ , Ň e niewiele ju Ň do tego brakuje.

Ostro Ň nie wsun Ģ ł wiosła w dulki i poruszał nimi na prób ħ . Było ciemno, nie miał

poj ħ cia, która mo Ň e by ę godzina. Próbował pociesza ę si ħ my Ļ l Ģ , Ň e udało mu si ħ do Ň y ę do tej

chwili, ale jednocze Ļ nie zdawał sobie spraw ħ , Ň e mo Ň e znajdowa ę si ħ na samym Ļ rodku

Vestfjprden. Je Ļ li okazałoby si ħ to prawd Ģ , miałby przed sob Ģ powoln Ģ , bolesn Ģ Ļ mier ę z

głodu i pragnienia. Przymkn Ģ ł oczy, próbuj Ģ c oddali ę od siebie ponure my Ļ li. Nie takie rzeczy

ju Ň si ħ prze Ň yło, poradz ħ sobie, chocia Ň z trudem utrzymuje wiosła. Patrzył, jak pióra muskaj Ģ

powierzchni ħ wody. Nie miał siły, by zanurzy ę je gł ħ biej.

- Wiosłuj! – krzykn Ģ ł. – Wiosłuj, inaczej zamarzniesz na Ļ mier ę !

Napi Ģ ł wszystkie mi ħĻ nie, lecz po krótkiej chwili musiał zrezygnowa ę . Znów wci Ģ gn Ģ ł

wiosła do łodzi i próbował niezdarnie uło Ň y ę je na dnie. Miał wra Ň enie, Ň e jego ramiona s Ģ

zbyt grube i sztywne, zupełnie jakby nale Ň ały do kogo Ļ innego. Zdj Ģ ł r ħ kawice, wsun Ģ ł dło ı

pod ubranie i przycisn Ģ ł do brzucha. Mi ħĻ nie skurczyły si ħ z zimna, ale czucie w palcach

powoli zacz ħ ło wraca ę . Nagle co Ļ sobie przypomniał: kto Ļ mówił mu kiedy Ļ , by nigdy nie

wkłada ę zamarzni ħ tych palców w Ļ nieg ani pod zimn Ģ wod ħ . Zgrabiałych członków nie

nale Ň ało tak Ň e rozciera ę , ju Ň lepiej rozgrza ę je ogniem lub ciepłem własnego ciała. Sk Ģ d

wła Ļ ciwie to wiedział? Mo Ň e od kobiety o imieniu Elizabeth? Gdzie ona si ħ podziewała?

Przymkn Ģ ł oczy i pomy Ļ lał o swoim Ļ nie. Kobieta miała długie, jasne, mi ħ kkie jak jedwab

włosy, była szczupła i smakowała jak le Ļ ne maliny…

- Elizabeth – wyszeptał – Elizabeth, gdzie jeste Ļ ?

Wsun Ģ ł z powrotem dło ı w r ħ kawice i rozejrzał si ħ dookoła. Na wschodzie zacz ħ ło

ju Ň dnie ę . Wsz ħ dzie wida ę tylko mrze, pomy Ļ lał z rozpacz Ģ , czuj Ģ c, jak ogarnia go l ħ k.

Zerkn Ģ ł jeszcze szybko przez rami ħ i zesztywniał. Przez chwil ħ wydawało mu si ħ , Ň e to

omamy. Przytrzymał si ħ burty i zmarszczył czoło. Czy Ň by widział tam dom?

- Dobry Bo Ň e, nie pozwól, bym znów sko ı czył na Wyspie Topielca – szepn Ģ ł,

wyt ħŇ aj Ģ c wzrok.

Dom oznaczał stały l Ģ d. A je Ļ li mieszkali w nim ludzie, był ocalony. Ale… czy Ň by

dostrzegał nie jeden a kilka domów? Poczuł, jak ro Ļ nie w nim nadzieja, serce zabiło mu

szybciej. To naprawd ħ b y ł y domy! Chwycił za wiosła, zacisn Ģ ł z ħ by i z trudem zanurzył

pióra gł ħ boko w wodzie. Po kilku powolnych, bolesnych ruchach poczuł wreszcie, ze dno

szoruje o kamienie. Dr ŇĢ c na całym ciele, odetchn Ģ ł i ponownie obejrzał si ħ przez rami ħ . Tak,

tu na pewno mieszkali ludzie, nie dobił do Wyspy Topielca.

Niepewnymi dło ı mi zacumował łód Ņ i ruszył przed siebie. Skierował kroki do

szarego, nieco zniszczonego przez pogod ħ małego domu z dachem pokrytym torfem. W

okienku paliło si ħ Ļ wiatło. A wi ħ c kto Ļ tam był.

Zapukał do drzwi i wszedł do Ļ rodka, nie czekaj Ģ c na odpowied Ņ . Osun Ģ ł si ħ na

podłog ħ z plecami opartymi o Ļ cian ħ .

- Dzi ħ ki Bogu – szepn Ģ ł i zdj Ģ ł czapk ħ i r ħ kawiczki.

Poczuł ciepł Ģ , mi ħ kk Ģ dło ı na policzku i usłyszał głos:

- Biedaku, jeste Ļ zmarzni ħ ty na ko Ļę ! Sk Ģ d przybywasz?

Powoli uniósł powieki, napotykaj Ģ c zatroskane oczy i szczupł Ģ twarz. Musi mie ę

czterdzie Ļ ci kilka lat, pomy Ļ lał. Jej twarz była naznaczon Ģ ci ħŇ k Ģ prac Ģ i długoletnim

wysiłkiem, stwierdził, czuj Ģ c nagle wzruszenie.

- Mam na imi ħ Andreas. Zawierucha spotkała mnie na morzu – wysypiał i zorientował

si ħ , jak bardzo jest spragniony.

- Przypłyn Ģ łe Ļ łodzi Ģ ? – spytała kobieta.

- Tak. – Przymkn Ģ ł oczy w nadziei, Ň e nie b ħ dzie musiał opowiada ę na wi ħ cej pyta ı . –

Mógłby, dosta ę co Ļ do picia?

- Oczywi Ļ cie! Lina, przynie Ļ gor Ģ cego mleka! – poleciła kobieta.

Ju Ň po chwili trzymał w dłoniach ciepły kubek.

Krowie mleko, stwierdził, i wypił duszkiem.

- Dzi ħ kuj ħ – szepn Ģ ł.

- Chod Ņ , poło Ň ysz si ħ przy palenisku. – Kobieta pomogła mu podnie Ļę si ħ z podłogi.

Dopiero teraz zauwa Ň ył, Ň e w chałupie roiło si ħ od dzieci. Nieproszone przez nikogo,

przygotowały przed paleniskiem posłanie z siana, skór i wełnianych koców.

- Za wszystko zapłac ħ – wymamrotał, czuj Ģ c bolesne pulsowanie w palcach dłoni i

stóp.

- Nie my Ļ l o tym teraz – odrzekła kobieta. Zdj ħ ła mu buty i mokry płaszcz i okryła go

kocem, jakby był małym dzieckiem.

U Ļ miechn Ģ ł si ħ blado i pomy Ļ lał, Ň e oto opiekuje si ħ nim anioł zesłany na ziemi ħ

przez samego Stwórc ħ .

- Gdzie jestem? – zapytał.

- W Kabelvaag – odparła kobieta. – Byłe Ļ ty ju Ň kiedy Ļ ?

- Nie. – Potrz Ģ sn Ģ ł głow Ģ . Faktycznie ta nazwa nic mu nie mówiła. Pó Ņ niej, gdy troch ħ

si ħ prze Ļ pi, odpocznie i rozgrzeje, opowie tym dobrym ludziom cał Ģ swoj Ģ histori ħ . Mo Ň e

znali Elizabeth?

Jego oczy napotkały nagle spojrzenie osoby siedz Ģ cej w drugim ko ı cu izby. Była to

młoda dziewczyna, siedemnasto – lub osiemnastolatka, jak uznał. Słodka, pomy Ļ lał

natychmiast. Jej spojrzenie i u Ļ miech nie pozostawiały w Ģ tpliwo Ļ ci. Ona tak Ň e uwa Ň ała go za

atrakcyjnego.

Przymkn Ģ ł powieki i zapadł w sen bez marze ı i l ħ ków.

Rozdział 2

Elizabeth drgn ħ ła gwałtownie i obudziła si ħ . przez chwil ħ le Ň ała, nasłuchuj Ģ c. Na

zewn Ģ trz panowała absolutna cisza. Burza musiała si ħ ju Ň sko ı czy ę . Czy Ň by to zawierucha

była przyczyn Ģ jej niepokoju?

- Nikoline – szepn ħ ła i przypomniała sobie wydarzenia poprzedniego wieczora.

Odrzuciła kołdr ħ i spu Ļ ciła nogi na zimna podłog ħ . Kristian wymamrotał co Ļ przez

sen, odwrócił si ħ na drugi bok i zachrapał. By ę mo Ň e ich wczorajsze zbli Ň enie było dla niego

równoznaczne z wybaczeniem, pewnie ju Ň o wszystkim zapomniał. W przypadku Elizabeth

nie było to jednak takie łatwe. Okłamała go i sumienie nie dawało jej spokoju. Jednocze Ļ nie

wiedziała, Ň e nie miała innego wyboru.

Ubrała si ħ szybko i wymkn ħ ła na palcach do kuchni. Wprawnymi dło ı mi rozpaliła

ogie ı w piecu i nastawiła wod ħ na kaw ħ , od której była ju Ň wła Ļ ciwie uzale Ň niona.

Wła Ļ nie rozlewała ciemny płyn do kubków, gdy do kuchni weszła Helene.

kubek.

Elizabeth upiła nieco kawy i usiadła przy stole.

- Nie mogłam spa ę . Czy to mo Ň liwe, Ň eby człowieka obudziła cisza? – spytała ni to

przyjaciółk ħ ni to siebie.

Helene nie odpowiedziała, posłała jej tylko zaskoczone spojrzenie.

- Jak poszło wczoraj z Nikoline, gdy ju Ň zostały Ļ cie same? – spytała Elizabeth.

Słu ŇĢ ca ostro Ň nie wysun ħ ła krzesło, nie chc Ģ c nikogo obudzi ę .

- co Ļ j Ģ op ħ tało – wyszeptała, siadaj Ģ c. – Złorzeczyła i wrzeszczała, Ň e dobrze wie, o

czym mówiły Ļ my. Ale ja obstawałam przy swoim i twierdziłam, Ň e nic takiego nie mogła

usłysze ę . Szybko wczoraj zareagowała Ļ – dodała w zamy Ļ leniu.

Elizabeth wstała od stołu i powiesiła nad paleniskiem garnek z wod Ģ na kasze.

- Musiałam co Ļ powiedzie ę – stwierdziła niech ħ tnie.

- Masz wyrzuty sumienia? – spytała Helene. Podniosła si ħ z krzesła i zacz ħ ła

nakrywa ę stół.

-A wi ħ c to ty wstała Ļ dzi Ļ pierwsza – wymamrotała słu ŇĢ ca, przyjmuj Ģ c podany

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: