Morrell David - Przysięga zemsty.pdf - 1.Kryminał i sensacja - kasiek790

David Morrell

Przysięga zemsty

Tytuł oryginału BLOOD OATH

Georgowi Morrellowi

ur. ?, zm.: 1943

pamięci ojca,

którego nigdy nie znałem

Dotarli tam, gdzie stary przewoźnik przemierzał swą łodzią rozległe wody. To był Charon. Ci

nieszczęśnicy, których nie przyjął do łodzi, nie zostali należycie pogrzebani. Ich

przeznaczeniem była trwająca setki lat bezkresna wędrówka, w czasie której nigdy nie mieli

znaleźć miejsca na spoczynek.

Edith Hamilton

Część I

Rzędy białych krzyży ciągnęły się bez końca. Ustawione w idealnych szeregach,

każdy krzyż i każdy ich rząd w równych między sobą odstępach. Poziomo, pionowo — linie

ułożone w wyważoną sieć.

Houston poczuł nagle wywołujący drżenie chłód. To tylko wiatr wiejący poprzez wzgórze,

wmawiał sobie bez przekonania. Jego wynajęty citroen zaparkowany był w najwyższym

punkcie okolicy. Oparł się o wóz, spoglądając na wojskowy cmentarz położony o pół mili

niżej. Porywy wiatru szarpały jego włosy i mroziły policzki. Musiał zmrużyć oczy. W

prawym oku kręciła się łza. To tylko wiatr, pomyślał znowu, choć ciągle bez wiary. Tak, to

tylko wiatr.

Krzyże lśniły, jak gdyby każdego ranka oddziały smętnych żołnierzy przechodziły wśród

nich, wycierając kurz i polerując je. Ich jasność dręczyła Houstona, spokojny szyk wzbudzał

niepokój. Trzydzieści siedem lat temu dziesięć tysięcy żołnierzy oddało tu swoje życie.

Zastanawiał się, czy dowodzący nimi generał stał tu, gdzie on stoi teraz oparty o citroena.

Dolina musiała być istnym piekłem: ogień, dym, eksplozje i leje po nich, ciała rozrźticone po

całej tej przerażającej okolicy, chaotyczny grzmot. Zawładnęła nim wyobraźnia. Wiatr robił

swoje sztuczki. Zajęczał przeraźliwie, a Houstonowi wydało się, że to odgłosy dalekich

wystrzałów. Był pewien, że słyszał wysokie zawodzenie, błagalne lamenty i...

Otrząsnął się. Gdy przetarł łzę, dolina wróciła do poprzedniego wyglądu; doskonała sieć

krzyży na tle bujnej, gęstej trawy, tak ciemnozielonej, że prawie oliwkowoczarnej — las

mogił, w oddali skłębione chmury, zakrywające głęboki błękit nieba, jakiego nigdy nie

widział.

— Będzie burza — powiedziała stojąca obok Janice.

Drżąc z zimna, otuliła się ciasno swym tweedowym, brązowym blezerem. Jej długie,

kasztanowe włosy porywał do tyłu wiatr. Policzki miała zmarznięte i zaczerwienione. Zielone

oczy, tak jak i jego, zmrużone i załzawione, spoglądały błagalnie.

— Czy nie moglibyśmy oglądać tego z samochodu? Zmarzłam. Uśmiechnął się do niej.

— Chyba byłem gdzieś daleko.

— Wykorzystaj każdą chwilę. Czekałeś na to trzydzieści siedem lat, ale, dobry Boże, czy nie

jest ci zimno?

— Włączymy ogrzewanie. Możemy pojechać tam na dół. Odwrócił się i otworzył drzwi, by

wsiąść do citroena. Poprzez

sportowe buty poczuł twardy opór na pedałach. Janice wsunęła się z drugiej strony. Zamknęli

drzwi. Jego policzki były bez czucia. Ręce lodowate. Przygłuszony wiatr pojękiwał za oknem.

— Czuję... pustkę w żołądku... jakiś niepokój — odezwał się Houston.

— To naturalne. Mogłeś się tego spodziewać. W końcu był twoim ojcem.

— Był.

Houston włączył silnik, wyjechał z „turystycznego punktu widokowego" (tak informował po

francusku znak) i skierował się w dół krętą dwupasmową szosą na spotkanie, którego

oczekiwał przez całe życie.

— To dziwne — powiedział. — Jako dziecko zastanawiałem się, jak to miejsce wygląda.

Wyobrażałem sobie cmentarze takie jak u nas. A to jest... nie wiem.

— Higieniczny, homogenizowany, bezduszny i zapakowany w celofan.

Uśmiechnął się.

— Nigdy nie wyrwiesz się z lat sześćdziesiątych. Kiedy zamykam oczy, widzę cię

przemawiającą na frontowych stopniach siedziby związku studentów. „Spalcie wasze karty

kredytowe! Zajmijcie gmach administracji!"

Janice ukryła twarz.

— Nie byłam taka straszna.

— Jasne, byłaś dobra. Ale muszę powiedzieć ci prawdę. Nie spaliłem mojej karty.

— Przecież widziałam.

— Bilet parkingowy.

— Ty cwany...! Wszystko, czego chciałeś, to...

— Znaleźć się w twoich myślach.

— Ty zatwardziały hipokryto.

— Zatwardziały pragmatyku, mówiąc precyzyjnie.

Śmieli się aż do chwili, gdy wyrosły przed nimi rzędy krzyży. Pomyślał, że zachowywali się

tak, jak gdyby pogwizdywali obok przejeżdżającego karawanu.

— Jesteś naprawdę niesamowity — powiedziała.

— Nie ma tu żadnych drzew. Zauważyłaś?

— Zniszczyłyby całą koncepcję. Armia lubi prostotę i ład. Jak na okręcie.

— Tak mówią w marynarce.

— Przestań, wiesz, co mam na myśli. Wojsko zabija, a potem gloryfikuje śmierć.

— Chcesz powiedzieć, że ta wojna była niepotrzebna? To nie był Wietnam.

— Była konieczna, to nie ulega wątpliwości. Jednak stojąc tam wysoko i spoglądając na te

krzyże, nigdy nie dowiemy się, ile cierpień w sobie kryją.

— Nie jestem pewny, czy w ogóle chciałbym wiedzieć. Poczuł, że Janice obserwuje go.

— Przepraszam — powiedziała. — Naprawdę tak nie myślałam.

— Trzydzieści siedem lat. — Pokręcił głową. Ścisnął mocniej kierownicę. — Czy wiesz, że

nigdy nie widziałem jego zdjęcia?

Janice zdziwiła się.

— Co? Żartujesz.

— Mama spaliła wszystkie fotografie. Powiedziała, że nie mogła znieść tych wspomnień.

Później żałowała, że to zrobiła, ale nie było sposobu na ich odtworzenie.

— Musiała go bardzo kochać.

— Wiem tylko, że miała szansę na powtórne małżeństwo, ale tego nie zrobiła. Ciągle

pamiętam — to musiało być wiele lat później — jak popłakiwała sobie przed zaśnięciem.

Budziłem się i słuchałem. Szedłem do niej i pytałem, co się stało. „To wspomnienia, Peter —

mówiła, mając zaczerwienione oczy i pociągając nosem. — To tylko wspomnienia o twoim

ojcu."

— Boże.

— Tyle krzyży. Pod którym został pochowany?

Janice położyła rękę na jego kolanie i ścisnęła uspokajając go. Przetrząsnąwszy swoją

torebkę, znalazła paczkę papierosów, zapaliła jednego i podała mu.

Skinął głową zaciągając się głęboko. Amerykański. Z niewielką ilością smoły i nikotyny.

Miał spore kłopoty, by je tutaj znaleźć, i zapłacił cztery razy więcej niż w Stanach. Te

francuskie żagwie, które próbował, wywoływały kaszel. Ponadto miał nadzieję, że wyjątkowo

wysoka cena zmusi go do ograniczenia nałogu.

Citroen wypełnił się dymem. Opuścił szybę i poczuł na sobie powiew wiatru. Dym uleciał

przez okno. Houston wpatrywał się w wysoką i przerośniętą chwastami trawę, pochylającą

się" nisko po obu stronach drogi. Szosa opadała w lewo, wzdłuż wzniesienia. Z tej

perspektywy spoglądał w kierunku rozległych sadów po zachodniej stronie doliny. Wiatr

jednak tak popędził chmury, iż dolinę ogarnął cień. Minął zakręt. Teraz patrzył w prawo, na

wschód. Cmentarz wypełniał całą szybę samochodu — bliski, wyraźny i jaskrawy — białe

krzyże na tle nieoczekiwanego cienia, bezkres.

Houston patrzył na wyłaniający się, coraz wyraźniejszy kamienny mur. Wjechał przez kutą

żelazną bramę i zatrzymał się na parkingu. Wysiedli z citroena. Drżeli na wietrze, stojąc przed

rozłożystym, niskim, białym budynkiem, który przypominał Houstonowi centrum

administracyjne w wielkim mieście, gdzieś w Stanach. Budynek cały ze szkła i metalu.

Bezduszny. Instytucja — pomyślał. Wydawało się, że krzewy są wykonane z plastiku, a

trawnik przypominał jakiś kosmiczny twór.

— To okropne — odezwał się Houston. — To nic nie zmieni. Nic się nie zmieni, mimo że tu

jestem. Do diabła, nawet nie znałem tego człowieka. — Jego głos brzmiał ostro.

— Chcesz się rozejrzeć? Zaprzeczył ruchem głowy.

— Nie mogę. Nie myślałem o ojcu przez lata, ale jako dziecko obiecałem sobie, że któregoś

dnia ujrzę jego grób. Teraz śmierć matki. Przyjechaliśmy tu, do Francji, abym przestał o tym

myśleć. Jednak nie mogę. Jeśli odwiedzę jego grób, to może zaakceptuję i jej. A może tylko

chcę mu powiedzieć, że jego żona nie żyje.

Jan wsunęła swoją rękę w jego dłoń i mocno zacisnęła. Houston poczuł ucisk w gardle.

— Spełnimy twoją obietnicę.

Skinął potakująco głową. Przeszedł pod napisem — AMERYKAŃSKI POMNIK WOJENNY

— a dalej zakrzewionym z obu stron chodnikiem w kierunku szklanych drzwi wejściowych.

Popchnął je do środka. Wewnątrz poczuł duszne powietrze i usłyszał echo swych kroków,

odbite od sztucznego marmuru. Dookoła długiego pomieszczenia zrobiono wystawę:

fotografie i mapy przedstawiające przebieg bitwy; karabiny, hełmy, mundury i inne drobne

przedmioty; modele, dioramy, obrazy, flagi. W pomieszczeniu było wyjątkowo jasno.

Usłyszał syk zamykających się za nim drzwi. Z tyłu wyczuwał obecność Janice.

Swą uwagę skupił na znajdującym się dokładnie naprzeciw kontuarze. Urzędnik o szczupłej

twarzy, wąskich ustach i krótkich włosach, ubrany w ciemny garnitur uniósł się w

oczekiwaniu. Houston podszedł wprost do niego.

— W czym mogę pomóc?

Houston dostrzegł w jego klapie znaczek Amerykańskiego Legionu Urzędników.

— Nie jestem pewien, jak... mój ojciec zginął tutaj — powiedział. — Nie wiem, jak odnaleźć

jego grób. Czy są ułożone alfabetycznie? — Głos Houstona brzmiał tubalnie w muzealnym

echu pomieszczenia.

— Nie, proszę pana. — Urzędnik pochylił się do przodu tak gorliwie zainteresowany, że

przypominał Houstonowi dyrektora zakładu pogrzebowego. — Są ułożeni regimentami i

kompaniami. Gdybym miał jego nazwisko, mógłbym odszukać ten grób.

— Nazywał się Stephen Houston.

— Czy miał drugie imię? Gdyby nazwiska się powtarzały.

— Proszę?

— Mogło być kilku poległych o tym nazwisku.

— Ach tak, rozumiem. Samuel.

Urzędnik, w którego głosie czuć było południowy akcent, spojrzał na niego z

zainteresowaniem.

— Czy pan pochodzi z Teksasu? — wycedził.

— Nie, dlaczego pan tak sądzi?

— Przepraszam pana. To drugie imię. Sam Houston.

— Tak, rzeczywiście. Pochodzimy jednak z Indiany.

— Czy mógłby pan chwilę poczekać. — Urzędnik pochylił się nad konsolą znajdującą się

poniżej kontuaru.

Houston spojrzał na Jan. Jasne, fluoryzujące światła brzęczały nieprzyjemnie. W skroniach

czuł pulsowanie.

— Zapaliłbym jeszcze jednego papierosa — powiedział.

Poza nim palce stukały w klawiaturę konsoli. Jan szperała w swojej torebce. Wtem Houston

usłyszał zdziwiony teksański głos.

— To było Stephen Samuel Houston, proszę pana?

— Tak. — Wziął papierosa od Jan. Zapalił go i odwrócił się do urzędnika. Nie lubił takich

spojrzeń, jakie zobaczył. Serce mu przyśpieszyło. — O co chodzi?

— Gdyby mógł pan przeliterować, proszę pana.

— H-o-u-

— Nie, nazwisko znam. Pierwsze imię, proszę pana. Ja piszę je przez „ph" w środku.

Czasami zamiast tego występuje „v".

— Pisze je pan właściwie. — Żołądek Houstona płonął.

— Jest pan pewien, że tutaj został pochowany?

— Absolutnie.

— Może na innym cmentarzu?

— Nie, na tym.

— Jedną chwileczkę, proszę pana.

Urzędnik odszedł sztywno w kierunku drzwi. Zapukał. Z wnętrza odpowiedział mu

przytłumiony głos. Houston zobaczył, jak urzędnik wchodzi i zamyka drzwi.

— O co, do diabła, tu chodzi? — odezwał się do Jan. Jej zdziwione oczy poruszały się

nerwowo.

— Domyślam się, że ten ich głupi komputer nie działa.

Gdy drzwi się otworzyły, Houston odwrócił się gwałtownie. Patrzył na starszego mężczyznę

o kwadratowej szczęce, ciemnookiego, ubranego w blezer marynarki wojennej. Wsłuchiwał

się w echo jego kroków.

— Panie Houston, nazywam się Andrews. Jestem tutaj nadinten-dentem. — Houston uścisnął

jego dłoń nerwowo i niechętnie. — Mój asystent poinformował mnie, że przyjechał pan tutaj,

by zobaczyć grób ojca.

— Tak.

— Nie może jednak znaleźć żadnego śladu świadczącego o tym, że pański ojciec był tu

pochowany.

Houston otworzył usta ze zdziwienia.

— Sprawdzał dwukrotnie i nikt o takim nazwisku nie występuje w naszym komputerze.

— To niemożliwe.

— Nie całkiem, proszę pana. Bardzo starannie wprowadzaliśmy dane z naszej starej kartoteki

do komputera. Ale jesteśmy tylko ludźmi i czasami błędy się zdarzają.

— Błędy? Czy coś takiego już się zdarzyło?

— Niestety tak. W zeszłym roku. I powtórnie, w zeszłym miesiącu. — Andrews wyglądał na

zaniepokojonego. — Nasze stare kartoteki są na dole. Sprawdzę je. Nie zajmie mi to więcej

niż piętnaście minut.

— Proszę poczekać. Te inne groby. Czy znalazł je pan? Nadintendent już nie odpowiedział.

Houston chodził zdezorientowany. Najpierw sprawa zajęła nadin-tendentowi znacznie więcej

czasu niż obiecane piętnaście minut. Dziewięćdziesiąt minut. Potem, kiedy już wrócił,

poprosił ich, by weszli do jego biura. Był niezadowolony.

Houston był również niezadowolony. Spojrzał na Jan, zgasił kolejnego papierosa i wszedł za

nią do biura.

Pomieszczenie to przygniatało go. Małe, surowe i bez okien. Puste metalowe biurko. Trzy

stalowe krzesła. Telefon na ścianie. Jaskrawe światła, nasilające ból głowy.

— Pewnie pan się domyśla — odezwał się Andrews. Houston zesztywniał na krześle.

— Ale...

— Proszę — zanim pan zacznie się niepokoić — można to próbować wyjaśnić na kilka

sposobów. Być może został pochowany na cmentarzu na północ stąd. To pięćdziesiąt mil.

— Nie, zginął tutaj, w tej bitwie.

— Zakładał pan naturalnie, że skoro tu zginął, to został też tu pochowany.

Andrews czekał. Houston pomyślał o tym ze złością. Opanował się ustępując.

¦ Tak, zakładałem.

—r- Wojsko jednak, szczególnie w czasie wojny, nie zawsze działa precyzyjnie czy logicznie.

— Andrews ściągnął usta. — Wie pan, jak działają biurokraci.

— Tak.

— No więc w tym przypadku mogło być podobnie. Zamiast załatwić sprawy w najprostszy

sposób, mogli pochować pańskiego ojca gdzie indziej.

Morrell David - Przysięga zemsty.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: