Zachary_Mia_Taniec_duszy.pdf

Mia Zachary

Taniec duszy

Special - "Potęga magii"

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Sisi, nie wyglądasz wcale na sukę.

- Słucham?

Zaskoczona Siobhan Silverhawk zamrugała i spojrzała na sześciolatka,

który przyglądał się jej w skupieniu.

- Benjaminie Josephie...

Ojciec chłopca, John Bradley Pendelton, skrzyżował ręce na piersi. Ten

dobrze zbudowany, wysoki mężczyzna o orzechowych oczach miał coś

władczego w spojrzeniu i swoją postawą mógł budzić strach i szacunek.

Chłopiec jednak najwyraźniej nie przejął się reprymendą ojca.

- No co? Przecież mama zawsze mówiła o niej, że jest suką, która za

pomocą magii kradnie serca mężczyzn - wyjaśnił chłopiec beztrosko. - A sam

rozumiesz, wolałbym wiedzieć, czy to jest prawda, bo jestem mężczyzną i

potrzebuję swojego serca i...

- Wystarczy, Ben. Nie chcę więcej słyszeć takich słów. A teraz przeproś

Siobhan.

- Sorki - mruknął chłopak, ale wyraz jego twarzy wyraźnie wskazywał, że

nie bardzo rozumiał, za co ma przepraszać. - To jak? Jesteś... No wiesz.

- Jestem czarodziejką. - Potargała fryzurę Bena. - I tego się trzymajmy,

dobrze?

- Na żadną wiedźmę też nie wyglądasz. Wiesz, nie masz szpiczastego

kapelusza, zielonej skóry ani nawet macek.

J.B. zaśmiał się.

- Macek?

Ben pokiwał głową.

- No tak. Widziałem w „Małej syrence". Tamta czarownica wyglądała jak

ośmiornica.

Policzki Siobhan oblał rumieniec, gdy spostrzegła, że J.B. przesunął

wzrokiem od jej stóp aż po uda chowające się pod letnią sukienką.

- Ani śladu macek - ocenił.

- Zielonej skóry też nie stwierdzono - uzupełniła. - Aczkolwiek pochodzę

z rodziny o naprawdę silnych właściwościach magicznych.

John Bradley odchrząknął i spojrzał poważnie na Siobhan.

- Wiem, że odgrywasz tę rolę przed turystami, ale powiedziałem Benowi

całą prawdę.

- Którą prawdę? - Spojrzała na niego pytająco, choć doskonale znała

odpowiedź.

- Tę, że czarodziejki i duchy występują tylko w filmach, a czary

ograniczają się do kilku sztuczek podczas imprez urodzinowych.

Ben przechylił głowę i spojrzał badawczo na czarodziejkę.

- Sisi, jak to możliwe, że nigdy nie widziałem, byś robiła sztuczkę z

kartami czy ze znikającą monetą?

- Niedługo rozpocznę pokazy w Las Vegas.

Mówiła to wszystko beztrosko i bez sarkazmu w głosie. Zdawała sobie

sprawę, że ani chłopiec, ani jego tata nie mają pojęcia, jak ich bezceremonialne

uwagi na temat magii ją ranią. Wiedziała, że jej zdolności szwankują i cierpiała

z tego powodu na kompleks niższości.

Jej rodzina słynęła z rozległej wiedzy na temat uleczania wszelkich

chorób oraz przewidywania przyszłości. Siobhan pochodziła w prostej linii z

rodu wielkiego czarodzieja Taliezara ze strony matki oraz legendarnego

szamana Kroczącego z Piorunami ze strony ojca. Doświadczenie i wiedza,

wynikające z połączenia tych dwóch rodów, powinny zostać odziedziczone

przez Siobhan. I choć obie jej siostry, starsza Sian oraz młodsza Shona,

posiadały zdolności magiczne, to ona została ich pozbawiona.

Marzyła o tym, by leczyć ludzi. By zostać tradycyjną szamanką Dne, tak

jak kobiety z rodu jej ojca. Pragnęła łagodzić ból, leczyć rany i zapobiegać

chorobom. Niestety, pragnienia nijak się miały do przeznaczenia. Zdawała

sobie sprawę, że nie można wyleczyć wszystkich, ale najbardziej bolało ją, że w

ogóle nie była w stanie kogokolwiek wyleczyć. A przynajmniej nie za pomocą

magii.

Żyła jednak nadzieją. Jeśli czarodziejka nie posiadła mocy do

dwudziestego piątego roku życia lub ją utraciła, mogła udać się do Ośrodka

Zdrowia dla Magów po pomoc.

I dlatego właśnie Siobhan przyjechała do pustynnego miasteczka Sedona.

Było to miejsce magiczne, wręcz naładowane mocą. Spotkać tu można było

zarówno zwolenników starej szkoły magii, jak i wyznawców współczesnego

mistycyzmu. Wszyscy byli mile widziani, a biuro podróży służyło pomocą

każdemu, kto przybył do Sedony, by poszukiwać tego, co utracił. Lub tylko

przed nim się ukryło.

Choć Siobhan miała jedynie poziom nowicjuszki, to pięć lat

poświęconych nauce w Centrum Magii dawało jej przywilej uczęszczania na

seminaria przeznaczone dla powołanych. Prawdę mówiąc, chodziła na

wszystkie możliwe zajęcia, ale mimo dziedzictwa oraz ogromnego

zaangażowania w naukę, nie objawiała najmniejszych choćby zdolności

magicznych.

Nauczyciele zarzekali się, że posiada dar, ponieważ jednak nie chciał się

ujawnić, Siobhan obawiała się, że nie dane będzie jej ukończyć nauki i

Strażniczka Regina St. Lyon wreszcie wydali ją ze szkoły, a przy jej nazwisku

na zawsze pozostanie adnotacja „przeciętna". Zaczęła powoli godzić się z

myślą, że nawet jeśli ma ów dar, to czary nie są jej pisane.

Dlatego też poświęciła się całkowicie studiowaniu zielarstwa i tworzeniu

balsamów, kremów i olejków, które na swój sposób również leczyły. Luminous,

jej sklepik z tymi specyfikami, oblegany był głównie przez urlopowiczów.

Klienci twierdzili, że w buteleczkach i fiolkach musi skrywać się jakaś magia,

ale Siobhan czuła się jak oszustka.

Sięgnęła do koszyka i wyjęła duże czerwone jabłko. Wyciągnęła rękę do

Bena i spojrzała na niego przebiegle.

- Czy dasz się skusić, mój drogi?

- Jasne, dzięki. - Błyskawicznie odgryzł potężny kęs.

Uśmiechnęła się w duchu i pomyślała, że Ben najwyraźniej nie oglądał

jeszcze „Śpiącej królewny".

- Wiesz co, tato? Z tymi duchami to się mylisz. Mama cały czas mnie

odwiedza.

Zauważyła grymas bólu i smutku na twarzy J.B. Szybko jednak odgonił

złe myśli i uśmiechnął się niepewnie.

- Fajnie jest sobie wyobrażać różne postacie, ale duchy nie istnieją -

powiedział łagodnie.

- Istnieją - nie dawał za wygraną Ben. - Słyszałem, jak babcia mówiła, że

nie jest zaskoczona moim pojawieniem się, ponieważ rozmawiałeś ze swoją

prababcią, kiedy zmarła na atak serca i...

- Hej, kolego. Wystarczy - przystopował syna. - Porozmawiamy sobie o

tym później, dobrze? A teraz przejdź się trochę, a przy okazji wybierz prezent

na urodziny cioci Lissy.

- Dobra. Wybiorę najładniejsze fioletowe rzeczy, jakie znajdę.

Roześmiany pobiegł w stronę koszy i półek z różnymi skarbami, a J.B.

westchnął ciężko, patrząc za nim.

- Nie pogodził się jeszcze, prawda? - spytała po chwili.

- Nie rozumiem tego wszystkiego - odparł cicho. - Gabrielle odeszła

prawie dwa lata temu. - Zatroskany obserwował syna, który szukał fioletowych

drobiazgów.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: