Maclean - Pociag Smierci.pdf - Alistair MacLean - gosiadabrowska

Alistair MacLean

Alastair MacNeil

POCIĄG ŚMIERCI

Przekład:

Jan Konar i Jarosław Kotarski

Prolog

Pewnego dnia we wrześniu 1979 roku sekretarz generalny Narodów Zjedno-

czonych przewodniczył nadzwyczajnemu posiedzeniu, w którym brało udział

czterdziestu sześciu specjalnych wysłanników, reprezentujących wspólnie wszyst-

kie kraje świata. Był tylko jeden punkt porządku dnia: wzmagający się przypływ

międzynarodowej przestępczości. Przestępcy i terroryści byli w stanie uderzyć w

jednym kraju, następnie uciekali do innego, natomiast narodowe siły policyjne

nie miały moŜliwości przekraczania granic bez naruszania protokołu i suweren-

ności innych państw. Co więcej, procedura biurokratyczna związana z

wystawieniem nakazów ekstradycji (w tych krajach, które ją stosowały) była

kosztowna i zŜerała czas, a wielu pozbawionych skrupułów prawników znajdowało

w niej luki, w rezultacie których ich klienci byli zwalniani bez Ŝadnych warun-

ków. Trzeba było znaleźć rozwiązanie. Zgodzono się utworzyć międzynarodowe

siły, które działałyby pod egidą Rady Bezpieczeństwa Narodów Zjednoczonych.

Miały być one znane jako Agencja Narodów Zjednoczonych do Zwalczania Prze-

stępczości (UNACO).

Jej celem było “usunąć, zneutralizować lub pochwycić osoby lub grupy zaan-

gaŜowane w międzynarodowej działalności przestępczej". Od kaŜdego z

czterdziestu sześciu wysłanników zaŜądano przedstawienia dokładnego Ŝycio-

rysu kandydata na dyrektora UNACO, z tym, Ŝe do sekretarza generalnego

naleŜał ostateczny wybór.

Potajemna egzystencja UNACO rozpoczęła się l marca 1980 roku.

Rozdział pierwszy

Miał to być kulminacyjny punkt wielu miesięcy planowania.

Zabójstwo generała Konstantyna Benina.

Ponure, szarawe światło spływało na Moskwę tego ranka i wyglądało, Ŝe meteorolodzy

mieli rację przepowiadając w południe deszcz.

Właśnie zaczęły się ogólnokrajowe wiadomości nadawane o szóstej rano, gdy nie-

bieski TIR zjechał na jeden z licznych parkingów na twardym poboczu prowadzącej

na południe drogi okręŜnej.

Lena Rodenko zgasiła silnik i wyłączyła monotonne, propagandowe gadanie.

Wcisnęła papierosa między wyschnięte wargi, po czym zaczęła grzebać w kiesze-

niach płaszcza w poszukiwaniu zapalniczki i osłaniając drŜącymi palcami płomień,

zapaliła papierosa, zaciągając się głęboko.

Była z natury ponętna, nie przejawiała jednak zainteresowania swym wyglądem.

Krótkie, kasztanowe włosy miała gładko zaczesane na bok, a jej blade policzki i

mały podbródek były upstrzone brzydkimi pryszczykami. Spojrzała na swego brata

siedzącego obok i zdobyła się na słaby, nerwowy uśmiech. Wasyl miał dwadzieścia dwa

lata, był trzy lata starszy. Jego włosy, dla kontrastu, spadały niechlujnie na ramiona, a

rozwichrzona broda wyglądała tak, jakby ją ktoś przyklejał na oślep.

Wyjęła kasetę z kieszeni i włoŜyła ją do magnetofonu. Była to taśma angiel-

skiego zespołu, podarowana jej przez Wasyla na ostatnie urodziny — stała się jej

najukochańszym z posiadanych przedmiotów.

śadne z nich nie rozumiało słów, lecz muzyka reprezentowała wszystko co słuszne

i sprawiedliwe. Demokrację.

Gdy, zamyślona, pociągała papierosa, jej myśli wędrowały do przygotowanego

przez nich dossier Benina.

Ukończył Akademię Armii Czerwonej w 1950 roku, cztery lata później został

zwerbowany przez KGB, lecz pewne znaczenie uzyskał po raz pierwszy w 1961

roku, jako jeden z twórców Dirrecion General de Inteligencia Fidela Castro. Obaj

mieli zostać przyjaciółmi na całe Ŝycie. Spędził następnie kilka frustrujących lat jako

attache wojskowy w Brazylii — było to, jak mówiono, posunięcie zainicjowane przez

jego zwierzchników w obawie o własne pozycje — zanim powrócił do Moskwy, na

stanowisko szefa jednostki śledczej. Spędził potem krótki czas jako wykładowca w

szkole szpiegów w Gatczynie, a następnie został wysłany w 1974 roku do Angoli jako

wyŜszy doradca wojskowy; trzy lata później przejął obowiązki komendanta w gło-

śnej Bałszyce, centrum szkolenia międzynarodowych terrorystów, połoŜonym na

peryferiach Moskwy.

Następnie został mianowany zastępcą szefa Departamentu V najbardziej zło-

wieszczego wydziału KGB. Do jej zadań naleŜały uprowadzenia, zabójstwa,

sabotaŜ i terroryzm, zarówno w kraju jak i zagranicą. Awansował na szefa w 1984

roku. W ścisłym gronie samego Biura Politycznego, mówiono, Ŝe był odpowiedzial-

ny za wysłanie na śmierć w syberyjskich obozach koncentracyjnych większej ilości

ludzi, niŜ jakikolwiek inny oficer KGB za ludzkiej pamięci.

W trakcie kompletowania dossier spotkało ich jedno

niepowodzenie. Oprócz zdjęcia z promocji nie było Ŝadnej innej fotografii Benina. Z

pewnego dystansu Lena była w stanie dostrzec pomysłowość jego taktyki. Stał

się po prostu jeszcze jednym biurokratą bez twarzy. Początkowo wydawało się, Ŝe to

problem nie do pokonania, póki ktoś nie powiedział, Ŝe twarz Benina moŜe nie być

znana, natomiast z pewnością znany jest jego samochód. Raczej podobny do odpor-

nego na kule czołgu — powiedział ktoś inny — potrzebny byłby pocisk

przeciwczołgowy, Ŝeby go dostać.

Nie słyszała reszty rozmowy. W myśli układała juŜ plan działania. Spojrzała na

popękaną tarczę taniego zegarka i przełknęła nerwowo ślinę. Był juŜ prawie

czas. Jakby w odpowiedzi na jej myśli oŜywiło się walkie-talkie na kolanach Wasyla.

Otrzymali sygnał, Ŝe wszystko jest w porządku. Usiłowała uruchomić wóz i gdy juŜ

myślała, Ŝe zalała silnik, ten charcząc zaskoczył. Skierowała się na drogę. Zatrzymała wóz

siedemdziesiąt jardów dalej obok stalowego zbiornika i wrzuciła luz, pozostawiając silnik

na wolnych obrotach.

Wasyl sprawdził czas. Mieli nieco ponad cztery minuty. Zeszli z wozu i przeszli do

tyłu, by otworzyć drzwi.

Genadij Potrowski ciągle jeszcze nie mógł uwierzyć we własne szczęście. Dwa dni

temu prowadził jeszcze transporty wojskowe w Kuszino, jednym z centrów szkolenia

KGB poza Moskwą, a teraz polecono mu wozić samego generała Benina. Rozkazano,

by nie mówił o tym nikomu, nawet swej będącej w ciąŜy Ŝonie, dopóki nominacja nie

będzie ogłoszona oficjalnie. Ona wówczas dowie się pierwsza, potem urządzi się

przyjęcie, by powiedzieć o tym przyjaciołom, którzy razem z nim ukończyli w

zeszłym roku Akademię Armii Czerwonej. Będą razem świętowali to wydarzenie.

Wiedział jednak, Ŝe będą mu zazdrościć. Benin był przecieŜ legendarnym człowiekiem

w akademii.

Był to dla Potrowskiego pierwszy dzień słuŜby. Poprzedniego dnia jeździł po trasie

tam i z powrotem, aŜ poznał ją znakomicie. Nie powinno być Ŝadnych niedogodno-

ści dla generała — powtarzano mu ciągle. Choć, co prawda, nie widział Benina,

ukrytego za nieprzejrzystymi szybami w tyle mercedesa. Nawet przegroda między

przednimi i tylnymi siedzeniami została zaciemniona. Benin był jednak tam, zaw-

sze bowiem wolał wsiadać do samochodu jako pierwszy. Adiutant powiedział mu, Ŝe

była to jedna z małych manii Benina. Potrowski poprzedniego dnia wywoskował i

wypolerował samochód, posunął się nawet tak daleko, Ŝe wyprasował dwa proporce,

które powiewały po obu stronach maski samochodu. Chciał wywrzeć na Beninie

dobre wraŜenie.

Dotknął lekko hamulca, gdy mercedes dotarł do zakrętu, i chociaŜ widział co się

przed nim znajdowało, miał tylko ułamek sekundy na reakcję — niebieski TIR za-

parkowany na kiepskiej drodze leśnej i klęczący obok niego młody człowiek,

ukryty częściowo za wyrzutnią pocisków przeciwczołgowych, zamontowaną na trójno-

gu. Potrowski gwałtownie nacisnął pedał hamulca i mercedes ślizgał się jeszcze w

poprzek oblodzonej drogi, gdy pocisk uderzył go w bok. Samochód rozsypał się w

obłok płomieni, a kawałki pokrzywionego metalu wzleciały na setki stóp w powietrze,

spadając na pokryty śniegiem sosnowy las po obu stronach drogi. W miejscu gdzie

poprzednio był mercedes, pozostał głęboki, poszarpany dół, otoczony płonącymi reszt-

kami samochodu.

Lena była jak sparaliŜowana widokiem na drodze. Wasyl potrząsnął nią silnie za ra-

miona, a następnie uderzył w twarz. Pojedyncza łza wypłynęła z kącika jej oka, jednak nie

odwróciła wzroku. Odsunął dziewczynę na bok, odłączył 33-funtową wyrzutnię od

trójnoga, zaniósł na tył wozu i wrzucił na szary koc, którego uŜywali do jej przy-

krycia. Rzucił trójnóg za wyrzutnią i zatrzasnął drzwi. Złapał Lenę za rękę,

pociągnął do przodu wozu i wcisnął na miejsce przy kierowcy. W pośpiechu, ze

zgrzytem włączył bieg, koła zapiszczały w proteście, gdy nie udało mu się zgrać

odpowiednio nacisku na sprzęgło i gaz. Wóz szarpnął do przodu, zdołał jednak

powstrzymać silnik od zgaśnięcia i w ciągu kilku sekund skręcili w ostry zakręt

— w tylnym lusterku nie było widać juŜ groteskowego krateru. Spojrzał na Lenę.

Była jeszcze w stanie szoku, jej oczy spoczywały na wyimaginowanym widoku

za przednią szybą. Zawsze mówił, Ŝe jest zbyt młoda, by być wplątaną w takie spra-

wy, lecz wziął ją jednak ze sobą na wyraźne naleganie. Gorzką ironią był fakt, Ŝe

był to od samego początku plan Leny. Teraz głównym celem było dostać się w

bezpieczne miejsce. Bezpiecznym miejscem była dacza w Tiepłostanie, dziewięć mil

na południe od Moskwy. Właścicielem daczy był pewien lekarz, który jak sądził

Wasyl, potrafiłby wydobyć Lenę z odrętwienia. Następnie oboje mogliby wyje-

chać do Tuły nad brzegami Donu, gdzie pozostaliby do chwili, gdy w miarę

upływu czasu, śledztwo straci na sile.

Nagle zdał sobie sprawę z obecności białego mercedesa, jadącego za nimi.

Skąd się wziął tak szybko?

Znaki drogowe zostały prawdopodobnie postawione przy skrzyŜowaniu z

drogą leśną, jak tylko nieszczęście dotknęło samochód Benina, ostrzegając auto-

mobilistów przed groŜącym wybuchem dynamitu i kierując ich na inny odcinek

szosy. Oczy Wasyla ciągle spoglądały w tylne lusterko, gdy obserwował z ro-

snącym lękiem zbliŜanie się mercedesa. Nie chciał wpaść w popłoch — z

pewnością było jakieś logiczne wytłumaczenie. Gdy wyjechał na prosty odcinek

drogi po pokonaniu szczególnie ostrego zakrętu wytłumaczenie stało się oczywiste.

Blokada drogi.

Mercedes i zim, zderzak w zderzak, blokowały oba pasy, a za nimi groźna syl-

wetka czołgu 1-12, z lufą działa skierowaną wprost na nadjeŜdŜający wóz. Wasyl

spojrzał przez ramię trzymając nogę na hamulcu i sięgając ręką do dźwigni skrzyni

biegów. Mercedes rozkraczył się na drodze, zamykając ją, a dwaj jego pasaŜerowie stali

obok samochodu i w dłoniach chronionych przez rękawiczki trzymali karabinki AK 47.

Podobnie uzbrojonych było pięciu ludzi, stanowiących obsadę blokady drogowej. Wasyl

z ociąganiem wyłączył silnik, a nieuzbrojony męŜczyzna otworzył drzwi od strony

kierowcy. Gdy tylko stopy Wasyla dotknęły ziemi, ciasne kajdanki zatrzasnęły się na

jego przegubach. Patrzył bezradnie, jak Lenę wyciągnięto z miejsca przy kierowcy i

równieŜ zakuto w kajdanki, przed odprowadzeniem do oczekującego auta. Nie-

uzbrojony męŜczyzna wydobył wówczas płowoŜółtą, plastikową kartę rozpoznawczą i

pokazał ją Wasylowi. Departament V.

Tylne drzwi otworzyły się i wyszedł wysoki męŜczyzna o surowej twarzy. Gdy

zbliŜał się do TIR-a, naciągnął na siwe, przystrzyŜone włosy czapkę podbitą futrem

i wlepił oczy w twarz Wasyla. “Pozwolicie, Ŝe się przedstawię. Generał Konstan-

tyn Benin".

Wasyl nie był zdziwiony. Cały plan spalił na panewce, ale kiedy? Wypowiedział na

głos to pytanie. Benin sięgnął do wozu, zgasił muzykę, wyjął kasetę i odpowiedział: —

Kobiety i wódka powinny być zawsze traktowane jako niedopuszczalne w takich

sprawach. Szczęśliwie jeden z waszych kolegów nie wiedział o tym.

— Kto? — Wasyl natychmiast poŜałował, iŜ dał się złapać na przynętę.

— Dowiecie się dostatecznie szybko. Większość waszych kolegów konspiratorów

juŜ została aresztowana.

— Od jak dawna wiedzieliście?

— Od samego początku. Wasze mieszkania były na podsłuchu przez ostatnie

dwa miesiące.

— Obywatelu generale, proszę spojrzeć na to — nieuzbrojony męŜczyzna wska-

zywał na tył wozu — To nie jest naszej produkcji.

— Rzeczywiście nie — Benin spojrzał do środka wozu i przesunął ręką po wy-

rzutni pocisków — Karl Gustaw, produkcji brytyjskiej. Potem odwrócił się do Wasyla,

chwycił kasetę w obie ręce, przełamał ją na pół, pozwalając taśmie wysypać się na

drogę i wetknął oba kawałki w kieszeń kurtki Wasyla.

— Anatolij? — zawołał, gdy Wasyla'odprowadzono do zima.

Zastępca Benina pospieszył ku niemu z tyłu wozu.

— Słucham, obywatelu generale?

— Chcę, Ŝebyście osobiście załatwili sprawy z wdową po Potrowskim. Zapewnijcie

jej państwową rentę.

— Wszystkie szczegółowe dane przekazałem jeszcze wczoraj wieczorem.

— Dobrze. Wyślij jej jeszcze ode mnie trochę kwiatów i tekst jak zwykle.

— Tak jest, obywatelu generale. Co w sprawie informacji dla prasy?

— Zróbcie to krótko. Dajcie im historyjkę o tym, jak niespodziewane opóźnienie

uratowało mi Ŝycie. Wspomnijcie o pocisku rakietowym, lecz ani słowa o jego pocho-

dzeniu. MoŜecie takŜe dodać, Ŝe dwoje młodych ludzi zamieszanych w tę sprawę

zastrzelono, gdy stawiali opór w czasie aresztowania. PrzekaŜcie to do Tass-a dziś

rano.

— Nie zamierzacie zrobić z tego, generale, pokazowego procesu?

— Przychodziło mi to do głowy, ale jak mogę zrobić proces, jeśli nie ma

oskarŜonych? — poklepał Anatola po ramieniu i wrócił do mercedesa.

Kierowca zamknął za nim drzwi i w chwilę później samochód odjechał od

blokady drogowej, kierując się na południe. Zwolnił dopiero zbliŜając się do obrzeŜy

Tiepłostanu, gdzie skręcił w wąską dróŜkę, prowadząc do Biczewskiego parku leśnego

— rozległego krajobrazu, pełnego jarów i wąwozów, pokrytych jodłami, dębami i

sosnami. Tablica przy wjeździe brzmiała dostatecznie złowieszczo: STOP!

ZAKAZ WJAZDU. REJON REZERWATU WODNEGO.

Kierowca zatrzymał mercedesa kilkaset jardów dalej, przed zapora i okazał

swą kartę rozpoznawczą oficerowi dyŜurnemu KGB, który natychmiast mach-

nięciem ręki wskazał, Ŝe droga wolna. Po następnej jednej czwartej mili droga

kończyła się zaułkiem i kierowca wprowadził samochód na przyległą zatoczkę par-

kingową, prawie pustą o tak rannej porze.

Benin wyszedł i przeszedł do wartowni, gdzie pokazał swą kartę identyfikacyjną

najbliŜszemu z trzech uzbrojonych wartowników. Wartownik sprawdził jej autentycz-

ność i uruchomił elektroniczny kołowrót. Wszyscy trzej zasalutowali przechodzącemu

Beninowi, lecz on, jak zwykle, zignorował ich. Poszedł wzdłuŜ ścieŜki między rozle-

głymi trawnikami i efektownymi, kolorowymi kwietnikami (o których mówiono, Ŝe

składają się ze sztucznych kwiatów, by zapewnić odpowiedni widok przez cały

rok), po schodkach i przez podwójne drzwi budynku ze szkła i aluminium, w kształ-

cie trójgwiazdy. Kiosk z gazetami miał być jeszcze przez godzinę zamknięty, więc po

okazaniu karty identyfikacyjnej straŜnikowi, Benin poprosił o dostarczenie do

biura egzemplarza “Prawdy", gdy tylko nadejdzie.

Wjechał windą na siódme piętro i przeszedł przez cały opustoszały korytarz do

ostatniego szeregu pokoi biurowych.

Jedną z wielu dodatkowych. korzyści z jego pracy było przebywanie na naj-

wyŜszym piętrze, z którego rozciągał się zapierający dech w piersi widok na

otaczające lasy. Otworzył zamek paskiem magnetycznym karty identyfikacyjnej,

następnie powtórzył to samo przy wewnętrznych drzwiach prowadzących do

prywatnego biura i zamknął je starannie za sobą. Po zapaleniu światła, usiadł za

solidnym, dębowym biurkiem (zrobionym na jego osobiste Ŝyczenie z biczewskiego

dębu), otworzył oprawiony w skórę notatnik i przejrzał program dnia. Jednego

nazwiska brakowało. Nazwiska najbardziej zaufanego i cenionego pracownika w

Europie, którego danych identyfikacyjnych nie było w ogóle w biurowej dokumen-

tacji. Pracownika, dla kontaktu z którym, przyszedł specjalnie tego ranka do

pracy. Zamknął notatnik i obrócił się na krześle, by otworzyć sejf w ścianie. Wy-

jął z niego komplet kluczy i wybrał jeden, otwierając dolną szufladę z lewej

strony biurka. Była ona przedzielona na dwie części, a część tylną zabezpieczał

jeszcze jeden zamek. Otworzył go i wyjął telefon. UwaŜał, Ŝe w świecie podsłu-

Maclean - Pociag Smierci.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: