Angelsen Trine - Córka morza 21 Kobiecy spryt.pdf - Córka morza - ssonja

TRINE ANGELSEN

KOBIECY SPRYT

Rozdział 1

Śmiertelnie przerażona Elizabeth zobaczyła, jak zaprzęg ze spłoszonymi końmi pędzi

wprost na wózek z Williamem. Słysząc echo własnego krzyku, rzuciła się do przodu, niemal

jednocześnie odrywając obie stopy od ziemi. Nie myślała, co robi, nie docierały do niej żadne

dźwięki, w oczach miała tylko jedno: - dziecko.

Nie wiedziała, jak to się stało, ale gdy chwyciła za pałąk, wózek się przewrócił. Na

ciele poczuła uderzenia kamyków wylatujących spod końskich kopyt. W uszach jej łomotało,

a kiedy upadła na brzuch, poczuła, że traci oddech.

Usłyszała rżenie konia, czyjś krzyk, a potem zrobiło się cicho. Zbyt cicho. William,

pomyślała, i uklękła na jedno kolano. Dostrzegła wyrzucony z wózka becik, ale nigdzie nie

widziała synka. Gdzie on się podział? Dlaczego nie płacze?

- Williamie! - krzyknęła, aż zapiekło ją w gardle. -Williamie, gdzie jesteś?! - Wstała i

odrzuciła na bok becik. Chłopiec był tam, na ziemi. Czapeczka zsunęła mu się na twarz, więc

delikatnie ją zdjęła. - Moje dziecko... - szepnęła zdławionym głosem i ostrożnie podniosła

synka. Leciał jej przez ręce. - Nie śpij! Obudź się, mamusia tu jest, zajmie się tobą. No, no...

Już nie ma się czego bać. Poczuła na ramieniu ciężką rękę.

- Żyje? - Był to głos Kristiana, nabrzmiały od lęku i zwątpienia.

- Śpi - mruknęła. - Jest taki... wiotki. - Nagły płacz zdusił jej słowa w gardle.

- Nie! - krzyknął Kristian w niebo.

W tej samej chwili małe ciałko, które tuliła do piersi, leciutko drgnęło. Elizabeth

poczuła nagły przypływ nadziei. Czy jej się wydawało, czy...? Nie, poczuła to znowu.

Wyprostowała ramiona z dzieckiem, by mu się dobrze przyjrzeć, a wówczas ono otworzyło

buzię i zapłakało. Czując, że otaczają ją ramiona męża, Elizabeth dała upust łzom.

Tymczasem zjawili się Lars i Jens. Przytrzymując, zaczęli je uspokajać. Zwierzęta

wciąż były wystraszone i, rzucając łbami, wodziły wokół przerażonymi oczyma.

Elizabeth kołysała Williama, przyciskając go do piersi. Nie była w stanie wydusić z

siebie słowa. Kristian drżącą ręką pogłaskał synka po twarzy.

- Tu ma jakieś zadrapanie. Mam sprowadzić doktora? Elizabeth odchrząknęła.

- Nie, nie trzeba. Chyba wszystko dobrze, bo rusza rączkami i nóżkami, więc tylko

najadł się strachu. - Pocałowała malca w czółko i wymruczała do niego jakieś uspokajające

słowa. Podbiegły do nich Helene i Maria.

- Co z nim?

- Dobrze - odparła Elizabeth. - Ale przecież niewiele brakowało.

- Co za głupiec mógł coś takiego zrobić? - spytała Maria, zerkając na nowo

przybyłego. Jej siostra uśmiechnęła się, wciąż jeszcze cała drżąc.

- Cóż, trzeba się z nim przywitać.

Mąż ujął ją pod ramię i poszli w stronę powozu. Rozpoznawszy gościa, Kristian stanął

jak wryty.

- Czy to... No nie, coś podobnego!

- Przepraszam za ten mój nagły najazd! - Zdjąwszy czarny kapelusz, mężczyzna zgiął

się w pół, a następnie nasadził kapelusz z powrotem na głowę. - Jak tam wątły kwiatuszek i

dziecinka?

- Zaraz ci dam wątłego kwiatuszka! - wybuchnęła Elizabeth. - Na szczęście wszystko

dobrze się skończyło, ale wiele nie brakowało! Czy ty w ogóle wiesz, coś narobił?

- Sorry. Konie wymknęły się spod kontroli i... Gospodyni Dalsrud spojrzała na

przybysza. Stojąc w powozie, wyglądał tak markotnie, że pożałowała swojego wybuchu.

- Tak się przestraszyłam... - szepnęła, mocniej przytulając Williama.

- Nils Wędrowiec! - zdziwiła się Helene. - Gdzieś ty się podziewał, na miłość boską?

- Byłem w Ameryce - odparł mężczyzna, dumnie podnosząc głowę. -Dorobiłem się

tam, nie ukrywam. I to na tyle, że mogę sobie pozwolić na odwiedziny starego kraju.

Przyglądając się gościowi, Elizabeth przełożyła synka na drugie ramię. Chłopczyk

uspokoił się już, przytulił policzek do jej ramienia i tylko od czasu do czasu cichutko chlipał.

Elizabeth zauważyła, że Nils jest elegancko odziany w czarny surdut i białą koszulę. I to w

środku tygodnia! Czarne włosy miał nieco krócej przycięte. Wciąż był bardzo przystojnym

mężczyzną. Wędrowiec wysiadł z powozu i podszedł do gospodarzy.

- Jeszcze raz błagam o wybaczenie. Ktoś wystraszył mi konie i... No, a resztę już

wiecie. Czy maleństwu na pewno nic się nie stało? Kristian wyraźnie nadal był rozgniewany i

już miał dać temu wyraz, kiedy odezwała się jego żona:

- Wszystko dobrze, wózek też chyba cały. Nils uniósł brew i uważnie przyjrzał się

dziecku.

- Moje oczy mówią mi, że to mały Dalsrud... Kristian odchrząknął i wypiął dumnie

tors.

- A i owszem. Mówią, że bardzo do mnie podobny.

- Gratuluję. - Nils, ponownie zdjąwszy kapelusz, wyciągnął do gospodarza

wypielęgnowaną rękę, po czym powiódł wzrokiem dookoła. -Jednych brakuje, innych

przybyło - zauważył. Elizabeth odchrząknęła.

- Od twojego wyjazdu wiele tu się zdarzyło...

- To już trzy lata... Ale pięknej dziewicy Marii nie zapomniałem. Piękna jak świeżo

rozkwitła róża! To już kobieta... Maria zarumieniła się i przestąpiła z nogi na nogę.

- A to mój promyczek, Helene! Czekałaś na mnie, prawda? - Wędrowiec uśmiechnął

się i mrugnął do służącej.

- Głuptas! Jestem zamężna. Nils położył rękę na sercu.

- Coś podobnego! I któż jest tym szczęśliwcem? Lars podszedł bliżej.

- Ja! - Wyciągnął rękę, a Nils potrząsnął nią mocno, serdecznie parobkowi gratulując.

- Yes, yes, twój Lars to ekstra gość.

- Co? - Helene zaskoczyły nieznane słowa, ale przybysz najwidoczniej nie miał

zamiaru niczego wyjaśniać. Jego wzrok padł na Jensa.

- A ten tutaj? To twój mąż? - spytał, patrząc na Marię. Zapadła cisza, w której słychać

było tylko ćwierkanie jakiegoś ptaka. Wreszcie przemówiła Elizabeth:

- To Jens, mój pierwszy mąż... Teraz ma za żonę Linę. Nils mruknął coś po angielsku.

Elizabeth nie zrozumiała jego słów, ale chyba było tam coś o Bogu.

- Powiadasz, że to on? O ile pamiętam, twój pierwszy mąż utonął... A teraz tu stoi?

- To długa historia - odezwał się Jens. - Wyjaśnimy ci później, jak będziemy mieli

więcej czasu.

Wzrok Nilsa padł na dziewczynkę, chowającą się za nogami Jensa. 5

- Widzę tu jeszcze aniołka, który zstąpił z nieba. Jak masz na imię, aniołeczku?

- Mąż! - powiedziała dziewczynka, pokazując na Jensa. Ten wziął ją na ręce. - To

córka moja i Liny, ma na imię Signe.

- Skóra zdjęta z matki - zawyrokował Wędrowiec i rozejrzał się wokół. -A gdzie ona?

- W Danii - odparł Jens. - Choruje, ale wkrótce pewnie przyjedzie.

- Aha. - Nils kiwnął głową kilka razy, o nic już nie pytając. Elizabeth odetchnęła z

ulgą. Niektórzy ludzie nie wiedzieli, kiedy powinni zamilknąć, ale na szczęście Nils do nich

nie należał.

- Proszę, wejdź do środka - rzekł Kristian. Wędrowiec kiwnął głową.

- Dziękuję, chętnie. W gardle mi zupełnie zaschło od tego kurzu.

- Napoję twoje konie - powiedział Lars, chwytając wiadra.

Elizabeth delikatnie pogłaskała główkę synka. Nie spał, ale powieki miał już ciężkie.

Trzeba go położyć w kołysce. Przynajmniej tam będzie bezpieczny.

Rozdział 2

Helene i Maria od razu zajęły się parzeniem kawy. Zaproponowały też, że położą

Williama, ale Elizabeth im podziękowała.

- Sama to zrobię - powiedziała, ostrożnie układając synka w kołysce. -Zdaje się, że

pod wpływem szoku zapomniał, że boli go brzuszek - dodała z uśmiechem, otulając niemowlę

kołderką.

- Co za niespodzianka z tym Nilsem - powiedziała Helene, krojąc chleb. -Kto by

przypuścił, że pojedzie do Ameryki?

- Prawda? - mruknęła Elizabeth, wprawiając w ruch kołyskę. Przypomniała sobie list,

który Nils przysłał do niej wkrótce po swoim zniknięciu. Pisał w nim, że pokłócił się nad

brzegiem morza z Laviną. Był zazdrosny, podejrzewał, że między nią a Kristianem coś

zaszło. Właściwie tak było - Lavina próbowała Kristiana szantażować, ale o tym Nils nie

musiał wiedzieć. W trakcie kłótni Lavina poślizgnęła się i upadła, uderzając głową o kamień.

Zginęła na miejscu, a Nils tak się przeraził, że uciekł z wyspy i wyprawił się do Ameryki.

Pisał, że wędruje tam, imając się dorywczych prac, tak jak w starym kraju.

- Nie słyszałaś mojego pytania? - Helene wbijała wzrok w gospodynię. Elizabeth

drgnęła.

- Zamyśliłam się - bąknęła, czując, jak płoną jej policzki. Tamten list spaliła już

następnego dnia. Jego treść znał tylko Kristian. Może głupio zrobiła, że nie opowiedziała o

nim Helene, ale właściwie nie żałowała. Pewne rzeczy wolała zachować dla siebie.

- O co pytałaś? - odezwała się, nie odwracając twarzy w stronę przyjaciółki.

- Pytałam, czy mam podać to ciasto, które właśnie upiekłam.

- Oczywiście, że tak. I tak nie może za długo stać. Poza tym nie co dzień mamy gościa

z Ameryki.

Maria roześmiała się, smarując pokrojony chleb i ku zadowoleniu Elizabeth, nie

żałując masła.

- Jak myślicie, czy spotkał tam Amandę i Olego? Helene prychnęła i spojrzała na nią z

politowaniem.

- Ameryka jest nieco większa niż Dalsrud.

- Naprawdę? - Maria zrobiła nadąsaną minę.

- Sama go spytaj - uśmiechając się, poradziła Elizabeth siostrze. - Świat jest malutki -

dodała, wstając. -Nawet w Ameryce.

Ciekawa była, o czym mężczyźni rozmawiają w salonie. Tyle się zdarzyło, odkąd Nils

Angelsen Trine - Córka morza 21 Kobiecy spryt.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: