JOHN DOCKING
CONAN I SZMARAGDOWY
LOTOS
PRZEKŁAD LESZEK KROWICKI
TYTUŁ ORYGINAŁU CONAN AND THE EMERALD LOTUS
Ta książka jest poświęcona pamięci Roberta E. Howarda i Lin Carter
PROLOG
Ethram–Fal stał w starożytnej komnacie i patrzył na kości. Leżały porozrzucane,
pociemniałe i porowate, w grubej warstwie kurzu pokrywającego kamienną podłogę.
Migoczący czerwony blask pochodni zapełniał okrągłą izbę podrygującymi cieniami. Rosły
żołnierz w pełnej zbroi stał bez ruchu obok drzwi, w dłoni mocno trzymał uniesioną
pochodnię.
Ethram–Fal przyklęknął z szelestem swych szarych szat i z ukrytej pochwy wyciągnął
ozdobny sztylet o nieregularnych kształtach. Choć był młodym mężczyzną, to jego
przygarbione i pokurczone ciało przypominało raczej czarodzieja w podeszłym wieku. Z
wygolonej czaszki zaczynały odrastać cienkie, mysiobrązowe włosy. Zmarszczył w
zamyśleniu swe krzaczaste, zdeformowane brwi. Czubkiem sztyletu grzebał wśród kości oraz
pyłu i powoli tracił nadzieję.
Teraz jest martwe — myślał. — Oczywiście, że teraz jest martwe, ale miałem nadzieję, że
coś tu pozostało, przynajmniej resztki. —Czubek sztyletu przegarnął wiekowy kurz i nic nie
odkrył. Ethram–Fal nagle wstał, a żołnierz z pochodnią się wzdrygnął.
— Na kły Seta — zaklął. — Czyż tak daleko wędrowałem na próżno? — Jego głos odbił
się głuchym echem.
Czarodziej spojrzał w górę. Sklepienie okrągłego pokoju było tak wysoko, że ginęło w
migoczącej ciemności, poza zasięgiem blasku pochodni. Równy pas wyżłobionych
hieroglifów biegł po ścianie na wysokości dwukrotnego wzrostu mężczyzny. Znaki wiły się w
przyćmionym świetle.
— Nie ma wątpliwości — powiedział głucho Ethram–Fal — to ta komnata. — Obrócił się,
a czyniąc to, postawił sandał na czymś, co cicho chrupnęło. Odstąpiwszy na bok spojrzał w
dół i zesztywniał. — Opuść pochodnię, Ath. — Żołnierz posłusznie opuścił pochodnię, by
oświetlić podłogę, a Ethram–Fal ponownie przyklęknął.
Nadepnął na coś, co okazało się ludzkim żebrem, które pękło na pół. Delikatny czarny pył
wysypywał się ze złamanej kości. Ethram–Fal wydał cichy okrzyk triumfu.
— Oczywiście! To zasnęło. Musi wchłonąć do szpiku pokara i wtedy zakiełkuje. Da Set,
że wciąż tu jest życie! — Gestykulował; odzianą na szaro ręką. — Sprowadź tu mego ucznia,
Ath. — Żołnierz; opuścił pokój, a światło jego pochodni oddaliło się korytarzem,
pozostawiając Ethrama–Fala w ciemności. Ale Ethram–Fal nie przejmował się ciemnością,
gdy widział przed sobą jaśniejącą i pełną chwały przyszłość. Odgłos jego oddechu, jedyny
dźwięk w tej kamiennej ciszy, zaczął się przyśpieszać.
Po kilku chwilach Ath powrócił, a jego jastrzębie stygijskie oblicze było posępne i
beznamiętne. Za nim przywlókł się smukły wyrostek, odziany w żółte szaty. Choć był wyższy
od Ethrama–Fala, to, czubek jego potarganej głowy znajdował się dobrze poniżej podbródka
Atha. Chłopiec rozejrzał się po komnacie z wyraźnym zniecierpliwieniem.
— Pomagałem ludziom rozbić obóz w wielkiej komnacie — powiedział rozdrażniony. —
Czy wreszcie jest dla mnie jakieś pożyteczniejsze zajęcie?
Ethram–Fal nie odpowiedział, lecz wlepił spojrzenie w kości u swoich stóp.
— Ath — powiedział — zabij go.
Jednym płynnym ruchem żołnierz wyciągnął swój miecz, zatopił go w brzuchu
młodzieńca, obrócił i wyciągnął. Uczeń wydał z siebie piskliwy jęk, chwycił się za brzuch i
upadł. Wił się chwilę w kurzu, aż osłabł i przestał oddychać. Wtedy Ath wytarł swój miecz o
ciało chłopca i schował do pochwy. Patrzył na Ethrama–Fala wyczekująco. Dłoń dzierżąca
pochodnię nawet nie drgnęła.
Ze skórzanego mieszka u pasa czarodziej wysupłał gruby, czerwonawy liść i podał
Athowi, który natychmiast wsunął go do ust. Oczy żołnierza się przymknęły, a policzki
zapadły, gdy zaczął go ssać.
Ethram–Fal na to nie zważał. Pochylił się i ostrożnie, dwoma palcami podniósł złamane
żebro. Delikatnie potrząsając kością, rozsypywał cienką strużkę czarnego pyłu na rozciągnięte
ciało swego ucznia. Opróżnił makabryczne naczynie, koncentrując jego zawartość na
rozszerzającej się, ciemnej plamie na brzuchu. Gdy pył przestał się wysypywać, odrzucił
żebro na bok i stał wpatrując się milcząco w ciało.
Minęła godzina, podczas której Ath żuł i wysysał swój liść, a Ethram–Fal stał w bezruchu.
Gdy druga godzina dobiegała kresu, Ethram–Fal uniósł głowę. Nasłuchiwał delikatnego
dźwięku dochodzącego z oddali. Ciało na podłodze drgnęło, a czarodziej splótł palce w
ekstazie. Wilgoć i skrzypienie wypełniło nieruchome powietrze. Zwłoki szarpnęły się i
zadrżały, jakby ponownie obdarzone mękami życia. Ethram–Fal wstrzymał oddech. Z
martwego ciała jego ucznia zaczęły wyłaniać się obrzmienia wielkości pięści. Z powodu
gwałtowności, jaka wstrząsała kończynami i powodowała rozdzieranie się żółtych szat,
zwłoki były w wielu miejscach groteskowo zdeformowane.
Z ciała wystrzeliły zielone kwiaty wielkości pięści w takiej obfitości, że niemal zasłoniły
całą postać. Sześciopłatkowe, opalizujące kwiaty uwalniały się z wnętrza, kołysząc się i
otrząsając, jak pod wpływem podmuchu wiatru. Po chwili znieruchomiały i komnatę zaczęła
powoli wypełniać narastająca, ostra piżmowa woń, będąca zarówno zapachem nektaru, jak i
rozkładu.
Gromki śmiech Ethrama–Fala obijał się o kamienne ściany jak dźwięk wielkiego dzwonu.
I
Nocne powietrze było ciepłe i ciężkie, ale w porównaniu z gęstą atmosferą tawerny
zdawało się tchnąć polarną świeżością. Silny, mocno zbudowany mężczyzna w kolczudze
najemników Akkharii otworzył jednym pchnięciem drzwi i zmierzył wzrokiem wnętrze.
Główna sala była obszerna, lecz zatłoczona pstrokatą rzeszą miejscowych, najemników i
podróżnych. Gość przygładził swe siwiejące włosy stwardniałą dłonią i przyjrzał się
zgromadzonym wypatrując człowieka, którego chciał spotkać.
W najbliższym kącie kilku mężczyzn grało w kości na przemian wyjąc triumfalnie lub
przeklinając przegraną. Środek wysypanej trocinami podłogi był zajęty przez olbrzymi stół,
na którym leżała na wpół rozebrana tusza upieczonego w całości prosiaka. Wokół siedziała
grupka popijających i opychających się mężczyzn.
— Hej, Shamtare! — zagrzmiał głos nad wrzawą tawerny. Tam, w najodleglejszym kącie,
znajdował się człowiek, którego szukał. Shamtare ruszył przez salę z wytrenowaną łatwością
wymijając gestykulujących pijaków i obsługujące dziewki.
Ten, który wykrzyknął jego imię, siedział rozparty przy tylnej ścianie tawerny, a jego
długie, muskularne nogi spoczywały na stole. Był niezgrabnym, potężnie wyglądającym
mężczyzną o twarzy ogorzałej na ciemny brąz od stałego wystawiania jej na działanie wiatru i
słońca. Odziany był w krótką kolczugę i spłowiałe bryczesy z czarnej bawełny. U pasa miał
dwusieczny miecz w zniszczonej skórzanej pochwie. Choć do tej twarzy bardziej pasowałby
gniew, to zęby błysnęły w uśmiechu i rozjaśniały przenikliwe błękitne oczy, gdy w
zawadiackim pozdrowieniu uniósł swój dzban z winem zapraszając Shamtare, by się do niego
przyłączył. Porysowany blat stołu dźwigał bochen chleba i kawał wołowiny, a także
kilkupoziomową paterę z owocami, orzechami i serem. Sądząc łupinach i skorupach, uczta
trwała już jakiś czas.
— Conanie — rzekł Shamtare — zdawało mi się, że mówiłeś, iż kończą ci się już
pieniądze.
— I tak jest — odpowiedział tamten z barbarzyńskim akcentem. — I co z tego? Jutro
zapewne będę pracować dla jednego z oddziałów najemników tego przeklętego miasta, a dziś
stwierdziłem, że oddaliłem się od cywilizacji bardziej, niż myślałem. — Barbarzyńca
przepłukał gardło wielkim haustem wina.
Shamtare usiadł i wziął garść dojrzałych owoców.
— Przybywasz z daleka, czyż nie? — zapytał, rozgryzając pestki owocu granatu.
— Tak, z serca Kush, przez pustynie stygijskie. Wygląda na to, że nie jestem już mile
widziany w południowych królestwach.
Shamtare uniósł swe krzaczaste brwi z zakłopotaniem.
— Ale chyba jesteś z Północy…
— Z Cymmerii — odparł Conan. — Ale wiele podróżowałem.
— Zapewne — mruknął Shamtare, dla którego Cymmeria była zimnym, odległym i na pół
mitycznym miejscem. — Ale mówiłeś o zatrudnieniu cię jako najemnika…
Conan odgryzł kawał wołowiny i zaczął energicznie przeżuwać.
— Wciąż próbujesz mnie skłonić, bym przyłączył się do twego oddziału?
Shamtare uniósł ręce.
— Nie możesz mnie za to winić. Kiedy ujrzałem twoje wyniki na placu ćwiczeń,
wiedziałem, że będziesz cennym nabytkiem dla każdego oddziału, który cię zwerbuje. A
musisz wiedzieć, że dostaję premię za każdego nowego rekruta. Przyznaję więc, że kiedy
pytałem, gdzie będziesz dziś jeść, myślałem o czymś więcej niż tylko trąceniu się z tobą
kubkiem. I jeszcze raz powtarzam, że Legion Mameluków potrafi dobrze spożytkować
takiego człowieka, jak ty.
Conan wzruszył ramionami i potrząsnął czarną, prosto przyciętą grzywą.
— Przyglądałem się wszystkim czterem oddziałom w tym przeklętym mieście i wszystkie
z nich oferują ten sam żołd. Król musi mieć dobre baczenie na swych dowódców, jeśli żaden
z nich nie może przelicytować innych przy naborze doświadczonego żołnierza. Ale swoją
drogą, po cóż, w imię Ymira, królowi Sumuabi potrzebne są cztery oddziały najemników?
— Król dba o swych zaciężnych, ponieważ ma wobec nich pewne plany. — Głos
Shamtare ścichł do konspiracyjnego szeptu. — Chodzą pogłoski, że Sumuabi może już
wkrótce potrzebować wszystkich czterech armii.
— Na Croma, wygląda na to, że wy, Shemici, lubicie się czaić w swych maleńkich
miastach—państwach i raz do roku próbujecie szczęścia w nagłym wypadzie, by podbić
swego sąsiada. To taka rozwinięta wersja wojen klanowych z mojej ojczyzny. Staczacie kilka
bitew i chyłkiem wracacie do domu, nic nie osiągnąwszy. A to wszystko z głodującym Koth
na swych rubieżach.
— To prawda — przyznał wyrozumiale Shamtare. — Lecz tym razem mówi się po cichu,
że mamy wspomóc rewoltę w Anakii. Sumuabi może wkrótce królować dwóm miastom. Jeśli
tak będzie, to łupy powinny być obfite nawet dla ostatniego piechura.
Conan rozmyślał nad tym, co usłyszał, a Shamtare zajął się kubkiem wina.
— To dobre nowiny, ale wciąż nie ma większego znaczenia, do którego z oddziałów
dołączę.
— Daj spokój, Conanie. — Shamtare z trzaskiem odstawił pusty kubek. — Czego ode
mnie chcesz? Mówiłem ci już, że jestem w wielkiej przyjaźni ze zbrojmistrzem oddziału i
obiecuję ci najlepszą z akbitanańskich kolczug, jeśli zapiszesz się do nas. Kolczuga, którą
nosisz, wygląda, jakby potargał ją diabeł.
Conan parsknął śmiechem i spojrzał na swą zniszczoną kolczugę. Długie, pionowe
rozdarcia siatki były prowizorycznie naprawione rdzewiejącym już drutem pośledniejszego
gatunku.
— Może nie sam diabeł, ale obrzydliwy demon z jego orszaku. Umowa stoi, Shamtare.
Shamtare uśmiechnął się pod wąsem, otworzył usta, by o coś zapytać i zaraz z powrotem je
zamknął. Drzwi tawerny rozwarły się szeroko i dwie nowe postacie wkroczyły do wnętrza.
Ten na przedzie, prawie tego wzrostu co Conan, najwidoczniej był wojownikiem. Na
błyszczącej, stalowej kolczudze nosił czarno oksydowany napierśnik. Pod pachą trzymał
czarny, grzebieniasty hełm. Granatowe włosy spływały obfitą kaskadą na jego kwadratowe
bary. Szeroka biała blizna po prawej stronie ust przecinała starannie przystrzyżoną brodę.
Rozejrzał się po komnacie z wyczuwalną pogardą. Tłum w tawernie przycichł nieco z chwilą
przybycia tych dwóch, ale ci, którzy odwracali wzrok od nowo przybyłych, robili to nie z
powodu wojownika, lecz jego towarzysza.
Mężczyzna, który stał w ciemnym wejściu, również był wysoki, ale lekko przygarbiony,
jakby był chory lub ranny. Od stóp do głów owinięty był opończą z grubego zielonego
aksamitu. Jego dłonie osłonięte były zielonymi aksamitnymi rękawicami. Twarz miał
przysłoniętą kapturem.
Obaj przez chwilę wahali się, a potem ruszyli szybko przez tawernę, tłum zaś rozstępował
się przed nimi. Przeszli do pokoju i tyłach i zniknęli za drzwiami.
— Kto to był, do diabła? — zapytał Conan sięgając po kubek.
— Lepiej nie wiedzieć — odpowiedział cicho Shamtare.
— Nieważne. A cóż to? Nie ma wina? Hej, dziewko! — Conan zamachał pustym dzbanem
nad głową. — Więcej wina! Usycha z pragnienia! — Obsługująca dziewczyna, usłyszawszy
wrzask barbarzyńcy, skoczyła jak dźgnięta ostrogą. Dźwigając na ramieniu pełny dzban,
zaczęła torować sobie drogę do stołu Conana. Jej cienka bawełniana koszula, zmoczona
potem i rozchlapanym winem przylgnęła do kształtnej kibici. Barbarzyńca wyszczerzył zęby
w szerokim uśmiechu, ze szczerym podziwem obserwując ją, jak się zbliża. Dziewczyna
zarumieniła się, postawiła ciężki dzban na stole i wbiła wzrok w podłogę.
— Pięć miedziaków, jaśnie panie — wymamrotała.
— Sztuka srebra — rzekł Conan. Rzucił jej monetę, którą schwyciła w locie ze zręcznością
świadczącą o dużej wprawie. — Reszta dla ciebie — dodał całkiem niepotrzebnie, bo ona i
tak już odchodziła. Chwycił pełny dzban, gdy na jego ramię opadła ciężka dłoń. Conan
spojrzał w górę i zobaczył nad sobą kamienną twarz wojownika w czerni, który przybył z
człowiekiem odzianym w szmaragdowy aksamit.
— Mój pan chce z tobą mówić — wychrypiał wojownik. Conan strząsnął jego dłoń i
obejrzał się na Shamtare. Ale krzesło po drugiej stronie stołu było puste, a drzwi tawerny
jeszcze się poruszały.
— Mitra chroni mnie przed cywilizowanym towarzystwem — wymruczał barbarzyńca.
— Bądź rozsądny i zrób dokładnie to, czego żąda mój pan. — Wojownik górował nad
siedzącym Cymmerianinem, a szrama na jego brodzie powiększyła się, gdy zacisnął wargi w
grymasie niezadowolenia. Refleksy ognia tańczyły na oksydowanym napierśniku. Conan
pociągnął powoli i hałaśliwie kilka haustów wina, wyraźnie ignorując niechciane
towarzystwo, a potem ostrożnie odstawił dzban na stół.
— Czyż jestem psem, bym biegł na wezwanie obcego?
Zlekceważony wojownik zrobił głęboki wdech, z wyraźnym wysiłkiem panując nad sobą.
Jego ciemne oczy płonęły tłumioną furią. Wbił wzrok w Conana, a potem zamrugał.
— Jest w tym — wycedził przez zaciśnięte zęby — …jest w tym złoto dla ciebie. Dużo
złota.
Conan czknął, a potem niepewnie wstał, wciąż obejmując szyjkę dzbana z winem.
— Powinieneś od tego zacząć. Prowadź do swego pana.
Wojownik stał nieruchomo, a jego twarz zdradzała niepohamowaną wściekłość,
powstrzymywaną jedynie wysiłkiem woli. Po chwili przeszedł przez drzwi na tyły tawerny i
obejrzał się przez ramię.
— Nie będziesz tego potrzebował — rzekł, wskazując na niesiony przez Conana dzban.
Cymmerianin wziął następny łyk i ruszył za wojownikiem.
— Właśnie go kupiłem. — Położył dłoń na ciężkich drzwiach i pchnął je.
II
Pokój za drzwiami był długi i wąski, gdzie prawie całe miejsce zajmował prostokątny stół,
ozdobiony trzema mosiężnymi kandelabrami. Na wszystkich czterech ścianach zawieszono
ciemne, grubo przetykane brokatem kotary, które tłumiły wszelkie dźwięki. Na drugim końcu
stołu, na krześle z wysokim oparciem, zasiadał nieruchomo człowiek w zielonej, aksamitnej
opończy. Płomienie świec zatańczyły w podmuchu powietrza z otwartych drzwi. Conan
wkroczył do pokoju, zatrzymał się przy stole i popatrzył na człowieka, który go wezwał.
— Ty jesteś Conanem z Cymmerii. — Głos był silny i męski, choć wyczuwało się w nim
jakieś drżenie, jakby mówienie sprawiało mu pewien wysiłek.
— Jam jest — zagrzmiał barbarzyńca. — A kim ty jesteś?
Wojownik w czerni zamknął za nimi drzwi i stanął obok Cymmerianina.
— Psie — zachrypiał brodacz — jesteś tu po to, by odpowiadać na pytania, a nie je
zadawać.
— Gulbanda! — Zakapturzony mężczyzna uniósł dłoń w zielonej rękawiczce i Conan
spostrzegł, że ręka mu drży. — Stań obok mnie. Prostemu barbarzyńcy należy się trochę
pobłażania.
Wojownik podszedł dumnie do boku swego pana i stanął tam posępnie z rękoma
skrzyżowanymi na szerokiej piersi.
— Dla ciebie nie ma najmniejszego znaczenia, kim jestem. Ważne jest jedynie, byś
wiedział, że jeśli wypełnisz moje zlecenie, to uczynię cię bogatym — powiedział człowiek w
zieleni.
— Dlaczego ja?
Spod aksamitnego kaptura wydobył się chrapliwy śmiech. Człowiek w zieleni wskazał na
stojącego przy nim Gulbandę.
— Mój strażnik przyboczny widział, jak zdążasz do Akkharii i rozpoznał cię. Osobiście
przeprowadziłem małe śledztwo i uznałem, że zasługujesz na swoją sławę.
— Rozpoznał mnie? — Conan gorączkowo spoglądał swymi błękitnymi oczami to na
jednego, to na drugiego.
— Kilka lat temu ujrzałem cię pojmanego przez Straż Miejską Shadizaru. Byłeś znany
jako wielki złodziej. — Gulbanda mówił, wyraźnie znajdując satysfakcję w upokorzeniu
Cymmerianina. Człowiek w aksamicie pochylił się do przodu, kładąc obie dłonie płasko na
stole.
— Mówi się, że ukradłeś Oko Erlika i Tiarę Hesharkny. A stary zamorański złodziej
mówił mi nawet, że zabrałeś Serce Słonia z wieży Yary w Arenjun.
— To kłamstwo — odrzekł Conan stanowczo.
— Nieważne — prychnął człowiek w zieleni. — Nieważne. Zgódźmy się po prostu, że
jesteś złodziejem z krwi i kości, a takiego człowieka właśnie potrzebuję. Zapłacę ci stokroć
więcej za pracę na jedną noc, niż mógłbyś otrzymać wynajmując swój miecz przez miesiąc
jako szeregowy żołnierz Sumuabiego.
Conan odsunął krzesło od stołu i ciężko usiadł. Pociągnął wina z dzbana i odchylił się do
tyłu.
— Co chciałbyś, żebym zrobił?
Człowiek w zieleni wydobył z rękawa zwinięty zwój pergaminu i pchnął go w stronę
Conana. Conan rozwinął rulon.
— To jest dokładny plan rezydencji Lady Zelandry. Czy coś ci o niej wiadomo?
— Jest czarodziejką ubiegającą się o stanowisko na dworze króla Sumuabiego, czyż nie?
— ton Conana był sceptyczny.
— To prawda. Po śmierci nadwornego czarnoksiężnika króla Sumuabiego wysunęło się
kilku pretendentów na to stanowisko. Lady Zelandra jest wśród nich. Powinieneś jednak
wiedzieć, że jej umiejętności są mocno przeceniane.
Barbarzyńca zaczął wiercić się na krześle. Rozmowy o magii przyprawiały go o mdłości.
— Cymmerianinie — kontynuował człowiek w zieleni — tej nocy masz się włamać do
domu Lady Zelandry. Tam ją uśmiercisz i skradniesz dla mnie srebrną szkatułkę. Szkatułka
jest bliźniaczką tej.
Na stole umieszczono delikatnie cyzelowaną srebrną kasetkę wielkości dwóch złożonych
razem pięści. Zalśniła w żółtym świetle świec.
— Z bardzo wiarygodnego źródła wiem, że szkatułka Zelandry w każdym szczególe
przypomina moją. Ważne jest, byś zabezpieczył tę małą kasetkę i przyniósł ją bezpośrednio
do mnie. Możesz też z domu zabrać wszystko, co wpadnie ci w oko. Wszystko inne jest
twoje. Szkatułka będzie gdzieś w wewnętrznych komnatach, najprawdopodobniej przy jej
łożu. Muszę ją mieć.
Mówił coraz głośniej, a słowa gorączkowo goniły jedno za drugim. Gdy przestał, w
dźwiękoszczelnym pokoju wyraźnie było słychać jego nierówny oddech. Osłonięte
rękawiczkami dłonie kurczowo zacisnęły się na stole.
Conan wyprostował się na krześle. Jego dłoń przesuwała się powoli po kolczudze, póki nie
spoczęła na zniszczonej rękojeści miecza.
— Wygląda na to, że po wszystkich twoich badaniach wcale mnie nie poznałeś — rzekł
Conan dobitnie. — Nie jestem zabójcą i nie walczę z kobietami. Poszukaj kogoś innego do tej
roboty.
Okutany w zieleń człowiek wzdrygnął się jak spoliczkowany. Rysy stojącego obok
Gulbandy stwardniały w gniewie.
— Zapłacę — powiedział człowiek w zieleni zduszonym głosem — całą komnatą złota.
Nigdy więcej nie będziesz musiał pracować. Możesz zostać bogaczem i całą resztę życia
spędzić na hulankach z dziewkami.
Gulbanda powoli opuścił ręce, a dłoń Conana zacisnęła się mocniej na rękojeści miecza. W
zamkniętym pokoju wyczuwało się ogromne napięcie.
— Szukaj innego do tej roboty — powtórzył barbarzyńca.
— Chcesz mi odmówić? — głos mężczyzny stał się jadowity. —Niech tak będzie.
Myślisz, że moje śledztwo ograniczyło się tylko do twej kariery złodziejskiej? Dobrze wiem,
gdzieś przebywał przez ostatnie kilka lat, Amra mi świadkiem! Nie ma takiego miasta w
Shem, które z radością nie powiesiłoby na szubienicy najkrwawszego z piratów Oceanu
Zachodniego! Zrobisz, co powiedziałem, albo zobaczę, jak spędzasz swe ostatnie dni w
rękach sabatejskich oprawców króla Sumuabiego!
Zamiast odpowiedzi Conan poderwał się tak nagle, że krzesło poleciało do tyłu uderzając
głośno o drzwi. Sam rzucił się w stronę mężczyzn wyciągając z impetem miecz z pochwy.
Człowiek w zieleni krzyknął przestraszony, spadając na bok ze swego krzesła, a
równocześnie Gulbanda ruszył, by go osłonić przed rozwścieczonym barbarzyńcą. Klinga
strażnika uniosła się właśnie wtedy, gdy Conan opuścił swoją. Stal zadźwięczała o stal, gdy
Gulbanda zataczając się pod ciosem odparował potężne uderzenie ciężkiego miecza.
Wojownik miał niewiele czasu na podziwianie siły przeciwnika, gdyż musiał zająć się
rozpaczliwym odparowywaniem dzikich uderzeń. Szermując swoim masywnym mieczem z
taką łatwością, jakby to był lekki rapier, Cymmerianin zmuszał strażnika do desperackiej
obrony, przypierając do zasłoniętej kotarą ściany. Gulbanda schwytany w pułapkę ujrzał, jak
twarz Conana przybiera naprawdę groźny wyraz, i poczuł, jak oblewa go zimny pot. Każdy
kolejny cios odpierał w ostatniej chwili, mając nadzieję, że siły barbarzyńcy się wyczerpią,
albo przynajmniej wściekłość ataku choć na chwilę osłabnie.
Nagle jego oczekiwania spełniły się. Conan rzeczywiście zaczął zdradzać objawy
zmęczenia. Po mocnym poziomym cięciu miecz odbił się od gardy Gulbandy i odskoczył w
...
legi007