Brown_Sandra_Pojedynek_serc.pdf

Latawieczatrzepotał na wietrze, obrócił sięparę razy,a potemnagle

zacząłopadać, wirując gwałtownie.

Dzieci, piskliwymiz podniecenia głosami, wykrzykiwałychóremfachowe

wskazówki:- Uważaj, Kathy!

-Poderwijgo!

- Ściągnij sznurek!

-Nie, Kathy, nie tak!

Kathleen przygryzła wargę z przejęcia i nie spuszczając oczuz wariującego

latawca, ostrożnie skróciłalinkę.

Potem cofnęła siękilka kroków, unoszącsznurek nad głowąi zręcznie unikając

zderzenia z podekscytowanymi dziećmi.

- Popuść trochę, złotko- zupełnie nieoczekiwanie rozległsię męskigłęboki głos.

Kathleennie zdążyła nawet w pełnizdać sobie sprawy, że go słyszy,a już wpadła

na nieznajomego mężczyznę, który pojawił się niewiadomo skąd.

Zaskoczona,opuściłarękę,alatawieczacząłostro pikować wdół, poczymuderzyłw

dąbi spoczął tam z ogonem zaplątanymwśródliści, fatalnie pokiereszowany.

Dzieci wdrapywały sięna drzewo, zręcznie omijając gałęzie i wymieniając się

instrukcjami co do różnych możliwości postępowania,czemu towarzyszyły

głośnychichot idrwiny.

Przybysz spojrzałw kierunku drzewa, a następnie odwrócił głowę i jego

niebieskie oczy spoczęłyna Kathleen.

- Przepraszam - odezwał siępokornie, przykładając dłoń do serca,ale błysk w

jegooczach sprawił, że Kathleen powątpiewała niecow szczerość tych słów.

-Myślałem, żezdołam jakoś pomóc.

- Dałabym sobie radę.

-Na pewno, ale wziąłem panią za jedno z dzieci i wyglądało totak, jakby pani

potrzebowała pomocy.

- Myślał pan, że jestem dzieckiem?

Zrozumiała, skądmogła wyniknąć ta pomyłka.

Z włosami splecionymiw warkocz,pozbawioną makijażu twarzą w

kształcieserca,wbojówkach do kolan i białej koszulce z logo letniego obozu nie

wyglądała zbyt dorośle.

-Jestem Kathleen Haleyz zarządu obozu.

Zmierzyłją od stóp do głów w sposób, który jasno sugerował,żeuważa jej strój

za niezbyt odpowiedni do stanowiska.

- Jestem również opiekunką- dodała, wyciągając rękę.

Potężny blondyn z bujnymi wąsami uścisnął jej dłoń.

- Nazywam się Erik Gudjonsen, pisze się g-u-d-j-o-n-s-e-n - przeliterował -

alewymawia się Good-johnson.

-Czy pananazwisko powinno byćmi znane, panie Gudjonsen?

- Jestem reporterem, będękręciłdokument dla UBC.

CzyżbyHarrisonowie nie poinformowali pani,że przyjadę?

Jeżeli nawet tak było,ten fakt umknął jej pamięci.

- Nie mówili, żeto dzisiaj.

Letniobóz dlasierot Mountain View miałbyćpokazany w "People",magazynie

telewizyjnym oogólnokrajowym zasięgu.

Chcąc, byobózzostałdostrzeżonyprzez społeczeństwo, a co za tym

idzierównieżprzez sponsorów, Kathleen dotarła ze swoim pomysłem na

programdo producenta telewizyjnego.

Po kilku listach oraz długich rozmowach przez telefon zNowym Jorkiem udało

się jej sprzedaćpomysł.

Powiedziano jej,że przyślą fotoreportera, by sfilmował dzieciw czasieletniego

wypoczynku.

Nie zastanawiałasięw ogóle,jaki będzie tenfilmowiec.

Wydawało się jej, żekażdy fotoreporterjest trochę krótkowzroczny, nosi

toporne buty, a światłomierzei inne akcesoria ma zawieszone na szyi.

Wszystko,co dotychczas kojarzyło się jejz tymzawodem, było jaknajdalsze

od tego, co prezentował Erik Gudjonsen.

Jego wyglądbył równie nordycki jak imię.

Niewątpliwie odziedziczył sylwetkępo walecznych przodkach.

W tym wysokim, muskularnym mężczyźnie, od którego promieniowały upór

iwitalność,napewno płynęłakrew wikingów.

Nawetkiedy stał teraz spokojnie,wydawało się, że bije od niego ogromna siła.

Gęste włosyErikaGudjonsena lśniły w blasku słońcajak złotyhełm,otaczając

głowę w swobodnym nieładzie.

NiecociemniejszePojedynek sercwąsy dodawały zmysłowości szerokim ustom.

Mocne, białezębykontrastowały z opaloną, ogorzałą twarzą.

Miał nasobie mocno wytarte, idealnie dopasowane dżinsy, przylegające do

pośladków ciasno jak rękawiczka.

Rozpięta niemal dopołowy koszula leżała równie dobrze.

Lekko podwinięte rękawy ukazywałymuskularne ręce.

Dłonie o długich, szczupłych palcach sprawiaływrażenie silnych, a

jednocześnie delikatnych -cechy tak potrzebneprzy posługiwaniu się

precyzyjną kamerąfilmową.

Z jakichśniezrozumiałych powodów Kathleen poczuła uciskw piersi,kiedy jej

oczybłądziły po jego twarzy,poczynając odmocnejszyi i dumnego, nieco

upartego podbródka, poprzezzmysłoweustai zgrabny nos, na niebieskich

tęczówkach kończąc.

Akiedy jej oczy spotkałysię z jego uważnym wzrokiem, poczułagdzieś głęboko

dziwne mrowienie, bardzo przyjemne, ale zarazemniepokojące.

- Wyglądasz raczej na kogoś, kto się zajmuje sensacyjnymi wiadomościami.

Wzruszył obojętnieramionami.

- Jeżdżętam, gdzie mi każą.

-Jeżeli myślisz, że znajdziesz tutajcoś sensacyjnego, to możeszsię

rozczarować.

Żyjemyspokojnie,bezwzlotów i upadków.

- Nie twierdzę, że jest inaczej.

Skądte podejrzenia?

Nie ufasz filmowcom?

- Pochylił się nad nią,a jego wąsy tylko połowicznie ukryły uśmiech, gdy Erik

dodał: - A może chodzi o wszystkich mężczyzn?

Głosem takchłodnym, jakwyraz jej twarzy,powiedziała:- Jak wjedziesz na ten

pagórek, skręć w lewo i jedź aż do głównejbramy.

Pierwszy budynek naprawo to biuro.

Znajdziesz tam alboEdnę,albo B.J

.- Dziękuję.

Wciąż się uśmiechając, ruszył w stronę zaparkowanego nieopodalblazera.

Kathleen w żaden logiczny sposób nie umiała wytłumaczyć sobierozdrażnienia,

które towarzyszyło jejprzezresztępopołudnia.

Mimo todawała sobie radęztryskającymi energią dziećmi.

Zewszystkichopiekunów dzieci najbardziej lubiły Kathy- tak na nią tu wołano:

Kathy - a uczucia były odwzajemniane.

Dzisiaj jednak była z jakiegośpowodu podenerwowana i gotowawkażdej chwili

wybuchnąć.

Chciała, by słońcejaknajszybciej prze.

suwałosię w stronę horyzontu.

Około piątej wszyscy szli do swoichdomków na godzinną przerwę przed

kolacją, którą podawano w dużej, głośnej jadalni.

Teraz,kiedy dzieci szalaływ wydzielonym linami kąpielisku, Kathleenmogła

przez chwilę się zrelaksować.

Opalała się, siedząc nabrzegu rzeki, ale ciągle uważnie obserwowała

wychowanków, którzy pływali i chlapali się w przejrzystej wodzie.

Westchnęła głęboko iopuściła na moment powieki,kryjąc oczyprzed blaskiem

słońca.

Uwielbiałato miejsce.

Każdego lataopiekowanie siędziećmi naobozie w górachOzark w północno-

zachodnimArkansasdawało jejwiele szczęścia,a zarazem stanowiło istotną

pomoc dla jej przyjaciół Harrisonów.

Przez sześćdziesiąt dniKathleen Haley, szefowadziału zakupóww domu mody

Masona w Atlancie, przestawałaistnieć.

Zapominałao szalonym tempie, w jakim żyła przez pozostałe

dziesięćmiesięcyw roku, i regenerowała siły dzięki górskiemu powietrzu,

regularnymposiłkom,wczesnym pobudkom oraz wyczerpującym

ćwiczeniomfizycznym.

Mimo rygorystycznegorozkładuzajęć pobyt na obozie byłdla niej

odpoczynkiem,tak dla ciała, jak i umysłu.

Niewiele dziewcząt, które realizowały się zawodowo, poświęciłoby swój wolny

czas napracę opiekunki na obozie,ale Kathleen robiła to z potrzeby serca.

Znała zwłasnego doświadczenia dramattychdzieci, ichciągłą potrzebę miłości i

opieki.

I jeśli mogła chociaż częściowo odwdzięczyć sięza uczucia,które sama

znalazłatutaj przedlaty, czasitrud wkładanew to zajęcie wartebyły swojej

ceny.

-Hej, Kathy, Robby wychodzi za linę!

Otworzyła oczy i zobaczyła przed sobą chłopca, który oskarżycielsko

wskazywał palcem na kolegęłamiącegosurowy zakaz.

- Robby!

-zawołałaKathleen.

Kiedy twarzwinowajcy wyłoniła się spod wody, zmierzyła go surowym

spojrzeniem.

To wystarczyło, by zanurkowałz powrotem podliną i stanął w wodziesięgającej

do ramion.

Żeby pokazać, że nie żartuje,ostrzegła:- Jeszcze raz znajdziesz się za linąi

koniec z pływaniem.

Jasne?

- Tak, Kathy - wymamrotał i zwiesił głowę.

Uśmiechnęła się skrycie, wiedząc, że jej dezaprobatabyła

zwyklewystarczającąkarą, by utrzymać w ryzach nawetnajbardziejkrnąbrne

dzieci.

- Może poćwiczysz stawanie na rękach, jak to robiłeśprzedwczoraj.

Sprawdź, jak długo wytrzymaszpod wodą.

PojedyneksercOczy Robby'ego natychmiast rozbłysły.

Wiedział, że został przywrócony do łask.

- Dobra.

Popatrz!

- Będę patrzeć.

-Pomachała do chłopca, a on przygotował się,by pokazać swoją sztuczkę.

- Jaimie, dziękuję, żezwróciłeś mi uwagęna zachowanie Robby'ego, ale

nieładnie jest skarżyć.

Okay?

Chudy chłopiec z ciemnymi włosami ioczami wyglądał nastropionego, ale

uśmiechnął się lekko i odpowiedział:- Tak, proszę pani.

4Każdego lata było jedno dziecko,które chwytało jąza serce bardziej niż inni

wychowankowie- dziwne, introwertyczne.

Ten chłopiec nieodnajdywał się w sportach i zwykle wybierano go dodrużyny

jako ostatniego.

Cichy, poważny i nieśmiały, był jednocześnienajgorliwszym czytelnikiem i

najbardziej uzdolnionym artystą z całej grupy.

Jego czarne oczypodbiły serce Kathleen już pierwszegodniapobytu i chociaż

starała się nikogo niewyróżniać,miała niezaprzeczalnąsłabość do Jaimiego.

Wstała i podeszła do linii brzegu.

Usiadłana wilgotnympiasku,zdjęła tenisówkii skarpetki i zanurzyłastopy w

chłodnejwodzie.

W jej myślach pojawił się nieproszony obrazErika Gudjonsena.

Dwudziestopięcioletnia Kathleen spotkała już wielu mężczyzn,w kilku

nawetsię kochała, ale ostatnią rzeczą, jakiej teraz pragnęła, był bliższy

kontakt z mężczyzną.

Czyż nie od tego uciekła?

Piskliwyśmiech sprowadził ją zpowrotem na ziemię.

Spojrzałana zegarek: za dziesięć piąta.

Dmuchnęła wsrebrny gwizdek zawieszony na szyi na niebieskiejgumce.

Dzieci, piszcząc na znak protestu, wyszły powolina brzegi zaczęły wkładać

tenisówki.

Wracałydo domkóww kąpielówkach,susząc je na słońcupodczasmarszu.

Pozbierały swoje rzeczy i stanęły gotowedo drogi.

Podczas gdy podopieczniz wolna wykonywali jejpolecenia, Kathleen też włożyła

buty i ustawiła grupęw mniej więcej równy rządek.

Zaczęliiść pod górę, aKathleen zaintonowała piosenkę znieskończonąliczbą

zwrotek.

Ponownie uświadomiłasobie z zachwytem, jak bardzo kocha tutejsze widoki.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: