NON STOP 1983.06.pdf

W środku

ISSIAEL

ELEKTRICNI ORGAZAM

Z KASETY DO GAZETY

Wkrótce

JIM MORRISON

W NUMERZE:

Na okładce:

ISSIAEL — Pozytywna wibracja

Romek Rogowtecki

x x x — Rastafar

Z ZAGRANICY TELEGRAFICZNIE —

ISSIAEL

— Roman Waschko

Z KASETY — DO GAZETY

Grupa Issiael powstała

marca 1983 r. Issiael to: Ro-

bert De Stroyer (gitara, bas,

melodica, głos), Salomon

Kelner (gitara, bas, fletnia pa-

na, głos), Chłodny Orzeł (per-

kusja) Ginter Geszeftke (sak-

sofon). Issiael to także kwar-

tet wokalno-perkusyjny o na-

zwie Zona, który tworzą: Mi-

lo (conga) oraz Irene Shmidt,

Viola Nczela i Julia Romeo.

Issiael jest kontynuacją dzia-

łalności dwóch warszawskich

grup — Brygady Kryzys i

Deuter.

Oficjalny debiut sceniczny

grupy Issiael miał miejsce 25,

kwietnia 1983 r. w warszaw-

skim klubie Hybrydy.

ELEKTRICNI ORGAZAM — Grzegorz Brzozowicz

RELACJA Z PEWNEGO KONCERTU PUNKOWEGO

— Marek Niedźwiedzki

Ale czegoś mi BRAK - Rafał Szczęsny

Wagnerowski

VIDEO PRZYSZŁOŚCI - Andrzej Dąbrowski

Klaus Schultze nadchodzi

MUDDY WATERS 1915 — 1983 — J.C.

Pop Foto — PRINCE

FATHA NIE ŻYJE — Wojciech Soporek

Z KRAJU JEDNYM TCHEM — Jerzy Bojanowicz

Między Wrocławiem a Warszawą — KTO NAJ-

LEPSZY W TYM ROCKU? — Jerzy Bojanowicz

KALENDARIUM — RW

ROZMAWIAMY Z CZYTELNIKAMI

LISTA PRZEBOJÓW

POZYTYWNA WIBRACJA

Niewielka pakamera klubu

Hybrydy przybrała w zwod-

niczym, intymnym świetle wy-

gląd zupełnie dużego pomie-

szczenia. Spoglądający ze ścia-

ny Bob Marley oraz trójkolo-

rowa flaga, wszystko to upe-

wniło mnie w przekonaniu, że

Babilon zostaj gdzieś za ścia-

ną, gdzieś bardzo daleko.

Zgodnie z wcześniejiszą umo-

wą, grupa Issiael była go-

towa do rozmowy. Chłodny

Orzeł delikatnie wystukiwał

rytm na perkusji, zaś Robert,

w nieodłącznych czarnych,

skórzanych spodniach, wygod-

nie usiadł na krześle i zapro-

ponował, abym zrobił to samo.

W chwili, kiedy miałem za-

miar wcisnąć klawisz magne-

tofonu, powstrzymał mnie sło-

wami — „Tylko nie gniewaj

się. Ja (po prostu nie mogę od-

powiadać na pytania, których

nie czuję. Teraz możemy za-

czynać".

Mimo pewnych obaw, nie mo-

glern w takiej rozmowie nie

nawiązać do czasów, dziś

wręcz legendarnego, Kryzysu.

Obszerny (jak na nasze wa-

runki) materiał w szacownym,

amerykańskim tygodniku mu-

zycznym Billboard, entuzja-

styczne recenzje, wydanej we

Francji płyty, na łamach fa-

chowych pism brytyjskich,

przy równoczesnym ignorowa-

niu zespołu przez rodzimych

dziennikarzy rockowych. Jak

Robert wspomina ten począ-

tkowy okres swojej kariery,

sploduje, twierdząc — „Fani

Brygady muszą uwierzyć w

Issiael, bo to jest autentycz-

ne, stary. Chyba, że są całko-

wicie ślepi, ale my wiemy, że

tacy nie są". Dotychczas bar-

dzo spokojny Ginter Geszef-

tke, z delikatnym afektem w

głosie, popiera Kelnera —

„Jak pamiętają nas z tamtych

czasów Brygady, to muszą, to

będą widzieć, że teraz jest dal-

szy ciąg tego, co się wtedy

działo". Teraz z kolei Robert

podejmuje ten temat. „Coś ci

powiem, wiesz. Ci, którzy są

naprawdę z nami, to oni od

początku wiedzą, że nasza

droga jest od początku praw-

dziwa. Razem się wszyscy

przebijamy, razem się wszy-

scy pilnujemy. Mamy wspólne

ja — dla nas wszystkich,

Wiesz, to, to nas wiąże, nie

mamy z tym żadnych proble-

mów. Wszyscy wiedzą, że to

co robimy jest prawdziwe" —

kończy swój nieco mglisty, ale

utrzymany w poważnym tonie

wywód. Niemalże naty-

chmiast Kelner dodaje — „Tu

się nikt nie bawi w modę".

Doskonale, samorzutnie wy-

pływa sprawa mody. Obstaję

więc przy tym, że reggae jest

obecnie bardzo modne. Wy-

gląda więc na to, że Issiael

gra coś modnego.

Ginter Geszeftke kulturalnie

wyprowadza mnie z błędu —

„Jest tak jak powiedziałeś. To

tylko zbitka w czasie — moda

czy w ogóle go pamięta? „Nie,

no jest to przeszłość, a ja nie

wracam do przeszłości" —

słowa płyną powoli, dobitnie.

„Wiem na pewno, na pewno, że

wszystko to było O. K. Był

to bardzo mocny ruch, cały

czas do przodu, była to twór-

cza progresja. Wolę rozma-

wiać o tym, co jest teraz, o

Issiaelu. Jeszcze w Kryzysie,

czy w Brygadzie Kryzys zau-

ważyłem, że wszyscy chcą

nas tylko wykorzystać. Wiem,

i na to się zgadzamy, bo nas

to nie interesuje, jesteśmy po-

za tymi sprawami".

Zupełnie podobnego zdania

jest w tym momencie Kelner,

który natychmiast uzupełnia

wypowiedź Roberta — „Wiesz,

ja myślę, że jestem poza tym

światem. Rozumiesz, jakieś

opinie, coś co rzutuje, kiedyś

to rozumiałem, ale teraz jest

mi to zupełnie obce".

Być może, dla obserwatorów

rozgrywek na warszawskiej

scenie nowofalowej, pojawie-

nie się Kelnera w Issiaelu by-

ło pewnym zaskoczeniem. On

sam jednak uważa to za na-

turalny krok. „Od dawna wie-

działem, że kiedyś taki mo-

ment nadejdzie. To nie było

ukartowane, tak musiało się

stać". Dawny leader grupy

Deuter jest bardziej zapalczy-

wy w swoich wypowiedziach,

niż jego koledzy. Z chwilą po-

ruszenia autentyczności po-

czynań Issiaela, niemalże ek-

na reggae i to, że akurat te-

raz gra reggae Issiael",

W tym momencie w sukurs

przychodzi mu Chłodny Orzeł

— „Reggae to nie jest, moda

Reggae daje coś ukrytego.

I jest tak, że albo tego słu-

chasz i słuchasz coraz więcej,

i więcej, i więcej, albo prze-

chodzisz obok. A kiedy zaczy-

nasz słuchać reggae więcej, to

widzisz, że t o nie jest moda.

To jest droga".

Ta wiara w reggae wszystkich

muzyków Issiaela prowokuje

zupełnie oczywiste wątpliwo-

ści. Skoro, ponoć, biały nie

może dobrze grać i rozumieć

bluesa, czy nie jest podobnie

w przypadku reggae, tym bar-

dziej, że jest to muzyka reli-

gijna? Po momencie wahania

pierwszy

Kelner — „Nie nazywamy re-

ggae muzyką religijną, ta mu-

zyka jest częścią życia. Ci

biali, czarni. Ja nie wiem o co

chodzi". Z rozbrajającą szcze-

rością Ginter Geszftke zau-

waża — „Nie ma białych

i czarnych". Ostatnie słowo

znowu należy do Roberta, któ-

ry zdecydowanie twierdzi —

„To bzdurna rzecz, ten po-

dział. Wiadomo, że jak ktoś

czegoś bardzo chce, to to osią-

gnie. Wiadomo, że tak jest.

Jah cały czas wpływa na nas".

Sekundę zawahania Roberta

wykorzystuje Ginter Geszef-

tke — „Muzyka towarzyszy

modlitwie, zawsze". „My się

modlimy cały czas" — kon-

tynuuje poprzednią myśl Ro-

bert. Kelner nie może dłużej

czekać i przerywa koledze —

„Reggae nie jest muzyką reli-

gijną, jest muzyką, którą się

człowiek modli". Robert nie-

wzruszenie ciągnie dalej —

„Słowa, słowa są tu po prostu,

za mało, mają za mało zna-

czeń, żeby określić to wszy-

stko. To jest bardzo magiczna

sprawa, bardzo magiczna i mo-

żesz mi wierzyć". W nadziei

na dalsze rozważania, nie mó-

wię nic. Czekam. „Reggae jest

naszym życiem" — sumuje

Robert. „Życiem" — odzywa

się niczym echo Kelner, zaś

Ginter Geszeftke idzie dalej

— „Dla mnie reggae jest na

przykład rytmem mojego, ser-

ca, stary, dokładnie. Kultura

europejska jest nieco dalej od

naturalnych możliwości od-

krycia reggae, tak w środku.

Stąd mówi się, że tylko czar-

ni grają reggae". Tym razem

Kelner bez ogródek oświadcza

— „Kultura europejska jest

całkowicie zdegenerowana".

„Słuchaj" — odzywa się na-

dal bardzo poważny Robert

„my z tą cywilizacją nie ma-

my nic wspólnego i dlatego

nie gramy tak jak muzycy, co

mają z nią wiele wspólnego.

Nie możemy tworzyć tej cy-

wilizacji, bo wiesz, jej twór-

czość to niszczenie. My zaś

tworzymy wszystko w oparciu

o prawdę, głosimy prawdę. Po

prostu świat żyje w kłam-

stwie, wiesz, a my głosimy

prawdę" (ssyt) Nieco przera-

żony zasięgiem tych dywaga-

cji próbuję sprowadzić roz-

mowę na nieco inne tory. Cho-

dzi mi o Babilon.

Kelner z trudem zaczyna wy-

jaśniać — „To, co jest w Ba-

bilonie, to zupełnie coś inne-

go niż my. Właściwie Babilon

nas dotyczy, bo w nim żyjemy,

ale — trudno mi to wyjaśnić

tak od razu". „To jest tak" —

oferuje swoją pomoc Frantz

(ne Lipiński, dawny gitarzy-

sta Brygady, bardzo zaprzyja-

źniony z Issiaelem). „Jesteś

mały, rośniesz, widzisz rzeczy

naokoło. I tak masz inteli-

gencję i rozważasz (mówiąc,

Frantz jest non stop w ruchu,

niczym perypatetyk). Jedno

podejmuje temat

bierzesz, drugie odrzucasz. I

teraz to, co bracie bierzesz ja-

ko swoje, to cię kształtuje. Jak

bierzesz rzeczy dobre, to je-

steś dobrym człowiekiem

(ssyt). Ale kierujesz się zaw-

sze własnym sumieniem".

„Tylko bez oszukiwania się"

— wtrąca gorączkowo Kelner

— „bo ludzie ciągle się oszu-

kują". Niespodziewanie Ro-

bert grobowym głosem mówi

— „GRZESZĄ". „Właśnie,

grzeszą" — kontynuuje nieco

spokojniej Kelner". „Ktoś kto

zacznie, znajdzie usprawiedli-

wienie na swoje błędy, złe ru-

chy, ten jest w tym momen-

cie skończony". „Wiadomo, że

każdy człowiek chce być szczę-

śliwy" — Frantz nadal mówi

i chodzi"— „Nikt nie chce cier-

pieć". Tam dokąd my idziemy

spotykają się ludzie, którzy

się dobrze czują razem, ko-

chają się, nie szkodzą sobie".

Robert znowu budzi się z po-

zornego letargu — „Jak jest

dużo ludzi razem, którzy ma-

ją pozytywne nastawienie,

wiesz, cały czas chcą wszy-

stko zmieniać na pozytywnie.

Właśnie pozytywna wibracja

może sprawić, że będziemy

wszyscy to robili".

Zegarek nieubłaganie wskazu-

je prawdziwą godzinę, Babi-

lon wzywa mnie z powrotem.

Issiael wyraźnie zaczął się

rozkręcać. Wszyscy są zdania,

że dopiero teraz można by ro-

bić wywiad. Na pożegnanie

Kelner wyciąga z teczki kawa-

łek kolorowo pomalowanej

kartki, na której znajduje się

cytat: „Stoimy twarzą w

twarz ze środowiskiem wyso-

która nie może trwać—musi

wpaść, ponieważ nie ma du-

chowego fundamentu; cywili-

zacji, która jest występna,

chytra, nieuczciwa, niemoral-

na, areligijna i przekupna.

Marcus Mosiah Garvey"

rozwiniętej

cywilizacji,

„Znalem to, zanim znalazłem

się w Issiaelu. Może teraz zro-

zumiesz, że reggae to nie jest

moda. a my nie musimy już

nic więcej szukać" — dodaje

na koniec Kelner.

ROMEK ROGOWIECKI

Recenzja

Np. „Jak długo, Jah, Jah, będzie-

my tak cierpieć? Dopóki nie

skończy się ostatnia wojna dobra

ze złem — ta, która trwa teraz".

Polskie kapele są niedobre, bo

grają dla szmalu oraz piją

wódkę (poważne oskarżenie), a

także szybko dostają się w łapy

chciwych

w takie rzeczy mają rację czy

nie.

Ci, którzy podśmiewają się. z

tekstów Issiaeia, mówiących o

Babilonie, chyba nigdy nie słu-

chali, o czym śpiewał Marley i

inni. Wszystkie pytania o czystość

formalną muzyki Issiaela są bez-

sensowne, jak się to okazało już

kilka razy w historii muzyki.

Członkowie zespołu nie mówią, że

grają reggae. Może trochę żarto-

bliwie, ale jednak bardzo słusznie,

mówią, że grają punkreggae. To

nam rozwiązuje sprawę wokali

czy perkusji. Że Afa gra na gi-

tarze jak Hendrix — no to co? A

jak grał Al Anderson na koncer-

tach z Babylon By Bus? Nie ma

żadnych norm, do których Issiael

musi się stosować. Ich muzyka i

przekaz muszą mieć wewnętrzną

spójność.

Kiedy wszedłem do Hybryd i u-

słyszałem, co gra i śpiewa Issiael,

a także kiedy wcześniej usłysza-

łem kilka utworów na próbie, mi-

mo wcześniejszego sceptycyzmu

powiedziałem sobie „To jest to".

Co wcale nie polega na tym, że

Issiael gra „tak jak należy", tak

jak ten czy inny. Muzyka Issiaela

to reggae przełożone na nasze re-

alia — tu jest zimno i biednie i

ostro, a przetrwanie i zachowanie

zdrowia psychicznego wymaga

czasem religijnego zapału. I taka

jest ta muzyka.

Nigdy bym nie uwierzył, że kon-

cert Issiaela może wywołać ja-

kieś kontrowersje wykraczające po-

za „mnie się podobało" — „mnie

się nie podobało''. Kontrowersje

natomiast, owszem pojawiły się,

wyrażane wątpliwościami np. co

do tego, czy „Gruszka" gra na

perkusji, a Afa na gitarze tak jak

w reggae należy. Inne wątpliwoś-

ci dotyczyły tekstów piosenek, to

znaczy całego treściowego, ideolo-

gicznego przekazu Issiaela. „Jaki

Babilon, jaki Jah? To ma być o

Polsce, o tym, co tu się dzieje?".

Pamiętam niedawny wywiad z

członkami zespołu. Zadawano róż-

ne pytania typu: Co radzicie pol-

skiej młodzieży, by ułatwić roz-

wiązanie jej problemów", ,,które

polskie zespoły uważacie za dob-

re"? itd. Dziennikarz prowadzący

ten wywiad (który prawdopodob-

nie nigdy nigdzie się nie ukaże)

wyszedł zirytowany istotnie dość

niezwykłymi odpowiedziami mu-

zyków, np. „Nie ma dobrych pol-

skich zespołów (poza Issiaelem),

problemy typu czekanie 20 lat na

mieszkanie są nieistotne, w pol-

skich piosenkach ciągle pojawiają

się pytania typu „co robić, jak

żyć", a my wiemy. Kiedy zadaję

pytanie w piosence, jednocześnie

od razu mogę, podać odpowiedź.

piją wódkę".

Ten dziennikarz nie zadał jed-

nego istotnego pytania. Reggae

jest muzyką religijną. Religia

przez nią wyrażana jest złożona

z różnych elementów Starego i

Nowego Testamentu, odbieranego

selektywnie i krytycznie. Bzdurą

byłoby wypytywanie Mahalii

Jackson o jej poglądy na życie.

Wiadomo było, że jest chrześci-

janką, a mniej więcej wiemy, o

co chodzi w religii chrześcijań-

skiej, nieprawdaż?

Co mają kapele rockowe w

swoich pakamerach? Sprzęt, bu-

telki i egzemplarze Non-Stopu, Na

Przełaj i innych „pism rocko-

wych". W pakamerze Issiaela

jest sprzęt, nie ma butelek, i jest

egzemplarz Biblii — bardzo uważ-

nie przeczytany i czytany pewnie

ciągle od nowa. Członkowie zespo-

łu deklarują się jako Rastamani.

Jeśli ktoś uważa to za śmieszne,

nierealistyczne, oderwane od rze-

czywistości — to jego sprawa. Nie

jest sprawą krytyki muzycznej za-

stanawianie się czy Armageddon

nadejdzie i czy Babilon spłonie —

a zwłaszcza, czy ludzie wierzący

którzy

Rastafor — II

impresariów,

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: