Cartland_Barbara_-_Petrina.pdf

Rozdział 1

Rok 1819

Jeden z koni ciągnących powóz hrabiego Stavertona zaczął nagle kuleć. Hrabia

zatrzymał pojazd, a siedzący z tyłu powozu lokaj zeskoczył, aby sprawdzić co się stało.

- To pewnie kamień, milordzie - zawołał. - Te drogi są fatalne.

- Istotnie - rzekł hrabia i także wysiadł.

Droga, którą jechali, była usłana drobnymi kamykami, więc nic dziwnego, że jeden z nich

wbił się w końskie kopyto. Hrabia wracał do Londynu ze St. Albans, gdzie w domu

znajomego oglądał walkę dwóch znakomitych szermierzy. Widowisko wypadło bardzo

ciekawie i zwycięzca otrzymał od hrabiego sporą sumę pieniędzy, lecz towarzystwo,

które tam zastał, jak też jedzenie okazały się fatalne.

Był miły wiosenny poranek, pośród drzew kwitły całe dywany różnobarwnego kwiecia.

Hrabia przez chwilę przypatrywał się, jak lokaj oporządza okulałego konia, potem

przeniósł wzrok na całą czwórkę. Wszystkie konie były karej maści, rasowe, doskonale

dobrane. Takiego zaprzęgu miał żaden z członków klubu, w którym bywał.

Aby rozprostować nieco nogi, hrabia przechadzał się po trawie, nie zwracając uwagi na

pyłki kwiatowe czepiające się jego wspaniale wyglansowanych butów z cholewami.

Niespodziewanie ujrzał ceglane ogrodzenie otaczające park należący zapewne do

jakiegoś arystokraty. Cegły były stare i wyblakłe, a wiosenne słońce rzucało na nie

świetlne błyski. Pomyślał, że ogrodzenie jego domu w hrabstwie Oksford jest tego

samego koloru, gdy nagle, tuż przed jego głową, przeleciał przez mur jakiś ciężki

przedmiot.

To coś z hałasem upadło koło jego stóp i hrabia ze zdumieniem zobaczył skórzaną

walizkę. Spojrzał, skąd zleciała, i dostrzegł na murze kobiecą sylwetkę. Ukazując

zgrabne nogi, kobieta ześlizgiwała się po ogrodzeniu, przytrzymując się występów. Kiedy

się odwróciła, ujrzała hrabiego, a u jego stóp walizkę.

- Niewiele brakowało, a ten przedmiot wylądowałby na mojej głowie - powiedział ze

złością.

- Skąd mogłam wiedzieć, że po drugiej stronie ktoś stoi? - rzekła. - W tym miejscu

ogrodzenie jest najniższe.

Zbliżyła się ku niemu. Dostrzegł, że ma złocistorude włosy i nieco skośne oczy o

trzpiotowatym spojrzeniu. Nie należała do piękności, lecz w jej twarzy było coś, co

odróżniało ją od innych dziewcząt.

- Zdaje mi się, że zdecydowała się pani na ucieczkę? - powiedział.

- Gdybym mogła wyjść przez bramę, nie przełaziłabym przez mur - odrzekła. Pochyliła

się, żeby wziąć walizkę i w tym momencie ujrzała konie hrabiego. - Czy to pański

zaprzęg? - zapytała.

- Tak - odpowiedział. - Przydarzył mi się drobny wypadek. Straszne macie tutaj drogi!

- Nie mam z tym nic wspólnego - rzekła dziewczyna. - Ach, jakie one piękne! Nigdy nie

widziałam wspanialszych koni!

- Cieszę się, że się pani podobają - odpowiedział.

- Dokąd pan jedzie?

- Do Londynu.

- Proszę mnie zabrać z sobą. Ja też się tam wybieram, a byłoby miło pojechać taką

doskonałą czwórką.

Zwróciła się w stronę koni, zapominając zupełnie o walizce leżącej u nóg hrabiego.

- Czuję się w obowiązku zapytać, od kogo pani ucieka i dlaczego - rzekł.

Dziewczyna podeszła do koni, przyglądając się im pałającymi oczami.

- One są cudowne! Jak się panu udało dobrać je tak bezbłędnie?

- Zadałem pani pytanie - odezwał się hrabia.

- Ach tak, prawda - odrzekła, jakby nagle to sobie przypomniała. - Uciekłam ze szkoły i

jeśli już odkryto moją nieobecność, powinniśmy ruszać.

- Nie życzę sobie wciągania mnie w jakąś aferę - oświadczył hrabia.

- Jaki pan poważny - powiedziała z wyrzutem. - Jeśli pan mnie nie zabierze, odwiezie

mnie Jeb, miejscowy rzeźnik, który powinien pojawić się niebawem.

- Umówiła się pani z nim?

- Nie, ale jestem przekonana, że zrobi to dla mnie. - Spojrzała na drogę, a potem utkwiła

wzrok w twarzy hrabiego. - Proszę mnie zabrać - prosiła. - Żadna siła mnie tu nie

zatrzyma, albo pojadę z panem, albo podwiezie mnie Jeb, choć prawdę powiedziawszy

wolałabym jechać z panem.

W tym momencie służący zakończył pracę.

- Wszystko w porządku, milordzie, możemy ruszać.

Dziewczyna spojrzała na hrabiego.

- Proszę mnie zabrać - powtórzyła.

- Zabiorę panią, lecz pod jednym warunkiem - powiedział.

- Jakim?

- Opowie mi pani, czemu pani uciekła, a jeśli uznam, że powód jest niewystarczający,

odwiozę panią z powrotem.

- Ależ, to szantaż! - zawołała. - Powód mojej ucieczki jest poważny.

- To dobrze - odrzekł hrabia.

Służący umocował walizę i zajął swoje miejsce. Kiedy ruszyli, hrabia spostrzegł, że

towarzyszka podróży wciąż jest zajęta końmi, nie zwracając na niego najmniejszej

uwagi.

- Ja czekam - powiedział w końcu.

- Na co?

- Pani specjalnie zwleka z opowieścią, żebyśmy jak najdalej odjechali od szkoły.

- Jest pan niezwykle domyślny - powiedziała ze śmiechem.

- Nie jestem tak tępy, za jakiego mnie pani uważa - odezwał się z sarkazmem. - Z kim ma

się pani spotkać w Londynie?

- Gdyby tak było, jak pan sądzi, to ta osoba przyjechałaby po mnie i nie musiałabym

liczyć na pomoc Jeba lub przygodnego znajomego.

- Więc nikt na panią w Londynie nie czeka? Skąd więc ta niecierpliwość, żeby się tam

dostać?

- Ponieważ jestem już za stara na pozostawanie w szkole, a mój nieznośny opiekun

zmusza mnie do spędzania wszystkich wakacji w Harrogate.

- A cóż tak panią zniechęca do Harrogate? - zapytał.

- Wszystko! To nudna miejscowość, do której przyjeżdżają tylko ludzie starzy i chorzy.

Spędziłam tam Boże Narodzenie i nie spotkałam ani jednego mężczyzny za wyjątkiem

pastora.

Hrabia uśmiechnął się mimo woli.

- Więc tak bardzo się pani tam nudziła - powiedział. - A nie było jakiegoś innego miejsca,

dokąd mogłaby pani się udać?

- Nie, bo takie było życzenie mojego opiekuna - odrzekła dziewczyna. - Ten typ nawet nie

odpowiada na moje listy, a każda prośba jest odrzucana przez jego adwokata.

- Wygląda na to, że to jakiś człowiek całkiem pozbawiony uczuć - rzekł hrabia. -

Domyślam się, że przybywszy do Londynu, zamierza pani spotkać się z nim?

- Ależ nic podobnego! Wcale nie pragnę go widzieć, tym bardziej, że, jak mi się zdaje,

jego milczenie świadczy zapewne o samowolnym wydawaniu moich pieniędzy.

Hrabia spojrzał na nią uważnie.

- Sądząc po moim stroju nie uwierzy pan, że jestem bogata, lecz moją garderobę, na

polecenie adwokata mojego opiekuna dobierała kuzynka Adelajda, osoba mocno

zaawansowana wiekiem. - Zacisnęła wargi ze złością, po czym mówiła dalej: - Mam

osiemnaście lat i wszystkie moje przyjaciółki odbyły już swój towarzyski debiut w

ubiegłym roku. Ja nie zostałam przedstawiona u dworu, ponieważ nosiłam żałobę po

ojcu, lecz miałam nadzieję, że w tym roku na pewno będę mogła pokazać się w

Londynie.

- Jakie powody podał pani opiekun, odmawiając zorganizowania debiutu?

- Już panu mówiłam, że ten brutal nawet się do mnie nie odezwał! Napisałem do niego

wiele listów, lecz jego adwokat odpowiedział mi tylko, że musze pozostać w szkole do

nadejścia dyspozycji. Czekałam trzy miesiące, aż w końcu podjęłam decyzję.

Postanowiłam wziąć własny los w swoje ręce.

- Co zamierza pani robić po przyjeździe do Londynu? - zapytał hrabia.

- Postanowiłam zostać kurtyzaną!

- Kurtyzaną? - zdziwił się.

- Brat mojej koleżanki Claire tak je nazywał.

Hrabia był tak zdumiony, że nie dopilnował koni. które nagle zerwały się do galopu.

Powstrzymał je i zapytał:

- Czy pani zdaje sobie sprawę z tego, co pani mówi?

- Oczywiście! Jeśli nie mogę zająć przysługującego mi miejsca w towarzystwie, sama je

sobie zdobędę.

- Podejrzewam, że pani nawet nie wie, na co się waży.

- Claire wszystko mi objaśniła, zanim opuściła szkołę - odrzekła. - Każdy światowiec ma

kochankę, to znaczy damę, którą sobie wybrał i która należy wyłącznie do niego.

Kurtyzana też ma prawo wyboru. Gdy ją ktoś nudzi, może sobie znaleźć innego, bardziej

interesującego mężczyznę.

- I pani wierzy, że taki styl życia odpowiadał by pani?

- To chyba bardziej zabawne niż przesiadywanie w nudnej szkole. Oczywiście będę

bardzo ostrożna w doborze mężczyzny, z którym się zwiążę.

- Mam nadzieję! - zauważył hrabia.

- Jakaż to radość móc robić to, na co ma się ochotę. Gdy nie ma nikogo, kto by zatruwał

życie uwagami na temat niewłaściwego zachowania.

- I jak się pani zdaje, co będzie pani robić?

- Odwiedzać lokale, tańczyć, odbywać przejażdżki po parku i nie martwić się wcale, czy

wyjdę za mąż, czy też nie.

- A więc nie pragnie pani zamęścia?

- Ależ oczywiście, że nie! Już raczej wolałabym być czyjąś kochanką do końca życia!

Według opowieści Claire, życie towarzyskie to nic innego jak matrymonialna giełda.

- Co pani przyjaciółka przez to rozumie? - zapytał.

- Chciała powiedzieć, że każda debiutantka walczy na wszelkie sposoby, żeby zdobyć

jakiegoś starego, grubego, lecz bogatego i utytułowanego mężczyznę. Wcale mi na tym

nie zależy, ponieważ jestem bogata.

- Jeśli to prawda, opiekun pozwoli pani zapewne na wydawanie części tych pieniędzy.

- Już panu mówiłam, że nie odpowiada na moje listy. A jego adwokat radzi, żebym mu

przysyłała rachunki, to on będzie je płacił, lecz ja bym chciała dostawać pieniądze do

ręki.

- Znam wiele innych sposobów na uzyskanie dostępu do pieniędzy, niż poświęcanie się

profesji, o jakiej pani wspomniała.

- Profesji? - zapytała dziewczyna. - A zatem bycie kurtyzaną jest zawodem, tak jak

zawód lekarza czy adwokata?

Hrabia nic nie odrzekł i jechał dalej z zachmurzoną twarzą. Zastanawiał się, co mógłby

powiedzieć tej młodej osóbce, która nie ma zielonego pojęcia w co się wdaje. Wyobraził

sobie niebezpieczeństwa, na jakie byłaby narażona ze strony złotych młodzieńców

odwiedzających w poszukiwaniu przygód wszystkie wyścigi w kraju.

- Czy może mi pani wyjawić, jak się pani nazywa?

- Petrina.

- A nazwisko?

- Już i tak zbyt wiele panu o sobie opowiedziałam - rzekła. - Mógłby się pan okazać na

przykład przyjacielem mojego ojca.

- W takim wypadku z pewnością namawiałbym panią do porzucenia swoich planów.

- Nic nie zdoła mnie powstrzymać - odrzekła. - Już wszystko przemyślałam, a kiedy

moja sytuacja się ustabilizuje, nawiążę kontakt z moim opiekunem.

- Myślę, że będzie pani do tego zmuszona z powodu braku pieniędzy.

- I o tym pomyślałam. To dlatego tak długo zwlekałam z wyjazdem do Londynu.

- Co pani wymyśliła?

- Zebrałem całkiem sporą sumkę.

- W jaki sposób?

- Wysyłałam adwokatowi rachunki, które sama podrabiałam.

- Jakie rachunki?

- Za kupno książek, mundurków szkolnych i różnych drobiazgów. Myślałam, że mogą być

z tym problemy, ale nic podobnego - wyznała triumfalnie.

- Jest pani bardzo sprytna - powiedział uśmiechając się.

- Teraz, kiedy zostałam sama po śmierci rodziców, - nie mam innego wyjścia - odrzekła. -

Nie mogę też liczyć na krewnych. - Ponieważ hrabia milczał, dodała: - Myślę, że tych

pieniędzy wystarczy mi na początek. Kiedy już wszyscy w mieście będą o mnie mówić,

mój opiekun zwróci mi majątek.

- A jeśli odmówi?

- Gdyby tak zrobił, musiałabym poczekać, aż ukończę dwadzieścia jeden lat, a wówczas

dostałabym połowę. Dopiero gdy będę miała dwadzieścia pięć lat mogę przejąć całość.

- Myślę, że w umowie jest również warunek uwzględniający pani zamążpójście.

- Oczywiście, że jest - zgodziła się Petrina. - I właśnie dlatego nie chcę małżeństwa, bo

wówczas mąż mógłby robić z moimi pieniędzmi co chce. Mógłby postąpić jak mój

opiekun i wydawać je na własne potrzeby, a mnie nie dawać nic.

- Nie wszyscy mężczyźni są tacy - zauważył hrabia.

- Claire opowiadała mi, że w wielkim świecie wielu arystokratów rozgląda się tylko za

bogatymi żonami, które mogą zapewnić im utrzymanie. Jestem przekonana, że zrobię

lepiej... zostając kurtyzaną.

- Przy takim nastawieniu nie ma pani zbyt dobrej opinii o mężczyznach - rzekł hrabia. -

trudno będzie znaleźć kogoś, kto wyda się pani pociągający.

Petrina zastanowiła się przez chwilę.

- Nie mam wielkich wymagań finansowych - rzekła. - Brat Claire, Rupert, zwierzał się jej

kiedyś, że utrzymanka kosztuje go majątek. Domaga się stale nowych powozów, koni,

biżuterii, na co go właściwie nie stać.

- Nie mam pojęcia, kim jest brat Claire, ale odnoszę wrażenie, że jego opis wielkiego

świata niezupełnie odpowiada prawdzie.

- Bratem Claire jest wicehrabia Coombe - odezwała się Petrina. - Claire utrzymuje, że

jest on arbitrem elegancji.

Była to prawda. Hrabia znał wicehrabiego Coombe i uważał go za miłego, lecz bardzo

lekkomyślnego młodzieńca trwoniącego ojcowską fortunę.

- Czy pan może zna Ruperta? - zapytała Petrina.

- Spotkałem go kiedyś - odrzekł hrabia.

- Claire uważa, że byłby on wymarzonym mężem dla mnie, ale wytłumaczyłam jej, że nie

pragnę zamążpójścia, bo chcę być niezależna.

- To niemożliwe i zapewne zdaje pani sobie z tego sprawę - rzekł.

- A w jaki sposób inne kobiety zostają kurtyzanami?

- One nie posiadają majątki.

- A cóż to za majątek, którego nie można używać - rzekła.

- Proszę posłuchać mojej rady - powiedział. - Zanim wykona pani tak drastyczny krok,

niech się pani skontaktuje ze swoim opiekunem.

- I co mi to da? - zapytała Petrina. - Przecież on zaciągnie mnie z powrotem do szkoły,

skąd znów będę musiała uciec.

- Przekona go pani, że jest już za dorosła na dalszą naukę. Zapewne przyzna pani rację.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: