Piotr Schmandt - Pruska zagadka.pdf - PDF - margotbao

Schmandt Piotr

Pruska zagadka

Sprawy inspektora Brauna

Podróż inspektora brauna

Inspektor Ignaz Braun przetarł miękką chusteczką okrą-

głe szkiełka okularów. Bez nich czuł się jak bez ręki.

Szybkim ruchem nałożył na nos cudowny wynalazek,

dzięki któremu najważniejszy ze zmysłów mógł z całą

ostrością rejestrować i oceniać błahe z pozoru elementy

układanki tworzącej rzeczywistość. Pociąg miarowo tur-

kotał, rytmiczne odgłosy toczących się kół wprawiały in-

spektora w doskonały nastrój. Wprawdzie Ignaz Braun

najlepiej czuł się w swojej przytulnej berlińskiej garsonie-

rze przy Diirenergasse, jednak i on od czasu do czasu od-

czuwał właściwą młodemu jeszcze człowiekowi potrzebę

wyrwania się w świat, chociażby miało ono oznaczać chwi-

lowe zaszycie się na prowincji.

W przedziale drugiej klasy oprócz inspektora siedzia-

ło troje ludzi. Starszy pan o kościstej twarzy i siwym wą-

siku czytał z namaszczeniem gazetę, której nie wypuścił

z rąk od chwili wejścia do pociągu na stacji w Szczecinie.

„Urzędnik podatkowy średniej rangi, może powiatowy in-

spektor szkolny, luteranin, przykładny ojciec kilkorga dzieci,

głosuje na prawicę od co najmniej trzydziestu lat i kocha

cesarza jak siebie samego. Nie miewa ekstrawagancji i nie

chodzi do kabaretu" — ocenił inspektor towarzysza pod-

róży. Znacznie częściej wzrok Ignaza Brauna wędrował

w stronę eleganckiej młodej kobiety siedzącej naprzeciw-

ko i trzymającej na krągłych kolanach wiercącą się dwu-

letnią dziewczynkę.

Inspektor należał do tych mężczyzn, którzy nie przeja-

wiają wyzywającej śmiałości w kontaktach z kobietami.

Lubił wzbudzać zainteresowanie u szykownych dam, schle-

biało mu, jeżeli zostawał obdarowany czarownym uśmie-

chem lub dyskretnym gestem świadczącym o życzliwości

rozmówczyni. Za nic w świecie inspektor Braun nie od-

ważyłby się jednak na zalecanie się do kobiet; nie leżało

w jego naturze wdzięczenie przejawiające się przybiera-

niem póz widywanych w trakcie spaceru po ogrodzie zoo-

logicznym w okolicach klatek z makakami czy pawianami.

Tego dnia policjant mógł bez obawy narażenia się na po-

dejrzenia ponętnej kobiety kierować w jej stronę aksamit-

ne spojrzenia, udając, że przypatruje się z życzliwością

jedynie żywotnemu maleństwu.

Zwięźle oceniwszy nudnego urzędnika podatkowego,

Braun z zapałem chłonął każdą cząstkę aury roztaczanej

przez młodą damę. Subtelny kapelusz z jasnożółtymi cze-

reśniami okrywał czarne włosy wychylające się niekiedy

na policzki zaróżowione lekko od wysiłku, nieuniknionego

przy opiece nad dzieckiem ciekawym świata. Wyszukana

i skromna elegancja pasażerki nie uszła uwadze Ignaza.

Kobieta nie należała do osób przesadnie szczupłych, jej

kształty uśmiechały się do młodego policjanta każdym ru-

chem, oszczędnym i kontrolowanym. Dama niekiedy karci-

ła dziecko i sadowiła je na kolanach z takim wdziękiem,

jakby sięgała po czekoladkę firmy Sarotti albo filiżankę ka-

wy ze śmietanką. Uroku towarzyszce podróży inspektora

dodawały rzadko przez kobiety używane okulary, przed-

miot łączący Ignaza z nieznajomą. Braun wiedział, że gdy-

by ujrzał damę na ulicy, byłaby ona dumna i wyniosła,

może nawet sprawiałaby wrażenie obrażonej na cały świat.

Starczył drobny gest, ciepłe słowo, zainteresowanie okaza-

ne dziecku, i znikała gdzieś jej rezerwa i chłód.

Policjant zdawał sobie sprawę, że nie zamieni z kobie-

tą ani jednego znaczącego słowa, że najpóźniej u celu włas-

nej podróży ostatni raz spojrzy na jej postać, ale starał się

o tym nie myśleć. Chwytał zachłannie każdą okazję i spo-

glądał naprzeciwko pogodnie, ciesząc się z tak miłych oko-

liczności podróży. Ignaz Braun nie oczekiwał od życia

wiele i należał do rzadkiej kategorii ludzi radujących się

promykiem słońca pośród ciemności świata, z którymi

miał do czynienia na co dzień.

Niski i przyjemny głos kobiety nie zdziwił inspektora.

Uderzająca była jedynie melancholijna nuta przebijająca

się w każdym słowie damy, do dziecka mówiącej po pol-

sku. Starszy pan nie wychylał nosa spoza swojej gazety,

Braun natomiast kilka razy odezwał się do towarzyszki

podróży i był przez nią pytany o rozmaite błahostki.

Niestety, nie wypadało biednemu inspektorowi wpa-

trywać się nieustannie w świeże oblicze powabnej istoty.

Ignaz Braun, jako człowiek interesujący się wieloma dzie-

dzinami życia i obarczony zawodową niejako ciekawością,

tak potrzebną w stołecznym Wydziale Zabójstw, uważnie

analizował mijane krajobrazy. Pociąg odjechał przed chwi-

lą ze stacji Słupsk i spiesznie podążał na wschód ku dal-

szym celom. Słotny marcowy dzień widać zatrzymywał

ludzi w ciepłych domach, skoro w przedziale inspektora

nie zaszła żadna zmiana. Podróżowali jedynie ci, których

zmuszały do tego okoliczności. Monotonny krajobraz pe-

łen nagich jeszcze drzew i szarych, umęczonych długą zi-

mą płaskich pól pozwalał Ignazowi skupić się na celu

podróży. Brunatne punkciki widocznych w oddali zabudo-

wań tylko na moment rozpraszały policjanta. Bardziej zaj-

mowały go ciemne oczy sąsiadki, ale ich blask inspektor

w umiejętny sposób potrafił umieścić w myślach obok

układanki obrazującej zadziwiające wydarzenia, których

miał stać się kolejnym uczestnikiem.

Ignaz oparł wygodnie plecy o pluszową tkaninę mięk-

kiego fotela i raz jeszcze pogrążył się w myślach dotykają-

cych najmroczniejszych zakamarków ludzkiej duszy.

O wszystkim dowiedział się z prasy. „Berliner Beobach-

ter" szeroko rozpisywał się na temat wydarzenia, które

wstrząsnęło mieszkańcami spokojnego miasteczka w Pru-

sach Zachodnich należącego do regencji gdańskiej. Śladem

gazety na miejsce podążyli dziennikarze konkurencyjnych

tytułów, ale tamten pierwszy artykuł zrobił na Ignazu naj-

większe wrażenie. Krótkie zdania jak cięcia lancetu rzeź-

biły kształty kolejnych faktów i domysłów. „Jakież ona ma

piękne policzki..." — po raz kolejny zauważył inspektor

Braun i wrócił pamięcią do rzędów drobnych gotyckich li-

terek pochłanianych chciwie przed miesiącem.

Kiedyś, dawno temu, policjant przejazdem gościł w Wej-

herowie. Niewiele pamiętał z tamtego czasu. Pochodził z oko-

lic Poznania i takich miasteczek w całej monarchii widział

wiele. Teraz wiedza inspektora, uzupełniona lekturą, za-

czynała przekładać się na obrazy pojawiające się uporczy-

wie i z fotograficzną ostrością.

W połowie lutego 1901 roku mieszkańcy Prus cieszyli

się niemal wiosenną pogodą. Krótkie dni zimowe napeł-

niały okolicę jaskrawym słońcem, ciemności nadchodziły

coraz później, śnieg zdawał się nie tak zimny i nawet star-

si, poważni ludzie uśmiechali się częściej niż wypadało.

Od kilku dni tę aurę nadchodzącego przedwiośnia zakłó-

cał Johannes Wenders. Rozsądny i stateczny piekarz zu-

pełnie stracił głowę, chociaż wszyscy przyznawali, że na jego

miejscu zachowywaliby się tak samo. Kiedy dzieci ślizga-

ły się na łyżwach po kruszejącym lodzie, gospodynie robi-

ły codzienne zakupy, a z kominów ulatywał do nieba

gryzący dym, pan Wenders z kilkoma pomocnikami dzień

i noc przetrząsał każdy zakątek miasta. Pukał do drzwi,

prosił o pokazanie podwórek, chlewików i drewutni, zaj-

rzał do wszystkich kalwaryjskich kapliczek. Poszukiwania

Piotr Schmandt - Pruska zagadka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: