NON STOP 1983.09.pdf

W środku

DAVID BOWIE - wielki kameleon

oraz różne drobiazgi

Wkrótce

Z KASETY DO GAZETY

DAVID BOWIE

Albumy

1. LOVE YOU TILL TUESDAY (Deram, czerwiec 1967)

2. DAVID BOWIE (Philips, listopad 1969)

3. MAN OF WORDS. MAN OF MUSIC (tytuł amerykańskiego

wydania) SPACE ODDITY (tytut brytyjskiej reedycji RCA,

listopad 1972)

3. THE MAN WHO SOLD THE WORLD (Mercury, kwiecień 1971

i RCA listopad 1972)

4. HUNKY DORY (RCA, grudzień 1971)

5: THE RISE AND FALL OF ZIGGY STARDUST AND THE

SPIDERS FROM MARS (RCA, czerwiec 1972)

8. ALADDIN SANE (RCA, kwiecień 1973)

7. PIN UPS (RCA, październik 1973)

8. DIAMOND DOGS (RCA, maj 1974)

9. DAVID LIVE 2LP (RCA, październik 1974)

10. YOUNG AMERICANS (RCA, marzec 1975)

11. STATION TO STATION (RCA, styczeń 1976)

12. LOW (RCA, styczeń 1977)

13. HEROES (RCA, październik 1977)

14. STAGE 2LP (RCA, październik 1978)

15. PETER AND THE WOLF (RCA, maj 1978) Bowie występuje

w roli narratora baśni symfonicznej Prokofiewa

16. LODGER (RCA, maj 1979)

17. SCARY MONSTERS... AND SUPER CREEPS (RCA, wrzesień

1980)

18. LET'S DANCE (EMI-America, kwiecień 1983)

Składanki

1. THE WORLD OF DAVID BOWIE (pierwszy album plus dodat-

kowe nagrania z tego okresu dokonane dla Deram DECCA

marzec 1970 i 1973)

2. IMAGES 2 LP (wszystkie nagrania dokonane dla Deram

maj 1975)

3. CHANGESONEBOWIE (RCA, maj 1976)

4. THE BEST OF BOWIE (K-tell, grudzień 1980)

5. WIR KINDER VOM BANHOF ZOO (muzyka z filmu pod tym

tytułem, niemieckie wersje przebojów Bowiego, RCA, sierpień

1981)

6. CHANGESONEBOWIE (RCA, grudzień 1981)

7. RARE BOWIE (RCA, styczeń 1983)

W NUMERZE:

DAVID BOWIE — IMPERIUM KONTRATAKUJE —

Grzegorz Brzozowicz o jeszcze jednym fenomenie

rocka

NOTATNIK KOLEKCJONERA PŁYT — dla cierpliwych

Lech Maliszewski

DONOVAN — rozmawia z Jerzym Bojanowiczem, bo ma

nadal coś do powiedzenia

BUDKA SUFLERA — bardzo duży obrazek

DIGITAL — Andrzej Dąbrowski o kapitalistycznych ba-

jerach technicznych

PIERWSZY KROK W BRANŻĘ — dlaczego jest tak faj-

nie — tłumaczy Piotr Nagłowski

oraz to co zwykle, jeszcze w wakacyjnym klimacie.

DYSKOGRAFIA

DAVID BOWIE

imperium kontratakuje

David Bowie zajmuje szcze-

gólne miejsce w historii muzy-

ki współczesnej. Wpłynął na jej

bieg kilkakrotnie, co udało się

tylko niewielu twórcom. The

Rolling Stones, Dylan, Pink

Floyd czy członkowie the Bea-

tles, żyją dzięki legendom

i potencjałowi stworzonemu

przez ich wcześniejsze dzieła.

Bowie jest jedynym wykonaw-

cą rockowym, który nie dopu-

szcza do ograniczania swojej

twórczości jakimkolwiek sty-

lem, jakąkolwiek rolą czy po-

glądem. Nie można sobie wyo-

brazić, by David 83 był taki

sam jak David 72. On zmienia

się nie dlatego, by jedną kon-

wencję zastąpić drugą, lecz

dlatego, że sama zmiana jest

tym, co go najbardziej fascy-

nuje.

Bez mistrzów makijażu, bez

nietypowo ufarbowanych

i ułożonych włosów, bez eks-

trawaganckich kostiumów, Bo-

wie, po raz pierwszy w swojej

dwudziestoletniej karierze,

pojawił się zupełnie normalny

i.... wszystkich zaszokował.

Uderzające jest to, że choć ma

już trzydzieści sześć lat, nie

prezentował się nigdy dotąd

tak dobrze jak teraz.

Człowiek, który ukierunko-

wał styl lat siedemdziesiątych,

wydaniem albumu „Let's dan-

ce" udowodnił, że i osiemdzie-

siąte nie obejdą się bez niego.

Charakterystyczna jest ocena

„Paris Match", który za kul-

turalne wydarzenia tegorocz-

nego sezonu uznał wielką wy-

stawę obrazów Eduarda Ma-

neta w „Grand Palais" i wy-

stęp Bowiego w paryskim hi-

podromie. W Londynie zgło-

szono 100000 pisemnych zapo-

trzebowań na koncert zanim

otworzono pierwszą kasę. Za

występ tego lata na jednym z

kalifornijskich stadionów zao-

ferowano Bowiemu milion do-

larów (!).

„Urodziłem się 8 stycznia

1947 roku w Brixton jako

David Robert Jones. Pierw-

szy saksofon kupiłem w

1963 roku zaraz po przeczy-

taniu książki Jacka Keroua-

ca „On The Road". Chcia-

łem upodobnić się do Sal Pa-

radizo".

David Bowie i Marc Bolan

są zaliczani do grona pierw-

szych gwiazd rockowych lat

siedemdziesiątych. Obaj byli

modsami, obaj przeszli przez

ruch „flower power". Na nich

wskazywano jako na przedsta-

wicieli „glitter" lub „glam roc-

ka".

Glitter rock kojarzył się z

szokującą manierą stylistyczną

z makijażem i powrotem su-

perpopu, z histerią nastolat-

ków i modą uliczną, która po-

woli zaczynała schodzić na

drugi plan rockowej estetyki.

Wśród wykonawców glam roc-

ka nie było brodatych geniu-

szy, którzy grali niekończące

się sola i bez litości naślado-

wali wszystko począwszy od

miejskiego bluesa, a kończąc

na Musorgskim. Była to mu-

zyka nowej generacji.

Pierwszą gwiazdą glitter ro-

cka był Marc Bolan. Lecz gdy

na początku 1972 roku na sce-

nę wspiął się David Bowie,

Bolan stał się na zawsze „zesz-

łorocznym modelem". Bowie

doprowadził do uwielbiania

i szanowania nie tylko swojej

muzyki i treści piosenek, lecz

i elegancji z jaką „fabryko-

wał" postać idola. Był jedno-

cześnie wykonawcą i twórcą

własnej muzycznej koncepcji.

Wokół Bolana unosiła się

bajkowa otoczka, Bowie , był

brutalny i niedostępny. Zro-

zumiał, że scenografia rockowa

musi ulegać ciągłym zmianom.

Poznał i przetworzył reguły

rock'n'rolla na swój użytek.

Ubierał się jak pop futurysta.

Cienkie kostiumy o intensyw-

nych, metalizowanych bar-

wach przypominały stroje ko-

smonautów, super bohaterów

komiksów i seriali telewizyj-

nych. Nad całością dominowa-

ła fantazyjna fryzura i ekspre-

syjny makijaż.

Dekadencja, którą Bowie

wniósł do rocka w rzeczywi-

stości pokazała jego skłonność

do czynienia tego, co jest ogól-

nie zabronione, a jednak dla

niego atrakcyjne. Powoli, wo-

kół jego osoby wytworzyła się

atmosfera misterii i biseksual-

nych aluzji, prowokowana fo-

tografiami i okładkami płyt.

Z nadejściem Bowiego powró-

cił spektakl i rockowy teatr.

Przywrócono moc rockowej fo-

tografii, która mogła wyrazić

więcej niż słowa.

Konstrukcja taj koncepcji

rozpoczęła się wraz z wyda-

niem albumu „Hunky Dory",

który otrzymał doskonałe re-

cenzje, chociaż nie

najwyższego nakładu. Następ-

nie pojawił się „Ziggy", album

poświęcony losom ostatniego

rock idola z „Ziggy Stardusta",

który zdobył światową sławę

w momencie, gdy było wiado-

me, że Ziemia niedługo prze-

stanie istnieć.

W życiu prywatnym Bowie

był taki sam jak na scenie.

Wydawano ogromne sumy pie-

niędzy by przedstawić go jako

osobę bywającą w najlepszych

hotelach i restauracjach, ob-

racającą się w najlepszym to-

warzystwie. Jednym słowem

zachowywał się tak, jakby był

już super giwiazdą.

David Bowie stał się pierw-

szą gwiazdą rockową, która ze

swojej kariery zrobiła sztukę,

zamiast ze sztuki karierę. „Zi-

ggy" był kulminacją, po któ-

rej musiała nastąpić pustka.

Powoli zaczęła się zacierać

granica pomiędzy rzeczywi-

stością a wyobraźnią. Wymyś-

lony, bohater przejmował na

siebie cechy swego stwórcy.

Należało go zniszczyć zanim

stałoby się na odwrót.

Kolejne albumy. „Aladdin

Sane" i „Pin Ups" oznaczały

powrót do rzeczywistości

pierwszy do teraźniejszości

(impresjonistyczny szkic Ame-

ryki), drugi do przeszłości, zło-

tych lat dominacji brytyjskiej

pop music. Płyta „Diamond

Dogs" stanowiła częściowe

urzeczywistnienie scenicznego

projektu opartego na powieści

Orwella „1984". Był to najbar-

dziej kontrowersyjny album

Bowiego, nie tylko dlatego, że

definitywnie zrywał więzi z

„Ziggim", lecz głównie z powo-

du braku wszelkich iluzji i na-

dziei.

„Jestem zainteresowany

syntezą stylów. Połączenie

kilku stylów daje bardzo cie-

kawe efekty artystyczne.

Rock jest spóźniony w sto-

sunku do reszty sztuki około

dziesięciu lat. Zbiera okru-

chy i odpadki. Jestem aktu-

alny na tyle, na ile jest mi

to potrzebne, reszta wypły-

wa z retrospektywnego spoj-

rzenia na to co się już wy-

darzyło".

osiągnął

David Bowie zawsze był

osobą bardzo podatną na

wpływy, co w pewnym stopniu

wyjaśnia jego liczne muzyczne

przemiany. Gdy zmieniała się

dekoracja, to zmieniał się i on.

W 1974 roku w Filadelfii na-

grał rozczarowujący krążek

„David Live", który ostatecz-

nie przypieczętował zakończe-

nie pewnego etapu jego twór-

czości. Filadelfia była wówczas

królestwem soulu, był to czas

„Philadelphia sound", ostat-

niej wartościowej awantury

rythm and bluesa przed zale-

wem fali disco.

Bowie zrozumiał, że ogrom-

na moc soulu w środowiskach

murzyńskich wynika z jego

rytmu, który nieodparcie pro-

wokuje do tańca. Zbiegło się

to z jego chęcią tworzenia mu-

zyki dla dużo szerszego kręgu

słuchaczy niż dotychczas. Za-

fascynowany energią bijącą z

soulu, stworzył nową muzycz-

ną fizjonomię, postać „Młode-

go Amerykanina". Oczywiście

Bowie' 75 był tak samo sztucz-

ny jak sztuczną była muzyka,

którą wykonywał. Ale nie tyl-

ko on zauważył możliwości ja-

kie dawał rytm funky. W tym-

że samym, 1975 roku ukazała

się płyta, która zrodziła muzy-

kę disco — „Main Course"

grupy Bee Gees. Tym samym

Bowie i Bee Gees znaleźli się

u źródła fali disco. Podczas,

gdy bracia Gibb wykorzystali

funk ze względu na jego ko-

mercyjne możliwości, Bowie

zaadaptował go według włas-

nych standardów, jako środek

do zaspokojenia własnego ja.

Dla Bee Gees był to równo-

czesny koniec, dla Bowiego

tylko jeden z etapów kariery.

W tej atmosferze powstał

prawdopodobnie najciekawszy

album od czasów „Ziggy Star-

dusta" — „Young Americans",

Na potrzebę określenia tego

okresu w twórczości Bowiego

w 1976 roku narodził się ter-

min „plastic soul". Stworzył go

sam David, a termin ten zys-

kał dodatkowo na wartości po

ukazaniu się płyty „Station to

station" — udanej próby roz-

winięcia estetyki "młodych

Amerykanów" kładącej nacisk

na technologiczny aspekt mu-

zycznego, disco-funk mitu.

„Kontakt z soul music dawał

mi wielką satysfakcję. Po-

stawiłem obok siebie teksty,

które nie były soulowe i mu-

zykę, która była pod wiel-

kim wpływem soulu. Jest to

jeden ze stałych elementów

w moim sposobie pracy.

Gdyby mi ktoś to zagrał

przed pięciu laty i powie-

dział, że jest to rhythm and

blues, po prostu bym się

głośno zaśmiał".

David Bowie wręcz panicz-

nie bał się zaszufladkowania,

dlatego też ciągle tworzył

i tworzy nowy image, by na-

stępnie móc go niszczyć. Z tym

samym zapałem z jakim rzucił

się na unicestwienie „Ziggy-

-Aladduia", rozpoczął w 1976 .

roku budowanie swojego przy-

szłego ego.

Decyzję o tej zmianie przy-

spieszyło spotkanie z byłym

muzykiem zespołu Roxy Mu-

sic Brianem Eno. Bowie po-

stanowił zerwać nie tylko z

amerykańskim show busine-

ssem, lecz z całym rock'n'ro-

lem. Od Eno przejął sposób

tworzenia melodyjnych obra-

zów. Jego muzyczne akware-

le typu „Warszawa", „Weeping

wall" czy „Art Decade", mają

wyraźne powiązanie z takimi

albumami Eno jak „Another

Green World" i „Before And

After Science". Jednak wbrew

pozorom inspiracja muzyczna

nie była najważniejszą rolą

jaką odegrał Eno. Przede

wszystkim spełnił on funkcję

przewodnika i idealnego

współpracownika. To właśnie

Eno wyczuł, że najlepszym

miejscem do rozwoju nowego

wcielenia Bowiego będzie Ber-

lin Zachodni — miasto na

pierwszy rzut oka bardzo

żywe, w rzeczywistości cier-

piące na chroniczną klaustro-

fobię.. Jego atmosfera spowo-

dowała, że Bowie rozpoczął

podróż do wnętrza samego

siebie.

"Początkowy okres mojego

pobytu w Berlinie dopro-

wadził do nagrania albumu

„Low". Muzyka na pierwszej

stronie to skutek mojego

zamknięcia się w sobie. Na-

tomiast utwory z drugiej

strony prezentują moją re-

akcją na Europę Wschodnią,

w sposób w jaki Berlin od-

cauwa jej obecność. Nie mo-

głem wyrazić tego słowami.

Pozostała tylko muzyczna

ilustracja".

cej z podobnych poglądów es-

tetycznych. Właśnie prezento-

wana przez Kraftwerk estety-

ka była tym co go najbardziej

fascynowało. Ich twórczość

była mu o wiele bliższa niż in-

nych bardziej ekskluzywnych

niemieckich wykonawców. Bo-

wiego bardziej interesowała

muzyczna filozofia niż czysta

muzyka. Muzyka zawsze była

tylko strategią jego ja.

Tworząc z Eno płytową try-

logię, albumami: „Low", "He-

roes", „Lodger", Bowie w

twórczy sposób wykorzystał

rolę przypadku w muzyce

i udoskonalił swoją metodę

automatycznego pisania tek-

stów, technikę znaną m.in. z

twórczości amerykańskiego pi-

sarza Williama Burroughsa.

Tym razem nie stworzył żad-

nej muzycznej postaci i choć

odżegnywał się od rocka, to co

zrobił nie było niczym innym

jak właśnie rockiem.

Podsumowania twórczości

lat siedemdziesiątych Bowie

W Berlinie Bowie zetknął

się z muzykami grupy Kraft-

werk. Kontakt ten miał decy-

dujący wpływ na dalszy roz-

wój jego kariery. Wprawdzie

nigdy nie doszło miedzy nimi

do muzycznej współpracy, jak

wcześniej między Eno i zespo-

łami Cluster i Can, ale obie

strony obdarzyły się rodzajem

wzajemnej sympatii wynikają-

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: