04.Nieposkromiona Angelika.pdf

Nieposkromiona

ROZDZIAŁ I

Kareta zastępcy prefekta policji, monsieur Desgreza, mi.

nęła bramę wyjazdową jego prywatnej rezydencji i potoczyła

się ulicą Commanderie, na przedmieściu Saint-Germain.

Pojazd był misternie wykonany z ciemnego drewna, ze

złotymi galonami przy zasłonach, zaprzężony w dwa srokate

konie, z woźnicą i służącym na koźle. Słowem — typowy

powóz szanowanego urzędnika państwowego, zamożniej

szego, niż powszechnie sądzono, któremu otoczenie zarzu

cało tylko to, że nie jest żonaty. Wytworny mężczyzna,

obracający się w najlepszym towarzystwie — taki jak on —

powinien mieć u swego boku jedną z panien wywodzących

się z wielkiej burżuazji, taktownych, inteligentnych, pra

wych, które mieszkały wraz ze swymi zgryźliwymi matkami

i despotycznymi ojcami na przedmieściu Saint-Germain. Ale

uprzejmy i złośliwy monsieur Desgrez nie spieszył się z ożen

kiem. W jego rezydencji bywali zarówno goście z najwyż

szych sfer, jak i podejrzani osobnicy oraz kobiety o wąt

pliwej reputacji.

Kareta zaskrzypiała, gdy wjechała w kałużę na środku

drogi. Woźnica szarpnął lejce, konie uderzyły kopytami

o bruk, a liczni przechodnie, którzy wałęsali się jeszcze

w półmroku dusznego letniego wieczoru, stłoczyli się pokor

nie przy murze, żeby przepuścić pojazd.

W tej samej chwili kobieta w masce, która zdawała się

czekać na kogoś, zrobiła krok w stronę powozu i korzys

tając z tego, że ten skręca powoli, zajrzała przez okno,

odsłonięte z powodu upału.

— Panie Desgrez — odezwała się wesoło — czy mogę

usiąść obok pana i prosić o kiłka minut rozmowy?

Policjant poderwał się, a jego twarz przybrała wyraz

srogiego gniewu. Nie musiał prosić kobiety o zdjęcie maski.

Bez trudu rozpoznał Angelikę.

— Pani? — mruknął niezadowolony. — Czyżby nie znała

pani francuskiego? Czy nie mówiłem, że nie chcę pani więcej

widzieć?

— Tak, wiem, ale to bardzo, bardzo ważna sprawa i tyl

ko pan może mi pomóc, panie Desgrez.

— Mówiłem już: nie chcę pani więcej widzieć — po

wtórzył przez zaciśnięte zęby, z niezwykłą u niego gwałtow

nością.

Cyniczny i oschły, zawsze kontrolował swoje zachowanie.

Tym razem jednak nie zdołał nad sobą zapanować.

Angelika nie spodziewała się tego wybuchu złości. Wie

działa, że Desgrez będzie usiłował ją odprawić. Spotykając

się z nim, złamała niepisaną umowę, że nigdy nie będzie go

nachodzić. Pomyślała jednak, że to, czego dowiedziała się

od króla, było tak niesłychane, że pozwoli jej skruszyć serce

nieustępliwego policjanta. Potrzebowała go, i to bardzo.

Nie zdziwiła się jednak, gdy zjawiając się w rezydencji

Desgreza, usłyszała, że pana prefekta nie ma w domu i że

prawdopodobnie nie będzie go również w czasie jej następ

nej wizyty. Toteż czekała na odpowiednią chwilę, by poroz

mawiać z nim osobiście. Była przekonana, że w końcu jej

wysłucha.

— To bardzo ważne, Desgrez — dodała półgłosem —

mój mąż żyje.

— Mówiłem, że nie chcę pani więcej widzieć — powtó

rzył po raz trzeci. — Proszę się zwrócić do przyjaciół, którzy

zaopiekują się panią i pani mężem, żywym lub martwym.

A teraz proszę puścić drzwiczki, konie zaraz ruszą.

— Nie, nie puszczę — odparła oburzona Angelika. —

Niech mnie konie wloką po bruku, ale pan musi mnie

wreszcie wysłuchać.

— Proszę odejść!

Głos Desgreza był nieprzyjemny i ostry. Mężczyzna wziął

laskę leżącą obok niego i uderzył ozdobną gałką w zaciśnięte

palce Angeliki. Kobieta krzyknęła i zwolniła uchwyt. Kareta

natychmiast nabrała prędkości. Sprzedawca wody, który

przyglądał się tej scenie, rzekł z drwiną, patrząc, jak An

gelika otrzepuje z kurzu spódnicę:

— Nie dziś wieczorem, moja piękna. Cóż chcesz, nie

zawsze można złowić grubą rybę, choć ludzie mówią, że

prefekt jest czuły na wdzięki ładnych panien. Trzeba przy

znać, że miałaś szansę, ale wybrałaś zły moment. Chcesz się

napić wody, żeby dojść do siebie? Zanosi się na burzę,

w gardle sucho. Moja woda jest czysta i zdrowa. Sześć soli

za kubek.

Angelika odeszła, nic nie odpowiadając. Czuła się głębo

ko dotknięta skandalicznym zachowaniem Desgreza. Jej

rozczarowanie zmieniło się w smutek.

„Egoizm mężczyzn — pomyślała w duchu — przechodzi

wszystko, co można sobie wyobrazić".

To zrozumiałe, że Desgrez chciał o niej zapomnieć,

by uchronić się przed udręką miłości, ale czyż nie po

winien zdobyć się na wielkoduszność i porozmawiać

z nią? Była taka zagubiona, nieszczęśliwa i niepewna

swego losu... Jedynie Desgrez mógł jej pomóc. Poznali

się w czasie procesu Peyraca. Jako policjant i człowiek

o szczególnym usposobieniu, z pewnością potrafiłby od

dzielić prawdę od fałszu, postawić hipotezę, ustalić punkt

wyjścia dla śledztwa, a w zamian, kto wie? Być może

usłyszałby kilka informacji na temat tej niezwykłej hi

storii.

Wiedział o wielu sekretnych sprawach. Przechowywał je

starannie uporządkowane w zakamarkach swej pamięci lub

zamykał zapisane w raportach w kasetkach i sejfie. Angelika

potrzebowała Desgreza, żeby zrzucić z siebie straszliwy

ciężar tajemnicy. Nie czuła się już kobietą samotną, z niedo

rzecznymi nadziejami i zachwianą radością, którą lodowaty

powiew zwątpienia gasił jak migoczący płomień. Chciała

porozmawiać z nim o przyszłości — tej nieznanej otchłani,

gdzie, być może, czekało ją szczęście. „Dobrze wiesz, że jest

coś, czym los obdarzy cię w życiu, a ty nie zrezygnujesz

z tego..."

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: