Ewa wzywa 07 - 116 - Zeydler-Zborowski Zygmunt - Śmierć grabarza.pdf - Ewa wzywa 07 - andrzejt1965

Ewa wzywa 07.. Ewa wzywa 07...

Zygmunt Zeydler Zborowski

Śmierć grabarza

Rozdział l

Błoto... Gęste, kleiste, hamujące każdy krok, każde stąpnięcie. Nogi zapadają w lepkiej, szarobrunatnej

brei. Gdzieniegdzie pomiędzy grobami bielą się resztki topniejącego śniegu. Północny wiatr w gwałtownych

porywach potrząsa bezlitośnie gałęziami drzew.

Żałobny kondukt posuwa się wolno w kierunku oczekującego grobu. Podniesione kołnierze, ręce głębo-

ko wepchnięte W kieszenie płaszczy, zakatarzone twarze. Trudno odgadnąć, co większą melancholią napa-

wa uczestników smutnego obrządku — odejście kogoś bliskiego czy fatalna pogoda. Wysoki, kościsty

ksiądz o posępnym spojrzeniu zręcznie przeskakuje kałuże. Zna dobrze teren.

I nagle... przeraźliwy kobiecy krzyk:

— O Boże! Tam...! Tam...!

Zatrzymują się. Wszystkie oczy zwracają się we

wskazanym kierunku.

Ciemny, podłużny kształt ma w sobie coś groteskowo nierealnego. Podobny do szmacianej lalki, koły-

sanej podmuchami wiatru. W pobliżu leży przewrócona ławka, pomalowana zieloną farbą. Ktoś śmieje się

histerycznie.

* *

Ze zidentyfikowaniem zwłok nie było trudności. Walenty Kosiński — grabarz. Ostrożnie zdjęto ciało z

gałęzi.

— Uważajcie na pętlę — upominał porucznik Koźlak. — Tamtą drugą gałąź odetnijcie razem ze sznu-

rem. Nie ruszajcie węzła.

Niebawem przyjechał kapitan Wadzewski i zabrali się do dokładnego zbadania terenu.

Butelka po wódce, nie rozpieczętowana paczka „sportów", kawałek grubego, mocnego sznurka — to

wszystko. Ślady stóp na mokrych, gnijących liściach były bardzo niewyraźne. Całą noc padał deszcz ze

śniegiem.

— Samobójstwo — powiedział lekarz. Nikł mu jednak nie przytaknął. Oficerowie w dalszym ciągu

uważnie rozglądali się dookoła, rozszerzając swoją działalność i na sąsiednie groby.

Koźlak zręcznie wdrapał się na drzewo, z którego przed chwilą zdjęto grabarza, i dokładnie obejrzał ga-

łąź.

— I co? — spytał Wadzewski.

— Wydaje mi się, że trochę za głębokie obtarcie, a poza tym ta krótka pętla...

Kapitan pokiwał głową.

— Właśnie: Pętla podejrzanie krótka. Widziałeś ślady kory na końcu sznura?

— Widziałem. Można by wobec tego zaryzykować hipotezę, że ktoś go wciągał.

— To niewykluczone — Wadzewski jeszcze raz obejrzał zwłoki. — Siady na przegubach rąk — mruk-

nął. — I te krwawe nacieki na szyi. Przed powieszeniem jeszcze żył. Więc samobójstwo także musimy brać

pod uwagę, chociaż...

— Zobaczymy, co wykaże sekcja zwłok — powiedział porucznik. — Na razie chyba przespacerujemy

się do zarządu cmentarza.

— Właśnie mam ten zamiar.

* *

Urzędnik miał melancholijny wyraz twarzy, jak przysłało na człowieka opiekującego się miejscem

wiecznego spoczynku. Przed chwilą skończył jeść śniadanie i zaostrzoną zapałką dyskretnie dłubał w zę-

bach. Tragiczna śmierć grabarza nic wywarła na nim większego wrażenia— Od dawna przywykł* do tego,

że ktoś kończył życie, a czy następowało to we własnym łóżku, czy też na gałęzi drzewa to właściwie było

wszystko jedno.

— Walenty Kosiński...

— Zmarły właśnie tak się nazywał — przytaknął Wadzewski.

— Powiedziano mi, że się powiesił. Ja się takim; sprawami nie zajmuję. To nie mój dział. Kolega Marec-

ki...

— Pan znał zmarłego.

— Oczywiście. Znam ich wszystkich,

— Chcielibyśmy się czegoś o nim od pana dowiedzieć.

— No cóż... Grabarz jak grabarz — padła niezbyt wyczerpująca odpowiedź.

Wadzewski nie zraził się.

— Może mógłby pan jakoś trochę obszerniej scharakteryzować Walentego Kosińskiego.

Urzędnik zdjął okulary i starannie zaczął przecierać szkła świeżo wyprasowaną chusteczką. Jego niebie-

skie. wyblakłe oczy były teraz lekko zamglone.

— Nie bardzo wiem. o co panom chodzi. Co właściwie mam opowiedzieć o Kosińskim?

— Jakie miał usposobienie, jakie przyzwyczajenia, jakie nałogi, z kim przestawał. No, po prostu krótka

charakterystyka. Interesują nas oczywiście najbardziej istotne fakty.

Okulary wróciły na dawne miejsce. Ich właściciel spojrzał uważniej na swego rozmówcę.

— Podejrzewają panowie, że Koliński został zamordowany?

— Musimy przeanalizować wszystkie możliwe ewentualności — — odparł wymijająco Wadzcw—iki.

— No więc... co nam pan powie o denacie?

— To był człowiek bardzo skryty. mało komunikatywny. O ile mi wiadomo, z nikim nie trzymywał

bliższych kontaktu. Nigdy też nie mówił o sobie ani o swoich sprawach.

— Pił?

Urzędnik wzruszył ramionami.

— Jak każdy.

— To znaczy...?

— Normalnie. Pił, ale żeby go można było nazwać nałogowym alkoholikiem, to chyba nie.

— Miał jakaś rodzinę?

— O ile mi wiadomo, miał kuzyna, ciotecznego brata.

— Zna pan może adres tego kuzyna?

— Tak. Kosiński kiedyś podał mi to nazwisko i adres. Prosił, żeby w razie jego śmierci zawiadomić...

— Więc jednak myślał o śmierci. Urzędnik uśmiechnął się melancholijnie.

— No, cóż... Chyba każdy z nas od czasu do czasu myśli o śmierci, szczególnie w pewnym wieku. Ko-

siński to był w ogóle dziwny człowiek.

— Dlaczego dziwny?

— Podobno miał wyższe wykształcenie. A grabarz z wyższym wykształceniem... Powiadają, że żadna

praca nic hańbi. ale... Czasami zdarzało mi się z nim porozmawiać. Rzeczywiście wysławiał się jak czło-

wiek wykształcony. Początkowo trochę mnie to dziwiło, intrygowało...

— Interesujące — przyznał Wadzewski. — Czy mógłby mi pan dać nazwisko i adres ciotecznego brata

Kosińskiego?

Urzędnik skinął głową.

— Tak. Gdzieś zanotowałem.

Podniósł się ociężale ze swego krzesła i podszedł do wysłużonej, pokrytej plamami szafy. Przez chwilę

grzebał między skoroszytami, segregatorami i tekturowymi teczkami. Wreszcie wrócił, niosąc grubą książkę

adresową. Flegma tycznie zaczął przewracać wypełnione starannym pismem kartki.

— No i co? — zniecierpliwił się Wadzewski.

— Zaraz, zaraz, momencik. Przecież się nie pali. Co nagle, to po diable. O, jest — długi palec, zakoń-

czony niezbyt czystym paznokciem, mocno nacisnął nieco pożółkłą stronicę. — Byłem pewien, że zapisa-

łem. Pamięć to ja jeszcze mam bardzo dobrą. Konstanty Garbiszewski. Mieszka w Zalesiu Górnym, we wła-

snej willi. Dobrze, że mi pan przypomniał. Muszę zaraz do niego napisać. A może zatelefonuję... Mam tu i

numer telefonu.

Rozmowy przeprowadzone z innymi urzędnikami zarządu cmentarza oraz z personelem pomocniczym

potwierdziły to, co powiedział ów referent, obdarzony „bardzo dobrą pamięcią".. Grabarz, który najczęściej

pracował z Kosińskim, podrapał się w głowę.

— Walek? A cóż tu można o nim powiedzieć? Smutny był facet. Nie do życia. Nie można z nim było

ani pogadać, ani popić, jak należy. Odzywał się do człowieka jak z łaski. W robocie, nie powiem, akuratny

był. Punktualny. Ale tak w ogóle to nie dał się lubić. Z ludźmi trzeba żyć, a nie tak ciągle sam i sam.

— Piliście z nim?

— Jakie tam picie? Koń by się uśmiał. Owszem, czasami dziabnął sobie setę albo i dwie i na tym ko-

niec. Pijanym to go chyba nigdy nikt nic widział.

— To powiadacie, że ludzie go nie lubili.

— Ani tak, ani nie. Po prostu nikt się z nim nie kumplował. bo nie było sposobu. Ale specjalnej preten-

sji nikt do niego nie miał. Nie słyszałem, żeby komu krzywdę zrobił. Dziwak był i tyle. Trochę chyba szur-

nięty. Ja to nawet nie bardzo się dziwię, że się powiesił.

— Mówił coś kiedyś na ten temat? Może wam się zmierzał, ze mu lżycie zbrzydło?

— Nie. On w ogóle prawie nie rozmawiał.

— Z tego, co mówicie, wynika, że wrogów tutaj między wami nie miał.

— Skądże. Powiedziałem już przecież, że nikt nie miał do niego żadnej pretensji. Bo niby o co? Wszy-

scy uważali, że facet ciut szmerglowy, ale tak nieszkodliwie.

Ewa wzywa 07 - 116 - Zeydler-Zborowski Zygmunt - Śmierć grabarza.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: