Dekret o działalności misyjnej Kościoła.pdf

Dekret o działalności misyjnej Kościoła

"AD GENTES DIVINITUS"

WSTĘP

DM 1. Kościół posłany przez Boga do narodów, aby był

"powszechnym sakramentem zbawienia", usiłuje głosić Ewangelię

wszystkim ludziom z najgłębszej potrzeby własnej katolickości oraz

z nakazu swego Założyciela. Sami bowiem Apostołowie, na których

Kościół został założony, idąc w ślady Chrystusa, "głosili słowo

prawdy i rodzili Kościoły". A zadaniem ich następców jest nieustannie

prowadzić to dzieło, aby "nauka Boża się szerzyła i była wysławiana"

(2 Tes 3,1) i aby Królestwo Boże na całym świecie głoszono

i zakładano. W obecnym zaś stanie rzeczy, kiedy nastają nowe

warunki życia ludzkości, Kościół, sól ziemi i światło świata, jeszcze

bardziej czuje się powołany do zbawiania i odnowy wszelkiego

stworzenia, aby wszystko doznało naprawy w Chrystusie i aby w Nim

ludzie tworzyli jedną rodzinę i jeden lud Boży. Dlatego niniejszy

Sobór święty, dziękując Bogu za wspaniałe dzieła dokonane

szlachetnym wysiłkiem całego Kościoła, pragnie nakreślić zasady

działalności misyjnej, a siły wszystkich wiernych tak zespolić, aby lud

Boży, krocząc wąską drogą krzyża, wszędzie rozszerzał Królestwo

Chrystusa, Pana i Znawcy wieków i przygotowywał drogi do

nadchodzenia tego Królestwa.

Rozdział I

ZASADY DOKTRYNALNE

DM 2. Kościół pielgrzymujący jest misyjny ze swej natury, ponieważ

swój początek bierze wedle planu Ojca z posłania (ex missione) Syna

i z posłania Ducha Świętego. Plan ten zaś wypływa "ze źródła

miłości", czyli z miłości Boga Ojca. On to będąc Początkiem bez

początku, z którego rodzi się Syn, a przez Syna pochodzi Duch

Święty, stwarzając nas dobrowolnie w swej niezmiernej i pełnej

miłosierdzia łaskawości i powołując łaskawie do uczestnictwa z sobą

w życiu i chwale, rozlewa hojnie swą boską dobroć i rozlewać jej nie

przestaje, tak żeby będąc Stwórcą wszystkiego, stał się ostatecznie

"wszystkim we wszystkim" (1 Kor 15,28), osiągając równocześnie

i własną chwałę i naszą szczęśliwość. Spodobało się zaś Bogu

powołać ludzi do uczestnictwa w swym życiu, nie pojedynczo tylko,

z wykluczeniem wszelkiej wzajemnej więzi, lecz do utworzenia z nich

ludu, w którym rozproszone Jego dzieci zgromadziłyby się w jedno.

DM 3. Ten powszechny Boży plan zbawienia rodzaju ludzkiego

dokonuje się nie tylko jakoby tajemnie, w umyśle ludzkim, lub

poprzez przedsięwzięcia także natury religijnej, w których ludzie na

różny sposób szukają Boga, "czy Go może nie dosięgną albo nie

znajdą, choć jest On niedaleko od każdego z nas" (Dz 17,27);

albowiem te przedsięwzięcia potrzebują oświecenia i uleczenia,

chociaż za łaskawym wyrokiem dobrotliwego Boga można je niekiedy

uważać za drogę wychowawczą (paedagogia) ku prawdziwemu Bogu

lub za przygotowanie ewangeliczne. Bóg zaś dla ustalenia pokoju, to

jest wspólnoty z sobą oraz dla zespolenia braterskiej społeczności

wśród ludzi, i to grzesznych, postanowił wkroczyć w historię ludzką

w sposób nowy i ostateczny, posyłając Syna swego w naszym ciele,

aby przez Niego uwolnić ludzi spod władzy ciemności i szatana oraz

pojednać w Nim świat z sobą. Tego więc, przez którego uczynił

i wieki, ustanowił dziedzicem wszystkiego, aby w Nim wszystko

naprawić. Chrystus Jezus bowiem został posłany na świat jako

prawdziwy pośrednik między Bogiem a ludźmi. A ponieważ jest

Bogiem, "zamieszkuje w Nim cała pełność bóstwa cieleśnie"

(Kol 2,9); według zaś ludzkiej natury, jako nowy Adam, ustanowiony

jest głową odnowionej ludzkości, "pełen łaski i prawdy" (J 1,14).

A zatem Syn Boży przyszedł drogą prawdziwego Wcielenia, aby

uczynić ludzi uczestnikami boskiej natury; będąc bogaty, stał się dla

nas ubogi, aby nas ubóstwem swoim ubogacić. Syn Człowieczy nie

przyszedł, aby mu służono, ale aby służyć i oddać życie swoje na

okup za wielu, to jest za wszystkich. Ojcowie święci stale

oświadczają, że nie doznało uzdrowienia to, czego Chrystus nie

przyjął. Przyjął zaś całą naturę ludzką, taką jaka się znajduje w nas

nędznych i biednych, z wyłączeniem jednak grzechu. O sobie samym

bowiem powiedział Chrystus: "Którego Ojciec uświęcił i posłał na

świat" (J 10,36): "Duch Pański nade mną, dlatego mnie namaścił,

abym głosił Ewangelię ubogim. Posłał mię, abym uzdrowił

skruszonych w sercu, abym głosił więźniom uwolnienie i ślepym

przejrzenie" (Łk 4,18); i znowu: "Syn Człowieczy przyszedł szukać

i zbawiać, co by zginęło" (Łk 19,10). To zaś, co Pan raz głosił albo co

raz w Nim dokonało się dla zbawienia rodzaju ludzkiego, należy

obwieszczać i rozpowszechniać aż po krańce ziemi, rozpoczynając od

Jerozolimy, tak żeby to, co raz dopełnione zostało dla zbawienia

wszystkich, z biegiem czasów osiągnęło we wszystkich swój skutek.

DM 4. Dla dokonania zaś tego posłał Chrystus od Ojca Ducha

Świętego, by przeprowadzał zbawcze Jego dzieło od wewnątrz

i pobudzał Kościół do rozszerzania się. Bez wątpienia Duch Święty

działał już na świecie, nim jeszcze Chrystus został uwielbiony.

W dniu jednak Zielonych Świąt zstąpił na uczniów, aby pozostać

z nimi na zawsze. Kościół zaś publicznie ujawnił się wobec tłumów

i zaczęło się rozszerzanie Ewangelii wśród narodów przez głoszenie

słowa Bożego; wreszcie zaznaczyło się obrazowo zjednoczenie ludów

w powszechnej wierze w Kościele Nowego Przymierza, mówiącym

wszystkimi językami, w miłości rozumiejącym i ogarniającym

wszystkie języki i przezwyciężającym w ten sposób rozproszenie

wieży Babel. Od dnia bowiem Zesłania Ducha Świętego zaczęły się

"dzieje apostolskie", tak jak z chwilą zstąpienia Ducha Świętego na

Najświętszą Maryję Pannę począł się Chrystus, a z chwilą zstąpienia

na Niego w czasie modlitwy tegoż Ducha Świętego Chrystus

wprowadzony został w swe dzieło. Sam zaś Pan Jezus, zanim

dobrowolnie oddał swe życie za świat, tak urządził apostolskie

posługiwanie i przyrzekł zesłać Ducha Świętego, aby obaj zespoleni

byli w dziele zbawienia, które wszędzie i zawsze miało być

uskuteczniane. Duch Święty przez wszystkie czasy cały Kościół

"jednoczy we wspólnocie i w posłudze i uposaża go w rozmaite dary

hierarchiczne oraz charyzmatyczne, ożywiając kościelne instytucje

jakby ich dusza i wsączając do serc wiernych tego samego ducha

misyjnego, jakim wiedziony był sam Chrystus. Niekiedy nawet

w sposób widoczny uprzedza działalność apostolską, tak jak na różny

sposób nieprzerwanie jej towarzyszy i nią kieruje.

DM 5 . Pan Jezus na początku "przywołał do siebie tych, których sam

chciał i przybyli do Niego. I ustanowił dwunastu, aby z Nim

przebywali i żeby ich wysyłał nauczać" (Mk 3,13-14). W ten sposób

zostali Apostołowie zarodkiem nowego Izraela i równocześnie

zaczątkiem nowej hierarchii. Następnie, kiedy raz na zawsze swoją

śmiercią i zmartwychwstaniem dopełnił w sobie samym tajemnic

naszego zbawienia i odnowienia wszystkiego, osiągnąwszy jako Pan

wszelką władzę w niebie i na ziemi, zanim został wzięty do nieba,

założył swój Kościół jako sakrament zbawienia. Apostołów zaś posłał

na cały świat, podobnie jak Jego posłał Ojciec, polecając im: "Idąc

tedy nauczajcie wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna

i Ducha Świętego, nauczając je zachowywać wszystko, cokolwiek

wam przykazałem" (Mt 28,19-20). "Idąc na cały świat, głoście

Ewangelię wszelkiemu stworzeniu. Kto uwierzy i ochrzci się, będzie

zbawiony, a kto nie uwierzy, będzie potępiony" (Mk 16,15-16).

Dlatego na Kościele spoczywa obowiązek rozkrzewiania wiary

i zbawienia Chrystusowego, tak na mocy wyraźnego rozkazu, który

po Apostołach odziedziczył stan biskupi, wspomagany przez

kapłanów i zjednoczony z Następcą Piotra, Najwyższym Pasterzem

Kościoła, jak też na mocy życia, które Chrystus przekazuje swoim

członkom: "Z Niego całe ciało złączone i zjednoczone wszystkimi

spojeniami wzajemnych usług według sposobu działania właściwego

każdemu członkowi przyczynia sobie wzrostu i buduje się w miłości"

(Ef 4,16). Posłannictwo więc Kościoła uskutecznia się działalnością,

przez którą Kościół posłuszny rozkazowi Chrystusa, poruszony łaską

i miłością Ducha Świętego, staje się w pełni obecny dla wszystkich

ludzi czy narodów, aby ich doprowadzić do wiary, wolności i pokoju

Chrystusowego przez przykład życia, głoszenie słowa oraz przez

sakramenty święte i inne środki łaski, tak aby stała dla nich otworem

wolna i pewna droga do pełnego uczestnictwa w misterium

Chrystusa. Ponieważ to posłannictwo trwa nadal i rozwija w ciągu

dziejów posłannictwo samego Chrystusa, który został posłany, aby

nieść ubogim dobrą nowinę, Kościół winien kroczyć tą samą drogą,

pod działaniem Ducha Chrystusowego, jaką kroczył Chrystus,

mianowicie drogą ubóstwa, posłuszeństwa, służby i ofiary z siebie aż

do śmierci, z której przez zmartwychwstanie swoje powstał Chrystus

zwycięzcą. Tak bowiem z nadzieją kroczyli wszyscy Apostołowie,

dopełniając wielu udrękami i cierpieniami braki cierpień Chrystusa

dla dobra Jego Ciała, którym jest Kościół. Często też krew chrześcijan

była posiewem.

DM 6. Zadanie to, jakie przy współpracy i modlitwie całego Kościoła

wypełniać ma stan biskupi, któremu przewodzi Następca Piotra, jest

wszędzie i w każdej sytuacji jedno i to samo, chociaż zależnie od

okoliczności, jest w różny sposób wykonywane. Różnice więc, które

należy uznać w tej działalności Kościoła, nie pochodzą z wewnętrznej

natury samego posłannictwa, lecz z warunków, w jakich ono dochodzi

do skutku. Warunki te zależą bądź to od Kościoła, bądź też od ludów,

od grup społecznych lub pojedynczych ludzi, do których kieruje się

posłannictwo. Kościół bowiem, chociaż sam obejmuje całość, czyli

pełnię środków zbawienia, nie zawsze i nie od razu działa lub może

działać w pełnym ich zakresie, lecz zna okres początków i stadia

rozwojowe swej działalności, w której usiłuje uskuteczniać plan Boży;

a niekiedy nawet po szczęśliwie zaczętym rozwoju musi znowu

opłakiwać cofanie się albo co najmniej pozostaje w stanie pewnej

połowiczności i niedorozwoju. Co zaś dotyczy poszczególnych ludzi,

grup i narodów, Kościół podchodzi do nich i przenika ich tylko

stopniowo, wprowadzając ich w ten sposób w katolicką pełnię. Do

każdorazowych warunków lub stanu winno się stosować właściwe

czynności, czyli odpowiednie środki. Ogólnie "misjami" nazywa się

specjalne przedsięwzięcia, które wysłani przez Kościół głosiciele

Ewangelii, idąc na cały świat, podejmują celem wykonania zadań

głoszenia Ewangelii, idąc na cały świat, podejmują celem wykonania

zadań głoszenia Ewangelii i zakładania Kościoła wśród narodów lub

grup społecznych jeszcze nie wierzących w Chrystusa; dochodzą one

do skutku przez działalność misyjną, a ponieważ prowadzi się je na

pewnych terenach uznanych przez Stolicę Apostolską. Właściwym

celem tej działalności misyjnej jest przepowiadanie Ewangelii

i zakładanie Kościoła wśród ludów i grup, gdzie Kościół nie zapuścił

jeszcze korzeni. W ten sposób z posiewu słowa Bożego mają rozwijać

się rodzime Kościoły partykularne, zakładane w dostatecznej ilości na

całym świecie, wyposażone we własne siły i dojrzałe; one to,

posiadając własną hierarchię zjednoczoną z wiernym ludem oraz

dysponując środkami, prawie że odpowiednimi do prowadzenia

pełnego życia chrześcijańskiego, mają dorzucać własną cząstkę dla

dobra całego Kościoła. Głównym środkiem do zakładania Kościoła

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: