Jean M Auel - Dzieci Ziemi t7 Kraina jaskiń.pdf - Jean M Auel - morefaya2006

Jean M. Auel

KRAINA JASKIŃ

The Land of Painted Caves /#6 Earth's Children ® Series

Przekład

Ewa Helińska

Michał Jakuszewski

Tę książkę dedykuję RAEANN,

pierworodnej, ale najmniej jak dotąd chwalonej,

choć na zawsze ukochanej, oraz

FRANKOWI,

który zawsze stoi u jej boku, a także AMELII

i BRET, ALECII i EMORY,

Cudownej młodzieży.

Nic, tylko was kochać

Podziękowania

Pragnę wyrazić wdzięczność wielu ludziom, którzy umożliwili mi napisanie cyklu

„Dzieci Ziemi". Chciałabym raz jeszcze podziękować dwóm francuskim archeologom, którzy

w ciągu tych wszystkich lat służyli mi szczególną pomocą. Są to doktor Jean Philippe Rigaud

i doktor Jean Clottes. Obaj pomogli mi w zrozumieniu i wyobrażeniu sobie prehistorycznej

epoki, w której rozgrywa się akcja moich książek.

Pomoc doktora Rigaud była dla mnie szczególnie cenna, gdy po raz pierwszy

odwiedziłam Francję celem zebrania materiału. Nie przestawał mi też pomagać w następnych

latach. Szczególnie wielką przyjemność sprawiła mi zorganizowana przez niego wizyta w

kamiennym schronieniu w Gorge d'Enfer, które po dziś dzień wygląda prawie tak samo jak w

epoce kamiennej: głęboka, osłonięta przestrzeń otwarta od przodu, równe klepisko, kamienny

sufit oraz naturalne źródło w głębi. Łatwo mi było zrozumieć, jak wygodnie się tam żyło.

Doceniam też fakt, że doktor Rigaud z chęcią przekazywał reporterom i innym

przedstawicielom mediów ważne, interesujące informacje o prehistorycznych zabytkach w

okolicy Les Eyzles de Tayac, w czasie odbywającej się tam międzynarodowej premiery

piątego tomu cyklu, Kamiennych sadyb.

Jestem też bardzo wdzięczna Jeanowi Clottes’owi, który umożliwił Rayowi i mnie

odwiedzenie wielu jaskiń w południowej Francji, wypełnionych pięknymi malowidłami.

Szczególnie zapadła mi w pamięć wizyta w jaskiniach położonych na ziemiach hrabiego

Roberta Begouen w dolinie Volp - l'Enlene, Trois Freres i Tuc d'Audoubert. Tamtejsze

malowidła są często opisywane i reprodukowane w rozmaitych źródłach, ale możliwość

ujrzenia tych wspaniałych dzieł sztuki w ich naturalnym środowisku, w towarzystwie doktora

Clottes’a i hrabiego Begouen, była dla mnie wspaniałym przeżyciem. Robert Begouen

zasługuje z tego powodu na najserdeczniejsze podziękowania. To jego dziadek z dwoma

braćmi pierwsi zbadali jaskinie i wprowadzili zwyczaj ich konserwacji, podtrzymywany po

dziś dzień. Nikt nie może odwiedzać jaskiń bez pozwolenia hrabiego Begouen, a z reguły

konieczne jest również jego towarzystwo.

Odwiedziliśmy z doktorem Clottes’em wiele innych jaskiń, w tym również Gargas,

jedną z moich ulubionych. Jest w niej wiele odcisków dłoni, w tym również dłoni dziecka, a

także nisza - wystarczająco duża, by mogła do niej wejść dorosła osoba - całkowicie

pomalowana na czerwono farbą produkowaną z miejscowej ochry. Jestem przekonana, że

Gargas była kobiecą jaskinią. Czułam się w niej jak w macicy Ziemi. Najbardziej wdzięczna

jestem jednak za wizytę w nadzwyczajnej Grotte Chauvet. Choć doktor Clottes był zbyt

chory, by mógł nam towarzyszyć, załatwił, by Jean Marie Chauvet - odkrywca jaskini, na

cześć którego ją nazwano - oraz Dominique Baffier - jej kurator - pokazali mi to

nadzwyczajne miejsce. Towarzyszył nam też pracujący tam młody człowiek, który pomógł

mi sforsować trudniejsze odcinki jaskini.

To było bardzo wzruszające doświadczenie, którego nigdy nie zapomnę. Swoimi

mądrymi i klarownymi wyjaśnieniami pan Chauvet i doktor Baffier zasłużyli na moją

wdzięczność. Do środka jaskini weszliśmy przez otwór w suficie, znacznie poszerzony od

czasów, gdy pan Chauvet i jego koledzy odkryli wejście. Umieszczono tam drabinę

przytwierdzoną do skalnej ściany. Oryginalne wejście zasypała przed wieloma tysiącleciami

osuwająca się ziemia. Moi towarzysze opowiedzieli mi o niektórych zmianach, do jakich

doszło w ciągu trzydziestu pięciu tysięcy lat, od czasu, gdy pierwsi artyści stworzyli

wspaniałe obrazy.

Dodatkowo chciałabym też podziękować Nicholasowi Conardowi, mieszkającemu w

Niemczech Amerykaninowi, który kieruje katedrą archeologii na uniwersytecie w Tybindze,

za możliwość odwiedzenia kilku jaskiń położonych w Niemczech nad Dunajem. Pokazał mi

on również kilka artefaktów wyrzeźbionych z kłów mamuta ponad trzydzieści tysięcy lat

temu. Były wśród nich figurki mamutów, piękny ptak w locie, znaleziony w dwóch częściach

w odstępie kilku lat, oraz zdumiewająca postać pół lwa, pół człowieka. Jego ostatnim

znaleziskiem jest przedstawiająca kobietę figurka utrzymana w takim samym stylu jak inne

pochodzące z tej ery, odkryte we Francji, Hiszpanii, Austrii, Niemczech oraz Czechach, ale

wykonana w niepowtarzalny sposób.

Pragnę też podziękować doktorowi Lawrence'owi Guy Straussowi, który pomógł nam

załatwić wizyty w wielu jaskiniach i innych miejscach oraz często towarzyszył nam podczas

podróży do Europy. Podróżując, obejrzeliśmy wiele ciekawych miejsc. Jednym z

najatrakcyjniejszych było Abrigo do Lagar Velho w Portugalii, gdzie odkryto szczątki

„dziecka z Lapedo". Jego szkielet jest dowodem na krzyżowanie się neandertalczyków z

współczesnymi anatomicznie ludźmi. Wszelkie dyskusje z doktorem Straussem na temat

ludzi z epoki lodowej były zarówno pouczające, jak i fascynujące.

Miałam też okazję rozmawiać z wieloma innymi archeologami, paleoantropologami

oraz specjalistami z innych dziedzin, oraz zadawać im pytania na temat owej szczególnej

epoki naszej prehistorii, w której przez wiele tysiącleci Europę zamieszkiwały dwa gatunki

ludzi. Doceniam to, że chętnie mi odpowiadali i snuli spekulacje na temat życia w owych

czasach.

Chciałabym też przekazać wyrazy szczególnej wdzięczności francuskiemu

Ministerstwu Kultury za wydanie książki dla mnie nieocenionej: L'Art des Cavernes: Atlas de

Grottes Ornées Paléolithiques Francaises (Ministčre de la Culture, Paris 1984). Zawiera ona

bardzo szczegółowe opisy, w tym również plany, zdjęcia oraz rysunki, a także wyjaśniające

komentarze dotyczące większości ozdobionych obrazami i płaskorzeźbami jaskiń we Francji,

znanych od 1984 roku. Nie opisuje ona jaskini Cosquer - wejście do niej znajduje się poniżej

poziomu Morza Śródziemnego - ani Chauvet, ponieważ obie odkryto dopiero po 1990 roku.

Zwiedziłam wiele jaskiń, niektóre z nich wielokrotnie, i świetnie pamiętam ich aurę,

nastrój towarzyszący oglądaniu niezwykłych dzieł sztuki namalowanych na ścianach, ale nie

jestem w stanie sobie przypomnieć, jaki obraz znajduje się najbliżej wejścia, na której ścianie

i jak daleko w głębi jaskini go namalowano, ani w którą stronę był zwrócony. Odpowiedzi

znalazłam w tej książce. Jedyny problem polegał oczywiście na tym, że napisano ją po

francusku, a choć z biegiem lat nauczyłam się trochę tego języka, moja znajomość z

pewnością nie jest wystarczająca.

Dlatego jestem bardzo wdzięczna mojej przyjaciółce Claudine Fisher, konsulowi

honorowemu Francji w Oregonie, profesorowi języka francuskiego oraz kierownikowi

wydziału studiów kanadyjskich w Portland State University. Urodziła się we Francji i

francuski jest jej ojczystym językiem, z łatwością więc przetłumaczyła informacje dotyczące

wszystkich interesujących mnie jaskiń. Wymagało to mnóstwa pracy. Jednakże bez pomocy

Claudine nie mogłabym napisać tej książki. Nie potrafię wyrazić, jak bardzo jestem jej

wdzięczna. Pomogła mi też w wielu innych sprawach, a do tego jest wspaniałą przyjaciółką.

Chciałabym też podziękować kilku innym przyjaciołom, którzy zgodzili się

przeczytać długi, niezbyt wygładzony tekst i przedstawić swoje uwagi. Są to: Karen Auel

Feuer, Kendall Auel, Cathy Humble, Deanna Sterett, Gin DeCamp, Claudine Fisher oraz Ray

Auel.

Pragnę również wyrazić pośmiertnie wdzięczność doktorowi Janowi Jellnkowi z

Czechosłowacji, obecnie Republiki Czeskiej, który pomógł mi na wiele sposobów -

poczynając od listów, które wymienialiśmy, poprzez liczne okazje, gdy zwiedzaliśmy z

Rayem paleolityczne wykopaliska nieopodal Brna, aż po czas, gdy odwiedził nas z żoną

Kvetą w Oregonie. Jego pomoc była nieoceniona. Zawsze był uprzejmy i chętnie służył mi

swym czasem oraz wiedzą. Jego odejście jest wielką stratą.

Miałam wielkie szczęście, że moją redaktorką została Betty Prashker. Jej uwagi

Jean M Auel - Dzieci Ziemi t7 Kraina jaskiń.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: