Cartland Barbara - Rzeka miłości.pdf - Barbara Cartland - magda05051995

Barbara Cartland

Rzeka miłości

The River of Love

Od Autorki

Starożytny Egipt odwiedzało wielu Greków, ale to

Rzymianie rozpoczęli kolekcjonowanie egipskich

starożytności, a sfinksy i posągi faraonów zdobiły pałace

rzymskich cesarzy.

Europejskie zapotrzebowanie na antyki w początkach lat

trzydziestych XIX wieku zachęcało do rabowania grobowców.

W ten sposób zgromadzono ogromne kolekcje w British

Museum, Luwrze, Berlinie i in. Jednak Dolina Królów

wzbudzała niewielkie zainteresowanie aż do 1922 r., kiedy to

Howard Carter, prowadzący prace finansowane przez lorda

Caernarvona, odkrył grobowiec Tutenchamona.

Podczas pierwszego pobytu w Luksorze w latach

dwudziestych spotkałam Howarda Cartera przy grobowcu i

widziałam olśniewającą wystawę skarbów, które zeń

wydobyto.

Zauroczenie, jakiego doznałam podczas drugiej wizyty, w

trzydzieści z górą lat później, przekształciło się w swoiste

przeżycie duchowe, które usiłuję przedstawić w niniejszej

powieści.

R OZDZIAŁ 1

Rok 1892

Muszę ci coś powiedzieć.

Książę Darleston, który właśnie leniwie rozmyślał, że

powinien wrócić do własnej sypialni, wstał.

- O co chodzi? - zapytał.

- Edward Thetford poprosił mnie o rękę!

- Sądzę, że mądrze postąpiłabyś, przyjmując jego

oświadczyny, Myrtle - rzekł książę po chwili. - Jest nieco

pompatyczny, ale przy tym bogaty i dobroduszny.

Przez chwilę panowało milczenie.

- Przypuszczam, że ty nie ożenisz się ze mną? - zapytała z

wahaniem lady Garforth.

Książę uśmiechnął się.

- Nie pamiętam, kto to powiedział - Oscar Wilde czy

Lillie Langtry - że dobry kochanek jest złym mężem.

- Powiedział to książę Walii! - odparła Myrtle Garforth. -

I to naturalnie prawda, jeśli chodzi o niego.

- Ze mną byłoby podobnie.

- Jesteśmy tacy szczęśliwi - powiedziała Myrtle głosem,

w którym było słychać łzy - a ja cię kocham, Dasher, wiesz o

tym doskonale.

- Thetford będzie dobrym mężem. Czy on wie o nas?

- Jestem pewna, że się domyśla, ale nie wspomina o tym,

no i naturalnie nie stawia mi kłopotliwych pytań!

Książę roześmiał się.

- O ile go znam, zobaczy tylko tyle, ile będzie chciał

widzieć, a resztę zignoruje. Myrtle, wyjdź za niego. Owiniesz

go sobie wokół małego palca i dostaniesz brylanty Thetfordów

- bardzo piękne, o ile wiem.

Ponownie zapadła cisza.

- Och, Dasher! - wykrzyknęła nagle lady Garforth i

przytuliła twarz do jego ramienia.

Książę objął ją myśląc, że to naprawdę miła osóbka i że

bardzo ją lubi.

Ich związek, pełen namiętności, a równocześnie przyjaźni,

trwał od pięciu miesięcy. Książę nie mógł się jednak oprzeć

wrażeniu, że miłość Myrtle wiąże go z nią, a jeżeli bał się

czegokolwiek, to właśnie przywiązania.

Przydomek księcia - Dasher ( Dasher (ang.) - zuch, chwat,

„żywe srebro" (przyp. tłum.)) - był wyjątkowo trafny; zyskał

go już w dniu swych urodzin.

Ojciec Dashera, czwarty książę Darleston przyglądał się

właśnie, jak jego koń mija celownik na torze wyścigowym w

Epsom, wyprzedzając resztę stawki o całą długość, kiedy

zbliżył się jego majordomus, przedarłszy się przez gęsty tłum

przed Klubem Jeździeckim.

Przez chwilę trudno mu się było dostać do chlebodawcy,

który przyjmował od znajomych gratulacje z racji zwycięstwa.

- Znakomita robota!

- Wspaniałe zwycięstwo!

- Błękitna Wstęga Toru, nikt bardziej na nią nie zasłużył!

Książę wybierał się właśnie zobaczyć, jak ważą jego

dżokeja, kiedy dostrzegł obok siebie majordomusa.

- Proszę wybaczyć, Wasza Wysokość.

- O co chodzi, Hunter?

- Jej Wysokość powiła właśnie syna.

- Syna? - wykrzyknął książę, a jego podniesiony głos

zwrócił uwagę stojących w pobliżu. - Syn! Nareszcie! -

krzyczał dalej.

Najbliżsi przyjaciele podchwycili okrzyk wiedząc, że po

dochowaniu się czterech córek książę ponad wszystko pragnął

syna.

Potem roześmiał się, aż zatrzęsło się jego potężne ciało.

- Syn, i to trzy tygodnie przed terminem! - wykrzyknął. -

Zdaje mi się, że to też będzie niezły Dasher!

Od tej pory markiza Darleston nigdy nie nazywano

inaczej.

Zgodnie ze zwyczajem nadano mu na chrzcie imiona po

dziadku, rodzicach chrzestnych oraz ulubionym bracie matki,

ale on tak z imienia, jak i charakteru pozostał Dasherem.

Był wyjątkowo przystojny - kiedy opuszczał Eton

wydawało się, że niewiele kobiet potrafi się oprzeć jego

zniewalającemu uśmiechowi i twarzy o niewątpliwie

łobuzerskim wyrazie.

Łatwo było pojąć dlaczego.

Nie chodziło tylko o jego wygląd, pozycję społeczną i

ogromne bogactwa rodziny Darleston. Głównie liczyło się to,

że życie traktował jak podniecającą, zabawną przygodę.

- Z czego, u diabła, tak się cieszysz? - pytali go nieraz

przyjaciele, kiedy promieniał radością, której oni nie mieli w

nadmiarze.

A to oznaczało tylko, że dla Dashera nic nie trwa

wiecznie, a zwłaszcza kobiety.

Gdy był nieco starszy, pojawiały się w jego życiu w takiej

liczbie, że nawet najwytrawniejsze plotkarki straciły rachubę.

Dziwne i niezwykłe było w jego przygodach miłosnych to,

że kobiety, które kochał przelotnie, rzadko były rozżalone czy

choćby tylko obrażone, gdy się z nimi rozstawał.

Wiele z nich na pewno bolało serce, ale w jakiś

przedziwny sposób myślały o Dasherze z wdzięcznością,

ponieważ dał im szczęście, i gotowe były bronić go przed

krytyką ze strony wrogów.

Oczywiście, wiele osób, zwłaszcza mężczyzn, zazdrościło

mu, ale miał też dużo przyjaciół, zainteresowanych nim jako

człowiekiem, a także jego osiągnięciami - raczej w dziedzinie

sportu niż miłości.

Niewiele było takich dyscyplin sportu, w których Dasher

by się nie udzielał. Zgłaszał do wyścigów swoje konie,

Cartland Barbara - Rzeka miłości.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: