Beckett Simon-David Hunter 2-Zapisane w kościach.pdf

Simon Beckett

Zapisane w kościach

Rozdział 1

W odpowiedniej temperaturze pali się wszystko. Drewno. Ubranie. Ludzie. W

temperaturze dwustu pięćdziesięciu stopni Celsjusza zapala się ciało. Skóra

czernieje i pęka. Tłuszcz podskórny zaczyna topić się jak słonina na gorącej

patelni. Podsycany nim płomień trawi tkankę miękką. Najpierw zajmują się ręce i nogi,

które działają jak podpałka dla masywniejszego tułowia. Kurczą się ścięgna i włókna

mięśniowe, i kończyny, już płonąc, poruszają się w obscenicznej parodii życia. Jako

ostatnie ulegają organy wewnętrzne. Tkwią w kokonie wilgoci, dlatego często pozostają

nienaruszone, nawet jeśli pozostałe tkanki miękkie ulegną całkowitemu zwęgleniu.

Ale kość to zupełnie inna sprawa, inna materia, dosłownie i w przenośni. Kość

opiera się wszystkiemu, z wyjątkiem najgorętszego ognia. I nawet jeśli wypali się z niej

cały węgiel, nawet jeśli jest już martwa i bez życia niczym pumeks, wciąż zachowuje

swój pierwotny kształt. Ale jest wtedy jedynie wątłym duchem samej siebie sprzed

spalenia, cieniem, który łatwo kruszy się i rozpada, ostatnim bastionem spopielałego

życia. Proces ten, z bardzo nielicznymi wyjątkami, przebiega zwykle według tego

samego schematu.

Zwykle, lecz nie zawsze.

Spokój starej chaty zakłóca odgłos kroków. Butwiejące drzwi otwierają się, nie

zważając na protest zardzewiałych zawiasów. Do pokoju wpada światło dnia - wpada i

przygasa, gdy w progu wyrasta cień mężczyzny. Mężczyzna pochyla głowę, żeby

zajrzeć do środka. Towarzyszący mu stary pies waha się, bo instynkt ostrzegł go już

przed tym, co czai się w mroku. Waha się i mężczyzna, tak jakby nie chciał przekroczyć

progu. Kiedy pies rusza przed siebie, przywołuje go dwoma słowami:

- Do nogi.

Pies posłusznie zawraca, zerkając na niego nerwowo oczami zmętniałymi od

katarakty. Wyczuwa nie tylko bijący ze środka zapach, ale i niepokój swojego pana.

- Zostań.

Zdenerwowane zwierzę patrzy, jak mężczyzna wchodzi do opuszczonej chaty.

Otacza go mdły zapach wilgoci - wilgoci i czegoś jeszcze. Powoli, niemal niechętnie

mężczyzna zbliża się do niskich drzwi na końcu pokoju. Drzwi są zamknięte.

Mężczyzna wyciąga rękę, żeby je otworzyć i znowu się waha. Pies wydaje cichy skowyt.

Jego pan tego nie słyszy. Otwiera drzwi ostrożnie, jakby bał się tego, co za nimi

zobaczy.

Ale początkowo nie widzi nic. Pokój tonie w półmroku, bo światło wpada tam tylko

przez małe okno z pękniętą szybą, spowite pajęczyną, od dziesięcioleci niemyte i

pokryte grubą warstwą brudu. W świetle, które się przez nie sączy, pokój chroni swoją

tajemnicę kilka chwil dłużej. Gdy oczy przywykają do ciemności, mężczyzna dostrzega

coraz więcej szczegółów.

I widzi to, co leży pośrodku pokoju.

Wciąga powietrze tak gwałtownie, jakby ktoś uderzył go pięścią w brzuch, i

odruchowo robi krok do tyłu.

- Jezu Chryste.

Te dwa ciche słowa brzmią nienaturalnie głośno w stężałej ciszy pokoju.

Mężczyzna blednie. Rozgląda się, jakby bał się, że zaraz zobaczy tam kogoś jeszcze.

Ale nie, jest sam.

Wychodzi tyłem, niechętnie, jakby nie mógł oderwać wzroku od tego, co leży na

podłodze. Odwraca się dopiero wtedy, gdy skrzypiące drzwi znowu zasłaniają widok.

Wychodzi z chaty niepewnym krokiem. Pies wita go, lecz on nie zwraca na niego

uwagi: szpera w kieszeni i wyjmuje paczkę papierosów. Trzęsą mu się ręce i dopiero za

trzecim razem udaje mu się zapalić zapalniczkę. Zaciąga się głęboko dymem; żar

szybko pochłania papier i dociera do ﬁltra. Ale gdy dociera, mężczyzna jest już

spokojny.

Rzuca niedopałek na trawę, rozdeptuje go i podnosi. Chowa go do kieszeni, bierze

głęboki oddech i idzie zatelefonować.

Zadzwonili, kiedy jechałem na lotnisko w Glasgow. Był paskudny lutowy dzień,

zimny, wietrzny, z przygnębiającą mżawką i szarym posępnym niebem. Wschodnie

wybrzeże atakowały sztormy i chociaż nie dotarły jeszcze w głąb wyspy, sytuacja nie

wyglądała zbyt obiecująco.

Miałem tylko nadzieję, że do najgorszego dojdzie już po tym, jak złapię samolot.

Wracałem do Londynu. Przez cały tydzień najpierw wydobywaliśmy, a potem badaliśmy

zwłoki w Grampian Highlands w północno-wschodniej Szkocji. Niewdzięczne zadanie.

Krystaliczny mróz zmienił góry i wrzosowiska w stal, lodowato zimną, lecz piękną. Było

to już drugie ciało, które badałem tam w ciągu kilku ostatnich miesięcy. To było

okaleczone i należało do młodej kobiety, której jak dotąd nie zidentyﬁkowano. Ci z prasy

niczego jeszcze nie zwęszyli, ale członkowie ekipy śledczej nie mieli wątpliwości, że

obydwa morderstwa są dziełem tego samego człowieka. Kogoś, kto zabije znowu, jeśli

się go nie złapie, a w tej chwili raczej się na to nie zanosiło. Co gorsza, byłem

przekonany, że okaleczeń dokonano post mortem, chociaż ze względu na stan rozkładu

zwłok nie mogłem mieć całkowitej pewności.

Tak więc w sumie była to wyczerpująca podróż i nie mogłem się już doczekać

powrotu do domu. Od półtora roku mieszkałem w Londynie i pracowałem na

uniwersytecie, na wydziale kryminalistyki. Był to angaż tymczasowy, który dawał mi

dostęp do wszystkich laboratoriów, do chwili aż znajdę coś bardziej na stałe, ale w ciągu

kilku ostatnich tygodni więcej czasu spędziłem w terenie niż w gabinecie. Obiecałem

Jenny, że po Grampian Highlands będziemy spędzać razem więcej czasu. Obiecałem

nie pierwszy raz, ale tym razem zamierzałem dotrzymać słowa.

Kiedy zadzwonił telefon, pomyślałem, że to pewnie ona, że chce sprawdzić, czy

już wracam.

Ale na wyświetlaczu zobaczyłem numer, którego nie znałem, a w uchu zabrzmiał

mi stanowczy, burkliwy głos.

- Przepraszam, że przeszkadzam, doktorze. Nadinspektor Graham Wallace z

komendy głównej w Inverness. Może mi pan poświęcić kilka minut?

Mówił tonem człowieka nawykłego do posłuchu, z ostrym akcentem bardziej

typowym dla mieszkańca czynszówki z Glasgow niż dla kogoś z Inverness. Spojrzałem

w zalane deszczem okno taksówki. Byliśmy prawie na lotnisku.

- Ale tylko kilka. Zaraz mam samolot.

- Wiem. Przed chwilą rozmawiałem z Allanem Campbellem z Grampian.

Powiedział mi, że już skończyliście. Cieszę się, że pana złapałem.

Campbell, starszy śledczy, który pomagał mi przy ekshumacji, był porządnym

człowiekiem i dobrym policjantem, i trudno mu było oddzielić życie osobiste od pracy

zawodowej. Dobrze to rozumiałem.

Zerknąłem na taksówkarza. Nie chciałem, żeby ktoś mnie podsłuchał. - Co mogę

dla pana zrobić, inspektorze? - Może wyświadczyć mi pan przysługę. - Wallace mówił

krótkimi, urwanymi

słowami, jakby każde z nich kosztowało go więcej, niż chciał zapłacić. - Pewnie

słyszał pan o tej katastroﬁe.

Słyszałem. Przed wyjściem z hotelu obejrzałem dziennik, w którym podano, że

ekspres dowożący do pracy mieszkańców zachodniego wybrzeża wpadł na stojącą na

torach ciężarówkę i się wykoleił. Zmiażdżone wagony, zmiażdżona ciężarówka -

wyglądało to fatalnie. Liczby oﬁar jeszcze nie ustalono.

- Wysłaliśmy wszystkich, których mieliśmy - ciągnął Wallace - ale wciąż panuje

tam chaos. Możliwe, że ciężarówkę zostawiono na torach celowo, dlatego cały teren

traktujemy jak miejsce przestępstwa. Ściągamy ludzi, skąd tylko się da, ale zaczyna

nam ich brakować.

Wiedziałem, do czego zmierza. Według dziennika niektóre wagony stanęły w

ogniu i zanosiło się, że priorytetem będzie identyﬁkacja oﬁar - priorytetem i prawdziwym

koszmarem. Ale zanim rozpocznie się proces identyﬁkacji, trzeba wydobyć ciała, a z

tego, co widziałem, jeszcze się do tego nie zabrano.

- Zrobię, co będę mógł. Ale nie bardzo wiem, jak mógłbym w tej chwili pomóc.

- Nie dzwonię w sprawie katastrofy - odparł niecierpliwie Wallace. - Dostaliśmy

meldunek, że ktoś zginął w pożarze na Western Isles, na Runie. To taka mała wyspa na

Hebrydach Zewnętrznych.

Nigdy nie słyszałem o Runie, ale nie było w tym nic dziwnego. O Hebrydach

Zewnętrznych wiedziałem tylko tyle, że to najdalej wysunięty na północ zakątek Wielkiej

Brytanii, że leży kilometry na północny zachód od wybrzeża Szkocji.

- Podejrzewacie, że coś jest nie tak? - spytałem.

- Nie, nic na to nie wskazuje. Może to samobójstwo, a może jakiś pijak albo

włóczęga, który zasnął za blisko ogniska. Spacerowicz z psem znalazł go w

opuszczonej chacie. Ten spacerowicz to emerytowany policjant, mieszka tam teraz.

Pracowałem z nim. Kiedyś był dobrym detektywem.

„Kiedyś” - zastanawiałem się, czy Wallace powiedział to celowo. - Mówił coś

jeszcze? Ten detektyw. Wallace jakby się zawahał. - Tylko tyle, że zwłoki są niemal

doszczętnie spalone. Ale nie chcę odrywać ludzi od

pracy przy katastroﬁe, chyba, że naprawdę będę musiał. Dziś wieczorem płynie

tam promem dwóch policjantów ze Stornoway. Chciałbym, żeby zabrał się pan z nimi,

obejrzał zwłoki i zdecydował, czy to coś pilnego i czy mam wysłać tam ekipę, czy nie.

Zanim spanikuję i puszczę machinę w ruch, chciałbym zasięgnąć opinii eksperta, a

Campbell mówi, że jest pan w tym cholernie dobry.

Pochlebstwo i szorstka bezpośredniość - nie wypadło to najlepiej. No i zawahał

się, kiedy spytałem go o zwłoki, dlatego wyczułem, że czegoś mi nie powiedział. Ale z

drugiej strony, gdyby uznał, że jest w tym coś podejrzanego, wysłałby tam ludzi bez

względu na katastrofę.

Dojeżdżaliśmy na lotnisko. Miałem wszelkie powody, żeby odmówić. Właśnie

skończyłem duże śledztwo, a ta sprawa wyglądała na prozaiczną na tragedię z rodzaju

tych, które nigdy nie traﬁają do gazet. Musiałbym zawiadomić Jenny, że jednak nie

wrócę. Zważywszy, ile czasu spędzałem ostatnio poza domem, wątpiłem, żeby dobrze

to przyjęła.

Wallace musiał wyczuć moją niechęć. - To zajmie panu najwyżej parę dni, razem z

dojazdem - powiedział. - Widzi pan, ta

sprawa jest trochę... dziwna. - Mówił pan, że nie jest.

- Mówiłem, że nie jest podejrzana. A przynajmniej nie ma powodów, żeby tak

sądzić. Niech pan posłucha. Nie chcę za dużo gadać i wolałbym, żeby rzucił na to

okiem fachowiec, taki jak pan.

Nie znoszę, kiedy ktoś próbuje mną manipulować. Chociaż nie mogłem

zaprzeczyć, że mnie to zaciekawiło.

- Nie nalegałbym, gdybyśmy nie byli zarżnięci - dodał Wallace, dokręcając śrubę.

Za zalaną deszczem szybą mignęła tablica informacyjna. Dojeżdżałem na lotnisko. -

Oddzwonię - powiedziałem. - Za pięć minut. Nie spodobało mu się to, ale cóż.

Rozłączyłem się, posiedziałem przez chwilę,

zagryzając wargę, wreszcie wybrałem numer, który znałem na pamięć. I

usłyszałem jej głos. Uśmiechnąłem się, chociaż wiedziałem, że rozmowa nie będzie

miła.

- David! Właśnie wychodzę do pracy. Gdzie jesteś? - W drodze na lotnisko.

Roześmiała się. - Dzięki Bogu. Myślałam już, że dzisiaj nie wracasz. Ścisnęło mnie w

dołku. - Właśnie dlatego dzwonię, Jenny. Poproszono mnie, żebym gdzieś pojechał... -

Ach tak. - Tylko na parę dni. Na Hebrydy. Nie mają nikogo innego. - Nie powiedziałem

jej o

katastroﬁe, bo wyglądałoby to tak, jakbym próbował się usprawiedliwiać. Zapadła

cisza. Nie znosiłem chwili, kiedy przestawała mieć roześmiany głos. - I co im

odpowiedziałeś? - śe oddzwonię. Najpierw chciałem porozmawiać z tobą. - Po co?

Obydwoje wiemy, że już podjąłeś decyzję. Nie chciałem, żeby rozmowa przerodziła się

w kłótnię. Zerknąłem na taksówkarza. - Jenny, posłuchaj... - Czy to znaczy, że jednak

nie? Zawahałem się. - Tak myślałam. - Jenny... - Muszę iść. Spóźnię się do pracy.

Odłożyła słuchawkę. Westchnąłem. Nie tego spodziewałem się po tym poranku. No to

zadzwoń jeszcze raz i powiedz jej, że nie jedziesz! Palec zawisł nad telefonem.

- Niech się pan nie martwi, panie kolego - rzucił przez ramię taksiarz. - Moja stara

też załazi mi za skórę. Jakoś to przeboleje, nie?

Mruknąłem coś wymijająco. W oddali zobaczyłem startujący samolot. Gdy

wybierałem numer, taksówkarz włączył prawy migacz. Wallace odebrał po pierwszym

sygnale.

- Jak się tam dostać? - spytałem.

Rozdział 2

Większość dnia spędzam ze zmarłymi. Czasem ze zmarłymi, którzy nie żyją od

bardzo dawna. Jestem antropologiem sądowym. Antropologia sądowa to dziedzina

nauki i smutna rzeczywistość, której większość ludzi starannie unika. Do czasu. Ja też

unikałem. Kiedyś. Po tym, jak moja żona i córka zginęły w wypadku samochodowym,

praca w terenie przypominała mi codziennie to, co straciłem. Przypominała zbyt

boleśnie, dlatego zostałem lekarzem, woląc zajmować się żywymi niż zmarłymi.

Ale wydarzenia, do jakich doszło półtora roku temu, zmusiły mnie do powrotu do

profesji. Mojego powołania, jak kto woli. To po części patologia, po części archeologia -

to, co robię, wykracza poza jedno i drugie. Bo nawet wtedy, kiedy biologia człowieka

przestaje działać, kiedy z tego, co było życiem, zostaje jedynie zepsucie, zgnilizna i

stare suche kości, nawet wtedy zmarły może być ważnym świadkiem. Może

opowiedzieć swoją historię pod warunkiem, że umie się ją zinterpretować. Ja umiem.

Umiem skłonić zmarłych do zwierzeń.

Wallace musiał wiedzieć, że nie odmówię. Czekał już na mnie bilet na samolot do

Lewis na głównej wyspie Hebrydów Zewnętrznych. Ze względu na złą pogodę lot był

opóźniony blisko godzinę, siedziałem więc w poczekalni, próbując nie patrzeć i nie

słuchać, jak wywołują pasażerów na samolot do Londynu, jak kończą odprawę i jak

numer lotu znika w końcu z tablicy.

W samolocie koszmarnie trzęsło i jedynym za to zadośćuczynieniem było to, że

podróż trwała krótko. Zanim złapałem taksówkę z lotniska do portu w Stornoway,

ponurego miasteczka, zależnego głównie od przemysłu rybołówczego, zrobił się

wieczór. Na nabrzeżu, gdzie mnie wyrzucono, zamglonym i zimnym, cuchnęło ropą i

rybami, jak to w porcie. Myślałem, że popłynę wielkim promem samochodowym, takim,

który będzie wyrzucał kominem dym w szare deszczowe niebo, tymczasem krypa,

przed którą stanąłem, wyglądała jak mały kuter rybacki, a już na pewno nie jak łódź do

przewozu pasażerów. Gdyby nie rzucający się w oczy policyjny rangę rover, zajmujący

większość pokładu, nigdy bym nie zgadł, że dobrze traﬁłem.

Na prom prowadził mocno rozkołysany trap i już na sam jego widok dostałem

mdłości. Na betonowym nabrzeżu u stóp trapu stał umundurowany policjant, sierżant z

rękami w kieszeniach. Policzki i nos miał czerwone od pękniętych naczynek. Ja

walczyłem z torbą podróżną, a on przyglądał mi się złowieszczo znad przyprószonych

siwizną wąsów.

- Doktor Hunter? - burknął. - Sierżant Fraser. - Bez imienia, wciąż z rękami w

kieszeniach. Mówił z wyraźnym, nosowym akcentem, bardzo różniącym się od

szkockich akcentów, które znałem. - Czekaliśmy na pana.

Z tymi słowami wszedł na trap, zostawiając mnie sam na sam z ciężkim bagażem.

Zarzuciłem na ramię torbę i aluminiową walizeczkę na pasku, i ruszyłem za nim. Mokry i

śliski trap nieustannie podnosił się, kołysał i opadał. Z trudem utrzymywałem

równowagę, próbując dostosować krok do jego nieprzewidywalnych ruchów. Nagle ktoś

wyszedł mi na spotkanie. Młody policjant w mundurze posterunkowego z uśmiechem

wziął ode mnie walizeczkę.

- Pan pozwoli.

Nie zaprotestowałem. Policjant podszedł do przymocowanego do pokładu rangę

rovera i włożył walizeczkę do bagażnika.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: