Paver Michelle 2 - Wędrujący duch.pdf - ebooki Przygoda i sensacją - kasiek790

PAVER MICHELLE

Kroniki Pradawnego Mroku II

Wedrujacy Duch

Samica tura wynurzyła się niespodziewanie spośród gęstwiny drzew

porastających przeciwległy brzeg strumienia.

Torak patrzył właśnie ku wierzbom, upstrzonym cętkami słonecznego światła, i

nagle ją spostrzegł. Przewyższała wzrostem najwyższego mężczyznę. Potężnymi,

zakrzywionymi rogami mogła bez trudu przebić niedźwiedzia. Jeśli zaatakuje, Torak

będzie w opałach.

Pech chciał, że wiatr wiał w jej stronę. Chłopiec wstrzymał oddech, widząc, jak

płaski, czarny pysk drgnął, gdy zwierzę chwyciło w nozdrza jego zapach. Turzyca

parsknęła i zamiotła ziemię potężną racicą.

Z leśnego podszycia wyjrzało cielę i Torak poczuł ściskanie w żołądku. Tury to

zazwyczaj łagodne stworzenia – pod warunkiem że nie mają akurat młodych.

Chłopiec bezszelestnie wycofał się w cień. Może uda mu się uniknąć ataku, jeżeli

jej nie wystraszy.

Turzyca parsknęła ponownie, paprocie zatrzęsły się od wierzgnięć masywnego

łba uzbrojonego w imponujące rogi. Najwyraźniej uznała w końcu, że Torak nie

próbuje na nią polować, i osunęła się w błoto, aby się wytarzać.

Chłopiec powoli odetchnął.

Cielę ruszyło chwiejnym krokiem ku matce, pośliznęło się, kwiknęło i upadło.

Turzyca podniosła głowę, nosem pomogła mu wstać, po czym powróciła do

przerwanej przyjemności.

Torak, skulony za jałowcowym krzakiem, zastanawiał się, co począć. Wódz klanu,

Fin-Kedinn, posłał go po wiązkę wierzbowej kory, którą wcześniej pozostawili w

strumieniu, aby zmiękła. Chłopiec nie chciał wracać do obozu z pustymi rękami, choć

na to, by dać się stratować turzycy, miał jeszcze mniejszą ochotę.

Postanowił zaczekać, aż zwierzę się oddali.

Był ciepły dzień, sam początek miesiąca Bez Mroku. Las stał ospale w

słonecznym blasku. W koronach drzew rozbrzmiewały ptasie śpiewy, ciepły,

południowo-wschodni wietrzyk niósł ze sobą woń kwiatów lipy. Serce Toraka

przestało łomotać. Posłyszał gromadę dzwońców, myszkujących w leszczynowej

gęstwinie w poszukiwaniu pożywienia i nawołujących się nawzajem. Zobaczył żmiję

wygrzewającą się na kamieniu. Próbował skupić na tym wszystkim myśli, które – jak

zazwyczaj w takich chwilach – popłynęły mimo woli ku Wilkowi.

Wilk musiał być już teraz niemal dorosły, choć kiedy Torak go spotkał, był

zaledwie szczeniakiem, który podskakiwał zabawnie, by opaść na wszystkie cztery

łapy, i natarczywie dopominał się o garść jagód brusznicy…

Nie myśl o Wilku, nakazał sobie Torak surowo. Wilk odszedł. Odszedł na zawsze i

nigdy już nie wróci. Pomyśl o turzycy, o żmii albo…

Raptem zobaczył myśliwego.

Mężczyzna znajdował się na tym samym brzegu strumienia, co Torak, lecz

dwadzieścia kroków dalej w dół jego biegu, skąd turzyca nie mogła go już zwietrzyć.

Twarz

myśliwego kryła się w głębokim cieniu, Torak zauważył tylko, że nieznajomy

ubrany jest, jak on, w bezrękawnik z koźlej skóry i spodnie do kolan, na nogach zaś

ma skórzane buty. W przeciwieństwie do Toraka nosił kieł dzika na rzemieniu u szyi.

Myśliwy z klanu Knura.

Zazwyczaj widok owego kła uspokajał Toraka. Klan Knura pozostawał w

przyjaznych stosunkach z Krukami, z którymi Torak mieszkał przez ostatnich sześć

miesięcy. Ale z tym myśliwym coś było nie w porządku. Zdecydowanie. Poruszał się

dziwacznym, posuwistym krokiem, kołysząc głową na boki. Co więcej, zasadzał się

na samicę tura! Za jego pasem tkwiły dwa łupkowe toporki do rzucania – Torak

patrzył w najwyższym zdumieniu, jak mężczyzna wyciąga jeden i się zamierza.

Oszalał? Żaden myśliwy nie poluje na tura w pojedynkę! Tur to największe,

najsilniejsze zwierzę w Lesie. Samotny atak na niego to proszenie się o śmierć.

Beztroska i nieświadoma niczego turzyca, pomrukując, z wyraźną ulgą zanurzała

się coraz głębiej w błocie i uwalniała od natrętnych komarów. Cielę trącało nosem

kępę wierzbówki i czekało, aż matka skończy.

Torak wyprostował się, usiłując ostrzec myśliwego płaskimi ruchami dłoni:

Uważaj! Nie rób tego!

Mężczyzna nic nie zauważył. Wyciągnął uzbrojone ramię na całą długość, odchylił

się do tyłu – i posłał topór.

Broń z wizgiem przecięła powietrze i zaryła w ziemię o dłoń od cielaka, który rzucił

się w gęstwinę. Turzyca ryknęła wściekle i zerwała się, rozglądając za napastnikiem.

Zapach myśliwego wciąż do niej nie docierał.

Tymczasem, choć Torak nie wierzył własnym oczom, mężczyzna sięgnął po drugi

topór.

–Nie! – wyszeptał chłopak chrapliwie. – Zranisz ją tylko i obaj zginiemy.

Myśliwy wyszarpnął toporek zza pasa.

Myśli Toraka popłynęły wezbranym strumieniem. Jeśli broń sięgnie celu, zwierzę

będzie nie do powstrzymania. Jeżeli nie, tylko się przestraszy. Możliwe, że turzyca

zamarkuje atak i ucieknie wraz z cielakiem. A zatem musi odciągnąć ją poza zasięg

rzutu, i to już!

Zaczerpnął głęboko tchu, po czym zaczął skakać w miejscu, wymachując

ramionami i krzycząc.

–Tutaj! Tutaj!

Poskutkowało – jeśli można się tak wyrazić. Turzyca ryknęła i z furią rzuciła się w

stronę Toraka, a topór wbił się w błoto, gdzie stała sekundę wcześniej. Widząc

zwierzę szarżujące na niego w rozbryzgach wody, Torak skrył się za dębem.

Zabrakło czasu na wspinaczkę – była tuż. Usłyszał, jak chrząka, wspinając się po

brzegu strumienia, i zaraz potem poczuł jej ciepło po drugiej stronie pnia… Skręciła

w ostatniej sekundzie, postawiła ogon i pomknęła jak taran w Las, a w ślad za nią

pogalopowało cielę.

Cisza po jej zniknięciu była ogłuszająca.

Torak wsparł się o pień. Pot ściekał mu po twarzy.

Myśliwy stał z opuszczoną głową, kołysząc się z boku na bok.

–Co chciałeś zrobić? – wysapał Torak. – Obaj mogliśmy zginąć!

Mężczyzna nie odpowiedział. Chwiejnym krokiem przeszedł potok w bród,

odnalazł oba toporki i zatknął je za pas, po czym powrócił na drugi brzeg. Torak

wciąż nie widział jego twarzy, ale muskularne kończyny i ząbkowany nóż z łupka nie

uszły jego uwadze. Gdyby przyszło walczyć, przegrałby. Był jeszcze chłopcem,

niespełna trzynastoletnim.

Nagle mężczyzna zatoczył się, oparł o brzozę i zwymiotował.

Torak zapomniał o strachu i pobiegł na pomoc. Myśliwy opadł na czworaka, z ust

popłynął mu żółtawy śluz. Plecy wygięły się w łuk, gdy spazmatycznie chwytał

powietrze. Po chwili wypluł oślizgły, ciemny przedmiot wielkości dziecięcej pięści.

Wyglądało to na włosy – kłębek włosów.

Lekki powiew rozchybotał gałęzie i na jedną chwilę blask słońca wydobył z cienia

twarz mężczyzny.

Chory wyrywał sobie włosy z głowy całymi garściami, odsłaniając pasy nagiej,

ropiejącej skóry. Jego twarz była jedną wielką skorupą strupów o barwie miodu,

przywodzących na myśl gangrenowate naroślą na brzozach. Śluz zabulgotał mu w

krtani, gdy wyrzucał z trzewi resztkę włosów. Wreszcie usiadł na piętach i zaczął

zajadle drapać bąble pokrywające muskularne przedramię.

Torak cofnął się jak oparzony, a jego ręka powędrowała do wszytej w kaftan

skóry opiekuna klanu. Co to takiego?

Renn pewnie znałaby odpowiedź.

–Płomień gorączki – wyjaśniała mu kiedyś. – Rozpala się najczęściej w samym

środku

lata, bo kiedy jest ciepło, larwy gorączki mają najwięcej czasu na działanie:

podczas białych

nocy, kiedy słońce nie zasypia, roją się z trzęsawisk i nieustannie

rozprzestrzeniają.

A jednak, jeśli to był jakiś rodzaj gorączki, Torak nigdy w życiu nie widział czegoś

podobnego.

Zawahał się, niepewny, co robić. W woreczku na lekarstwa miał tylko resztkę

podbiału.

–Pozwól, że ci pomogę… – odezwał się, choć głos mu nieco drżał. – Mam

trochę… Och

nie, przestań! Zrobisz sobie krzywdę!

Mężczyzna wciąż się drapał. Obnażył zęby, jak zwykli to czynić ludzie, kiedy

swędzenie staje się tak nieznośne, że woleliby już raczej zamienić je w ból. Wbił

paznokcie w przedramię. Bąble pękły, zostało po nich jedynie ciało rozorane

paznokciami do krwi.

–Przestań! – krzyknął Torak.

Mężczyzna warknął groźnie, skoczył i przygniótł go do ziemi.

Torak patrzył z przerażeniem na skrzepy pokrywające jego twarz. Spojrzał w

zaszyte mgłą, zaropiałe oczy.

–Nie rób mi nic złego! – jęknął. – Mam na imię… Torak… Należę do klanu Wilka, ja

nic…

Mężczyzna przysunął twarz jeszcze bliżej.

Paver Michelle 2 - Wędrujący duch.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: