Moon Elizabeth - Czyny Paksenarrion 02 - Podzielona wierność.pdf - Czyny Paksenarrion - ograzyna

Elizabeth Moon

Podzielona Wierność

(Divided Allegiance)

Czyny Paksenarrion 2

Tłumaczenie Jerzy Marcinkowski

Rozdział pierwszy

Aare tytuł ten nie był używany.

– Jestem zdziwiony, że zgodzili się na to książę Fall i inni

wielmoże – powiedział.

– Taka była cena jego pomocy – stwierdził Vossik. Wszyscy

sierżanci zebrali się wokół jednego ogniska. – Słyszałem, jak

gadali o tym w kohortach Fallo. Obrócił się przeciwko Siniavie,

gdy jego roszczenia poparły Andressat, Fallo, Cilwan i –

oczywiście – nasz Książę.

– Ale dlaczego?

– To dziwna historia – powiedział Vossik, najwyraźniej paląc

się, żeby ją opowiedzieć.

– No dalej, Voss, nie każ się prosić – burknął Stammel.

– Cóż, ja to tylko słyszałem. Nie wiem, czy ci żołnierze Fallo

mówią prawdę i czyją w ogóle znają. Wygląda na to, że Alured

był kiedyś piratem na Immerhofcie...

– Wiemy o tym...

– Tak, ale taki właśnie był początek. Zdobył inny okręt i już

miał wyrzucić za burtę wszystkich jego pasażerów, jak to jest

w zwyczaju piratów...

– Do wody? – spytała Paks.

Ktoś wybuchnął śmiechem. Vossik obrócił się do niej.

– Piraci nie chcą mieć bałaganu na pokładzie, więc

wyrzucają jeńców za burtę.

– Ale czy ci nie dopłyną lub nie dobrną do brzegu? –

zdziwiła się Natzlin.

– Nie. Do brzegu jest za daleko, a woda zbyt głęboka.

– Potrafię przepłynąć spory dystans... – zaczęła Barra.

Paks uśmiechnęła się do siebie. Barranya zawsze uważała,

że umie więcej od innych.

– Nie tak daleko. Na flaki Tira, Barro, nigdy nie widziałaś

morza. Kiedy kogoś wyrzucają za burtę, statek może znajdować

się dzień marszu od brzegu. – Vossik wziął długi łyk naparu

i kontynuował opowieść. – Nieważne. Jeden z pasażerów zaczął

się wydzierać, że jest magiem i że Alured powinien zostać

księciem, w czym on chętnie mu dopomoże.

– Powiedziałbym, że Alured nie wsłuchiwał się zbytnio we

wrzaski jeńców – zauważył Stammel. – Nie wygląda na takiego.

Kiedy już poddali się wszyscy żołnierze Siniavy, wojownicy

Kieri Phelana założyli, że wracają do Valdaire, a może nawet na

północ. Część zaczęła nawet planować, jak wykorzystają

przypadającą im część łupu. Inni wyczekiwali okazji do

odpoczynku i wyleczenia ran. Zamiast tego parę dni później

maszerowali na południe wzdłuż Immeru w towarzystwie ludzi

Alureda, Halverica i kilku kohort armii księcia Fall. Ci ostatni

wyglądali świeżo jak nowe malowidło – prawie nie brali udziału

w walkach, z wyjątkiem odpędzenia Siniavy od Fallo.

– Nie rozumiem tego – mruknął po drodze Keri do Paks. –

Myślałem, że już po wszystkim. Słodki Kocur nie żyje. Co

znowu?

Pokręciła głową.

– Może Książę zawarł nowy kontrakt, sporo przecież wydał

na tę kampanię.

– Kontrakt! Na kości Tira, sam powrót do Valdaire zabierze

nam resztę sezonu. Po co nam kontrakt?

Typowa naiwność pierwszoroczniaka. Paks uśmiechnęła się

do niego.

– Pieniądze – oznajmiła. – A może zapomniałeś już

o żołdzie?

Seli mrugnął do Paks jak weteran do weterana i wtrącił:

– Widziałeś kiedyś morze?

– Nie... a czemu? – Keri spojrzał na niego zadziornie, z nosa

skapywał mu pot.

– Cóż, to wystarczający powód, by udać się na południe. Ja

widziałem – zrobi na tobie wrażenie.

– Jak wygląda? – spytała Paks, widząc, że mina Keriego się

nie zmienia.

– Nie sądzę, żeby ktokolwiek potrafił to opowiedzieć. Musisz

sama zobaczyć.

Wkrótce dowiedzieli się od kapitanów, że Alured przybrał

tytuł księcia Immeru. Paks ani młodszym żołnierzom niewiele to

mówiło, lecz Stammel wiedział, iż od upadku starego królestwa

– Zgadza się – przytaknął Vossik. – Wydaje się jednak, że

usłyszał kiedyś od ojca, iż pochodzi z dobrego rodu, czy coś

takiego. Wysłuchał więc czarownika, który powiedział mu, że

jest dziedzicem ogromnego królestwa marnującym czas na

rozbijanie się po morzu.

– Uwierzył w to? – parsknął Haben, zaczerpując naparu

kuflem. – Słyszałem, że piraci są zabobonni, ale...

– No cóż, tamten człowiek wspomniał o dowodzie. Twierdził,

iż widział w starym Aare potwierdzające to zwoje. Zaoferował

się, że zabierze tam Alureda i udowodni jego prawa do

królestwa.

– Do Aare? Tej kupy piachu?

– Skąd wiesz, Devlinie? Nie byłeś tam.

– Nie, ale słyszałem. Zostały tam jedynie rozsiane wśród

piasków ruiny. Tak mówią pieśni. – Zanucił zwrotkę Piękne były

wieże.

Vossik wzruszył ramionami.

– Alured nie zapytał ciebie. Czarownik oznajmił mu, iż

widział dowód jego pochodzenia.

– Widzi mi się – zaczął Erial – że takie szukanie przodków

to jedynie dodatkowe kłopoty. Co to za różnica? Nasz Książę

zdobył sobie tytuł bez grzebania się w setkach ojców i ojców

ojców.

– Albo matek – mruknęła Barra. Nikt nie podjął tematu.

– Wiesz co, tutaj, w Aarenis, ludzie są inni – stwierdził

Stammel. – Przypomnij sobie Andressat.

– I tego nadętego puchacza – dorzuciła Barra. Paks zaczęła

rozumieć, co miał na myśli Vik, mówiąc o uszczypliwości

Barranyi.

– Nie mów tak, Barro. To dobry wojownik i godny swego

tytułu hrabia. Większość ludzi utraciłaby Andressat na rzecz

Siniavy wiele lat temu. Jest dumny ze swych przodków, to

prawda, lecz oni mogą być dumni z niego.

– Opowiadaj dalej o Aluredzie, Voss – ponaglił go Stammel.

– Co było potem?

– Cóż, już wcześniej wierzył w swe szlachetne pochodzenie,

pożeglował więc z owym magiem do starego Aare. A potem –

pamiętajcie, że usłyszałem to od żołnierzy Fallo i nie twierdzę,

że tak naprawdę było – czarownik pokazał mu dowód:

starożytny zwój, opisujący małżeństwa i koligacje, wskazujący

niezbicie, że był w prostej linii potomkiem księcia Immeru,

którego w potrzebie wezwano z powrotem do Aare.

– Ależ Vossik, każdy mag umiałby coś takiego sfałszować!

– Erial rozejrzał się dokoła, a kilku słuchaczy pokiwało

głowami.

– Nie powiedziałem, że ja w to uwierzyłem, Erialu. Lecz

Alured i owszem. Powiedzmy, że pasowało to do jego pragnień.

Jeśli Aare było cokolwiek warte, to tylko tronu Aare. Co musiało

oznaczać ziemie Immeru.

– I dlatego porzucił morze i osiadł w lasach, by zostać

lądowym rozbójnikiem? Co to miało wspólnego z byciem

księciem, baronem czy kimkolwiek? – prychnął pogardliwie

Erial.

– Jeszcze raz powtarzam: to tylko plotki. Wygląda na to, że

najpierw zawinął do portów Immeru, próbując zawiązać

sojusz...

– Przecież był piratem! – zawołała Paks z naciskiem.

– Tak, wiem o tym. Może nie myślał zbyt jasno. Potem

wynajął gromadę lokalnych zabijaków, odział ich w dawne

barwy Immeru i rozpoczął pertraktacje z księciem Fallo.

– Ha! Wyszedł z tego cało?

– Nie był na tyle głupi, by narazić się na niebezpieczeństwo

– rozmawiali na granicy Fallo. Książę zareagował zgodnie

z waszymi oczekiwaniami, lecz nie obchodziło go zanadto, co

działo się w lasach na południu, jak długo nie dotyczyło to go

osobiście. A jego poddani twierdzą, iż jest bardzo

dalekowzrocznym władcą, który nie czyni sobie niepotrzebnie

wrogów.

– A co z Siniavą? – Dla Paks to było najważniejsze: po

której stronie od samego początku był Alured?

– Cóż, początkowo jedno mieli wspólne: stara szlachta nie

uznawała ich roszczeń. Siniava obiecał Aluredowi księstwo,

jeżeli przerwie żeglugę na Immerze i będzie chronił ruchy wojsk

Kocura po okolicy. Alured zgodził się na współpracę. Dlatego

właśnie nikt nie mógł wytropić Siniavy po Rotengre.

– Tak, ale... – zaczęła Paks, lecz Vossik zdecydowanie jej

przerwał.

– Ale dwie kwestie: Andressat i mądrość naszego Księcia.

Andressat okazał Aluredowi uprzejmość, obiecując poparcie

jego roszczeń w razie, gdyby wsparł je także książę Fall. Toteż

Alured nie zaatakował Andressatu, gdy zażądał tego Siniava.

Wszak uznawał się za księcia i pozostawał ponad poleceniami

hrabiego. Jeśli zaś chodzi o naszego Księcia – pamiętacie

kuglarzy, których spotkaliśmy w Kodaly? – Stammel przytaknął.

– Alured zaprzyjaźnił się z nimi, gdy osiadł w lasach, stanęli

więc po jego stronie. Nasz Książę wiele lat temu, jeszcze na

północy, zawarł z nimi własny pakt. Stąd wiedział, czego Alured

pragnie. Orientował się także w dążeniach Fallo: związania się

poprzez małżeństwo z północnym królestwem. Pamiętał także

o gotowym do ożenku dziecku Sofiego Ganarriona...

– Ale Sofi nie jest królem... – odezwał się ktoś z ciemności.

– Jeszcze nie. Pamiętajcie, co zawsze mówił. A mając

poparcie Fallo... – Głos Vossika ucichł. Kilku słuchaczy okazało

się wystarczająco bystrych.

– Bogowie! Chcesz powiedzieć...

– Nasz Książę i Halveric zdołali jakoś przekonać księcia Fall,

że pomoc Alureda w tej kampanii jest tyle warta. Dlatego też

książę Fall zgodził się poprzeć roszczenia Alureda, a wtedy

zbójca przeszedł na naszą stronę i umożliwił przejście przez las

nam, a nie Siniavie.

Paks zadrżała. Nigdy nie myślała o posunięciach poza polem

bitwy.

– Czy Alured naprawdę jest księciem Immeru?

Vossik wzruszył ramionami.

– Ma tytuł. Ma władzę. Czego jeszcze trzeba?

– Ale jeśli tak naprawdę nie jest... mam na myśli krew...

– Nie wiem, czemu miałoby to mieć znaczenie. Jest szansa,

że okaże się lepszy jako książę niż pirat – będzie musiał rządzić,

rozwijać handel, położyć kres rabunkom...

– Zrobi to? – Haben rozejrzał się po pozostałych, nim podjął

wątek: – Osobiście nie powiedziałbym, że pirat i rozbójnik może

zostać dobrym władcą. A skoro już o tym mowa, to jaka jest

różnica pomiędzy grabieżą a podatkami?

– Nie jest głupi, Habenie – Vossik wyglądał na przejętego. –

Będzie musiało być lepiej niż za Siniavy...

– O to mi chodzi. Siniava twierdził, że ma prawo władać tym

rejonem, ale w Cha i Sibili wszyscy widzieliśmy, co to oznaczało.

Nie uciął handlu, jak uczynił to Alured, lecz czy ktoś z nas

chciałby mieć takiego władcę? Pamiętam twarze w tamtych

miastach.

– Ale walczył z Siniavą...

– Tak – pod koniec. Za sowitą nagrodę. Nie mówię, że jest

na wskroś zły, Vossiku, nie wiem tego. Niemniej, jak dotąd,

szedł tam, gdzie leżało złoto. Jak będzie rządził? Człowiek

uważający się za szlachetnie urodzonego, oszukany co do

swoich praw – co uczyni, kiedy dotrzemy do portów Immeru?

* * *

Dowiedzieli się w Immerdzanie, gdzie Immer rozszerzał się

raptownie w zatokę dłuższą niż szerszą. Nie trzeba było

szturmować portu. Nigdy nie został ufortyfikowany od strony

lądu, poza niskim murem z najprostszą bramą. Armia wkroczyła

do portu, nie napotykając najmniejszego oporu. Wąskie, brudne

uliczki śmierdziały rzeczami, których Paks nigdy wcześniej nie

wąchała. Ujrzała zatokę, wzburzoną i ciemną od błotnistych wód

Immeru. Brzeg zapchany był pomostami i nabrzeżami na na

wpół zbutwiałych palach, ze szkieletami łodzi, zatopionymi

łodziami, unoszącymi się na wodzie łodziami, nowymi łodziami,

drzewcami masztów, strzępami żagli oraz sieciami zwisającymi

z każdej dostępnej tyczki i dekorującymi domy. Zobaczyła małe,

nagie dzieci, wychudzone jak kozy, nurkujące i pływające wokół

łodzi. Większość z nich zaplatała włosy w pojedynczy warkocz

przewiązany jaskrawymi tasiemkami.

Dalej rozciągała się zatoka, rozległa i niemal pusta

w gorącym, popołudniowym słońcu. Jej powierzchnię znaczyły

błękitne i zielone pasma. Paks nigdy czegoś takiego nie

widziała. Kilka łodzi żeglowało z wiatrem, pchanych wielkimi,

trójkątnymi żaglami, wygiętymi niczym skrzydła. Przyglądała

się im zafascynowana. Jedna z nich zmieniła hals, ciemna

kreska kadłuba skróciła się, a po chwili znów wydłużyła.

W oddali widać było wzniesienia za zatoką, a na południu woda

przybierała inny odcień zieleni, by przejść do głębokiego błękitu

w miejscu, gdzie Immer mieszał się z morzem.

Dokoła żołnierzy Księcia zebrał się hałaśliwy tłum paplający

w piskliwym, irytującym języku. Dzieciaki uganiały się tam

i z powrotem, niektóre nadal mokre i połyskujące wodą, inne

umorusane. Przy łodziach skupili się bosonodzy mężczyźni,

w krótkich spodniach, z zaplecionymi w pojedynczy warkocz

włosami, a w drzwiach i oknach tłoczyły się kobiety

w kolorowych, kusych sukienkach i pończochach w paski. Jeden

z kapitanów Alureda zawołał coś w lokalnym narzeczu

i natychmiast zapadła cisza. Paks usłyszała chlupoczącą wokół

pali pomostu wodę. Zadygotała, zastanawiając się, czy morze

ma duszę. Może jest głodne?

Kapitan Alureda odczytał trzymany w rękach zwój. Paks

poszukała wzrokiem Arcolina i przyjrzała się jego minie,

z pewnością wiedział, co się dzieje. Niestety, z wyrazu twarzy

oficera nie potrafiła nic odczytać. Kapitan skończył czytać,

zwrócił się do Księcia, zasalutował mu, wskoczył na konia

i odjechał. Zebrani milczeli. Gdy znikł za rogiem, przez tłum

przeszedł głuchy pomruk. Ktoś krzyknął chrapliwie. Paks

obejrzała się i zobaczyła dwóch młodzieńców odciągających do

tyłu siwobrodego starca. Stojący koło nich mężczyzna zawołał

w łamanym wspólnym:

– Kto z was mówi z nami?

– Ja – odpowiedział mu spokojny jak zawsze głos Księcia.

– Wy... jesteście piratami?

– Nie. Co masz na myśli?

– Tamten... człowiek... mówi, że jest teraz naszym

księciem... to pirat. Jesteście jego ludźmi – jesteście piratami.

– Nie – pokręcił głową Książę. Paks zauważyła, że Arcolin

daje im dłonią sekretny znak, kapitanowie przekazali gest

sierżantom. Nie to, żeby potrzebowali ostrzeżenia – i tak

wszyscy byli czujni. – Jesteśmy jego sojusznikami, a nie

podwładnymi. Walczył z nami w górze rzeki... z Siniavą.

– Tym ścierwem! – Mężczyzna splunął. – Kim wobec tego

jesteś, że walczysz z Siniavą, a przyjaźnisz się z piratami?

– Jestem Książę Phelan z Tsaia.

– Tsaia? To za Krasnoludzkimi Górami, daleko na północy!

Co robicie tutaj? – W głosie pobrzmiewała złość i zakłopotanie,

mierzył wzrokiem żołnierzy.

– Mam kompanię najemniczą walczącą w Aarenis. Siniava...

– umilkł – walczyliśmy z Siniavą – podjął. – Zginął. Alured

otrzymał księstwo Immeru, a ponieważ przedtem pomógł nam,

teraz ja pomagam jemu.

– Nie jest księciem! – wrzasnął mężczyzna. – Nie znam cię

– może coś słyszałem, ale cię nie znam. Lecz Alured – to zwykły

pirat i piratem pozostanie. Siniava był zły – Barrandowea

świadkiem – ale Alured! Zabił mego wuja na wodach zatoki – on

i jego parszywy okręt!

– To bez znaczenia – odparł Książę. – Jest teraz księciem

Immeru, a ja jestem tutaj, by utrzymać porządek do czasu

pojawienia się jego oficerów.

Rozmówca splunął ponownie i odwrócił się. Książę nie

przemawiał więcej do tłumu, tylko rozstawił kohorty na

nabrzeżu i zorganizował patrole pilnujące prowadzących doń

uliczek. Pierwszego dnia panował spokój. Paks uznała, że ma

szczęście, iż wyznaczono ją do pilnowania nabrzeża. Mogła

przyglądać się kołyszącym się na falach łodziom i wdychać

wiejącą od morza lekką bryzę. Nad wodą szybowały dziwne

szarobiałe ptaki z czarno upierzonymi głowami i dużymi,

czerwonymi dziobami, co chwila nurkując i na powrót wzbijając

się ponad fale.

Następnego dnia rozpoczęły się egzekucje. Paks usłyszała

dobiegające z drugiej strony miasta krzyki, zanim jednak

zdążyła się nimi przejąć, kapitanowie wyjaśnili im, co się dzieje.

– Książęta – Fall i Immeru – przeprowadzają egzekucje

szpiegów Siniavy. – Twarz Arcolina miała nieprzenikniony wyraz.

– Jesteśmy tu po to, by utrzymać porządek, choć nie

przewidujemy żadnych rozruchów. – Tak właśnie było, w ich

dzielnicy do niczego nie doszło. Mężczyźni i kobiety zajmowali

Moon Elizabeth - Czyny Paksenarrion 02 - Podzielona wierność.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: