Philip K. Dick - Sonda przyszłości
Weszli do wielkiego pomieszczenia. W drugim koncu technicy pochylali sie nad ogromna oswietlona tablica sledzac skomplikowany uklad swiatel który zmienial sie szybko, w niezliczonych kombinacjach. Na dlugich stolach pracowaly maszyny - komputery obslugiwane przez ludzi i przez roboty. Sciany, doslownie co do centymetra kwadratowego, pokryte byly wykresami. Hasten rozgladal sie oszolomiony. Wood rozesmial sie. - Chodz no tutaj, to ci pokaze cos naprawde ciekawego. Poznajesz to, prawda? - Wskazal pokaznych rozmiarów maszyne otoczona przez milczacych mezczyzn i kobiety w bialych fartuchach. - Poznaje - powiedzial wolno Hasten. - To cos w rodzaju naszej sondy, tylko dwadziescia razy wieksze. Co sondujecie? I kiedy? - Przejechal palcami po zewnetrznej plytce sondy, a nastepnie przykucnal zagladajac jej w paszcze. Otwór byl zamkniety; sonda pracowala. - Gdybysmy mieli choc blade pojecie, ze cos takiego istnieje, toby badania historyczne... - Teraz juz macie. - Stojacy obok Wood pochylil sie. Posluchaj, Hasten, jestes pierwszym czlowiekiem spoza Departamentu, który zostal wpuszczony do tego pomieszczenia. Widziales strazników. Nikt nie upowazniony nie ma prawa tutaj wejsc; straz ma polecenie zabic kazdego, kto by próbowal dostac sie tu nielegalnie. - Zeby ukryc cos takiego? Maszyne? Strzelalibyscie do... Stali naprzeciwko siebie, twarz Wooda byla surowa. - Wasza sonda siega starozytnosci. Rzym. Grecja. Kurz i stare ksiegi. - Wood dotknal ogromnej maszyny. - Ta jest inna. Strzezemy jej z narazeniem wlasnego zycia i zycia innych - wiesz dlaczego? Hasten gapil sie na maszyne. -Ta sonda jest nastawiona nie na starozytnosc, tylko na przyszlosc. Wood spojrzal Hastenowi prosto w oczy. Rozumiesz? Przyszlosc. - Sondujecie przyszlosc? Alez tego nie wolno robic! To jest zabronione przez prawo, wiesz o tym przeciez. - Hasten cofnal sie. Gdyby Rada Naczelna o tym wiedziala, rozwaliliby ten budynek. Zdajesz sobie sprawe, jakie jest zagrozenie. Sam Berkowsky je przedstawil w swojej oryginalnej pracy. Hasten przechadzal sie ze zloscia. - Zupelnie nie rozumiem, jak mozecie sie poslugiwac sonda skierowana w przyszlosc. Czerpiac material z przyszlosci automatycznie wprowadzacie do terazniejszosci nowe czynniki; przyszlosc sie zmienia - a tym samym zapoczatkowujecie nie konczace sie przesuniecia. Im bardziej sie w te przyszlosc zaglebiacie, tym wiecej wnosicie nowych elementów. Stwarzacie niestabilne warunki dla przyszlych wieków. Dlatego to prawo zostalo ustanowione. Wood skinal glowa. - Wiem. - A mimo to w dalszym ciagu te przyszlosc drazycie? - Hasten wskazal na maszyne i na techników. - Na milosc boska, dajcie spokój! Zaprzestancie tych praktyk, zanim wprowadzicie jakis grozny czynnik, którego juz sie nie da usunac. Dlaczego bez przerwy... Wood zalamal sie nagle. - Wiesz, co ci powiem, Hasten, przestan nas pouczac. Za pózno na pouczanie; to sie juz stalo. Ten grozny czynnik zostal wprowadzony podczas naszych pierwszych eksperymentów. Myslelismy, ze nad tym wszystkim panujemy... - Spojrzal na Hastena. - I wlasnie dlatego cie tu sprowadzilismy. Siadaj, prosze, i sluchaj.
Siedzieli naprzeciwko siebie i patrzyli sobie w oczy poprzez szerokosc biurka. Wood splótl rece. - Nie bede owijal w bawelne. Jestes uwazany za eksperta, najwiekszego eksperta w sprawach badan historycznych. Wiesz o dzialaniu Sondy Czasowej wiecej niz ktokolwiek z zyjacych; dlatego pokazalismy ci nasza prace, nasza nielegalna prace. - A juz wpadliscie w tarapaty? - I to jeszcze jakie. Kazda próba ingerowania w przyszlosc tylko te klopoty poglebia. Jezeli szybko czegos nie zrobimy, zapiszemy sie w historii jako jedna z najbardziej zbrodniczych organizacji na swiecie. - Zacznij od samego poczatku poprosil Hasten. - Projekt zostal zatwierdzony przez Rade Nauk Politycznych; chcieli poznac skutki niektórych swych decyzji. Poczatkowo sprzeciwilismy sie powolujac sie na Berkowsky'ego, ale sama idea dziala jak narkotyk. Ugielismy sie i sonda zostala zbudowana oczywiscie potajemnie. Pierwszej próby dokonalismy jakis rok temu. Zeby sie zabezpieczyc przed czynnikiem Berkowsky'ego, spróbowalismy pewnego wybiegu otóz nic nie wzielismy z przyszlosci. Ta sonda jest tak zbudowana, ze nic nie zabiera, zadnego przedmiotu - po prostu fotografuje z duzej wysokosci. Do nas przychodzi film. My go powiekszamy i staramy sie odtworzyc warunki w formie trójwymiarowego obrazu. Poczatkowo wyniki byly bardzo dobre. Ustaly wojny, miasta zaczely sie rozwijac, wygladaly coraz lepiej. Powiekszenia scen ulicznych pokazuja ludzi zadowolonych, przynajmniej pozornie. No, moze poruszali sie troche wolniej. Wobec tego wyskoczylismy o piecdziesiat lat naprzód. Jeszcze lepiej: miasta jakby sie zmniejszaly. Ludzie nie byli tak uzaleznieni od maszyn. Wiecej trawy parków. Ogólne warunki te same - pokój, szczescie, sporo wolnego czasu. Bez zbednej nerwowosci, pospiechu. Dalej wiec sondowalismy przyszlosc. Oczywiscie stosujac metode ogladu nie wprost nie moglismy byc niczego na sto procent pewni, ale wszystko wygladalo bardzo dobrze. Przekazalismy nasze informacje Radzie, która planowala dalej. I wtedy to sie stalo. - Ale co dokladnie? - Hasten nachylil sie zaciekawiony. - Postanowilismy jeszcze raz zapuscic sie w okres, który juz wczesniej fotografowalismy - jakies sto lat w przód. Wyslalismy sonde, która wrócila z pelna tasma. Po wywolaniu zaczelismy ja ogladac. - W'ood przerwal. No i? - I to juz nie bylo to samo. Bylo to cos zupelnie innego. Wszystko sie zmienilo. Wojna - wszedzie wojna i zniszczenie. Wood wzdrygnal sie. - Ogarnelo nas przerazenie; ponownie wyslalismy sonde, zeby sie upewnic.- No i co tym razem? Wood zacisnal piesci. Znów zmiana, i to na gorsze! - Ruiny, ogromne ruiny. I grzebiacy w nich ludzie. Wszedzie zniszczenie i smierc. Pogorzelisko. Koniec wojny, ostatnia faza. - Rozumiem - powiedzial Hasten kiwajac glowa. - Ale to jeszcze nie jest najgorsze! Przekazalismy te wiadomosc Radzie. Zaprzestala wszelkiej dzialalnosci i odbyla dwutygodniowa konferencje; w jej wyniku cofnela wszelkie zarzadzenia i odwolala plany oparte na naszych raportach. Uplynal miesiac, zanim znowu sie z nami skontaktowali. Czlonkowie Rady zazadali, zebysmy raz jeszcze zapuscili sonde w ten sam okres. Odmówilismy, ale oni nalegali. Nic gorszego juz byc nie moze - argumentowali. No wiec znów wyslalismy sonde i znów obejrzelismy film. Mozesz mi wierzyc, Hasten, sa rzeczy gorsze niz wojna. Nie uwierzylbys w to, co widzielismy. Calkowity brak zycia ludzkiego; ani jednej ludzkiej istoty. - Wszystko zniszczone? - Nie. Zadnego zniszczenia, miasta wielkie i okazale, drogi, budynki, jeziora, pola. Ale nigdzie nie ma ludzkiego zycia; miasta puste, funkcjonuja mechanicznie - maszyny, przewody nietkniete. Tyle ze bez ludzi. - Ale co sie stalo? - Zaczelismy badac przyszlosc skokami, po piecdziesiat lat. I nic. W kazdym przedziale czasu to samo. Miasta, drogi, budynki, owszem, ale zadnego zycia. Ludzie wymarli. Zaraza, promieniowanie czy co? - nie mamy pojecia. Ale cos musialo zabic tych ludzi. Tylko skad sie to cos wzielo? Nie wiemy. Poczatkowo tego nie bylo. W kazdym razie nasze pierwsze sondy nic nie ujawnily. To my jestesmy odpowiedzialni za ten czynnik smierci. Mysmy go sprowadzili naszym ingerowaniem w przyszlosc. Nie bylo go, kiedy zaczynalismy; to nasza wina, Hasten. - Wood patrzyl na niego z twarza podobna do bialej maski. - To mysmy ten element wprowadzili i teraz musimy dojsc, co to jest, zeby go zlikwidowac. - Jak zamierzacie to zrobic? - Zbudowalismy wehikul czasu, zdolny przeniesc w przyszlosc jednego obserwatora. Wyslemy czlowieka, zeby zbadal sprawe. Fotografie to malo; musimy wiedziec wiecej! Kiedy sie to pojawilo? W jaki sposób? Jakie byly pierwsze objawy? Co to w ogóle jest? A jak juz bedziemy wiedzieli, to moze zdolamy ten czynnik wyeliminowac, wytropic go i usunac. Ktos musi sie udac w przyszlosc i ustalic, o co chodzi. To jedyna metoda. Wood wstal i Hasten tez sie podniósl. - Tym kims jestes ty - powiedzial Wood. - Jako osoba najbardziej kompetentna. Wehikul czasu stoi na zewnatrz, na placu, starannie strzezony. Wood dal sygnal. Do biurka podeszlo dwóch zolnierzy. - Sir? - Pójdziecie z nami polecil. My idziemy na plac, a wy pilnujcie, zeby nikt za nami nie poszedl. I zwrócil sie do Hastena. - Gotów? Hasten zawahal sie. - Zaczekaj chwile. Musze sie zapoznac z wasza praca. Zobaczyc, co zostalo zrobione. Zbadac sam pojazd. Ja nie moge... Dwaj zolnierze zblizyli sie do nich, wymownie patrzac na Wooda. Wood polozyl Hastenowi reke na ramieniu. - Przykro mi - powiedzial - ale nie mamy ani chwili do stracenia; chodz, idziemy.
Dokola niego klebila sie ciemnosc, to naplywajac ku niemu, to sie cofajac. Siedzial na stolku przed klawiatura i ocieral pot z czola. Byl w drodze - na dobre czy na zle. Wood wylozyl mu pokrótce zasady dzialania pojazdu. Instruktaz trwal doslownie pare chwil, a potem ustawiono mu stery i metalowe drzwi sie za nim zatrzasnely. Hasten rozejrzal sie dokola. W kuli bylo zimno; powietrze rzadkie i chlodne. Czas jakis obserwowal ruchy zegarów, ale zimno zaczelo mu sie dawac we znaki. Poszedl do szafki ze sprzetem. Kurtka, cieplejsza kurtka i bron laserowa. Wzial ja do reki i przygladal jej sie przez chwile. I narzedzia. Wszelkiego rodzaju narzedzia i sprzet. Odkladal wlasnie bron, kiedy gluche dudnienie pod jego stopami nagle ustalo. Przez jedna straszliwa sekunde Hasten jakby unosil sie, dryfujac bez celu, po czym to wrazenie ustapilo. Przez okno zajrzalo slonce kladac sie jasna plama na podlodze. Zgasil swiatlo i podszedl do okna. Wood nastawil stery na sto lat naprzód. Hasten przemógl sie i wyjrzal. Laka, kwiaty i trawa, jak okiem siegnac. Blekitne niebo i zeglujace po nim obloki. W dali, w cieniu drzewa, stadko pasacych sie zwierzat. Hasten podszedl do drzwi, otworzyl je, wysiadl. Uderzylo go cieplo sloneczne i od razu poczul sie lepiej. Teraz zobaczyl, ze te zwierzeta to krowy. Przez dluzszy czas stal w drzwiach trzymajac sie pod boki. Czy ta zaraza miala charakter bakteryjny? I czy przenosila sie przez powietrze? O ile to w ogóle byla zaraza. Siegnal reka i namacal helm ochronny. Lepiej sie z nim nie rozstawac. Wrócil po bron, a nastepnie sprawdzil zamek, zeby sie upewnic, ze w czasie jego nieobecnosci drzwi pojazdu beda dobrze zamkniete. I dopiero wtedy wyszedl na lake starannie zamknawszy za soba drzwi, rozejrzal sie dokola i ruszyl szybko w strone dlugiego pasma wzgórz odleglego o jakies pól mili. Idac sprawdzil kompas elektroniczny na przegubie dloni, który zaprowadzilby go z powrotem do pojazdu czasu, gdyby sam nie mógl trafic. Podszedl do stadka krów, które podniosly sie i oddalily, ale Hasten dostrzegl w nich cos, co go przejelo chlodem: mialy male i pomarszczone wymiona. Nie byly to wiec krowy domowe. Na szczycie wzgórza przystanal i podniósl do oczu lornetke. Az po horyzont ciagnely sie pola, cale mile suchych, zielonych, niczym nie urozmaiconych pól, niby fale oceanu. I nic wiecej? Obrócil sie ogarniajac wzrokiem widnokrag. Nagle zastygl i nastawil lornetke. Hen, daleko w lewo, ledwie dostrzegalne, wznosily sie strzeliste wieze miasta. Hasten opuscil lornetke i dzwignal swoje ciezkie buciory, a nastepnie zaczal wielkimi krokami schodzic z drugiej strony wzgórza: mial przed soba daleka droge.
Uszedl nie wiecej niz pól mili, kiedy zobaczyl motyle. Zerwaly sie nagle na kilka kroków przed nim, tanczac i trzepoczac w sloncu skrzydlami. Zatrzymal sie, zeby odpoczac i przyjrzec sie motylom. Byly róznokolorowe - czerwono-niebieskie, nakrapiane zólto i zielono. Najwieksze motyle, jakie w zyciu widzial. Moze uciekly z jakiegos zoo i rozmnozyly sie na wolnosci po zniknieciu czlowieka? Motyle wznosily sie coraz wyzej i wyzej. Nie zwracajac na niego najmniejszej uwagi poszybowaly ku odleglym wiezom miasta; jeszcze chwila i znikly mu z oczu. Hasten znów ruszyl przed siebie. Trudno bylo sobie wyobrazic smierc czlowieka w takich okolicznosciach - z motylami i trawa, i krowami w cieniu. Jakiz to spokojny i rozkoszny swiat - bez rasy ludzkiej! Nagle sposród trawy poderwal sie z trzepotem ostatni motyl trafiajac go niemal w twarz. Hasten odruchowo machnal reka, zeby go przegonic. Motyl zderzyl sie z jego dlonia. Hasten zaczal sie smiac... Zrobilo mu sie slabo z bólu; padl na kolana jeczac i wymiotujac. A potem runal, zgiety w kablak, ryjac twarza w ziemi. Rwala go cala reka, doslownie zwijal sie z bólu; czujac zawrót glowy, zamknal oczy. Kiedy w koncu przewrócil sie na plecy, motyla juz nie bylo; nie czekal. Przez jakis czas Hasten lezal w trawie, nastepnie usiadl powoli i wreszcie z trudem dzwignal sie na nogi. Zdjal koszule i obejrzal nadgarstek i dlon. Byla czarna, twarda i juz zaczynala puchnac. Popatrzyl na reke, a potem na odlegle miasto. To tam pofrunely motyle... Wrócil do pojazdu.
Dotarl do kuli zaraz potem, jak slonce zaczelo zapadac w wieczorna ciemnosc. Drzwi rozsunely sie za jego dotknieciem i Hasten wszedl do srodka. Posmarowal dlon i ramie mascia z podrecznej apteczki, po czym usiadl na stolku w glebokiej zadumie spogladajac na swoja reke. Male uklucie, w gruncie rzeczy przypadkowe. Motyl nawet go nie zauwazyl. Ajezeli cala chmara... Poczekal, az slonce zaszlo calkowicie i na zewnatrz zrobilo sie zupelnie ciemno. W nocy wszystkie pszczoly i motyle znikaja, a przynajmniej te, które znal. Bedzie musial zaryzykowac. W ramieniu dalej czul tepy ból i nieustanne pulsowanie. Masc nie pomogla; macilo mu sie w glowie, a w ustach czul goraczke. Zanim wysiadl, otworzyl szafke i wszystko z niej wyjal. Sprawdzil pistolet laserowy, ale go odlozyl. Po chwili znalazl to, czego szukal. Palnik acetylenowy i latarke. Pozostale rzeczy schowal z powrotem i wstal. Teraz byl gotów - jesli to mozna tak nazwac. W kazdym razie gotów, na ile to bylo mozliwe. Wyszedl w mrok swiecac sobie latarka. Szedl szybko. Noc byla ciemna i samotna; nad soba widzial zaledwie kilka gwiazd, a pro- mien jego latarki byl jedynym swiatlem pochodzacym od czlowieka. Wdrapal sie na wzgórze i zszedl z drugiej strony. W dali majaczyl lasek, a potem juz tylko gladka równina, wsród której z pomoca latarki odnajdywal wlasciwy kierunek.
Do miasta dotarl bardzo zmeczony. Mial za soba kawal drogi i byl zdyszany. Przed nim ogromne widmowe sylwetki wznosily sie w niebo i ginely w ciemnosci. Miasto nie bylo duze, ale dziwne w formie - bardziej pionowe i strzeliste, niz Hasten przywykl widywac. Wszedl przez brame. Miedzy plytami chodnika rosla trawa. Zatrzymal sie patrzac pod nogi. Wszedzie trawa i chwasty, a na rogach ulic, kolo budynków, kosci, male kupki kosci i kurz. Ruszyl przed siebie swiecac po scianach wysmuklych budynków. Jego kroki odbijaly sie gluchym echem. I nigdzie zadnego swiatla. poza jego latarka. Domów bylo coraz mniej i wkrótce Hasten znalazl sie na rozleglym placu, porosnietym krzewami i pnaczami. W drugim jego koncu wznosil sie budynek okazalszy od innych. Hasten ruszyl w jego strone przez pusty, bezludny plac swiecac latarka na boki. Po zapadnietym stopniu wszedl na wyasfaltowany rynek i stanal jak wryty. Na prawo wznosil sie nastepny budynek i ten przyciagnal jego uwage. Serce walilo mu jak mlotem. Nad wejsciem latarka Hastena wydobyla z mroku wyrzezbione wpisane w luk slowo:
BIBLIOTHECA
O to mu wlasnie chodzilo, o biblioteke. Wszedl po stopniach kierujac sie do ciemnego wejscia po uginajacych sie pod nim deskach. W pewnym momencie zatrzymal sie przed ciezkimi drewnianymi drzwiami o metalowych uchwytach. Kiedy ujal te uchwyty, drzwi zwalily sie w jego strone i zjezdzajac po stopniach runely w ciemnosc. Buchnal duszacy odór zgnilizny i kurzu. Hasten wszedl do srodka. Kiedy przemierzal milczace korytarze, pajeczyny czepialy sie jego helmu. Zajrzal do pierwszego lepszego pomieszczenia. Tu znów kurz i szare szczatki kosci. A wzdluz scian niskie stoly i pólki. Podszedl do pólek i wzial kilka ksiazek. Rozpadly mu sie w rekach obsypujac go deszczem platków zbutwialego papieru i nici. Czyzby rzeczywiscie od jego czasu minal tylko wiek?
Hasten usiadl przy stole i otworzyl jedna z ksiazek w lepszym stanie. Slowa nie nalezaly do zadnego ze znanych mu jezyków; byl to jakis jezyk romanski, na ile mógl to ocenic, sztuczny. Przewracal kartke za kartka. W koncu wybral na chybil trafil sterte ksiazek i ruszyl do drzwi. Nagle serce skoczylo mu do gardla. Kiedy podchodzil do sciany, trzesly mu sie rece: gazety. Bral ostroznie pod swiatlo kruche, szeleszczace kartki. Oczywiscie jezyk ten sam. Czarna tlusta czcionka wydrukowane naglówki. Udalo mu sie zwinac kilka gazet, które dolaczyl do wybranych ksiazek. Po czym wrócil ta sama droga, która przyszedl. Kiedy znalazl sie na stopniach, uderzylo go chlodne, swieze powietrze, które zakrecilo mu w nosie. Rozejrzal sie po mglistych zarysach otaczajacych plac budynków, a nastepnie ruszyl przed siebie ostroznie wyszukujac droge. Dotarl do bram miasta i w chwile pózniej byl juz na zewnatrz znów na tej samej plaskiej równinie i w drodze powrotnej do pojazdu. Wlókl sie bez konca ze zwieszona glowa. Wreszcie. zmordowany, na chwiejnych nogach, przystanal, z trudem lapiac oddech. Polozyl na ziemi swój ladunek i rozejrzal sie dokola. Daleko, na horyzoncie, pojawila sie dluga, szara smuga. Swit. Wstawalo slonce. Owial go zimny wiatr. W szarym swietle poranka drzewa i wzgórza rysowaly sie twarda, zdecydowana kreska. Hasten spojrzal w strone miasta. Posepne, smukle, sterczaly w góre kolumny opuszczonych budynków. Przez chwile patrzyl zafascynowany, jak klada sie na nich pierwsze kolory dnia. A potem kolor zblakl i miedzy nim a miastem zawisla ruchoma mgla. Nagle Hasten porwal z ziemi swój bagaz i zdjety strachem szybko ruszyl przed siebie. Z miasta strzelil w niebo i zawisl w górze czarny punkt.
Po jakims czasie, dosc dlugim, Hasten spojrzal w tamta strone. Plama tkwila tam nadal, tyle ze sie powiekszyla. I nie byla juz czarna; w jasnym swietle dnia mienila sie wszystkimi kolorami teczy. Hasten przyspieszyl. Zszedl zboczem jednego wzgórza i wspial sie na nastepne. Na chwile przystanal. zeby wlaczyc kompas elektroniczny. Tykal glosno - a wiec kula byla niedaleko. Hasten pomachal reka i tykanie zaczelo sie to wznosic, to opadac. W prawo. Wycierajac spocone rece szedl dalej.
W kilka minut pózniej spojrzal ze szczytu wzgórza; lsniaca metalowa kula spoczywala spokojnie na trawie ociekajac chlodna nocna rosa. Wehikul czasu; slizgajac sie Hasten puscil sie ku niemu biegiem. Przyciskal wlasnie ramieniem wlacznik drzwi, kiedy na szczycie wzgórza pojawila sie pierwsza chmura motyli i zaczela cicho sunac w jego strone. Hasten zatrzasnal drzwi, zwalil swój ciezar i zaczal gimnastykowac zdretwiale ramiona. W rece czul piekacy ból. Ale nie bylo na to czasu - wyjrzal przez okno. Motyle roily sie teraz wokól kuli tanczac, smigajac i polyskujac kolorowo. Powoli zaczely siadac na metalowym kadlubie, nawet na oknie. Nagle widok przeslonily mu polyskliwe miekkie ciala, trzepoczace milionem skrzydel. Hasten nasluchiwal. Slyszal je - stlumione echa dochodzace ze wszystkich stron. Wewnatrz kuli zapanowaly ciemnosci, motyle bowiem calkowicie przeslonily okno. Hasten zapalil swiatlo. Czas mijal. Nie wiedzac, co robic, zaczal przegladac gazety. Wracac? Posuwac sie do przodu? Moze skoczyc o jakies piecdziesiat lat? Motyle byly niebezpieczne, ale przeciez to nie o to chodzilo, nie to byl ten czynnik smierci, którego poszukiwal. Spojrzal na swoja reke. Skóra byla czarna i napieta, a obszar martwicy wyraznie sie powiekszal. Odczul lekki niepokój; robilo sie coraz gorzej, nie coraz lepiej. Dochodzacy zewszad odglos skrobania zaczal mu dzialac na nerwy. Hasten odlozyl ksiazki i zaczal sie przechadzac tam i z powrotem. Jak mogly insekty, nawet tak duze jak te, zniszczyc rodzaj ludzki? Przeciez ludzie daliby sobie z nimi rade. Sa w koncu proszki, trucizny, aerozole. Malenki odlamek metalu - doslownie drobinka - spadl Hastenowi na rekaw. Strzepnal go. I nastepna drobinka, a potem male kawalki metalu. Hasten podskoczyl, zadzierajac glowe do góry. Nad nim tworzylo sie kolo; na prawo od niego drugie i trzecie. Wszedzie, w suficie i scianach kuli, powstawaly koliste otwory, pobiegl do klawiatury i przycisnal przelacznik bezpieczenstwa. Deska ozyla. Nastepnie zajal sie tablica rozdzielcza, pracujac goraczkowo, pospiesznie. Odlamki metalu spadaly juz teraz deszczem na podloge. Czuc je bylo wyraznie srodkiem zracym. Kwas? W kazdym razie jakis produkt naturalnego wydzielania. Duzy kawalek metalu wyladowal na podlodze. Hasten sie obrócil. Do kuli wdarly sie motyle - trzepoczac sie i tanczac zaczely go otaczac. Kawalek metalu, który spadl na podloge, byl równiutko wycietym kólkiem. Ale Hasten nie mial czasu sie nad tym zastanawiac. Zlapal palnik acetylenowy i zapalil. Plomien strzelil z sykiem. Kiedy motyle sie zblizyly, Hasten nacisnal spust i splunal ogniem. Powietrze ozylo plonacymi szczatkami, które obsypaly go deszczem; kule wypelnil intensywny odór. Hasten zamknal ostatnie wylaczniki. Swiatelka sygnalizatora zamigotaly, podloga pod jego stopami zadrzala. Pchnal glówna dzwignie. Napieraly wciaz nowe motyle, wpadajac na siebie i walczac o dostep do kuli. Na podloge spadlo kolejne kólko metalu, wpuszczajac do srodka dalsze chmary owadów. Hasten, skulony, miotajac ogniem próbowal sie cofac. Motyle naplywaly w coraz wiekszych ilosciach. Nagle zalegla cisza, tak nieoczekiwana, ze Hasten zamrugal. Nieustanne, natarczywe skrobanie ustalo. Byl sam, jesli nie liczyc chmury popiolu i smieci wypelniajacych wnetrze kuli. Usiadl dygocac na calym ciele. Bezpieczny juz, wracal do swojego wlasnego czasu i nie ulegalo watpliwosci, ze znalazl przyczyne zaglady, której poszukiwal. Byla tu, w kupce popiolów na podlodze, w metalowych kólkach zgrabnie wycietych w karoserii pojazdu. Zraca wydzielina? Usmiechnal sie ponuro. Ostatni widok tych motyli, peczniejacego obloku, powiedzial mu wszystko, co chcial wiedziec. Pierwsze motyle, które przedostaly sie do pojazdu, byly wyposazone w narzedzia, malenkie ostre narzedzia. Same sobie powycinaly i wywiercily otwory przyfrunely z wlasnym sprzetem. Hasten usiadl czekajac, az pojazd skonczy swoja podróz.
Straznicy podbiegli, by mu pomóc wysiasc. Wygramolil sie z trudem, wsparty na ich ramionach. - Dzieki - mruknal. Pospieszyl do niego Wood. No jak, Hasten, wszystko w porzadku? Hasten skinal glowa. - Tak. Z wyjatkiem mojej reki. - Chodz, wejdzmy do srodka. - Weszli do wielkiego pomiesz- czenia. - Siadaj. - Wood niecierpliwie machnal reka i zolnierz przyniósl krzeslo. - Podaj goraca kawe. Przyniesiono kawe i Hasten saczyl ja powoli. Wreszcie odsunal filizanke i opadl na oparcie. - Mozesz nam teraz powiedziec? - spytal Wood. - Moge. - To prosze. - Wood usiadl naprzeciwko niego. Rozlegl sie szum magnetofonu, a w miare jak Hasten mówil, kamera brala jego twarz. - No, smialo, co tam znalazles? Kiedy skonczyl, zalegla cisza. Nikt ze strazy ani z techników sie nie odezwal. Wood wstal dygocac na calym ciele. - Boze, czyli ze zalatwily ich jakies zywe organizmy o wlasciwosciach trujacych. Podejrzewalem cos takiego. Ale motyle? I to obdarzone inteligencja. Planujace swoje ataki. Prawdopodobnie bardzo gwaltownie sie rozmnazaly i blyskawicznie przystosowywaly. - Moze ksiazki i gazety cos wyjasnia. - Ale skad one sie wziely? Czyzby to byla mutacja którejs z istniejacych form? A moze to przybysze z innej planety? Albo efekt podrózy kosmicznych. Musimy to jakos wyjasnic. - One atakowaly tylko ludzi - powiedzial Hasten. Krowy zostawialy w spokoju. Tylko ludzkie istoty. - Moze zdolamy je jakos unieszkodliwic. - Wood wlaczyl wideofon. - Zwolamy nadzwyczajna sesje Rady. Przekazemy im twoja relacje i uwagi. Wdrozymy specjalny program, utworzymy osrodki na calej planecie. Teraz, kiedy juz wiemy, co to jest, mamy szanse powodzenia. Dzieki tobie, Hasten, moze nam sie uda je w pore powstrzymac! Pojawil sie dyzurny operator i Wood dal mu numer Rady. Hasten patrzyl tepo. Wreszcie podniósl sie i zaczal spacerowac po pokoju. Ramie pulsowalo mu niemilosiernie. Wreszcie wyszedl na zewnatrz. Kilku zolnierzy z zaciekawieniem ogladalo pojazd. Hasten obserwowal ich z calkowita obojetnoscia, a w glowie mial pustke. - Co to jest? - spytal jeden z nich. - To? - Hasten oprzytomnial, wolno podchodzac do zolnierza. - To wehikul czasu. - Nie, mnie chodzi o to. - Zolnierz wskazal cos palcem. - Tego nie bylo, kiedy pojazd startowal. Hastenowi zamarlo serce. Zblizyl sie wytrzeszczajac oczy. Poczatkowo nie widzial nic na metalowej powloce, poza sladami korozji. Ale po chwili przejal go zimny dreszcz. Na kadlubie pojazdu siedzialo cos malego, brunatnego i kosmatego. Dotknal tego reka. Pochewka, sztywna, mala brunatna pochewka. Sucha - sucha i pusta. Nic w niej nie bylo i jeden koniec miala otwarty. Podniósl wzrok. Cala kule pokrywaly male brunatne pochewki - niektóre jeszcze pelne, ale wiekszosc juz pusta. Kokony.
obecny13