Dariusz Ratajczak. Tematy jeszcze bardziej niebezpieczne. Nowy Jork 2000 ISBN 83-87714-12-7.pdf

Tematy jeszcze bardziej niebezpieczne

Dr Dariusz Ratajczak

Fragmenty książki "Tematy jeszcze bardziej niebezpieczne"

AMERYKAŃSKA PIĄTA KOLUMNA

Od ponad pół wieku polityka wewnętrzna i zagraniczna Stanów Zjednoczonych są w

dużym stopniu podporządkowane interesom Izraela -- państwa, które istnieje i rozwija

się dzięki amerykańskiej pomocy wojskowej i ekonomicznej. Faktom nie można

zaprzeczyć. Amerykańscy podatnicy przekazują rocznie Izraelowi 3,5 miliarda

dolarów. Oblicza się, że od roku 1948 suma ogólnej pomocy USA dla państewka

mniejszego terytorialnie od Belgii, o liczbie mieszkańców porównywalnej z Chorwacją,

wyniosła 150 miliardów dolarów. A mówimy tylko o pomocy oficjalnej, bez

uwzględniania "datków cichych" -- chociażby w postaci amerykańskiej technologii

wojskowej przekazywanej izraelskim, siłom zbrojnym. W ten sposób Stany

Zjednoczone odpowiedzialne są między innymi za masakry, gwałty, represje i

szczególny rodzaj rasizmu -- istotne komponenty izraelskiej polityki względem

Palestyńczyków, Libańczyków i innych Arabów. Podkreślają to nawet uczciwi

amerykańscy Żydzi (i przede wszystkim patrioci własnego kraju), tacy jak Alfred M.

Lilienthall, czy Noam Chomsky. Pierwszy z nich nie omieszkał również wspomnieć o

wspieraniu przez USA propagandy Holocaustu, która sprzyja wzbudzaniu

wojowniczego nacjonalizmu i ekskluzywizmu właściwego Izraelczykom i Żydom z

diaspory. Nie od dzisiaj wiadomo, że odpowiednio zinterpretowana przeszłość działa na

korzyść chwili bieżącej i przyszłości. Jednym z ważnych czynników "specjalnych

stosunków USA -- Izrael" jest zorganizowane amerykańskie żydostwo prawdopodobnie

najbardziej agresywna i zacietrzewiona część "narodu wybranego". Amerykańscy

Żydzi, a dokładnie wściekli i prominentni syjoniści, wykorzystują każdą, absolutnie

każdą okazję by i móc wspomóc Izrael. Ich bliskowschodni mocodawcy nigdy resztą

specjalnie nie kryli roli, jaką im wyznaczono w Tel Avivie i Jerozolimie. Chyba dobrze

ujął ją Ben Gurion, stwierdzając na 23 Kongresie Światowej Organizacji

Syjonistycznej, iż zbiorowym obowiązkiem syjonistów w każdym kraju jest

bezwarunkowa pomoc Izraelowi, nawet gdyby pomoc nie korespondowała z interesem

państwa, którego Żydzi są formalnymi obywatelami. Ten sam polityk uprzejmy był

również stwierdzić: "Gdy Żyd w Ameryce, czy Południowej Afryce mówi do swoich

współbraci o naszym rządzie, ma na myśli rząd Izraela". Ta podwójna lojalność wielu

amerykańskich Żydów (również europejskich) została dostrzeżona przez polityków i

publicystów. Wskazują oni nie tylko na moralny aspekt sprawy (Polacy powiedzieliby:

"czyj chleb jesz kolego"), ale starają się ocenić stopień penetracji amerykańskich

newralgicznych instytucji przez wewnętrzne lobby oraz Izrael. A jest on głęboki,

podlegają mu Kongres, Senat, Biały Dom, siły zbrojne, mass-media, uniwersytety,

Posłużmy się kilkoma cytatami i krótkimi streszczeniami wywodów kontestatorów

takiego stanu rzeczy. Senator Fulibright, przewodniczący senackiej komisji spraw

zagranicznych, podsumował rezultaty swojego dochodzenia w rzeczonej sprawie w

sposób następujący: -- "Izraelczycy kontrolują politykę Kongresu i Senatu", W

następnych wyborach utracił miejsce w Senacie. Paul Finley, który był kongresmanem

przez 22 lata, opublikował w roku 1985 książkę pt. They Dare to Speak Out. Zarzucił w

niej proizraelskiemu lobby sprawowanie kontroli nad Kongresem, Senatem,

Departamentem Stanu, Pentagonem, mass-mediami, uniwersytetami i kościołami. W tej

samej pozycji przytoczył również ciekawą rozmowę, jaką w roku 1973 odbył admirał

Thomas Moorer attache wojskowym Izraela w Waszyngtonie -- Mordecai Gurem,

przyszłym szefem sztabu izraelskich sil zbrojnych. Panowie rozmawiali samolotach

uzbrojonych w "inteligentne" pociski "Maverick", które były przedmiotem izraelskiego

pożądania. Moorer pamięta, że powiedział Gurowi: "Nie mogę panu dostarczyć tych

samolotów. Mamy tylko jeden dywizjon. Zaklinaliśmy Kongres, że je potrzebujemy".

Izraelczyk z rozbrajającą szczerością odparował: "Dacie nam samoloty. A co do

Kongresu -- zajmę się tym". W ten sposób --jak zauważył Moorer -- Jeden dywizjon

wyposażony w mavericksy poszedł do Izraela". 8 czerwca 1967 roku izraelskie

lotnictwo bombardowało przez 70 minut amerykański okręt "Liberty", wyposażony w

te detektory władne wybadać izraelskie zamierzenia wojskowe względem pozycji

syryjskich na Wzgórzach Golan. W wyniku tego celowego ataku zginęło 34 marynarzy,

a 171 zostało rannych. Poważny incydent zatuszował prezydent Lyndon Johnson,

obawiając się wściekłej reakcji ze strony amerykańskiego podatnika płacącego ciężkie

pieniądze na izraelskie zbrojenia. Rezolucja Narodów Zjednoczonych z listopada 1967

roku zażądała od Izraela ewakuacji wojsk z terenów okupowanych w wyniku

krótkotrwałej wojny z arabskimi sąsiadami. Prezydent de Gaulle, jeden z niewielu

polityków zachodnich nic ulegających Izraelowi, ogłosił embargo na dostawę broni do

tego kraju. Amerykański Kongres postąpił podobnie, ale Johnson uległ presji wielce

wpływowego oficjalnego żydowskiego lobby -- "American Israeli Public Affairs

Commitee" i dostarczył sojusznikowi samoloty "Phantom". Każdy powojenny

prezydent USA, nie tylko nad wyraz służalczy Johnson, w zasadniczych kwestiach

działał pod dyktando potężnego żydowskiego lobby -- tej prawdziwej politycznej,

finansowej i medialnej "megaośmiornicy" (wyjątek stanowił człowiek starej daty --

Eisenhower). Przypominam kilka faktów. Prezydent Harry Truman stwierdził w

obecności grupy dyplomatów (a były to czasy, gdy syjonistyczna panienka jeszcze

nieśmiało drobiła po trotuarze): "Przykro mi panowie ale muszę (pozytywnie -- DR)

odpowiedzieć setkom tysięcy ludzi, którzy spodziewają się sukcesu syjonizmu. Wśród

moich wyborców nie ma tysięcy Arabów". Podczas spotkania z Ben Gurionem w

Astoria Waldof Hotel w Nowym Jorku wiosną 1961 roku, John F. Kennedy (dzisiaj

zresztą pomawiany o antysemityzm) przyznał, że został wybrany dzięki głosom Żydów

(i dzięki ich subsydiom - dodajmy). Prezydent Ronald Reagan wykazujący pewne

niezadowolenie z proizraelskiego szarogęszenia się w Waszyngtonie połknął gorzką

pigułkę, gdy protestując przeciwko Izraelskiej aneksji Wzgórz Golan musiał wysłuchać

bezczelnej u posty Menachema Begina: "Czy my jesteśmy bananową republiką albo

waszym wasalem?!" Nie muszę dodawać, że każdy kto oprotestowuje tę anormalną

sytuację wodzenia za nos supermocarstwa przez facetów z wypchanymi portfelami, jest

oskarżany o antysemityzm, postponowany, lżony, pozbawiany politycznego znaczenia,

środków egzystencji lub czegoś więcej. Taka jest współczesna Ameryka i

zamerykanizowana Europa. Lubimy ulegać modom.

NAJKRÓTSZA HISTORIA PALESTYŃSKICH SZWABÓW

To jest krótka, smutna i przemilczana historia. Na próżno szukać jej opisów w

obszernych opracowaniach dotycząc najnowszych dziejów Palestyny. Właściwie nie

ma się czemu dziwić: dotyczy wyjątkowo skromnych ludzi żyjących na ziemi, którą

wyrokiem polityki utracili na zawsze. A była ich ojczyzną. Tą najukochańszą -- bo

wybraną. Pod koniec XIX wieku grupa wirtemberskich Szwabów okolic Wuerzburga i

Stuttgartu, członków protestanckiej wspólnoty wyznaniowej Świątynników, opuściła

rodzinne strony. Uznano, że chrześcijanie winni żyć u źródeł - w Ziemi Świętej.

Palestyna, zamieszkana głównie przez Arabów i dobne społeczności Żydów oraz

Druzów, okazała się niegościnnym, suchym i jałowym krajem. Wymarzonym zatem dla

Szwabów, którzy pracę stawiali na drugim, po Bogu, miejscu. Mało kto wie, że właśnie

ci twardzi Niemcy -- obok przybywających z Europy Żydów -- byli prawdziwymi

pionierami przekształcającymi Palestynę w kraj "mlekiem i miodem płynący Ich

domeną było rolnictwo. Zajęli się przede wszystkim irygacją pustynnych i

półpustynnych terenów. Sprowadzone z Niemiec motory "Deutza" pracowały

bezustannie, pompując wodę znajdującą się 30 metrów pod powierzchnią ziemi.

Wkrótce Palestyna zakwitła pomarańczowymi gajami, a jej dumnym towarem

eksportowym stała się smakowita odmiana tych owoców -- słynna "Jaffa", Szwabi,

wrastający w palestyńską ojczyznę, mający bardzo dobre stosunki z arabskimi

sąsiadami (wielu z nich mówiło płynnie po arabsku), nie interesowali się polityką. Ta

jednak zainteresowała się nimi. Szczególnie po zakończeniu II wojny światowej, gdy

ocaleńcy z holocaustu poczęli zalewać kraj. Niemcy w Ziemi Obiecanej? Tego nie

mogli i nie chcieli zrozumieć. Jednocześnie stali się obiektem zamachów

terrorystycznych ze strony Hagany, Irgunu i Lechi, antybrytyjskich i antyarabskich

organizacji żydowskich. Jeden z nich -- zamach bombowy na dom wspólnoty w Saronie

koło Tel Avivu -- nie zakończył się tragedią tylko dlatego, że starszyzna grupy

wyznaniowej opóźniła spotkanie o 20 minut. W tym czasie nieformalnym przywódcą

palestyńskich Szwabów był Gotthilf Wagner, jeden z niewielu członków wspólnoty

władający biegle językiem angielskim. Wagner, człowiek energiczny, uparty i nie

czujący respektu przed brytyjskimi władzami mandatowymi, od kilku już lat zdawał

sobie sprawę, że byt grupy jest zagrożony. Tym bardziej, że uległa ona istotnemu

osłabieniu, gdy w 1941 roku Brytyjczycy wyekspediowali część młodych Szwabów

wraz z rodzinami do Australii. Jednak ani on, ani pozostali rodacy i bracia w wierze nie

chcieli opuszczać Palestyny. To była ich ojczyzna, tu ciężko pracowali od trzech

pokoleń. Właściwie mieli do niej takie samo prawo jak żydowscy koloniści z

początków XX wieku. Rankiem 22 marca 1946 roku Wagner wyjechał samochodem z

osiedla Wilhelma (obecnie Bene Atarot) w pobliżu Lyddy (obecnie Lod), kierując się

do Jaffy. Towarzyszyła mu siostra Frida. Tuż przed rogatkami miasta, naprzeciwko

żelaznego mostu zbudowanego -- o ironio losu -- przez jego przybranego ojca, stanął w

poprzek drogi inny pojazd. Wypadki potoczyły się błyskawicznie. Do zaskoczonego

Wagnera podbiegło dwóch egzekutorów, pakując bezceremonialnie 2 kule w głowę

nieszczęśnika. Zdążył jedynie wykrztusić: "ende". Morderczy klasyk. Szwabi

zrozumieli przesłanie. 2 lata później, po kolejnym zamachu Hagany, opuszczający

Palestynę Brytyjczycy wywieźli ich -- via Cypr -- do Australii. Pozostały tylko

pomarańczowe gaje...

ŻYDZI W WEHRMACHCIE

Bryan Rigg, niespełna 30-letni absolwent Uniwersytet Yale, nie skrywa swoich

żydowsko-niemieckich korzeni. Kilka lat temu dosłownie wygrzebałem z powodzi

gazetowej publicystyki historycznej jego dociekania dotyczące Żydów -- żołnierzy

Wehrmachtu, pomieszczone w The Daily Telegraph (2. 12. 1996). Według Rigga w

styczniu 1944 roku Wehrmacht sporządził listę 77 żydowskich albo żydowsko-

niemieckich (tzw. miszlungów) wysokiej rangi oficerów, w tym 15 generałów i 2

feldmarszałków. Wszyscy oni zostali osobiście zapewnieni przez Fuehrera III Rzeszy,

że przynależą do "niemieckiej krwi". Dobrze to świadczy o realizmie Hitlera. Co

więcej; Rigg uważa, iż lista ta jest niepełna i powinna być uzupełniona o następne 60

nazwisk prominentnych oficerów niemieckiej armii którym można udowodnić

żydowskie lub półżydowskie pochodzenie. Wstrętne dociekania Rigga -- bez wątpienia

żydowskiego antysemity -- pozostawiam, bez komentarza. Dodam tylko że jego rodak

-- Bernard Levin jest nimi wyraźnie przerażony (Times, 6.12.1996) . Biedak nie może

zrozumieć dlaczego niektórzy Żydzi dobrowolnie i z pełnym przekonaniem mogli

walczyć w hitlerowskim wojsku przeciwko alianckim wybawcom ich współbraci. A

jednak mogli.

KONKURS PLUCIA (PO IZRAELSKU)

Obelżywe traktowanie chrześcijańskich symboli religijni jest wpisane w judaizm. Dla

przykładu, plucie na krzyż i spluwanie przy kościele miało moc obowiązującą dla

pobożnych Żydów od około roku 200. Oczywiście później, gdy wzrastała niechęć do

"narodu wybranego", czyniono to w mniej ostentacyjny sposób. Prawie nikt w końcu

nie jest samobójcą. Aliści we współczesnym państwie Izrael, tej ekskluzywnej

jednonacyjnej demokracji, obyczaj otwartego wyrażania antychrześcijańskich uczuć

wydaje się święcić tryumfy. Czy wiesz Szanowny Czytelniku wychowany w

atmosferze tolerancji, że w latach pięćdziesiątych to agresywne państewko wielkości

ziarnka grochu (na mapie) wydało serię znaczków poświęconą izraelskim miastom? Na

jednym z nich analityczni szperacze mogli zauważyć milimetrowy krzyż wieńczący

kościół w jakby nie było -- Nazarecie.

Wybucha skandal, partie religijne wespół z syjonistyczną lewicą żądają wycofania

nieszczęsnego znaczka, a przynajmniej usunięcia z niego nienawistnego symbolu. Co

też staje się faktem. Niemal nikt w golusie (świecie nieżydowskim) nie wie, nawet

amerykańscy podatnicy -- jelenie opłacający dobrobyt Izraela -- że ich pupilek przez

długie lata walczył z chrześcijańskimi wpływami w... matematyce. Nie podobał mu się

znak plus (+), bo za bardzo przypominał krzyż (a dokładnie za takowy uchodził), a

trudno sobie wyobrazić, żeby żydowscy uczniowie systematycznie pluli w zeszyty lub

na tablicę podczas lekcji tego właśnie przedmiotu. Problem powyższy rozwiązano w

sposób, na jaki może się zdobyć tylko państwo o jednoznacznym profilu

ideologicznym: zakazano używania "plusa" w szkołach podstawowych i w wielu

szkołach średnich. A słyszał ktoś o tym, że nauczanie o Nowym Testamencie : w

Izraelu zakazane "od zawsze"? i że "kablowanie" na niesłusznych, czyli uczciwych

nauczycieli, którzy starają się obchodzić ten ciężki idiotyzm, jest czymś w rodzaju

narodowego sportu?

Jeżeli nie słyszałeś o tym Czytelniku Najdroższy, to mam dla Ciebie i Twoich

antyklerykalnych przyjaciół jeszcze jedną dobrą wiadomość: w kibucu Saad odbyło się

sponsorowane przez władze izraelskie "Plucie na krzyż dla konwertytów z

chrześcijaństwa na judaizm". Mam nadzieję, że w drodze rewanżu nie urządzisz

konkursu spluwania na Gwiazdę Dawida. Nie bądź barbarzyńcą -- wybaczaj.

PALESTYŃSKIE MIGAWKI

Takiego obrazu nie zapomina się, chociaż wytresowane i wybiórcze stacje telewizyjne

świata zachodniego zrobią wszystko aby przedstawić go jako tragiczny wypadek "przy

pracy" element "bliskowschodniego pejzażu". Co więcej, zacierający niemiłe wrażenie

polityczni komentatorzy żydowskich publikatorów lub ich koniunkturalni gojscy

kelnerzy (poznać ich po wytartych "kolanach" spodni -- to od łażenia na klęczkach),

szybko, na rozkaz, powrócą do swego ulubionego tematu -- drugowojennego

Holocaustu. I znów zacznie powódź seriali i filmów o żydowskich, wyjątkowych oraz

apokaliptycznych cierpieniach na przestrzeni ostatnich 2000 lat, a dodatkowo na

gruncie krajowym Dawid Warszawski et consortes będą pletli androny o złożoności

sytuacji, o bliskowschodnim węźle gordyjskim, prawie Żydów do bezpieczeństwa,

niecnych arabskich terrorystach... Po czym, dla odwrócenia uwagi, kolesie ci wskażą

palcem kolejnego "antysemitę" czającego się w gimnazjum, na uniwersytecie albo w

Internecie.

A tymczasem ja mam przed oczyma ten właśnie obraz: w pobliżu osiedla Nicanim,

Anno Domini 2000, żydowscy snajperzy za cel biorą 12 letniego Palestyńczyka,

Mohameta Adirę. Jego ojciec, Dżamel błaga w języku hebrajskim uzbrojonych drani by

przerwali ogień. Nie przerywają. Syn ginie. Nie pierwszy to (i nie ostatni) przykład

utraty dziewictwa przez Żydów na ziemi, którą konsekwentnie, kawałek po kawałku,

wydzierali jej prawowitym gospodarzom -- Palestyńczykom. Prawowitym -- boć to

element autochtoniczny w stosunku do Żydów; nie tylko tych przybyłych w ciągu

ostatnich 100 lat w okolice Jerozolimy. Pamiętajmy, cofając się do zamierzchłych

czasów, że dalekimi przodkami Palestyńczyków, będącymi oczywiście częścią

wielkiego i regionalnie zróżnicowanego narodu arabskiego, są również Kananejczycy i

Filistyni (od tych ostatnich zresztą Palestyna wzięła swą nazwę), których częściowo

wyrżnęły plemiona żydowskie przybywające na te tereny około 1000 roku przed

Chrystusem. Nie chcę być nadmiernie złośliwy, ale podobne Holokausty nie były w

starożytności obce Żydom. Tyle tylko, że nikt już dzisiaj o nich nie pamięta albo -- co

pewniejsze -- stara się zapomnieć. Cóż, słynne i powtarzane w tej pracy: "było

minęło"... Któż więc ma większe prawa do Palestyny: arabsko-palestyński sprzedawca

cytrusów z Jerozolimy, potomek antycznych ludów autochtonicznych, czy też syn lub

wnuk żydowskiego domokrążcy z Lublina? Piszący te słowa nie ma wątpliwości: ten

pierwszy. I proszę mi przy tej okazji nie zarzucać osławionego antysemityzmu, gdyż

lubię i podziwiam semickich Arabów jako całość, trochę mniej lubię i podziwiam wielu

współczesnych Żydów, nie lubię natomiast i krytykuje ich zwariowane, nadmiernie

rozdęte elity, które w idiotycznej krótkowzroczności roszczą sobie prawo do wszelkich

materialnych i duchowych -- dóbr tego świata.

Cóż, jestem Polakiem, dlatego też bliższy memu sercu jest palestyński młodzieniec

rzucający kamienie w stronę opancerzonego jeepa, niż jego żydowski (tak: żydowski, a

nic izraelski, gdyż w konflikcie bliskowschodnim to Żydzi, nie zaś anonimowi

Izraelczycy, walczą z Arabami; stosowanie tego słownego eufemizmu jest zresztą

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: