Arct Bohdan - W pogoni za Luftwaffe.pdf - Lektury PDF - Świat - dre4mwalker

BOHDAN ARCT

W POGONI ZA LUFTWAFFE

Polscy Myśliwcy w pustyniach Tunisu

EDINBURGH 1946

Printed in Great Britain by The Riverside Press, Edinburgh

OD AUTORA

Gdy na pobojowiskach Europy ucichł ryk dział, a tysiące samolotów odpoczywają sennie na cichych lotni-

skach, trudno jest czasem uzmysłowić sobie, że nie tak dawno jeszcze, rok, dwa i trzy lata temu miljony

ludzi zmagały się w krwawych bojach, formacje bombowców zrzucały śmiercionośny ładunek na miasta i

osiedla, a niebo czerniło się od walczących, ścigających się i spadających w płomieniach maszyn. Ludzie

zapominają łatwo, może zbyt łatwo, zajęci swymi codziennymi, szarymi troskami. Któż dziś pamięta dzieje

kampanji w Zachodniej Pustyni, gdzie w długich i ciężkich walkach słynna Ósma Armja wywalczyła

pierwsze w tej wojnie wielkie zwycięstwo. Któż wie, że w końcowej fazie tej kampanji wzięła udział ekipa

polskich pilotów myśliwskich, wynikami swymi potwierdzając i umacniając światowa opinję o jakości

Lotnictwa Polskiego. A było to przecież tak niedawno, zaledwie dwa lato temu.

Miałem zaszczyt być jednym z członków tej ekipy i po zakończeniu kampanji, gdy powróciliśmy do Anglji,

koledzy wielokrotnie namawiali mnie, bym opisał nasze afrykańskie przygody i walki. Dałem się namówić,

choć nigdy przedtem nie napisałem książki i praca szła mi początkowo opornie. Mam nadzieję, że czytelnik

zrozumie, iż historja ta pisana była przez pilota, który w prostych słowach starał się przelać na papier

prawdziwe zdarzenia i przeżycia.

Książka niniejsza miała również swoje dzieje. Napisałem ją po powrocie do Anglji, w początkach 1944 roku,

gdy, po ukończeniu mej drugiej tury operacyjnej w myśliwskim dywizjonie, zostałem wysłany na parę

miesięcy odpoczynku. Książka była niemal ukończona, kiedy powróciłem do latania bojowego w lecie tego

samego roku i we wrześniu zostałem zestrzelony nad Niemcami, by ostatnie osiem miesięcy wojny spędzić

w niemieckim obozie jeńców. Praca została automatycznie przerwana i dopiero, gdy uwolniony przez

wojska Sprzymierzonych znalazłem się napowrót w Anglji, mogłem dokończyć rozpoczęte pisanie.

HISTORJA SIĘ ROZPOCZYNA

Dnia 2 lutego 1943 roku w mesie oficerskiej w Northolt panował od samego rana nastrój gorączkowego

podniecenia. Piloci, gromadząc się w grupki, rozprawiali nad czymś tajemniczo, a nasz dowódca dywizjonu,

Kazio, zapowiedział krótko, że popołudniu zarządzi dodatkową odprawę pilotów. Pachniało to wszystko

nową, niezwykłą awanturą, plotka, wszechwładna pani wszelkich skupisk ludzkich, głosiła że szykuje się

wyprawa do Północnej Afryki i Fighter Command zbiera ekipę doświadczonych pilotów, to też powitaliśmy

wszyscy z ulgą zapowiedź megafonów, zbierającą pilotów do dispersalu na nowy lot nad Francję. Odwróciło

to naszą uwagę i pomogło przeczekać do popołudniowej odprawy.

Lot był nudny i nieciekawy. Trzy polskie dywizjony wzięły udział w eskortowaniu Latających Fortec nad

wybrzeżem Francji i po dwóch godzinach wylądowały napowrót w Northolt, nie napotykając żadnej

opozycji ze strony nieprzyjaciela. Resztę dnia mieliśmy wolną od lotów, czekała nas tylko owa podniecająca

odprawa.

Punktualnie o godzinie drugiej wszyscy piloci rozsiedli się w mizernym baraku dispersalu, oczekując na

dowódcę. W kilka minut później, Kazio zaspokoił naszą ciekawość:

— Proszę panów — rozpoczął swym niskim, nosowym głosem — Nadeszło pismo z Dowództwa w sprawie

ochotniczej grupy pilotów myśliwskich do Północnej Afryki. Potrzeba jest 15 pilotów z dużym

doświadczeniem bojowym. Wyjazd na trzy miesiące, po których grupa będzie wymieniona lub wycofana.

Warunki: conajmniej roczny pobyt w dywizjonie myśliwskim i wykonanie conajmniej trzydziestu lotów

bojowych. Wyjazd nastąpi w ciągu kilku dni. Nie mogę panom powiedzieć na którym froncie grupa będzie

walczyć, nie znam również szczegółów pracy ani organizacji. Ewentualni ochotnicy zgłoszą się dzisiaj do

mojej kancelarji. Czy ktoś reflektuje na wyjazd?

Bez chwili wahania podniosłem rękę do góry i szybko rozejrzałem się dokoła. Byłem jedynym ochotnikiem.

— Zachciało ci się banany prostować — zażartował Krzem, jeden z mych serdecznych przyjaciół, który

następnego roku zginął nad Holandją.

Przywiozę ci małpę, będziesz miał bliźniaka — odparłem krótko. Nowa awantura bardzo mi się uśmiechała a

możliwości napotkania Niemców nad Afryką były niewątpliwie większe niż w Anglji, gdzie przez

kilkanaście lotów nie widziałem ani jednej nieprzyjacielskiej maszyny.

W kancelarji Kazia szybko spisaliśmy potrzebne dane, które Kazio przetelefonował do Dowództwa, podając

przytym i swoją kandydaturę, która niestety została odrzucona na drugim końcu linji telefonicznej. Dowódca

dywizjonu nie mógł opuścić swego stanowiska, ja zaś byłem wtedy jedynie zwykłym pilotem, którego

mogło zastąpić wielu innych, młodszych kolegów.

Wieczorem przybyło trzech nowych kandydatów. Potężna łapa Karola Pniaka spadła niespodziewanie na

moje plecy, gdy siedząc wygodnie w miękim fotelu mesy, przeglądałem jakieś ilustrowane pismo.

— Zapisałem się na waszą pierońską listę — oświadczył Karol głębokim basem, słynnym na całą stację. —

Jeszcze, mnie w Afryce na piasku nie widzieli, a chyba szklanka whisky znajdzie się dla mnie i na pustyni.

Jedziemy razem, Bohdan.

Kazek Sporny wychylił swą wykrzywioną gębę z sąsiedniego fotela:

— Pruję z wami, panie Antoś, może się mi jakiś Messerschmitt podsunie pod działka, będzie weselej, niż

tutaj.

Przez uchylone drzwi zajrzała czarna głowa Wacka Króla:

— No co, jedziemy? Możeby tak który z was, na to konto ,,drinka” postawił?

Resztę wieczoru spędziliśmy pracowicie przy barze mesy, snując plany i projekty przy licznych kolejkach

podwójnej whisky.

W ciągu następnych dwóch dni skład grupy został ustalony przez nasze Dowództwo. Jako oficer łącznikowy

z R.A.F. wybrany został podpułkownik Rolski, dowódcą ekipy został major Skalski, nasz czołowy pilot

myśliwski, weteran z walk w Polsce i ,,Battle of Britain”. Pozatym z pośród 60 kandydatów ze wszystkich

polskich dywizjonów w Anglji wybrano czternastu pilotów. Większość z nich to moi przyjaciele i znajomi, z

którymi wiele razy latałem uprzednio na drugą stronę kanału Angielskiego, szukając Niemców nad ich

własnym terenem. Byli to wszyscy wyborowi piloci z wielkim doświadczeniem bojowym, wielu z nich

posiadało już na swym koncie po kilka samolotów nieprzyjaciela. Karol Pniak, Wacek Król, „Dziubek”

Horbaczewski ze swym nierozłącznym przyjacielem Kazkiem Spornym, „Zosia” Martel, Maciek Drecki,

Władek Majchrzyk i Marcin Machowiak byli to ludzie, którym można na ślepo zawierzyć w powietrzu,

wiedząc, że nigdy nie zawiodą. Reszta nazwisk, Wyszkowski, Kowalski, Popek, Sztramko i Malinowski

obijała mi się już przedtem o uszy, choć ich bliżej nie znalem. Słyszałem jednak, że i oni są starymi wygami,

posiadającymi za sobą po kilkadziesiąt lotów bojowych.

Tydzień minął, nim cała nasza grupa zebrała się na odludnej stacji R.A.F. w West Kirby, by poczynić osta-

teczne przygotowania do odjazdu. Każdy z nas zdążył się dobrze zadomowić w Anglji, naszej wojennej

ojczyźnie, to też spędziliśmy ten tydzień, pakując i segregując nasze skromne bagaże, zostawiając u

znajomych zbędne graty i żegnając się z przyjaciółmi podczas licznych ,,party”. W zimnych barakach West

Kirby spędziliśmy pięć długich dni, załatwiając niezbędne formalności i odwiedzając liczne magazyny

stacyjne dla pobrania ekwipunku.

[brakujący tekst]

którym froncie grupa będzie walczyć, nie znam również szczegółów pracy ani organizacji. Ewentualni

ochotnicy zgłoszą się dzisiaj do mojej kancelarji. Czy ktoś reflektuje na wyjazd?

Bez chwili wahania podniosłem rękę do góry i szybko rozejrzałem się dokoła. Byłem jedynym ochotnikiem.

— Zachciało ci się banany prostować — zażartował Krzem, jeden z mych serdecznych przyjaciół, który

następnego roku zginął nad Holandją.

Przywiozę ci małpę, będziesz miał bliźniaka — odparłem krótko. Nowa awantura bardzo mi się uśmiechała a

możliwości napotkania Niemców nad Afryką były niewątpliwie większe niż w Anglji, gdzie przez

kilkanaście lotów nie widziałem ani jednej nieprzyjacielskiej maszyny.

W kancelarji Kazia szybko spisaliśmy potrzebne dane, które Kazio przetelefonował do Dowództwa, podając

przytym i swoją kandydaturę, która niestety została odrzucona na drugim końcu Iinji telefonicznej. Dowódca

dywizjonu nie mógł opuścić swego stanowiska, ja zaś byłem wtedy jedynie zwykłym pilotem, którego

mogło zastąpić wielu innych, młodszych kolegów.

Wieczorem przybyło trzech nowych kandydatów. Potężna łapa Karola Pniaka spadła niespodziewanie na

moje plecy, gdy siedząc wygodnie w miękim fotelu mesy, przeglądałem jakieś ilustrowane pismo.

— Zapisałem się na waszą pierońską listę — oświadczył Karol głębokim basem, słynnym na całą stację. —

Jeszcze, mnie w Afryce na piasku nie widzieli, a chyba szklanka whisky znajdzie się dla mnie i na pustyni.

Jedziemy razem, Bohdan.

Kazek Sporny wychylił swą wykrzywioną gębę z sąsiedniego fotela:

— Pruję z wami, panie Antoś, może się mi jakiś Messerschmitt podsunie pod działka, będzie weselej, niż.

tutaj.

Przez uchylone drzwi zajrzała czarna głowa Wacka Króla:

— No co, jedziemy? Możeby tak który z was, na to konto „drinka” postawił?

Resztę wieczoru spędziliśmy pracowicie przy barze mesy, snując plany i projekty przy licznych kolejkach

podwójnej whisky.

W ciągu następnych dwóch dni skład grupy został ustalony przez nasze Dowództwo. Jako oficer łącznikowy

z R.A.F. wybrany został podpułkownik Rolski, dowódcą ekipy został major Skalski, nasz czołowy pilot

myśliwski, weteran z walk w Polsce i „Battle of Britain”. Pozatym z pośród 60 kandydatów ze wszystkich

polskich dywizjonów w Anglji wybrano czternastu pilotów. Większość z nich to moi przyjaciele i znajomi, z

którymi wiele razy latałem uprzednio na drugą stronę kanału Angielskiego, szukając Niemców nad ich

własnym terenem. Byli to wszyscy wyborowi piloci z wielkim doświadczeniem bojowym, wielu z nich

posiadało już na swym koncie po kilka samolotów nieprzyjaciela. Karol Pniak, Wacek Król, „Dziubek”

Horbaczewski ze swym nierozłącznym przyjacielem Kazkiem Spornym, „Zosia” Martel, Maciek Drecki,

Władek Majchrzyk i Marcin Machowiak byli to ludzie, którym można na ślepo zawierzyć w powietrzu,

wiedząc, że nigdy nie zawiodą. Reszta nazwisk, Wyszkowski, Kowalski, Popek, Sztramko i Malinowski

obijała mi się już przedtem o uszy, choć ich bliżej nie znałem. Słyszałem jednak, że i oni są starymi wygami,

posiadającymi za sobą po kilkadziesiąt lotów bojowych.

Tydzień minął, nim cała nasza grupa zebrała się na odludnej stacji R.A.F. w West Kirby, by poczynić osta-

teczne przygotowania do odjazdu. Każdy z nas zdążył się dobrze zadomowić w Anglji, naszej wojennej

ojczyźnie, to też spędziliśmy ten tydzień, pakując i segregując nasze skromne bagaże, zostawiając u

znajomych zbędne graty i żegnając się z przyjaciółmi podczas licznych „party”. W zimnych barakach West

Kirby spędziliśmy pięć długich dni, załatwiając niezbędne formalności i odwiedzając liczne magazyny

stacyjne dla pobrania ekwipunku tropikalnego. Około południa piątego dnia całe góry koszul, mundurów

khaki, short'ow i pończoch spiętrzyły się na naszych łóżkach. Na szczycie mego ekwipunku spoczął

majestatycznie wielki korkowy hełm, budzący niekłamany podziw całego towarzystwa. Widać było

naprawdę, że jedziemy w ciepłe kraje. Wyfasowanie pistoletów, manierek, menażek i całego szeregu pasków

i sprzączek oraz obszernego worka, gdzie z trudem wepchnęliśmy cały ten sprzęt, zakończyło ekwipunek.

Na ukoronowanie pobytu w West Kirby dostaliśmy potężny zastrzyk przeciw żółtej febrze, poczem

pułkownik Rolski uchylił rąbka tajemnicy, oświadczając, że nasza grupa jedzie na Zachodnią Pustynię do

lotnictwa Ósmej Armji gen. Montgomery, gdzie w jednym z dywizjonów angielskich mieliśmy utworzyć

oddzielną polską eskadrę, nazwaną „Polish Fighting Team”. Drogę mieliśmy odbyć częściowo morzem, w

konwoju do Algieru lub Oranu, potem powietrzem do Iinji frontu, który ciągnął się wtedy na granicy

francuskiego Tunisu. Otrzymać mieliśmy samoloty Spitfire Mark V, maszyny dobrze nam wszystkim znane

w Anglji i w owym czasie jedne z lepszych samolotów myśliwskich świata. Nowiny te zaspokoiły naszą

ciekawość i cierpliwie spędziliśmy resztę dnia, oczekując na wyjazd.

Wiadomość przyszła nagle i niespodziewanie, gdy już szykowaliśmy się spędzić jeszcze jedną noc w West

Kirby. Do baraku wbiegł zadyszany szeregowiec, przynosząc rozkaz wyjazdu dla całej grupy. Na walizki i

worki przystemplowano nam czarną farbą nazwiska, numery i cały szereg liter i cyfr, odznaczających

zaszyfrowane miejsce naszego przeznaczenia. Jechaliśmy konwojem i wszelkie ostrożności musiały być

poczynione, by nie zdradzić niczego nieprzyjacielskiemu wywiadowi, który łatwo mógłby sprowadzić nam

na kark łodzie podwodne.

W ciemną noc zajechały przed baraki duże służbowe ciężarówki z przygaszonymi światłami. Załadowaliśmy

się na nie wraz z naszymi bagażami i w kilka minut opuściliśmy West Kirby. Podróż samochodami nie

trwała długo. W Liverpool, gdzie spodziewaliśmy się przesiąść wprost na statek, zajechaliśmy na dworzec

kolejowy i ulokowaliśmy się w pociągu idącym na północ, do Glasgow w Szkocji. Oznaczało to całonocną

jazdę koleją i nie wpłynęło bynajmniej dodatnio na nasze humory. Nad ranem obudziliśmy się głodni,

zziębnięci i źli.

— Dobrze nam tak — mruknął Kazek Sporny, wieczny malkontent — Zachciało się wam bawić w

ochotników, do gorącej Afryki się wybierać, a tymczasem musimy wszyscy marznąć tutaj w Szkocji, która

wcale nie leży po drodze, a wogóle nie rozumiem poco jedziemy do tego Glasgow.

Szczęśliwie podróż szybko dobiegła końca. Na dworcu w Glasgow czekały na nas samochody i zawiozły

wprost do portu. Wyładowano nas przed jakimś niezbyt okazale prezentującym się statkiem, co wywołało

następny protest, tym razem ze strony „Dziubka” Horbaczewskiego, który nigdy nie był entuzjastą podróży

morskich.

— Nie wsiadam na tę krypę — złościł się „Dziubek” — Pudło zatonie, zanim zdążymy ruszyć z portu.

Nasz statek stał jednak w innym miejscu i prezentował się wcale okazale. Dostaliśmy wygodne

pomieszczenia, dwie kabiny dla oficerów i jedną dla sierżantów i choć na pokładzie było nieco ciasno ze

względu na obecność ponad 3000 wojska, to zato jadalnie były ładne i przestronne, a pierwszy posiłek

napełnił nas zupełnym zaufaniem do zdolności okrętowych kucharzy.

Cierpliwość nasza miała być wystawiona na jeszcze jedną próbę. Trzy dni spędziliśmy na pokładzie, a statek

bynajmniej nie chciał ruszyć w drogę. Zaczęliśmy się wszyscy niepokoić i niecierpliwić, jeden tylko Stach

Skalski, nasz dowódca, nie tracił wrodzonego mu animuszu.

— Wiecie panowie — zaczął, gdy zebraliśmy się trzeciego dnia wieczorem w kabinie, by spędzić czas przy

partji bridge'a, — gdy będziemy na miejscu i zorjentujemy się jak to wszystko wygląda, musimy uzyskać

dobre wyniki. Prujemy na całego, mogą być straty, ale pilotów mamy doświadczonych i musimy,

powtarzam, nastrzelać tylu Niemców, żeby się Anglikom gęby pootwierały. Poto nas tam wysyłają.

Rozpoczęło to normalną w takich wypadkach dyskusję nad taktyką, atakami i rodzajami formacji bojowych,

gęsto przeplataną opowiadaniami o przebytych walkach. Każdy z nas niejeden raz spotykał się z

Messerschmittami i Focke Wulfami, prawie każdy miał na sumieniu kilka maszyn niemieckich, a taki Stach

to rekordzista — zestrzelił w swej myśliwskiej karjerze 15 Szkopów, nie licząc prawdopodobnie

zniszczonych i uszkodzonych.

— Ten zespół może rzeczywiście coś zrobić — przebiegło mi przez głowę — chłopaki pójdą na całego, gdy

się tylko nadarzy okazja.

Powróciliśmy do rozpoczętego bridge'a i w kabinie zaległa cisza, czasem tylko przerywana licytacją lub

gwałtownym przekleństwem zdenerwowanego gracza. Około jedenastej wieczorem, gdy zakończywszy grę,

wybieraliśmy się do łóżek, a raczej koji przymocowanych do ścian kabiny, przez statek przebiegło dziwne

drżenie.

— Mówiłem wam, że pudło zatonie — wykrzyknął „Dziubek”, gwałtownie przerywając pracowite zajęcie

ściągania butów.

Zlekka zaniepokojeni nadsłuchiwaliśmy w milczeniu. Rozległo się głuche dudnienie i poczęliśmy się lekko

kołysać.

— No, panie Antoś — mruknął po swojemu Kazek — chyba płyniemy, bo już mi się rzygać chce, panie

Antoś.

Rzeczywiście, po trzydniowym wyczekiwaniu ruszyliśmy zwolna z portu wzdłuż ogromnych doków rzeki

Clyde, kierując się na pełne morze.

W KONWOJU

Ranek 24 lutego zastał nas na pełnym morzu. Płynęliśmy w konwoju, składającym się z dwunastu wielkich

„troop-carriers” z których każdy był przed wojną statkiem pasażerskim o wcale pokaźnym tonażu. W

bliskim sąsiedztwie płynął polski „Batory”, wyróżniający się piękną, rasową sylwetką. Wszystkie okręty

załadowane wojskiem i obliczyliśmy na oko, że konwój zawierał około 30000 ludzi. Eskortę mieliśmy

poważną, pancernik „Malaya” i osiem kontrtorpedowców patrolujących dokoła konwoju. Co parę godzin

ukazywał się nad nami samolot, Wellington, lub gruby i pękaty Sunderland z Coastal Command. Dawało to

wszystko poczucie bezpieczeństwa i prędko zapomnieliśmy, że na naszej drodze znajdowały się zapewne

liczne niemieckie łodzie podwodne.

Dwa następne dni tak nas rzucało na statku, że z trudem mogliśmy prowadzić normalny tryb życia, a co

słabsze natury spiesznie oddawały Neptunowi każdorazowy posiłek, widokiem swym odbierając apetyt

innym, bardziej odpornym. Nasz zespół jednak, jak przystało na starych myśliwców, trzymał się cały czas

doskonale, jedynie „Dziubek chodził zlekka przybladły, a Kazek zwiększył wybitnie ilość niecenzuralnych

wyrażeń swego bogatego słownika. Czas zapełnialiśmy pisaniem listów, które miały być wysiane z

pierwszego portu, pogadankami na temat przyszłych operacji oraz grą w bridge'a lub pokera, bo trzeba

wiedzieć, że polscy piloci, a specjalnie myśliwcy, celują w tych szlachetnych grach i jak nas było szesnastu

razem na statku, tak też szesnastu zajmowało cztery stoliki w wygodnym „sitting room”, pracowicie rozdając

i tasując karty.

Po licznych manewrach i zmianach kursu, przybraliśmy wreszcie kierunek wschodni i pod wieczór trzeciego

marca wpłynęliśmy w cieśninę Gibraltaru. Morze się uspokoiło, było coraz cieplej i bez żalu schowaliśmy do

walizek nasze lotnicze swetry i skórzane kurtki. W Gibraltarze konwój się rozdzielił, nasz statek w

towarzystwie kilku innych „troop-carriers” i pod eskortą trzech kontrtorpedowców wpłynął na morze

Śródziemne, kierując się w stronę Oranu. Niebezpieczeństwo łodzi podwodnych minęło bez śladu, przez całą

podróż nie mieliśmy ani jednego alarmu, poza ćwiczebnymi i nabraliśmy wszyscy wielkiego respektu dla

brytyjskiej Navy.

Minął jeszcze jeden dzień i wreszcie na zamglonym horyzoncie dojrzeliśmy wyczekiwany brzeg afrykański.

W godzinę później zarysowały się przed nami kontury miasta z błyszczącymi w oślepiającym słońcu białymi

domami. Spakowanie rzeczy zajęło nam kilka minut, spiesznie wybiegliśmy na pokład i w krótkim czasie

znaleźliśmy się na lądzie, maszerując po kamiennym molo portu w Oranie. Pierwsza część naszej długiej

podróży zakończyła się pomyślnie.

III

PIERWSZE KROKI NA CZARNYM LĄDZIE

Ku naszemu wielkiemu zdziwieniu i miłemu rozczarowaniu, pierwsze powitanie w Afryce otrzymaliśmy w

płynnej polszczyźnie! By dostać się do oczekującego na nas transportu, musieliśmy przejść na piechotę

wzdłuż całego portu, obok szeregu amerykańskich okrętów, wyładowujących wojsko. Stamtąd właśnie

odezwało się głośne wołanie: Jak się macie chłopaki! Wyszło to od amerykańskiego sierżanta, Polaka, który

rozpoznał nasze mundury i napisy „Poland” na ramionach. W kilka sekund otoczyło nas kilkudziesięciu

amerykańskich Polaków, witających nas z niezwykłą serdecznością. Wydawało się, że nigdy nie dostaniemy

się do naszego autobusu i niemal że zostaliśmy z nimi. Czuliśmy się niemal jak w domu i nawet ponury

zwykle Kazek bąknął z rozrzewnieniem:

— Panie Antoś, cholera, gdzie też tych Polaków nie spotkać! Toż tu cała amerykańska armja z Polonezów

się składa.

Niestety musieliśmy pożegnać naszych rodaków i kontynuować wędrówkę. Autobus R.A.F. zawiózł nas na

stację kolejową, skąd po dwóch godzinach czekania, wypełnionych zwiedzaniem miasta, wyruszyliśmy po-

ciągiem do Algieru. Droga trwała długo i była nieciekawa i nużąca. Na drugi dzień rano wysiedliśmy na

małej stacyjce pod Algierem i dotarliśmy do tranzytowego obozu R.A.F. gdzie oczekiwać mieliśmy dalszych

instrukcji. Czekał nas tam przedsmak późniejszych niewygód pustynnych. Na błotnistych polach przedmieść

Algieru Anglicy rozbili kilkadziesiąt namiotów, pod którymi mieliśmy spędzić noc w oczekiwaniu na dalszy

transport. Zamiast łóżek otrzymaliśmy po trzy koce na głowę, możliwości umycia się i ogolenia były żadne.

Nie było to ani przyjemne ani zachęcające, tymbardziej, że wciąż przyzwyczajeni byliśmy do wygód

Arct Bohdan - W pogoni za Luftwaffe.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: