Meg Cabot - Pośredniczka 05 - Nawiedzony.pdf - Pośredniczka - VampikaMarika

MEG CABOT

AWIEDZOY

Dla Benjamina

Serdecznie dziękuję Jennifer Brown,

Laurze Langlie, Abigail McAden

i Ingrid van der Leeden

Mgła. To wszystko, co widzę. Tylko mgłę, jaka co rano napływa znad zatoki, sącząc się

przez okna mojej sypialni i ogarniając zimnymi mackami podłogę...

Tyle że tutaj nie ma okien, ani nawet podłogi. Jestem w korytarzu zrzędami drzwi po

bokach. ad głową nie mam sufitu, tylko lśniące lodowato gwiazdy na atramentowoczamym

niebie. Długi korytarz zamkniętych drzwi wydaje się ciągnąć w nieskończoność we wszystkie

strony.

A teraz biegnę. Biegnę korytarzem, mgła czepia się moich nóg, drzwi po bokach stają

się rozmazaną plamą. Wiem, że otwieranie którychkolwiek z nich nie ma sensu. ie znajdę za

nimi żadnej pomocy. Muszę się wydostać z tego miejsca, ale nie jestem w stanie tego zrobić,

ponieważ korytarz wciąż się wydłuża w ciemności, spowity gęstą, białą mgłą...

agle już nie jestem sama we mgle .Jest ze mną Jesse, trzyma mnie za rękę. ie wiem,

czy sprawia to ciepło jego palców, czy serdeczny uśmiech, ale strach znika i jestem pewna, że

wszystko będzie dobrze.

Przynajmniej do chwili, kiedy okazuje się, że Jesse jest tak samo zagubiony jak ja.

Teraz nawet to, że moja dłoń spoczywa w jego dłoni, nie tłumi narastającej we mnie paniki.

Ale zaraz. Ktoś idzie w naszą stroną, wysoka postać, brodząca we mgle. Gwałtowny

rytm serca jedyny dźwięk, jaki słyszę w martwej ciszy tego miejsca, z wyjątkiem własnego

oddechu uspokaja się nieco. Pomoc. areszcie pomoc.

Kiedy mgła się rozstępuje i rozpoznaję twarz osoby przed nami, serce zaczyna mi bić

jeszcze szybciej niż przedtem. Ponieważ wiem, że on nam nie pomoże. Wiem, że nie kiwnie dla

nas palcem.

Śmieje się.

A potem znowu jestem sama, tylko tym razem znika podłoga pode mną. Znikają drzwi,

a ja chwieję się nad krawędzią przepaści tak głębokiej, że nie widzę jej dna. Mgła wiruje

wokół mnie, wlewając się do przepaści, jakby usiłując pociągnąć mnie za sobą. Wymachuję

rozpaczliwie rękami, żeby nie spaść, żeby się czegoś chwycić.

Ale nie ma się czego chwycić. W następnej sekundzie popycha mnie jakaś niewidzialna

ręka.

Spadam.

No, no, no odezwał się wyraźnie męski głos za moimi plecami. Czyż to nie

Susannah Simon? Dobrze, nie chcę nikogo oszukiwać. Kiedy odzywa się do mnie przystojny

chłopak a taki miły głos musiał należeć do chłopaka, na którego przyjemnie było patrzeć;

wskazywała na to pewność siebie zawarta w tym „no, no, no” oraz pieszczotliwy ton, jakim

wymówił moje imię robi to na mnie wrażenie. To silniejsze ode mnie. W końcu jestem

szesnastoletnią dziewczyną. Moje życie nie może się obracać wyłącznie wokół najnowszych

wzorów na strojach Lilly Pulitzer oraz wynalazków Bobbi Brown w dziedzinie pomadek do

ust.

No więc przyznaję, mimo że mam chłopaka chociaż może to za wiele powiedziane

spoglądając na przystojniaka, który mnie zaczepił, lekko potrząsnęłam włosami. Dlaczego

nie? W końcu biorąc pod uwagę wszystkie kosmetyki, które w nie wtarłam dziś rano dla

uczczenia pierwszego dnia trzeciej klasy, miałam świetną fryzurę. I nieważne, że morska

mgła była przyczyną artystycznego nieładu na mojej głowie.

Potrząsnęłam kasztanowymi lokami, po czym odwróciłam się, by stwierdzić, że

przystojniaczek, który zawołał mnie po imieniu, nie był akurat osobą, którą miałabym ochotę

zobaczyć. W gruncie rzeczy bałam się go jak własnej śmierci.

Chyba wyczytał strach w moich oczach, starannie umalowanych za pomocą

nowiutkiego cienia do powiek o nazwie Mocha Mist, bo uśmiech na jego przystojnej twarzy

uległ lekkiemu skrzywieniu.

Suze odezwał się karcąco. Nawet mgła nie zdołała przyćmić blasku jego niesfornie

pokręconych ciemnych włosów. Zęby w zestawieniu z opalenizną tenisisty lśniły bielą. Oto

ja, przestraszone dziecko pierwszy dzień w nowej szkole, a ty mi nawet nie powiesz „cześć”?

To tak się traktuje starego kumpla?

Gapiłam się na niego, niezdolna wykrztusić słowa. Nie da się nic powiedzieć, kiedy

usta wysychają... jak budynek z wypalanej cegły, przed którym właśnie staliśmy.

Co on tutaj robił? Skąd się tu wziął?

Problem w tym, że nie mogłam pójść za pierwszym odruchem i uciec z krzykiem.

Widok nienagannie ubranej dziewczyny, takiej jak ja, uciekającej z wrzaskiem przed

siedemnastolatkiem wzbudziłby niewątpliwie zainteresowanie. Tak długo udawało mi się

ukrywać swój szczególny talent przed rówieśnikami, że nie zamierzałam zdradzić go teraz,

nawet jeśli byłam a możecie mi wierzyć, że byłam śmiertelnie przerażona.

Nawet jeśli nie mogłam uciec z krzykiem, to z pewnością mogłam przejść obok niego

bez słowa, dumna i blada, mając nadzieję, że nie zorientuje się, co się za tą dumą tak

naprawdę kryje.

Nie wiem, czy wyczuł mój strach. Nie spodobało mu się jednak, że odgrywam

primadonnę. Uniósł rękę, kiedy usiłowałam go minąć, i w następnej chwili jego palce

trzymały moje ramię jak w imadle.

Mogłam, rzecz jasna, odwinąć się i go palnąć. Nie na darmo zyskałam w poprzedniej

szkole, w Brooklynie, tytuł Damskiego Łamignata.

Ten rok chciałam jednak zacząć jak należy w Mocha Mist i w nowych szortach z

Klubu Monaco (w połączeniu z różowym bliźniakiem, który nabyłam za grosze w Benettonie

na Pacific Grove) a nie od bójki. Co by pomyśleli moi szkolni koledzy i koleżanki a kręcili

się wokół, rzucając od czasu do czasu „cześć, Suze” oraz komplementy na temat mojego

wyszukanego stroju gdybym rzuciła się z pięściami na nowego ucznia?

Poza tym nie mogłam pozbyć się myśli, że gdybym mu dołożyła, nie omieszkałby mi

oddać.

W jakiś sposób udało mi się odzyskać głos. Miałam tylko nadzieję, że nie zauważy

jego drżenia.

Puść moją rękę powiedziałam.

Suze odparł. Uśmiechał się nadal, ale wyraz jego twarzy i ton głosu wskazywały na

to, że domyślił się, co jest grane. O co chodzi? Nie wydajesz się specjalnie uszczęśliwiona

moim widokiem.

Nadal trzymasz moją rękę przypomniałam mu. Przez jedwabny rękaw czułam

chłód jego palców, wydawał się nie tylko nienaturalnie silny, ale do tego zimnokrwisty.

Odsunął rękę.

Posłuchaj powiedział. Naprawdę mi przykro. Z powodu tego, jak się to wszystko

potoczyło przy naszym poprzednim spotkaniu.

Przy naszym poprzednim spotkaniu. W wyobraźni przeniosłam się natychmiast do

długiego korytarza tego, który tak często widywałam w snach. Z szeregiem drzwi po obu

stronach drzwi, które prowadziły donikąd wyglądał jak część hotelu czy budynku

biurowego... tyle że ten korytarz nigdy nie należał do żadnego hotelu czy biurowca, które by

oglądały ludzkie oczy. W ogóle nie istniał w naszym wymiarze.

A Paul stał tam, zdając sobie sprawę, że oboje z Jesse'em nie mamy pojęcia, jak się

stamtąd wydostać, i śmiał się. Śmiał się, jakby fakt, że jeśli nie wrócę wkrótce do swojego

świata, to umrę, a Jesse zostanie na zawsze uwięziony w tym korytarzu, stanowił doskonały

dowcip. Śmiech Paula nadal dźwięczał mi w uszach. Śmiał się bez przerwy... aż do chwili,

kiedy Jesse zdzielił go pięścią w twarz.

Nie mogłam uwierzyć, co się dzieje. Mieliśmy oto absolutnie zwyczajny wrześniowy

poranek w Carmelu, w Kalifornii co oznaczało, naturalnie, gruby, zakrywający wszystko

płaszcz mgły, który jednak miał wkrótce zniknąć, ukazując bezchmurne błękitne niebo i złote

słońce a ja stałam na dziedzińcu Akademii Misyjnej imienia Junipero Serry twarzą w twarz

z człowiekiem, który od tygodni nawiedzał mnie w sennych koszmarach.

To jednak nie był senny koszmar. Nie śniłam. Wiedziałam, że nie śnię, ponieważ

nigdy nie przyśniliby mi się w podobnej sytuacji moi przyjaciele Cee Cee i Adam, którzy

właśnie przeszli obok, podczas gdy ja znalazłam się naprzeciw potwora z przeszłości,

pozdrawiającego mnie zwyczajnym „Cześć, Suze”, jakby to był... jakby to był po prostu

pierwszy dzień szkoły po letnich wakacjach.

Chodzi ci o ten moment, kiedy próbowałeś mnie zabić? wychrypiałam, kiedy Cee

Cee i Adam nie mogli mnie usłyszeć. Tym razem wiedziałam, że zauważył drżenie mojego

głosu. Wiedziałam, bo chyba się zmieszał, ale to może z powodu oskarżenia. W każdym razie

podniósł rękę i przeczesał włosy palcami silnej, opalonej dłoni.

Nigdy nie próbowałem cię zabić, Suze powiedział, jakby lekko urażony.

Roześmiałam się. Nie zdołałam się powstrzymać. Serce podeszło mi do gardła, ale i

tak się śmiałam.

Och powiedziałam. No rzeczywiście.

_ Mówię poważnie, Suze. To nie tak. Ja tylko... ja tylko nie bardzo potrafię

przegrywać.

Wytrzeszczyłam na niego oczy. Bez względu na to, co mówił, usiłował mnie zabić. Co

gorsza, robił, co mógł, żeby usunąć Jesse'a, i to stosując chwyty poniżej pasa. A teraz

twierdził, że po prostu nie wykazał się sportową postawą?

Nie rozumiem powiedziałam, kręcąc głową. W czym przegrałeś? W niczym nie

przegrałeś.

Nie, Suze? Wbił we mnie wzrok. Ten jego głos ciągle słyszałam w snach, jego

śmiech, kiedy rozpaczliwie usiłowałam wydostać się z ciemnego, spowitego mgłą korytarza,

z którego spaść można było w nieprzeniknioną, przepastną nicość. Chwiałam się nad nią

niebezpiecznie, zanim się budziłam. W tym głosie coś się kryło...

Nie potrafiłam jednak dojść, co takiego. Wiedziałam tylko, że ten chłopak mnie

przerażał.

Meg Cabot - Pośredniczka 05 - Nawiedzony.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: