Aksamit - Medeiros Teresa.pdf - Romans historyczny - ograzyna

Teresa Medeiros

AKSAMIT

T ħ ksi ĢŇ k Ģ dedykuj Ģ ameryka ı skim autorom powie Ļ ci romantycznych... wszystkim siostrom i braciom we

wspólnym boju, którzy sercem, atramentem i łzami pomagaj Ģ mi trwa ę przy zdrowych zmysłach: Emily

Alward, Elizabeth Bevarly, Melissie Bregenzer, Normie Brown, Gwen Duzenberry, Elizabeth Lynn Gray,

Kristin Hannah, Karen Harper, Mary Hooper, Lori i Toniemu Karayiannim, Rebece Lee, Stephanie

Spearman, Shirley Turner oraz, Jean Marie Willet.

Andrei, która mi przypomniała, Ň e s Ģ , sprawy, o które warto walczy ę .

I — jak zawsze — Michaelowi.

Prolog

Północna Szkocja - Pogórze. Rok 1773

S ukinsyn wygl Ģ dał, jakby wyzion Ģ ł ducha. Sebastian musn Ģ ł ciało stop Ģ , spodziewaj Ģ c si ħ , Ň e lada

chwila wysunie si ħ stwardniała od odcisków łapa, szarpnie go za chude łydki i przewróci na ziemi ħ .

Zesztywniał w oczekiwaniu na wybuch grubia ı skiego rechotu, lecz zamiast tego ze sflaczałych ust

pociekła stru Ň ka piwa. Sebastian zebrał odwag ħ i szturchn Ģ ł bardziej zdecydowanie, wbijaj Ģ c bosy paluch

w obna Ň ony kałdun. Nic. Cisza, ani słychu pijackiego pochrapywania. Sukinsyn rzeczywi Ļ cie wyzion Ģ ł

ducha!

Sebastian przykucn Ģ ł nad trupem. Jak to si ħ stało, Ň e odszedł tak spokojnie? Zawsze wyobra Ň ał sobie, Ň e

tej chwili towarzyszy ę b ħ dzie gromowy ryk, furia bestii, która wzdraga si ħ podda ę , a Ň pulsuj Ģ ce Ň yły na

skroniach nap ħ czniej Ģ i trysn Ģ posok Ģ . Tymczasem wszystko odbyło si ħ inaczej: ojciec zgarbił si ħ , osun Ģ ł

z głuchym siekni ħ ciem... i przemin Ģ ł.

Grzbietem dłoni odgarn Ģ ł lepki od brudu kosmyk, który opadł mu na czoło. Bezwiednie podniósł wzrok

na rze Ņ bione belki, podpieraj Ģ ce wysokie sklepienie sali. Wstrzymał oddech i wsłuchał si ħ w niezm Ģ con Ģ

cisz ħ . Jakby wszystkie dzwony Ļ wiata równocze Ļ nie przestały bi ę i tylko powietrze dr Ň ało jeszcze echem

uderze ı . Dopiero teraz, niezagłuszane brz ħ kiem tłuczonej zastawy i waleniem w stół rozjuszonej pi ħĻ ci,

zacz ħ ły dobiega ę go inne odgłosy: trzepotanie jaskółczych skrzydeł w poszyciu, szelest sosen za oknami,

po Ļ wist wiatru na wrzosowisku. Pochylił głow ħ , czuj Ģ c si ħ w tej ciszy jak w katedrze. Był bliski łez, ale

wiedział, Ň e nie ma czasu na szlochy. Zaraz nadejdzie MacKay. Odwieczny wróg ojca przyb ħ dzie do

zamku Dunkirk, by go sobie przywłaszczy ę , o czym nieustannie ostrzegał zmarły rodzicie!. Sebastian

zacisn Ģ ł usta. Niech sobie zabiera zamczysko, ale jego nigdy nie złapie!

Zacisn Ģ ł palce na cholewach ojcowskich butów. Brendan Kerr po Ļ mierci nie pachniał bynajmniej

gorzej ni Ň za Ň ycia, lecz je Ļ li pole Ň y jeszcze troch ħ w skwarze pełnego lata, sytuacja wnet ulegnie

zmianie. Chłopiec szarpn Ģ ł raz i drugi. Miał ramiona chuderlawe, bo mi ħĻ nie nie nad ĢŇ ały za tempem, w

jakim rósł, ale nie brakowało mu zawzi ħ to Ļ ci i wła Ļ nie dzi ħ ki niej udało mu si ħ poci Ģ gn Ģę bezwładne

ciało po kamiennych flizach. Nieboszczyk podskakiwał na ba Ň ancich ko Ļ ciach, za Ļ miecaj Ģ cych posadzk ħ .

Dotarłszy do trawiastego podwórca, zatrzymał si ħ . Dygotał z utrudzenia. Głód Ļ ciskał Ň oł Ģ dek bolesnym

skurczem. Na g ħ stych, ciemnych rz ħ sach zawisły krople potu. Otarł je niedbale dłoni Ģ .

„Chłopcze, masz oczy dzieweczki... i równie mdłego ducha!”

Sebastian drgn Ģ ł i zatoczył si ħ do tyłu, długoletnim nawykiem uchylaj Ģ c si ħ przed spodziewanym

ciosem. W popłochu potkn Ģ ł si ħ o własne nogi i grzmotn Ģ ł o ziemi ħ , lecz nie wydał okrzyku bólu. Ale

ojciec nie podniósł si ħ , by go ukara ę . Brendan Kerr le Ň ał skulony na trawie. Nad skroni Ģ zmarłego

kr ĢŇ yła zaaferowana mucha. Chłopak zacisn Ģ ł z ħ by, tłumi Ģ c ch ħ tk ħ , która naszła go znienacka: popchn Ģę

ciało rodzica, a Ň potoczy si ħ po urwistym stoku i legnie na wrzosach kilkaset metrów ni Ň ej. Otrz Ģ sn Ģ ł si ħ .

Nie, mama nie Ň yczyłaby sobie tego. Powinien urz Ģ dzi ę ojcu przyzwoity chrze Ļ cija ı ski pochówek.

Dobrze wi ħ c, pogrzebie go gł ħ boko i narzuci kamienie - cały stos, Ň eby pami ħ tny głos ju Ň nigdy nie

przedarł si ħ przez nie, by go dr ħ czy ę i prze Ļ ladowa ę .

Popołudniowe sło ı ce stało nisko nad horyzontem, gdy Sebastian poło Ň ył na grobie ojca ostatni skalny

odłamek. Stukni ħ cie kamienia odezwało si ħ w leniwej ciszy jak wystrzał. Sebastian poczuł powiew

wiatru na umorusanym czole, wilgotna od potu tunika załopotała na Ň ebrach. Wydało mu si ħ , Ň e ta chwila

wymaga czego Ļ wi ħ cej i powalane ziemi Ģ palce niezr ħ cznie, jakby wstydliwie, uczyniły znak krzy Ň a na

zapadłej piersi. Takim znakiem, symbolem wiary, Ň egnała si ħ jego matka. Z trudem odgrzebał w pami ħ ci

jego wspomnienie.

Nad wrzosowiskiem Ň eglował złocisty orzeł. Sebastian Ļ ledził majestatyczny lot. Czuł, jak budzi si ħ w

jego duszy rado Ļę z odzyskanej wolno Ļ ci. Biegiem ruszył stromymi schodami wiod Ģ cymi na forteczn Ģ

wie Ňħ , wpadł do komnaty sypialnej i gor Ģ czkowo zacz Ģ ł wrzuca ę do sakwy skromny dobytek - podart Ģ

tunik ħ , dwa przywi ħ dłe ze staro Ļ ci ziemniaki i broszk ħ z filigranowego srebra, nale ŇĢ c Ģ niegdy Ļ do matki.

Odwrócił si ħ do wyj Ļ cia, lecz zatrzymał si ħ nagle we wst ħ dze złotawego blasku, któr Ģ sło ı ce Ļ cieliło na

podłodze izdebki. Upadł na kolana koło ło Ň a, zerkaj Ģ c przez rami ħ wzrokiem winowajcy. Ostatnim

razem, gdy o Ļ mielił si ħ zajrze ę do ojcowskiego kufra, dostał takie baty, Ň e przez kilka nast ħ pnych dni

uszy dzwoniły mu od uderze ı w nie tward Ģ pi ħĻ ci Ģ . Dr ŇĢ cymi dło ı mi uchylił wieka. Mi ħ kki zwój tartanu

le Ň ał dokładnie tak, jak zapami ħ tał. Ojcowskie r ħ ce zwin ħ ły go z czuł Ģ dbało Ļ ci Ģ , której synowi nigdy nie

okazał. Serce Sebastiana zatkało z niemej zazdro Ļ ci. Kraciasty strój był pami Ģ tk Ģ po czasach, gdy

Kerrowie i MacKayowie walczyli razem u swego boku, zjednoczeni w jednym klanie, prowadzeni przez

jednego wodza. Chłopiec przesun Ģ ł brudny od ziemi palec po zielono-czarnych kwadratach wzoru,

marz Ģ c o tamtych dniach, gdy wzgórza rozdzwoniły si ħ brz ħ kiem mieczy, a j ħ kliwy głos kobzy

przewiercał opo ı cz ħ mgieł w dolinach.

Wstał i narzucił strój przodków. Mi ħ kkie wełniane fałdy otuliły wychudłe ciało, ze Ļ lizguj Ģ c si ħ po

w Ģ skich ramionach. Pogrzebał w sakwie, wyj Ģ ł matczyn Ģ broszk ħ i spi Ģ ł ni Ģ pled.

Szczerbaty od staro Ļ ci i zaniedbania mur ton Ģ ł w pomara ı czowym blasku zachodz Ģ cego sło ı ca, gdy

Sebastian wspi Ģ ł si ħ na jego wierzchołek i poszedł w dół urwistego stoku. Wrzosy kłoniły si ħ pod

palcami wiatru na podobie ı stwo płowozłotych fal. Sebastian brn Ģ ł przez nie biegiem, raduj Ģ c si ħ

spr ħŇ ysto Ļ ci Ģ młodzie ı czych mi ħĻ ni i urodzajnej ziemi, która uginała si ħ pod stopami w rytm kroków.

Tartanowy pled smagał go po udach. Dobiegłszy do połowy wrzosowiska, chłopiec stan Ģ ł i obrócił si ħ , by

popatrze ę na ciemniej Ģ ce na horyzoncie kontury zamczyska Dunkirk.

Przysi Ģ gł sobie, Ň e pewnego dnia wróci tu. I to nie noc Ģ , skradaj Ģ c si ħ jak złodziej, lecz w pełnym

Ļ wietle dnia. Wjedzie dumnie po własnym podje Ņ dzie wystawn Ģ karoc Ģ , z wypchan Ģ sakiewk Ģ w kieszeni

i Ň oł Ģ dkiem, który nie b ħ dzie burczał z głodu, tak jak dzisiaj. B ħ dzie tak pot ħŇ ny, Ň e nikt nie odwa Ň y si ħ

go zatrzyma ę - ani prawo, ani MacKay, ani echo drwi Ģ cego głosu ojca.

Odziany w wykwintne szaty stanie na szczycie wzgórza i splunie na grób ojca.

Pewnego dnia...

Gwałtownym ruchem podniósł sakw ħ , zarzucił j Ģ . na plecy i ruszył kłusem w g ħ stniej Ģ cy zmrok, nie

ogl Ģ daj Ģ c si ħ ju Ň za siebie.

Cz ħĻę pierwsza

Szata wystawna, maniera dworska

Poruszy serca niewielu;

Lecz to dziewicza skromno Ļę i cnota

Jak ostry grot si ħ gnie celu.

Robert Burns

Hrabstwo Northumberland w Anglii. Rok 1791

P rudence przeciskała si ħ przez g ħ ste zaro Ļ la. W ħ zeł włosów na karku rozlu Ņ nił si ħ i nasi Ģ kni ħ te

wilgoci Ģ pasma rozsypały si ħ po ramionach. Na ułamek chwili przerwała szale ı czy bieg, by zr ħ cznymi

palcami metodycznie, jedna po drugiej, wysupła ę z potarganych pukli szpilki o perłowych główkach.

Wsun ħ ła je gł ħ boko w kiesze ı i przygładziła materiał, upewniaj Ģ c si ħ , Ň e Ň adna nie wypadnie w biegu.

Wła Ļ ciwie wiedziała, Ň e to zbytek troski: ciotka nie marnowałaby pieni ħ dzy na drogocenne klejnoty dla

swojej szpetnej siostrzenicy, chocia Ň za nic w Ļ wiecie nie przyznałaby si ħ do takiej małostkowo Ļ ci.

Zanim podj ħ ła bieg, wy Ňħ ła fałdy aksamitnej spódnicy. Ociekaj Ģ ce deszczem li Ļ cie smagały j Ģ po

policzkach. Nagle o Ļ lepiaj Ģ ca błyskawica rozdarła mrok. Na tle rozjarzonego nieboskłonu odcinały si ħ

ponur Ģ czerni Ģ rozkołysane wichur Ģ konary drzew. Prudence ponownie otworzyła usta, ale gwałtowny

podmuch porwał jej okrzyk, a do reszty zagłuszył go trzask grzmotu. Las gi Ģ ł si ħ ku ziemi pod biczami

deszczu g ħ stego jak potop. Nawet rozło Ň yste baldachimy sosen nie dawały ochrony przed ulew Ģ .

Prudence obj ħ ła ramionami szorstki pie ı i przechyliła głow ħ , nasłuchuj Ģ c, czy przez Ļ wist zawiei i

monotonny plusk deszczu nie przebije si ħ zew rozpaczy. Podniosła głow ħ , wystawiaj Ģ c czoło na

smagni ħ cia ulewy. Zmagała si ħ z pokus Ģ , by da ę si ħ ponie Ļę dzikiemu urokowi nocnej burzy. Chłon ħ ła

wspaniało Ļę grzmotu, l Ļ nienie błyskawicy, uk Ģ szenia letniego deszczu na odsłoni ħ tej skórze. Jak Ň e to

ró Ň ne od zwyczajowego sposobu sp ħ dzania takiej pory, kiedy siedziała z ksi ĢŇ k Ģ na wy Ļ ciełanej ławeczce

we wn ħ ce okiennej i przyciskała twarz do oprawnych w ołów szybek, po których z drugiej strony

spływały w Ģ skie jak sznurki strumyki! Zdj ħ ta pierwotnym pragnieniem, szeroko otworzyła usta, by

nałapa ę słodkiego deszczu na chciwy j ħ zyk. Z Ň alem zdała sobie wszak spraw ħ , Ň e nie ma czasu na

rozkoszowanie si ħ natur Ģ . Opieszało Ļę mogła kosztowa ę Ň ycie ukochan Ģ istot ħ .

Przedarła si ħ wreszcie przez g ħ stw ħ zaro Ļ li na szczycie stoku. Przemokni ħ ta spódnica przywierała jej do

nóg, kr ħ puj Ģ c ruchy. Wokół niej Ļ wiszczał wiatr, szarpi Ģ c mokre fałdy. Las rozbrzmiał pot ħŇ nym hukiem.

Prudence wzi ħ ła go za kolejny grzmot, lecz kiedy jaskrawy błysk o Ļ wietlił drog ħ u podnó Ň a stoku, poj ħ ła

swój bł Ģ d. Potem Ļ wiatło zgasło i ponownie otoczyła j Ģ ciemno Ļę . Wparła obcasy w błotnisty skraj

urwiska i wytrzeszczyła oczy, usiłuj Ģ c przebi ę słabym od urodzenia wzrokiem smagany deszczem mrok.

Rozró Ň niła zarysy powozu zaprz ħŇ onego w czwórk ħ koni, a nawet pozłacane kontury herbu na

drzwiczkach karety, lecz nie poznała, jakiego rodu to godło. Wtem zrozumiała, jaki jest powód nagłego

zatrzymania si ħ powozu, i a Ň zachłysn ħ ła si ħ ze zgrozy.

Otaczały go sylwetki sze Ļ ciu konnych. Kudłate wierzchowce parskały i ryły niecierpliwymi kopytami

ziemi ħ , gdy jeden z napastników, najwyra Ņ niej przywódca, warkn Ģ ł, wydaj Ģ c wo Ņ nicy jaki Ļ rozkaz.

Nawet w ciemno Ļ ci widziała blado Ļę twarzy nieszcz ħĻ nika. Ponownie rozległ si ħ grzmot, tym razem w

pewnej odległo Ļ ci od w Ģ wozu.

Prudence wbiła paznokcie w odsłoni ħ te korzenie drzewa hikorowego, patrz Ģ c, jak jeden z bandytów

szarpie drzwiczki powozu, a Ň wypadaj Ģ z zawiasów. Z wn ħ trza dobiegł przera Ņ liwy wrzask kobiecy.

Przywódca bandy z wolna podniósł rami ħ . Błyskawica, która wła Ļ nie rozdarła ciemno Ļę , odbiła si ħ

mdłym blaskiem w lufie pistoletu. Jednak Prudence nawet nie zauwa Ň yła Ļ mierciono Ļ nego or ħŇ a, bo w

tej Ň e chwili inny obraz przyci Ģ gn Ģ ł cał Ģ jej uwag ħ : kł ħ bek szaro-białego puszystego futra, który wystrzelił

jak z procy z gał ħ zi zwisaj Ģ cej nad powozem i uczepił si ħ jego dachu.

Wrzasn ħ ła:

- Sebastian!

Zapominaj Ģ c o ostro Ň no Ļ ci, rzuciła si ħ w dół stoku, na poły ze Ļ lizguj Ģ c si ħ , na poły zataczaj Ģ c po

błotnistej pochyło Ļ ci.

K rzyk z ciemno Ļ ci okazał si ħ zgub Ģ Sebastiana Kerra. Przekr ħ cił si ħ na grzbiecie wierzchowca,

szukaj Ģ c Ņ ródła zaskakuj Ģ cego zjawiska: kto Ļ wykrzykn Ģ ł jego imi ħ w Ļ wiecie, gdzie nie nosił Ň adnego

miana. W przelotnej chwili obł ħ du niemal uwierzył, Ň e słyszy głos matki, ochrypły z t ħ sknoty i l ħ ku.

Potem noc wybuchła hałasem i ruchem szybkim jak my Ļ l. Uk Ģ szony biczyskiem ko ı rzucił si ħ w bok, a

wo Ņ nica błyskawicznie, niemal nie ruszaj Ģ c si ħ na ko Ņ le, odwrócił bat w r ħ ku i zamachn Ģ ł si ħ masywn Ģ

pałk Ģ , trafiaj Ģ c Sebastiana prosto w brzuch. Pistolet bandyty wystrzelił, rozdzieraj Ģ c mrok jaskrawym

Ļ wiatłem. W powietrzu rozszedł si ħ kwa Ļ ny odór prochu, a Sebastian poczuł, Ň e spada z konia i twardo

l Ģ duje na go Ļ ci ı cu. Usłyszał trzask ko Ļ ci w nodze, która podwin ħ ła si ħ pod padaj Ģ ce ciało. Przera Ņ liwy

wrzask kobiety z powozu wci ĢŇ wiercił mu uszy i przez jedn Ģ szale ı cz Ģ chwil ħ po Ň ałował, Ň e jej nie

zastrzelił. Pozostałe konie stan ħ ły d ħ ba i rozpierzchły si ħ w mroku, obryzguj Ģ c le ŇĢ cego i powóz lepkim

błotem. Zakapturzeni je Ņ d Ņ cy pochylili si ħ nisko nad grzywami swoich wierzchowców. Sebastian zamarł

w oczekiwaniu na Ļ miertelny cios biczyska. Zamiast tego wo Ņ nica zdzielił zaprz Ģ g, a Ň zwierz ħ ta ruszyły z

kopyta, poci Ģ gaj Ģ c kolebi Ģ cy si ħ w kału Ň ach powóz. Karoca odjechała. Przez pewien czas słycha ę było

dudnienie, potem zapadła cisza, przerywana tylko rytmicznym werblem deszczu i słabym echem grzmotu

ucichaj Ģ cej burzy.

Sebastian le Ň ał w błocie, na wpół nieprzytomny z bólu. Do rozchylonych ust ciekły stru Ň ki ulewy. Czy

to naprawd ħ matka wykrzykn ħ ła jego imi ħ ? Zamkn Ģ ł oczy i przywołał z pami ħ ci melodyjny głos

wypowiadaj Ģ cy francuskie słowa. Poczuł na czole mu Ļ ni ħ cie czułej dłoni, która zawsze niosła ukojenie.

W miar ħ , jak mijał ból uderzenia, wracał mu oddech, a wraz z nim Ļ wiadomo Ļę pulsuj Ģ cego bólu w

kostce. Có Ň z niego za głupiec! To na pewno wołał go ojciec. Zacisn Ģ ł silniej powieki, jak gdyby mógł w

ten sposób powstrzyma ę fal ħ bólu, która w ħ drowała w gór ħ nogi. W uszach dzwoniło echo

charakterystycznego, burcz Ģ cego akcentu Szkota z Pogórza. „Sebastian! Idiotyczne imi ħ , w sam raz dla

takiego głupka!”. Drgn Ģ ł, pod Ļ wiadomie oczekuj Ģ c kopniaka wymierzonego zabłoconym buciorem w

obolał Ģ kostk ħ , ale jedynie deszcz chłostał go g ħ stymi strugami, wi ħ c otworzył oczy i wrócił do

rzeczywisto Ļ ci. Poczuł zimno i błotnist Ģ papk ħ pod łokciami. Gardło Ļ cisn ħ ła mu fala pogardy dla

tchórzliwych kompanów, którzy umkn ħ li i zostawili go na pastw ħ niepewnego losu. Zaraz jednak zdusił

niech ħę , pami ħ taj Ģ c, Ň e sam wbijał im do głowy t ħ nauk ħ : „Nigdy nie ryzykujcie, czekaj Ģ c na rannych.

Ten, który upadł, to stryczek dla kolegi, który jeszcze mo Ň e ucieka ę !”. Dzisiaj dowiedli, Ň e s Ģ poj ħ tnymi

uczniami. Nie powinien ich za to przeklina ę ! Sebastian skrzywił si ħ na my Ļ l o uniesionych w drwi Ģ cym

grymasie brwiach D’Artana, gdy banda powróci do Edynburga z pustymi r ħ kami.

Zgi Ģ ł si ħ wpół, gdy ogarn ħ ła go fala mdło Ļ ci. Noc zacz ħ ła si ħ kiepsko - najpierw nieoczekiwana burza,

potem za Ļ pierwszy powóz, który zaczepili, nie zatrzymał si ħ , a nast ħ pnym powoził uparty zabijaka,

wierny otyłej, nazbyt wrzaskliwej matronie. Na dobitk ħ za Ļ po stoku zbiegła znienacka tajemnicza

posta ę ...

Uniósł si ħ na łokciach i wyt ħŇ ył wzrok, by przebi ę nim kurtyn ħ deszczu. Kilka metrów dalej taplała si ħ

w błocie młoda dziewczyna w poplamionej aksamitnej sukni. Wokół twarzy zwisały mokre str Ģ ki

włosów. Niepomna na ulewny deszcz, siedziała z pochylon Ģ głow Ģ , Sebastian u Ļ wiadomił sobie nagle, Ň e

równie mało uwagi zwraca na niego. Mruczała pieszczotliwym głosem jego imi ħ , ale kierowała je do

nastroszonego futrzanego kł ħ bka, który tuliła do piersi! Poczuł w gardle dziwny skurcz, słysz Ģ c, jak

powtarza je tonem niekłamanego uwielbienia. Nawet urodziwe angielskie metresy, które przecie Ň wprost

rzucały mu si ħ na szyj ħ , nie wypowiadały go z takim uczuciem w czasie licznych, acz krótkotrwałych

romansów! Przez ułamek chwili czuł dławi Ģ c Ģ zazdro Ļę o kociaka wtulonego w ramiona dziewczyny,

która głaskała przemokni ħ te futerko, łagodnie karc Ģ c ulubie ı ca:

- Ale Ň z ciebie niedobre stworzenie, Sebastianie! Wsz ħ dzie ci ħ szukałam... bałam si ħ , Ň e to Borys znowu

ci ħ gdzie Ļ zawlókł!

Kociak miaukn Ģ ł obra Ň onym głosem, jak gdyby sama my Ļ l stanowiła ujm ħ dla jego godno Ļ ci. Ziewn Ģ ł,

otwieraj Ģ c ró Ň owy w Ļ rodku pyszczek tak szeroko, Ň e zdawa ę si ħ mogło, i Ň potrafi połkn Ģę samego

siebie. Sebastianowi przemkn ħ ło przez my Ļ l, Ň e wcale by si ħ nie zmartwił, gdyby tak si ħ stało.

Odchrz Ģ kn Ģ ł znacz Ģ co, przenosz Ģ c poirytowane spojrzenie z kociaka na dziewczyn ħ . Jej oczy

błyskawicznie zw ħ ziły si ħ w szparki. Spogl Ģ dała na niego z grymasem zaskoczenia. ĺ ciskaj Ģ c kotka,

zacz ħ ła si ħ gramoli ę w jego stron ħ . Przeczołgała si ħ przy tym przez jego obolał Ģ kostk ħ .

- Ojej, jest pan ranny?

ĺ cisn Ģ ł nog ħ , a palce a Ň zbielały mu z wysiłku, by stłumi ę okrzyk.

- Teraz to ju Ň na pewno! - sykn Ģ ł sarkastycznie.

Dziewczyna ponownie opadła na kolana.

- Mo Ň e powinnam pobiec po szeryfa? To mój znajomy, wie pan?

J ħ kn Ģ ł przeci Ģ gle, zastanawiaj Ģ c si ħ , czy ta koszmarna noc nigdy si ħ nie sko ı czy.

- Owszem, potrafi ħ to sobie łatwo wyobrazi ę !

Kociak wywin Ģ ł si ħ z obj ħę dziewczyny i pobiegł prosto do nóg Sebastiana. Wbił pazurki ostre jak

szpileczki w fałdy kiltu, a Ň Sebastian mimo woli zaskowyczał z bólu. Dziewczyna złapała ulubie ı ca i

odci Ģ gn ħ ła go, ale kot nadal trzymał si ħ pazurkami tartanu, zadzieraj Ģ c niebezpiecznie wysoko kraj

spódniczki.

- Och, ty niegrzeczne stworzenie! Znowu rozrabiasz? Prosz ħ mu wybaczy ę , sir. L ħ kam si ħ , Ň e natura

obdarzyła Sebastiana przewrotnym duchem. To niepoprawny psotnik i taki ju Ň chyba zostanie.

- Mnie samego oskar Ň ano o podobn Ģ skaz ħ charakteru - mrukn Ģ ł w roztargnieniu, bo cał Ģ uwag ħ skupił

na ol Ļ niewaj Ģ co białej skórze dziewczyny. Pochylała si ħ nad nim, usiłuj Ģ c wyłuska ę kotka z wełnianych

fałd. Wreszcie odniosła sukces i wyprostowała si ħ , wygładzaj Ģ c palcami ubłocony tartan. Utkwiła wzrok

w le ŇĢ cym i znieruchomiała.

- Wiem, kim pan jest - oznajmiła szeptem. - Tym, którego zw Ģ Straszliwym Szkotem, Bandyt Ģ

Kirkpatrickiem, prawda?

Jej spojrzenie padło na jedwabn Ģ mask ħ , która zakrywała górn Ģ połow ħ twarzy m ħŇ czyzny. Si ħ gn ħ ła do

niej r ħ k Ģ . Sebastian chwycił smukły przegub stalowymi palcami i zatrzymał w pół gestu.

- Prosz ħ bardzo, niech Ň e mnie pani nazywa po prostu „Straszliwym”...

Poj ħ ła aluzj ħ i cofn ħ ła dło ı . Kiedy poczuł, Ň e jej ciało wiotczeje rozwarł palce. Nie zbita z tropu jego

niech ħ ci Ģ do odkrycia własnej to Ň samo Ļ ci, dziewczyna uniosła si ħ na czworakach i przysun ħ ła twarz do

zamaskowanego oblicza, badawczo mu si ħ przygl Ģ daj Ģ c. Spłoszony Sebastian ujrzał w jej oczach nie

obaw ħ , lecz - podniecenie. Przyszło mu do głowy, Ň e powinien odgoni ę natr ħ tn Ģ jak mucha pannic ħ , lecz

zdawał sobie spraw ħ , Ň e ona jest jego jedynym ratunkiem, je Ļ li nie chce sczezn Ģę marnie na zimnym,

zabłoconym go Ļ ci ı cu.

- Czytałam o panu! - ci Ģ gn ħ ła głosem przepojonym trwo Ň nym szacunkiem. - Postrach granicy hrabstwa

Northumberland... upiór bez twarzy, który wi ħ zi w p ħ tach terroru zarówno Angli ħ , jak i Szkocj ħ .

ĺ miertelna zaraza. Przekle ı stwo aparatu sprawiedliwo Ļ ci obu narodów. Ponure widmo chciwo Ļ ci i

dziko Ļ ci, które nadal drzemi Ģ w cywilizowanej duszy człowieka współczesnego. ņ aden podró Ň ny na

naszych go Ļ ci ı cach nie mo Ň e si ħ czu ę bezpieczny, póki pan grasuje. ņ aden herb szlachecki nie chroni

przed pana napa Ļ ci Ģ . Rabuje pan, porywa i bezcze Ļ ci...

- Na domiar złego oszukuj ħ przy grze w wista! - przerwał w obawie, Ň e uniesiona własn Ģ recytacj Ģ

panna zemdleje z ekstazy. - Co prawda nie potrafi ħ zdusi ę podziwu dla biegło Ļ ci pami ħ ci, która

zachowała tak szczegółowe, acz wielce przesadzone opisy mojej zbrodniczej działalno Ļ ci, lecz w chwili

obecnej jestem tylko rannym, który le Ň y na deszczu ze złaman Ģ nog Ģ , a głowa p ħ ka mu z bólu. Nieopodal

jest szałas pasterski. Pomo Ň e mi pani tam doj Ļę ?

Pochyliła si ħ jeszcze ni Ň ej. Jej szeroko rozwarte oczy patrzyły na niego z nadziej Ģ .

- Czy pan mnie porywa?

- Nie.

Po jej obliczu rozlał si ħ wyraz rozczarowania.

- No, wi ħ c dobrze! - Wyci Ģ gn Ģ ł pistolet zza pazuchy i wymierzył prosto w jej pier Ļ . - Masz mi pomóc!

Pomogła mu. Wsun ħ ła kociaka do kieszeni, ale zacz Ģ ł si ħ drze ę w niebogłosy, wi ħ c pospiesznie

wyłowiła go z powrotem, mamrocz Ģ c co Ļ o szpilkach do włosów. Wsadziła nastroszone stworzonko do

drugiej kieszeni, otoczyła ramieniem plecy Sebastiana i pomogła mu podnie Ļę si ħ na nogi.

Zadziwiła go jej siła. Była o cał Ģ głow ħ ni Ň sza od niego, lecz smukłe kształty kryły w sobie gracj ħ

spr ħŇ yst Ģ jak stal. St Ģ pała pewnie i nawet wtedy, gdy on si ħ potkn Ģ ł, ona nie traciła równowagi. Raz

uderzył si ħ złaman Ģ nog Ģ o wyst ħ p skalny i byłby si ħ osun Ģ ł na ziemi ħ , gdyby nie podtrzymała go

ramieniem owini ħ tym wokół pasa. Wreszcie dobrn ħ li do płytkiego potoku. W Ļ rodku przeprawy

zatrzymał si ħ , niezdolny zrobi ę nast ħ pnego kroku. Stali w rw Ģ cym nurcie spleceni jak kochankowie -

dziewcz ħ ce ramiona wci ĢŇ podtrzymywały go w pasie, on oparł zn ħ kane czoło o gładki policzek. Deszcz

omywał oboje, jakby stapiał ich w nierozerwaln Ģ cało Ļę .

- Nie mog ħ dalej! - wydyszał w jej mokre sploty, a wyczerpanie i ból sprawiły, Ň e z jego głosu znikn Ģ ł

akcent wykształconego Ļ wiatowca, a tym wyra Ņ niej zabrzmiało charakterystyczne burczenie. - Zostaw

mnie tutaj i wracaj do domu, dzieweczko! Zrób to, zanim moja głupota sprowadzi Ļ mier ę na nas oboje.

- Bzdura! - odpowiedziała szorstko. - Mówiłe Ļ , Ň e szałas jest tu Ň za wzniesieniem. Po prostu si ħ tam

wdrapiemy. - Nieco go otrze Ņ wiła jej praktyczna rzeczowo Ļę . - Có Ň by to była ze mnie za chrze Ļ cijanka,

gdybym ci ħ zostawiła na pewn Ģ zagład ħ ?

- Cholernie m Ģ dra, ot co!

Mokre li Ļ cie za Ļ cielaj Ģ ce stok zamieniły wspinaczk ħ w koszmar. Niejeden raz dziewcz ħ ca dło ı

zaciskała si ħ na jego dłoni, by skierowa ę j Ģ ku wystaj Ģ cym z gruntu pał Ģ kowatym korzeniom, których

mógł si ħ uchwyci ę i pod Ņ wign Ģę omdlewaj Ģ ce ciało. Kiedy byli ju Ň niemal u szczytu, zraniona kostka

załamała si ħ pod nim. Upadł i zsun Ģ ł si ħ prawie do połowy zbocza. Kiedy toczył si ħ w dół, maska spadła

mu z twarzy, ale nie był ju Ň w stanie si ħ tym przej Ģę . Le Ň ał z policzkiem przyci Ļ ni ħ tym do czarnego

Aksamit - Medeiros Teresa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: