Żeromski Stefan-Po Sedanie.pdf

Po Sedanie

...Od sześciu dni cały szwadron dragonów pruskich ścigał

szczątek naszego batalionu. Uciekaliśmy o głodzie, bez snu,

na oślep jak stadko owiec. Na nasze nieszczęście bez

przerwy padał deszcz: - w lesie spać nie było można.

Podeszwy kamaszów naszych przeniosły się do dziedziny

wspomnień, a my pod ich nieobecność brnęliśmy boso po

igłach i patykach leśnych, po kamieniach i piaskach. Nogi

puchły od ran - ten i ów zostawał w lesie odpocząć - i kto

wie, jaki go los spotykał...

Nareszcie wymknęliśmy się Prusakom na daleką odległość,

dopadliśmy nad wieczorem folwarczku ukrytego między

wzgórzem a lasem... Sen będzie! Co za rozkosz

nadziemska... Ta straszna potrzeba, silniejsza od obawy

śmierci, zwaliła nas z nóg, jak tylko gospodarz nasłał słomy

w obszernej sieni domostwa. Zasypialiśmy, nie jadłszy po

długim poście, nie rozbierając się z przemokłych i gnijących

łachmanów.

Ja, aczkolwiek usnąłem po bohatersku, zbudziłem się

pierwszy, gdy mnie dym zakrztusił. Przysiadłem na posłaniu i

przez sen zacząłem się orientować: płomienie raziły mi

oczy... Zerwałem się i jąłem ciągnąć za włosy towarzyszów.

Podkurzono nas. Dym jak z komina tłoczył się do naszej sieni

z drzwi izby sąsiedniej, paliły się zabudowania folwarczne,

rozlegał się trzask, łoskot. Ten i ów z kolegów, których biłem

po twarzach i szarpałem za czupryny, sięgał do bagnetu,

ażeby mnie przebić, i padał bezwładny. Rozbudzeni zaczęli

mi pomagać, wysadzili okno i ciągnęli ku niemu śpiących.

Wreszcie powyskakiwali wszyscy.

Odnalazłszy w słomie mój sztucer belgijski, przypasałem

bagnet i zaczaiłem się przy oknie.

Głuchy trzask rozlegał się raz po raz: wybijano ich po kolei

jak kaczki. Włosy wstawały mi na głowie...

Skoczyłem we drzwi, skąd dym wybuchał, mijałem puste

izby, oświetlone smugami krwawego światła wdzierającymi

się przez serca okiennic, i dusząc się w dymie doszedłem do

jakiejś sionki.

Wybiłem okno, wyrwałem okiennicę i skoczyłem w kępę

bzów rosnącą tuż pod oknami. Za bzem ciągnęła się błotnista

droga, do której dotykała równina, jałowcem z rzadka

porosła. Zaczaiłem się w krzakach, wietrząc Niemców jak

pies. Zdawało mi się, że z tej strony nie ma nikogo.

Skoczę - myślałem drżąc cały, choć spadały na mnie ogniste

wiechcie palącej się strzechy - popełznę między krzakami...

może nie dojrzą...

Jednym susem wypadłem na środek drogi i zgiąwszy się w.

pałąk zamierzałem dopełznąć do pierwszego krzaka... Nagle

- ścierpłem! Naprzeciwko mnie szła rozwiniętym szeregiem

kolumna konnicy. Na drodze szpilkę by znalazł od płonącego,

strasznego pożaru.

Stanąłem na środku jak słup, zdrętwiałem... Gdyby się

wstrzymali, uciekłbym był pewno, choćby w płomienie - lecz

że szli na mnie bystrym kłusem, coś we mnie prysnęło. Na

twarze wrogów, na ich konie, głowice pałaszów padał

czerwony blask ognia.

Wolno podniosłem sztucer i zmierzyłem w środek szwadronu.

Mierzyłem po bohatersku w środek kolumny ze trzy sekundy.

Strzał padł. Oficer wyciągnął ku mnie pałasz, mignął nim,

pochylił się na łeb konia i wolno zleciał na ziemię. Ja

tymczasem nasadziłem na lufę bagnet. Skoczyło do mnie z

wrzaskiem ze dwudziestu żołnierzy, mignęło ze dwadzieścia

szabel. Zepchnąłem z siodła pierwszego, który mię dopadł,

pchnąłem bagnetem drugiego, lecz bagnet trafił w pustą

przestrzeń -gdyż usłyszałem wtedy, jakby nagle

zadzwoniono naraz w jakich trzydziestu kościołach we

wszystkie dzwony. Potem zacząłem lecieć do góry, na dół, do

góry, na dół, coraz głębiej, coraz niżej.

Głos dzwonów ucichał, jakby wsiąkał w głąb ziemi. Nie wiem,

jak to długo trwać mogło.

Otrzeźwiałem na chwilę.

Wtedym poczuł, jakby mi się czaszka rozłupywała, w czole

palił mię straszny ogień.

Gdym dotknął tego miejsca ręką, dwa palce wsunęły się w

jamę. Krew, szeroką strugą zalewająca mi oczy, napływająca

we włosy, w usta i nos, krzepła.

Odgarnąłem ją z oczu, dźwignąłem się na kolana,

odnalazłem omackiem sztucer i kiwając się zacząłem go

nabijać, nabijać, nabijać...

Zdawało mi się, żem nabił, przyłożyłem kolbę do szczęki i

mierzyłem do nieprzyjaciół, których już prawdopodobnie nie

było...

Lecz wtedy znowu poleciałem w szarą mgłę, po której latały

czerwone iskry, długie niby żyły krwawe...

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: