Foley Gaelen - Książę 04 - Pani pożądania.pdf - Książę - gosiadabrowska

GAELEN FOLEY

PANI POŻĄDANIA

Przekład

Agnieszka Dębska

Londyn, 1816

Dorożka zaturkotała pod sklepionym kamiennym przejściem i wjechała na oświetlony

pochodniami dziedziniec. Zanim woźnica zdążył pomóc wysiąść jedynej pasażerce, z pojazdu

wyskoczyła osiemnastolatka z potarganymi włosami i buntowniczym błyskiem w ciemnych oczach.

Lady Jacinda Knight przyjechała bez służącej i bez przyzwoitki. Trzasnęła drzwiczkami, co

sprawiło jej szczerą satysfakcję. Potem odwróciła się, poprawiła skórzaną sakwę podróżną na

ramieniu i powiodła pełnym irytacji spojrzeniem po galeryjkach stacji pocztowej z dwoma rzędami

białych balustrad. Z zajazdu wybiegło ku niej dwóch młodych tragarzy.

- Weźcie mój bagaż - zażądała, nie dbając o zdumione miny posługaczy. Wpatrywali się w

jej smukłą postać otuloną w ciemnoczerwony redingot z aksamitu, obszyty płowym sobolim

futerkiem. Zapłaciła woźnicy i przeszła przez podwórze brukowane kocimi łbami. Długie, skręcone

loki o barwie złotych gwinei podskakiwały energicznie przy każdym pełnym determinacji kroku.

Zatrzymała się na progu zatłoczonego zajazdu i nieufnie popatrzyła na hałaśliwy, pstrokaty

tłum podróżnych. Jakieś dziecko darło się wniebogłosy na matczynych kolanach. Ludzie o

prostackim wyglądzie drzemali na stołkach i ławach, wyczekując pory odjazdu ich dyliżansu. W

kącie awanturował się pijak, a mały żebrak, chroniąc się przed chłodem, przycupnął przy

trzaskającym ogniu.

Jacinda czuła się niepewnie, ale uniosła zuchwale podbródek. Przeszła przez długą salę,

przeciskając się pomiędzy ludźmi, których jej niezliczeni, dobrze urodzeni adoratorzy nazwaliby

pewnie “śmierdzącym motłochem”. Czuła, jak się w nią wpatrują, jedni z niechęcią, inni z

zaciekawieniem. Któryś z mężczyzn zerknął podejrzliwie na jej stopy. Dopiero wtedy zorientowała

się, że spod długiego płaszcza widać balowe pantofelki ze złocistego atłasu.

Rzuciła mu gniewne spojrzenie - lepiej, aby pilnował swego nosa - i próbowała zasłonić

buciki rąbkiem okolonej futrem poły. Usiłując nie pokazywać stóp, dobrnęła jakoś do wysokiego

drewnianego kontuaru. Bileter skryty za pomiętym egzemplarzem “Timesa” ignorował hałaśliwy

tłum. Nad nim wisiała tablica z wypisanymi kredą godzinami odjazdów i przyjazdów dyliżansów

oraz cennikiem.

Jacinda ściągnęła szybko rękawiczki; miała nadzieję, że wygląda na osobę, która wie, co

robi.

- Muszę się dostać do Dover.

- Dyliżans odchodzi o drugiej - burknął bileter, nie odkładając gazety.

Oniemiała. Potraktował ją iście po grubiańsku.

- Źle mnie pan zrozumiał. Chciałam zamówić karetkę pocztową.

Tym zyskała zainteresowanie biletera. Tylko bogaci mogli sobie pozwolić na

wynajmowanie pomalowanych na żółto, prywatnych powozów. Odłożył gazetę, podniósł się z

krzesła i poczłapał z wolna za nią. Dokładnie w tej samej chwili pojawili się dwaj tragarze,

dźwigając jej zapakowane w pośpiechu kufry. Bileter zanurzył gęsie pióro w kałamarzu i

wysmarkał się w powalane atramentem palce.

-Dokąd pani chce jechać?

- Do Dover - powtórzyła cierpko. - Kiedy karetka będzie gotowa?

Mężczyzna zerknął na zakurzony zegar ścienny i wzruszył ramionami.

- Za jakieś dwadzieścia minut.

- Chodzi mi o czterokonny zaprzęg z dwoma pocztylionami.

- To będzie dodatkowo kosztowało.

- Nieważne. - Wyciągnęła skórzaną sakiewkę z worka podróżnego i nieco roztargniona

zapłaciła pospiesznie tragarzom.

Bileter oniemiał na widok mieszka wypełnionego po brzegi złotymi gwineami, srebrnymi

koronami i szylingami. Gęsie pióro zawisło na chwilę nad spisem podróżnych, a mężczyzna stał się

uprzejmiejszy.

- Ee... jak pani godność?

- Smith - skłamała jak z nut. - Panna Jane Smith.

Rozejrzał się za jej przyzwoitką, lokajem czy służącą, których, dzięki Bogu, przynajmniej

raz nie miała ze sobą.

- Chce pani podróżować sama, panno Smith?

Uniosła podbródek.

- I owszem.

W oczach biletera dostrzegła nieufność. Nieco zaniepokojona, ale z miną godną wytrawnego

hazardzisty, rzuciła kilka monet na kontuar. Mężczyzna zacisnął wargi i schował pieniądze do

kieszeni bez dalszych pytań. Dzięki Bogu! Potem wpisał jej nazwisko do dziennika i na listę

podróżnych. Wskazał piórem kufry, ustawione jeden na drugim.

- Czy to cały pani bagaż, panno... ee... Smith?

Przytaknęła, zasłaniając dłonią, niby przypadkiem, złocony herb przy zamku, żeby go nie

zauważył. Poczekała, dopóki nie pochylił się ponownie nad wykazem podróżnych. Wiedziała, że

gdyby wydało się, kim naprawdę jest, żadną łapówką nie zdołałaby go odwieść od wezwania z

Almacka całego zastępu jej groźnych braci. Oni zaś z miejsca zabraliby ją do domu.

Gdyby pomógł jej w ucieczce, naraziłby się wszystkim pięciu Knightom. Podobnego błędu

nie ośmieliłby się popełnić żaden człowiek w Anglii. Tyle że Jacinda ani myślała się z tym godzić.

Właśnie że pojedzie do Dover, a potem do Calais, i nikt jej nie zatrzyma!

Bileter przyjął zapłatę i wysłał ludzi, by przygotowali karetkę do drogi. Tragarze zabrali

kufry, żeby je załadować. Jacinda krążyła wśród tłumu, podskakując nerwowo za każdym razem,

kiedy cynowy róg oznajmiał odjazd lub przyjazd jakiegoś dyliżansu.

W końcu usiadła na ławce stojącej przy ścianie koło świecznika. Rozluźniła wstążki

kapelusza pod brodą i wyciągnęła z sakwy podróżnej zniszczony tomik jej ulubionego Korsarza

lorda Byrona. Chciała skrócić sobie oczekiwanie lekturą. Usiłowała zagłębić się w poemat, lecz nie

potrafiła się skupić na treści. Zanadto przejmowała się własną eskapadą.

Nerwowo wyciągnęła dokumenty bezpiecznie tkwiące pomiędzy stronicami Byrona. Głowę

miała pełną wspomnień z podróży po Europie. Dwa lata temu jej brat i opiekun, książę Robert

Hawkscliffe, człowiek ostrożny i powściągliwy, wszedł w skład brytyjskiej delegacji na kongres

wiedeński. Zabrał wówczas ze sobą żonę, Bel, oraz Jacindę i jej towarzyszkę, Lizzie, żeby i one

mogły wziąć udział w uroczystościach upamiętniających koniec wojny. Gdy Napoleona wreszcie

pojmano, można było bezpiecznie wojażować po Europie. Jadąc do stolicy Austrii, Robert obwiózł

je po najważniejszych i najpiękniejszych miastach innych krajów. W każdym z nich flirtowało z nią

istne mrowie uroczych młodzieńców, o czym przypomniała sobie z przewrotnym zadowoleniem.

Jakież to było zabawne, choć ślepy Kupido, niech go licho, stale raził jej serce złotymi strzałami! A

wśród wszystkich tych miejsc Paryż - ukochane miasto matki, był dla niej miejscem wymarzonym.

Wkrótce znajdzie się tam znowu, wśród fascynujących przyjaciół matki, zdziesiątkowanej

francuskiej arystokracji. No i nareszcie będzie wolna. Za żadne skarby nie zostanie tutaj, gdzie ją

zmuszają do małżeństwa z lordem Griffithem. Cóż z tego, że jest dżentelmenem w każdym calu, a

małżeństwo byłoby korzystne, bo ich posiadłości w Cumberland graniczą ze sobą? Cóż z tego

nawet, że to jedyny mężczyzna, którego bracia jednogłośnie uznali za najodpowiedniejszego dla

niej męża, bo przyjaźnił się z nimi w dzieciństwie, a potem podczas studiów w Eton czy

Oksfordzie?

Przystojny, wytworny mężczyzna tuż przed czterdziestką, Ian Prescott, markiz Griffith,

chłodny i spokojny, miał, jak zadecydowali, stanowić przeciwwagę jej młodzieńczych namiętności i

samowoli, Ian gotów był ją poślubić niezależnie od jej zdania, lecz Jacinda nie godziła się na

małżeństwo z kimś, kogo nie kochała. Griffith nie był bratnią duszą, lecz tylko jakby jeszcze

jednym bratem. Zapewne cierpliwie służyłby jej opieką. Łagodnie by instruował, co ma robić,

podejmował za nią wszystkie decyzje i próbował kupić sobie jej posłuszeństwo kosztownymi

błyskotkami, traktując ją jak ślicznego, małego głuptaska.

Dziś wieczorem u Almacka Robert, który uważał, że to jedyne miejsce, gdzie Jacinda nie

ośmieli się urządzić dzikiej sceny, powiedział, że po jej ostatnim skandalicznym zachowaniu w

Ascot nie można już dłużej odkładać mariażu obu ich potężnych rodów. Pertraktacje zbliżały się do

końca, jak stwierdził, i jutro ustali się datę ślubu. Jacinda była wstrząśnięta taką decyzją.

Cała rzecz w tym, że bracia przesadzali z opiekuńczością, a także zbytnio wzięli sobie do

serca tamten żart. Bo na wyścigach chodziło przecież tylko o niewinny żarcik, pomyślała naiwnie.

Gdy dowiedziała się o postanowieniach brata, natychmiast zrozumiała, że musi

przedsięwziąć jakieś dodatkowe kroki. Z Robertem, kiedy przybrał tę swoją namaszczoną minę, nie

dało się dyskutować. Gniewny wzrok i grzmiący ton jego głosu uświadomiły jej, że to nie tylko

poważny, zacny starszy brat, któremu przez całe dzieciństwo płatała figle. Robert był teraz jednym

z najpotężniejszych ludzi w Anglii, władczym i dostojnym; w jego obecności nawet książę regent

czuł się niekiedy onieśmielony.

Wymknęła się więc cichaczem z Almacka i pobiegła do domu. Pospiesznie spakowała

rzeczy i przywołała gwizdnięciem pierwszego z brzegu dorożkarza, który pojawił się na St. James

Street koło jej domu, imponującego Knight House w Green Park.

- Dostanę grosik, panienko?

Z zamyślenia wyrwał ją cienki, nieśmiały głos. Jacinda zerknęła znad dokumentów i

poczuła współczucie.

Stał przed nią ten sam zmoknięty uliczny żebrak, który przedtem kulił się przy ogniu.

Patrzył na nią błagalnie, z małą brudną ręką wyciągniętą w pełnym nadziei oczekiwaniu. Wyglądał

może na dziewięć lat, miał wielkie brązowe oczy jak u szczenięcia i powalaną buzię. W

złachmanionym ubranku przypominał stracha na wróble. Stopy miał bose. Serce się jej ścisnęło.

Biedne, żałosne maleństwo.

- Dostanę grosik, panienko?

Mizerny malec zatrząsł się z zimna i spojrzał bojaźliwie na biletera, jakby się bał, że go

dostrzeże i wyrzuci na dwór.

- Ależ oczywiście, skarbie - szepnęła serdecznie i wyciągnęła z worka podróżnego pękatą

sakiewkę. Wyjęła z niej trzy błyszczące złote gwinee, potem dołożyła jeszcze jedną. To wszystko,

co mogła zaoszczędzić z długiej i kosztownej podróży do Francji.

Chłopiec wytrzeszczył oczy na widok błyszczących monet, ale nie zrobił żadnego ruchu,

jakby nie śmiał ich wziąć.

Niedowierzanie dziecka wzruszyło ją. Najwidoczniej nie zaznało zbyt wiele życzliwości.

Trzymając sakiewkę w drugiej ręce, wyciągnęła ku niemu dłoń z monetami.

- No weź je sobie - odezwała się łagodnie - są twoje.

Niespodziewanie brudna dłoń wyrwała jej sakiewkę i chłopiec dał nura w tłum, przyciskając

zdobycz mocno do piersi. Jacinda zaniemówiła. Przez chwilę stała nieruchomo. W ręce zostały jej

tylko cztery złote gwinee, które chciała dać małemu obdartusowi. Ogarnęła ją wściekłość.

- Stój, złodzieju!

Nikt nie zwrócił uwagi na jej krzyk. Zdumiało ją to jeszcze bardziej niż sama kradzież.

Foley Gaelen - Książę 04 - Pani pożądania.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: