Alexander_Meg_Przyjazn i kochanie.pdf

Rozdział pierwszy

Elizabeth Wentworth westchnęła z irytacją.

- Judith, co ja słyszę? Zgodziłaś się wyjść za Truscotta? Własnym uszom nie

wierzę!

Dyskretne chrząknięcie trzeciej z pań, siedzących w salonie domu przy Mount

Street, sprawiło, że oburzona dama zreflektowała się i przerwała tyradę. Rzuciła

szwagierce błagalne spojrzenie, prosząc o potwierdzenie swych zastrzeżeń, ale

Prudence udała, że tego nie dostrzega. Od dwunastu lat była mężatką i dawno

nauczyła się panować nad wybuchowym temperamentem. Nie sposób odwołać

przykrych słów, choćby się ich potem żałowało.

Nie bez trudu usiadła wyprostowana na sofie, przyjaźnie uśmiechając się do

gościa. Była w zaawansowanej ciąży. Oczekiwała czwartego dziecka.

- Jak do tego doszło, Judith? To dopiero niespodzianka! Nie miałyśmy pojęcia... -

Głos Prudence brzmiał łagodnie, a spojrzenie wyrażało szczere przywiązanie do

uroczej przyjaciółki.

Próba dyskretnego skarcenia nazbyt szczerej Elizabeth spełzła na niczym. Młoda

dama zerwała się na równe nogi i zaczęła chodzić po salonie.

- Jak mogłaś go przyjąć! - zawołała. - Nie będziesz z nim z tego, że jest bohaterem

sezonu? Owszem, stał się modny, a bywalcy salonów chodzą na jego kazania.

Problem w tym, że on nie wierzy w to, co mówi. Straszy ogniem piekielnym i

wiecznym potępieniem, a jednak lgnie do wyższych sfer, których występki tak

srogo piętnuje.

- Elizabeth, tego już za wiele! - przerwała stanowczo Prudence. - Nie

dopuszczasz Judith do słowa. Bądź łaskawa przyjąć do wiadomości, że nasza

przyjaciółka jest istotą rozumną i wie, co robi.

- Daruj jej, Prudence - powiedziała cicho Judith. - Rozumiem, że obie jesteście

bardzo zaskoczone. Trudno się dziwić. Wielebny Truscott nie czynił mi żadnych

awansów. Dopiero ostatnio, przed kilkoma tygodniami...

Elizabeth wyprostowała się i już miała wtrącić kąśliwą uwagę, lecz Prudence

rzuciła jej ostrzegawcze spojrzenie. Obie wiedziały doskonale, w czym rzecz.

Niespełna miesiąc minął, odkąd Judith dowiedziała się o spadku. Brat matki za-

pisał jej spory majątek. Wiekowy samotnik zaskoczył wyższe sfery, ponieważ nie

oczekiwano, że uwzględni w testamencie jedyną siostrzenicę.

- Sama byłam zdumiona - przyznała spokojnie Judith, uśmiechając się mimo

woli. - Przyznajcie, że trudno mnie uznać za piękność. Nie błyszczę w salonach.

Nie jestem mistrzynią w sztuce konwersacji, bo peszy mnie rozmowa z nie-

znajomymi, a co do poczucia humoru... - Skrzywiła się kpiąco na myśl o swoich

niedostatkach.

- Jesteś dla siebie nazbyt surowa, kochanie - przerwała Elizabeth z serdeczną

przyganą. - Ogólnie wiadomo, że język masz cięty i potrafisz żartować jak mało

kto. Ileż to razy wszystkie trzy zaśmiewałyśmy się do łez, gdy opowiadałaś

dykteryjki.

- Skończyłam dwadzieścia pięć lat. Spędziłam w Londynie kilka sezonów. Ilu

miałam starających? Nie trudź się, sama odpowiem. Jak to mówią, nikogo sobie

nie przygruchałam.

- Bo jesteś przesadnie milcząca! Jak młodzi panowie mają się na tobie poznać,

skoro w ogóle się do nich nie odzywasz? My wszyscy bardzo cię kochamy,

najmilsza. Łudziliśmy się, że ty i Dan...

- Elizabeth, dość tego! - Gdy padło imię przybranego syna, Prudence uznała, że

lepiej będzie przerwać wywody szwagierki.

Przed sześcioma laty miała nadzieję, że Judith wyjdzie za Dana. Życzliwym

okiem patrzyła na czułą przyjaźń dwojga młodych, niepodobną do gwałtownego

uczucia, które połączyło ją z Sebastianem, ani do burzliwych zalotów Perry'ego

do Elizabeth.

Judith i Dan spędzali razem długie godziny. Rzadko się odzywali, lecz

najwyraźniej dobrze się czuli w swoim towarzystwie. Dan rysował, poprawiając

detale okrętów wojennych, projektowanych dla brytyjskiej marynarki, a Judith

przelewała myśli na papier.

Tylko najbliższym przyjaciołom udawało się namówić ją, żeby głośno czytała

swoje utwory. W krótkich opowiadaniach z humorem opisywała rozmaite

ludzkie dziwactwa. Podczas lektury słuchacze pokładali się ze śmiechu.

Na wzmiankę o Danie odwróciła głowę. Zmieniła się na twarzy, ujawniając

tłumione uczucia, lecz po chwili zapanowała nad sobą.

- Jak on się miewa? Co porabia? - zapytała uprzejmie. Musiała ukryć bezmiar

cierpienia spowodowanego wspomnieniem o ostatniej rozmowie z Danem.

Minęło od niej sześć długich lat. Najbliższe przyjaciółki nie mogły się

dowiedzieć, jak bardzo czułyby się dotknięte i urażone, bo Dan był im

wyjątkowo bliski. Nie darowałyby jej, że tak źle się z nim obeszła.

- Nareszcie wrócił do domu - powiedziała z zadowoleniem Elizabeth. - Rzecz

jasna, bardzo się zmienił: wyrósł, zmężniał. To dziś jeden z najprzystojniejszych

mężczyzn w Londynie, ale zachował dawną poczciwość i nadal ma złote serce.

Judith poczuła, że ogarnia ją panika. Nie powinna go teraz widywać, skoro

postanowiła wyjść za wielebnego Truscotta. Takie spotkanie byłoby

niewyobrażalną torturą. Wstała z kanapy, zbierając się do odejścia.

- Zostań jeszcze chwilę - nalegała Elizabeth. - Nasi panowie wkrótce powinni

wrócić do domu. Perry i Sebastian będą niepocieszeni, jeśli cię nie zastaną. Tyle

lat nie widziałaś się z Danem...

- Zapewne Judith gdzie indziej zapowiedziała się z wizytą - pospiesznie wtrąciła

Prudence.

Wiedziała o odmowie sprzed sześciu lat. Przez wiele miesięcy musiała

wysłuchiwać skarg i narzekań zrozpaczonego Dana. Robiła, co w jej mocy, żeby

skierować myśli wychowanka na inne tory, lecz daremnie próbowała go

pocieszyć. W końcu Sebastian znalazł wyjście z sytuacji. Zaproponował

kandydaturę Dana organizatorom wyprawy na antypody, którzy zatrudnili

młodzieńca jako kartografa.

Muszę być silna, pomyślała Judith, stanowczym gestem wkładając rękawiczki.

- Wracając do mojego małżeństwa, ślub odbędzie się za cztery tygodnie.

- O nie! - jęknęła rozpaczliwie Elizabeth. Już miała rzucić kolejną opryskliwą

uwagę, gdy do salonu weszło trzech dżentelmenów.

Od razu rzucało się w oczy, że dwaj z nich są braćmi.

Sebastian, lord Wentworth i młodszy od niego Peregrine, zwany przez

najbliższych Perrym byli do siebie bardzo podobni. Obaj uśmiechali się, idąc w

stronę Judith ze swym towarzyszem.

- Stary przyjaciel chciał się z tobą przywitać. Tak wyrósł, że nie wiem, czy go

poznasz.

Judith z ociąganiem podała Danowi drżącą dłoń, ale nie zdobyła się na to, żeby

spojrzeć mu w oczy. Pochylił się, całując ją w rękę. Zerkając spod rzęs,

spostrzegła znajomą głowę z rudymi lokami. Ledwie musnął ustami jej palce, bo

tak nakazywał dobry ton, ale mocny uścisk ręki przyprawił ją o zawrót głowy.

Odruchowo cofnęła dłoń, jakby się sparzyła, ale Dan sprawiał wrażenie, że tego

nie zauważył.

- Mam nadzieję, że zastaję panią w dobrym zdrowiu, panno Aveton - powiedział

uprzejmie i chłodno.

- Co ty wygadujesz, Dan? - spytała zdumiona Elizabeth. -Urosłeś, mieszkając

wśród aborygenów, lecz z pamięcią u ciebie nie najlepiej. Przecież to nasza

Judith. Zapomniałeś?

- Pamiętam wszystko - odparł z pozoru obojętnie, ale Judith natychmiast

zrozumiała aluzję. Głęboko zraniła go swoją odmową. Nie miała sposobności,

żeby mu wyjaśnić, dlaczego musiała tak postąpić. Może to i lepiej? Chyba nie

było im pisane razem iść przez życie. Pomyślała o swojej przyszłości i zrobiło jej

się ciężko na sercu.

Gdy drzwi zamknęły się za Judith, Peregrine obrzucił żonę badawczym

spojrzeniem.

- Najlepiej od razu powiedz, co się stało. Po minie poznaję, że masz złe nowiny.

Wzburzona Elizabeth, nie przebierając w słowach, wyjaś niła w czym rzecz.

Słuchając jej tyrady, Sebastian i Peregrine natychmiast spoważnieli.

- Uważasz Truscotta za oszusta i łowcę posagów? Poważne oskarżenia -

powiedział Sebastian. - Nie zapominaj, że mówimy o znanym kaznodziei. Skąd u

ciebie tyle niechęci do tego człowieka?

Elizabeth zerknęła ukradkiem na Perry'ego i postanowiła nie odpowiadać na to

pytanie. Oboje byli równie gwałtownego usposobienia. Wolała nie wspominać o

pożądliwych spojrzeniach, jakie przy każdej sposobności posyłał jej wielebny

Truscott. Miodowym głosem szeptał jej do ucha, że powinni spotkać się sam na

sam, aby mógł umocnić ją w wierze. Przy powitaniu trzymał jej dłoń trochę za

długo, choć było to sprzeczne z zasadami dobrego wychowania.

- Intuicja podpowiada mi, że to łotr i krętacz - odparła. -Przeczuwam, że skrywa

jakieś mroczne tajemnice.

- Ponosi cię wyobraźnia, kochanie moje. - Perry ujął jej dłoń. - Podejrzewam, że

moja zaborcza żona po prostu nie chce się z nikim dzielić najlepszą przyjaciółką.

Sebastian popatrzył na Prudence.

- Jesteś dzisiaj bardzo milcząca. Nie masz zdania w tej materii? Prudence

usiłowała pospiesznie uporządkować własne uczucia. Serce Dana nie miało

przed nią żadnych tajemnic. Znała je niemal tak dobrze jak własne.

Dan znieruchomiał, gdy Elizabeth wspomniała o planach Judith, ale gdy

przybrana matka na niego spojrzała, wydawał się spokojny i opanowany.

- Judith zaskoczyła nas tą wiadomością. Zrozum, mój drogi, nie wiemy, co do

niej czuje wielebny Truscott i jakiego zdania jest o nim nasza droga przyjaciółka.

Dotąd nie zdradzał szczególnego zainteresowania jej osobą.

- Zaczął się do niej umizgać dopiero, gdy dostała spadek! - zawołała wzburzona

Elizabeth. - To jedyny powód jego oświadczyn!

- Moja droga, jesteś uprzedzona - natychmiast zaprotestował Perry. - Wszyscy

jesteśmy bardzo przywiązani do Judith i doceniamy jej liczne zalety.

Zastanawiam się, czemu dotąd nie wyszła za mąż.

Kiedy padła ta uwaga, Dan zaczął się żegnać, mamrocząc, że przypomniał sobie

o umówionym spotkaniu. Pobladł tak, że można było policzyć wszystkie piegi

na jasnej skórze, a spojrzenie niebieskich oczu wyrażało osobliwą desperację.

- Wszyscy dziś wariują - narzekała Elizabeth. - Co z Danem? Czy mimo woli

sprawiłam mu przykrość?

- Zapewne nie ma ochoty słuchać plotek - uspokoiła ją Prudence. - Tyle lat go

tutaj nie było. Musi przywyknąć do nowego otoczenia, a rozmowa dotyczy

osoby, której nie zna.

- Ale z Judith łączyła go serdeczna zażyłość. Powinien się zainteresować

człowiekiem, którego wybrała na męża. Łudziłam się, że na wieść o jego

powrocie zmieni zdanie.

- Wątpię. Moim zdaniem, wytrwa w swoim postanowieniu.

- W takim razie trzeba ją przekonać, żeby zmieniła zdanie. Idę o zakład, że to

sprawka jej macochy. Najchętniej utopiłabym w łyżce wody to wstrętne babsko.

Prudence w głębi serca przyznała rację Elizabeth. Zdawała sobie sprawę, że

kiedy Dan starał się o Judith, pani Aveton po kryjomu torpedowała jego wysiłki.

Z jej powodu przez tyle lat oboje byli głęboko nieszczęśliwi. Nastawiała

wszystkich przeciwko Danowi, plotkując na prawo i lewo, że jest podrzutkiem

bez grosza przy duszy, który przyszedł na świat w ohydnych slumsach na

uprzemysłowionej północy Anglii. Sączony przez nią jad okazał się skuteczną

bronią. Część wytwornego towarzystwa wykluczyła Dana ze swego grona.

Przyjaciele odwrócili się od niego, a Prudence ze zdumieniem skonstatowała, że

nie jest uwzględniany w zaproszeniach, które codziennie do niej napływały.

Sprawdziła, dlaczego tak się dzieje, a gdy poznała prawdę, udała się do pani

Aveton. Odbyły nadzwyczaj nieprzyjemną rozmowę, podczas której owa dama

najpierw wyparła się wszystkiego, ale musiała odwołać oszczerstwa po tym, jak

zagniewana Prudence napadła na nią bez pardonu.

Nie na wiele to się zdało, a szkody były nie do naprawienia. Judith załamała się i

z bólem serca odmówiła Danowi swej ręki. Prudence przysięgła sobie wtedy, że

nie pozwoli, aby w przyszłości ktokolwiek z ludzi bliskich jej sercu został równie

okrutnie poniżony.

Dan na próżno wszelkimi sposobami próbował skłonić Judith do zmiany

postanowienia. Trwała przy swoim, w grę wchodził przecież jego honor i dobre

imię.

Po powrocie do domu dzielonego z macochą i dwiema przyrodnimi siostrami

Judith gorzko żałowała, że niespodziewanie zachciało jej się dzisiaj odwiedzin na

Mount Street. Prudence i Elizabeth na wieść o jej zaręczynach nie kryły zdu-

mienia. Trudno się dziwić, skoro nie mogła im wyjaśnić, co nią kierowało.

Wieść o spadku odziedziczonym przez Judith wywołała u Avetonow wielkie

poruszenie mimo zapisu, że do czasu jej zamążpójścia nie będzie mogła

samodzielnie dysponować kapitałem. Zgodnie z postanowieniami testamentu,

miała jednak prawo korzystać z odsetek.

Pani Aveton z miejsca nakazała prawnikowi Judith sprawdzić, czy możliwe jest

obalenie testamentu. Gdy uświadomił jej, że to nie wchodzi w grę, pasierbica

stała się obiektem bezlitosnych ataków, które omal nie doprowadziły jej do

obłędu.

Znalazła się w sytuacji bez wyjścia. Panna w jej wieku nie mogła zamieszkać z

dala od rodziny, nawet jeśli miała na to środki. Nieustanne kłótnie sprawiały, że

jak ślimak ukryła się w skorupie. Do dziś była przekonana, że stłumiła uczucia, a

dawna miłość nic dla niej nie znaczy.

Nie tylko z rozpaczy i poczucia bezradności przyjęła oświadczyny wielebnego

Truscotta. Przekonał ją do siebie, okazując serdeczne zainteresowanie i biorąc jej

stronę w sporach z macochą.

Pani Aveton czuła przed nim respekt. Samym wyglądem budził lęk. Był wysoki i

szczupły niczym średniowieczny asceta. Ubierał się wyłącznie w żałobną czerń,

a gdy grzmiał z kazalnicy, płomień fanatyzmu gorzał w głęboko osadzonych

oczach.

Ku zaskoczeniu Judith, pani Aveton życzliwie patrzyła na zaloty pastora.

Zapewne chciała pozbyć się z domu pasierbicy, która była jej solą w oku.

Judith szybko przecięła hol, zamierzając schronić się w swoim pokoju. Miała

zamęt w głowie. Na widok Dana po raz kolejny uświadomiła sobie, jak wiele

traci, wyrzekając się małżeństwa z miłości. Na próżno starała się o nim zapo-

mnieć. Wystarczyło przelotne spotkanie, aby cierpiała katusze jak przed sześciu

laty.

Gdy była przy schodach, lokaj zastąpił jej drogę.

- Jaśnie pani kazała powiedzieć, żeby panienka zaraz do niej przyszła.

Judith niechętnie powlokła się do salonu. Gdy weszła, pani Aveton siedziała

przy biurku.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: