MacDonald Laura - Upalne lato.pdf - Harlequin Medical - Agadoo86

Laura MacDonald

Upalne lato

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Ellie wstała wcześnie, ubrała Jamiego i dała mu śniadanie,

potem wzięła prysznic i przygotowała się do wyjścia. Jej matka,

Barbara, miała zawieźć chłopca do przedszkola.

– Miłego dnia, kochanie – powiedziała Barbara, idąc do

wyjścia. – Mam nadzieję, że wszystko będzie dobrze.

– Dzięki. Będę zadowolona, kiedy ten dzień się skończy.

Pierwszy dzień w nowej pracy to koszmar. Te wszystkie

nazwiska, które trzeba zapamiętać!

– Znasz kogoś z tej przychodni? – zapytała jeszcze Barbara.

– Chyba nie – odparła Ellie. – W każdym razie, kiedy byłam na

rozmowie kwalifikacyjnej, nie widziałam ani jednej znajomej

twarzy. Wzięłaś krem przeciwsłoneczny? Dzisiaj ma być gorąco.

– Tak. – Matka skinęła głową. – Wrzuciłam do torebki, zresztą

już Jamiego posmarowałam.

– Dziękuję, mamo. – Ellie pomachała matce, po czym chwyciła

torbę i kluczyki do samochodu.

Z domu w małej wiosce Downtowninthe Marsh do Oakminster

było piętnaście kilometrów. Ellie podpisała umowę w nowym

miejscu na pół roku. Po narodzinach Jamiego nie chciała

pracować na pełen etat, bo to pociągało za sobą mnóstwo

obowiązków.

Brała zatem zastępstwa, zazwyczaj w niepełnym wymiarze

godzin, w przychodni albo szpitalu, zależnie od potrzeby.

Zamierzała to zmienić, gdy Jamie podrośnie. Może wówczas

wejdzie z kimś w spółkę i założy praktykę rodzinną, ale na razie

chciała jak najwięcej czasu spędzać z synem.

Mijała senne wiejskie okolice. Gdy dotarła do Oakminster, na

rynku właśnie zaczął się targ. Na dziesiątkach straganów

sprzedawano rozmaite towary, poczynając od świeżych ryb i

mięsa, owoców i warzyw, przez garnki, pościel i ubrania, na

kosmetykach i wyrobach skórzanych kończąc.

Przychodnia znajdowała się w pobliżu kościoła

przyklasztornego. Stary, pokryty patyną czasu kamień, z którego

zbudowano kościół, skąpany był w porannym słońcu. Ellie

zaparkowała na niewielkim parkingu, wyjęła torbę i zamknęła

auto. Potem pokonała kilka stopni i weszła do budynku. Pomimo

wczesnej pory upał już dokuczał. Ellie cieszyła się, że włożyła

suknię do kolan.

Wnętrze zostało zaadaptowane do wymagań praktyki

lekarskiej. Przedpokój powiększono w taki sposób, by mieścił

recepcję i poczekalnię. Siedziało tam już kilkoro pacjentów –

spojrzeli oni na Ellie z nieskrywaną ciekawością.

Jedna z dwóch recepcjonistek podniosła wzrok.

– W czym mogę pani pomóc? – zapytała.

– Jestem Ellie Renshaw – odparła Ellie.

– Och, doktor Renshaw, oczekujemy pani. Miło mi panią

poznać. Jenny Smythe – recepcjonistka przedstawiła się i

odwróciła do młodszej koleżanki. – A to Sophie Hall.

– Dzień dobry. – Ellie uśmiechnęła się, świadoma, że pacjenci

patrzą na nią z jeszcze większym zainteresowaniem.

– Zaprowadzę panią na górę – powiedziała Jenny.

– A, doktor Renshaw – powitała ją Andrea March,

kierowniczka administracyjna przychodni, którą Ellie poznała

podczas rozmowy kwalifikacyjnej. – Cieszę się, że panią widzę.

Chce pani od razu zobaczyć swój gabinet?

– Bardzo chętnie.

Jenny tymczasem pospieszyła na dół do swoich zajęć. W

poniedziałek rano nigdy nie brakuje pracy.

– Zajmie pani gabinet Judy Maxwell – oznajmiła Andrea i

poprowadziła Ellie do drzwi w dalszej części korytarza. – Oto i

on. Jest miły, słoneczny, jasny....

– Urwała, popatrzyła na Ellie i dodała: – Nie poznała pani

jeszcze pozostałych?

Ellie pokręciła głową.

– Nie, tylko doktora Stafforda, no i w przelocie Judy Maxwell.

– Jeszcze nie zaczęli przyjmować – wyjaśniła Andrea. – Pewnie

siedzą w pokoju służbowym i piją poranną kawę. Ma pani ochotę

poznać ich teraz, czy woli pani po godzinach przyjęć?

– No cóż, zawsze twierdzę, że niczego nie należy odkładać na

później – odparła Ellie.

– W porządku, a zatem chodźmy. Proszę tu zostawić torbę.

Dam pani potem komplet kluczy i wyjaśnię, do czego służą.

Wiem, że doktor Stafford wspominał pani o naszych lekarzach –

ciągnęła Andrea.

– Pracują u nas Reece Davis i Isobel Collingwood, w ostatnich

tygodniach dołączył nowy lekarz, więc pani o nim nie słyszała.

Ale proszę się nie obawiać, jest bardzo miły – dodała i zaśmiała

się znacząco.

Potem Ellie żałowała, że nie zapytała od razu, jak nazywa się

nowy lekarz, ale pomyślała, że to tylko kolejne nazwisko do

zapamiętania, a miała już w głowie niezły mętlik. Jaka szkoda, że

tego nie zrobiła. Natychmiast by je rozpoznała, a mówiąc prawdę,

nigdy go nie zapomniała. Z drugiej strony, i tak nie mogłaby już

nic zrobić. Podpisała kontrakt na sześć miesięcy i nie mogła się

wycofać. Ale gdyby ktoś ją wcześniej uprzedził, miałaby czas,

żeby jakoś się przygotować.

Weszła do dużego pokoju służbowego, gdzie przy ścianach

stały półki z książkami. Kilka osób podniosło się z wygodnych

foteli, żeby ją przywitać. Był pośród nich William Stafford.

– Doktor Renshaw, Ellie – odezwał się ciepło. – Jak miło panią

znowu widzieć.

Reece Davies, mężczyzna niedźwiedziej postury z ciemnymi

włosami i brodą, powitał Ellie równie serdecznie. Potem Ellie

uścisnęła dłoń Isobel Collingwood.

– Ellie, mamy nowego wspólnika – odezwał się William

Stafford.

Odwróciła głowę. Krzesło, które wskazywał William Stafford,

było częściowo zasłonięte przez otwarte drzwi. Wstał z niego

wysoki mężczyzna.

Kiedy Ellie podniosła na niego wzrok, świat zatrzymał się na

moment. Patrzyła w oczy, które nie były ani całkiem zielone, ani

zupełnie brązowe, oczy, które rozpoznałaby na końcu świata.

Serce zabiło jej mocniej, w gardle zaschło.

– Witaj, Ellie – rzekł mężczyzna.

– Ellie – podjął William, który niczego nie zauważył – to jest

Luke. Luke, to nasza nowa lekarka, Ellie Renshaw. – Urwał.

Dotarło do niego, że Luke zwrócił się do niej po imieniu. – Znacie

się może?

– Owszem – odparł Luke i zrobił tak krótką pauzę, że chyba

tylko Ellie ją zauważyła. – Pracowaliśmy razem, prawda?

Całe szczęście, że odpowiedział, pomyślała, ponieważ ona nie

mogła wydobyć z siebie głosu. Co za szok! Próbowała

odchrząknąć, a przy tym słowa Luke’a mocno ją zabolały. Czy

naprawdę była dla niego tylko osobą, z którą niegdyś pracował?

– Tak, ale to było dawno. Nawet dokładnie nie pamiętam kiedy.

Nie od razu zdała sobie sprawę, że to ona wypowiedziała to

zdanie.

– Cztery lata temu – rzekł mężczyzna, który nie spuszczał z niej

oczu i trzymał ją za rękę.

Przeszedł ją dreszcz, gdy jego dotyk przeniósł ją w tamte

gorące letnie noce pod rozgwieżdżonym niebem i zimowe

wieczory przed kominkiem. Kompletnie wytrąciło ją to z

równowagi.

– To było w St. Batholomew, w szpitalu w Midlands – dodał do

wiadomości kolegów. – Oddział ratunkowy.

– No, no! – William westchnął. – Jaki ten świat mały. Masz

szczęście, Ellie. Dobrze mieć starego znajomego w nowym

otoczeniu.

– Tak, rzeczywiście – odparła cierpko, lecz William nie

usłyszał w jej tonie ironii.

Ellie trudno było skoncentrować się na rozmowie. Marzyła o

tym, by wrócić do gabinetu i dojść do siebie w samotności. W tym

pokoju myślała tylko o tym, że Luke Barron stoi metr od niej i

cały czas na nią patrzy.

– No i jak, jesteś zadowolona?

Ellie uprzytomniła sobie, że William coś do niej mówi. Co

gorsza, wyraźnie czekał na odpowiedź.

MacDonald Laura - Upalne lato.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: