04.Jackson_Lisa_Zloty_interes.pdf

Lisa Jackson

ZŁOTY INTERES

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Zemsta!

Kyle Sterling wolno badał smak tego słowa. Syczało mu w ustach, a zarazem szemrało słodko. Zemsta! Kiedyś

uznałby ją pewnie za stratę czasu. Ale teraz, po wypadku, właśnie w tym chciał znaleźć pociechę.

Wydawało się, że wskazówki starego zegara na kominku niemal zamarły w bezruchu. Duszne, popołudniowe

powietrze wypełniało cały pokój. Kyle zaciskał bezsilnie pięści i liczył sekundy. Każda przybliżała go do

spełnienia groźby. Pragnął rozprawić się z byłą żoną za to, co zrobiła ich dziecku.

Przez chwilę patrzył niecierpliwie na telefon. Na próżno. Aparat milczał. Podszedł do barku i jednym szybkim

ruchem nalał pół szklaneczki bourbonu. Po chwili zaczął nerwowo spacerować. W końcu zatrzymał się przy oknie.

Ocean Spokojny rzadko wyglądał tak pięknie. Kyle zmarszczył brwi i podniósł do ust szklaneczkę z alkoholem.

Skrzywił się. Przed oczami stanęły mu wydarzenia ostatnich lat. Wnioski, które mógł teraz wyciągnąć, wcale nie

należały do budujących. Zbyt długo oszukiwał sam siebie goniąc za sukcesem. Teraz wszystko mściło się na nim

bezlitośnie.

Wiele się ostatnio nauczył - na własnych błędach. Poznał nędzę bogactwa oraz kruchość kilkudniowych

przyjaźni. Zrozumiał też, że musi polegać przede wszystkim na sobie, aby móc stawić czoło wrogiemu światu.

Uśmiechnął się ponuro. Niektórzy pomyśleliby pewnie, że zwariował. Ale on wiedział, że ma rację. I pomyśleć, że

nauczyła go tego jego słodka żona - Rose. To przez nią pałał teraz żądzą zemsty. Tak, chyba już nigdy nie będzie w

stanie uwierzyć kobiecie. Było mu to jednak obojętne. Chciał się odsunąć od świata. Dopiero teraz uświadomił

sobie, jak bardzo kocha córkę. W tej chwili tylko ona była ważna i tylko nią się przejmował.

Opróżnił szklaneczkę i postawił ją na parapecie. Rozluźnił krawat. Mimo że oczekiwał gościa, nie miał zamiaru

ukrywać, jak fatalnie się czuje. Ryan Woods chciał pogadać o interesach. Kyle już od dawna czekał na to

spotkanie. Powinien się z niego cieszyć, ale... wciąż myślał o córce. Nie mógł się pogodzić z tym, co się stało.

Spojrzał tęsknie w stronę barku, zdecydował jednak, że nie powinien już więcej pić. Odwrócił się do okna i

zaczął niecierpliwie bębnić palcami po gładkiej framudze. Z jego domu położonego na urwistych skałach rozciągał

się wspaniały widok. Zmrużył oczy. W oddali, w miejscu, gdzie błękit wód łączył się z chabrowym niebem,

dostrzegł kolorowe żagle. Ludzie pływali, bawili się, odpoczywali...

- Zadzwoń, do diabła - wycedził przez zęby, odwracając się w stronę aparatu.

Telefon milczał jak zaklęty. Na karku Kyle’a pojawiły się krople potu. Nerwy miał napięte jak postronki. Wciąż

rozpamiętywał wczorajszą wizytę w szpitalu i scenę, jaką urządziło mu jego własne dziecko.

Pamiętał wykrzywioną grymasem twarz Holly, zaciśnięte zęby, łzy w oczach... Córka miotała się w bezsilnej

złości. Jej głos odbijał się echem w pustych szpitalnych korytarzach:

- Idź sobie! Idź! Nienawidzę cię! Nigdy cię przy mnie nie było! Nie potrzebuję twojej pomocy! Nienawidzę cię!

Idź już! Idź!

Wlokła za sobą białe prześcieradło nie bardzo wiedząc, co się z nią dzieje. Po chwili były już przy niej

pielęgniarki. Widział, jak prowadzą ją z powrotem do sali. Holly ukryła twarz w dłoniach. Płakała. Ramiona jej

drżały. Zachowywała się jak małe dziecko. Aseptyczne prześcieradło pozostało na posadzce.

Kyle opuścił szpital dopiero na wyraźne życzenie lekarza. Słowa córki wciąż dźwięczały mu w uszach.

Przeciągnął ręką po zwichrzonych włosach i raz jeszcze spojrzał na zegarek. Jak długo może trwać operacja?

Dwie godziny? Może cztery? Minęło już pięć, a on nadal nie miał żadnych wiadomości o córce. Co gorsza, nie

mógł kupić jej zdrowia ani sprawić, żeby zapomniała o wypadku, któremu uległa pół roku temu. Na szczęście

dziewczynka powoli dochodziła do siebie. Ta ostatnia operacja nie zagrażała już jej życiu. Chirurdzy mieli

przeprowadzić jakiś zabieg na jej uszkodzonej w wypadku macicy. Tym samym ważyły się losy Holly jako

kobiety.

Przez chwilę zastanawiał się, czy nie zadzwonić jeszcze raz do szpitala. Postanowił jednak, że poczeka na

wiadomość. Kiedy dzwonił przed niecałą godziną, dyżurna pielęgniarka powiedziała mu uprzejmie, lecz

stanowczo, że Holly wciąż jest w bloku operacyjnym i że poinformuje go, kiedy będzie po wszystkim. Czuł się

dyskryminowany. Czy ojcowie nie mają Już żadnych praw? A może zrzekł się ich dobrowolnie, kiedy dziesięć lat

temu zdecydował się na rozwód?

Zacisnął pięści. Jak mógł oddać Holly w szpony matki?! Odwrócił się od okna i podszedł szybko do barku. Mimo

wcześniejszych postanowień nalał sobie kolejnego drinka. Po chwili szklaneczka była już pusta. Popatrzył smętnie

na kilka kropel alkoholu na dnie.

Raz jeszcze pomyślał, że to Rose wpoiła córce nienawiść do niego. Czyż jednak naprawdę nie zasłużył na

niechęć ze strony dziecka? Wciąż czuł się winny z powodu tego, co się stało. Przecież ojciec powinien chronić

swoje potomstwo!

Rozejrzał się niepewnie dokoła. Minuty wlokły się w nieskończoność. Do wizyty Woodsa zostało mu kilka

godzin. Telefon wciąż milczał. Czuł się jak drapieżnik uwięziony w klatce. Mięsień lewego policzka zaczął mu

nerwowo drgać. Nie wiedział, co z sobą począć. Nagle coś przyszło mu do głowy. Wyszedł z pokoju i pośpieszył

korytarzem w głąb hacjendy.

- Lydia! - krzyknął zbliżając się do kuchni. - Jesteś tam, Lydia?

Cisza. Dopiero po chwili przypomniał sobie, że stara Meksykanka nie dosłyszy. Wszedł do rozległej kuchni

obwieszonej miedzianymi naczyniami i ozdobionej pnącymi roślinami. Kobieta stała przy olbrzymiej dzieży i

nuciła meksykańską balladę. Kyle pamiętał ją jeszcze z dzieciństwa. Wiedział też, że Lydia zagniata teraz ciasto na

chleb własnego wypieku. Ten piątkowy rytuał nie zmienił się od trzydziestu siedmiu lat.

- Lydia! - powtórzył.

Kobieta odwróciła się powoli niczym olbrzymia piłka. Szeroki uśmiech rozjaśnił jej twarz. Zaczęła wycierać

umączone dłonie w fartuch.

- Myślałam, że jest pan w salonie...

Kyle chciał odwzajemnić jej uśmiech, ale skrzywił się tylko żałośnie.

- Nie mogę już tam wytrzymać - wyjaśnił. - Wyjdę na chwilę.

Lydia pokiwała ze zrozumieniem głową.

- Dzwonili ze szpitala? - spytała.

Kyle skrzywił się jeszcze bardziej.

- Nie.

- Jedzie pan tam?

Przez chwilę walczył z sobą. Kucharka jakby czytała w jego myślach.

- Nie mogę - potrząsnął smutno głową. - Zaraz będzie tu Ryan Woods...

Lydia nie dawała jednak za wygraną:

- Pan Woods na pewno zrozumie. Przecież sam ma rodzinę. Co znaczą interesy, jeśli w grę wchodzi zdrowie

dziecka...

Spuścił wzrok:

- Tam jest Rose - powiedział.

Miał nadzieję, że ta odpowiedź zadowoli starą służącą. Oczy Lydii pociemniały z gniewu. Przeżegnała się

pobożnie, a następnie wzięła się pod boki.

- Ta kobieta to żadna matka! - huknęła. - To pan powinien zająć się panienką!

- Niestety, to Jej sąd powierzył opiekę nad Holly - westchnął Kyle. - Zresztą doktor Seivers prosił, żebym na razie

nie pokazywał się w szpitalu.

Lydia nie wiedziała, co odpowiedzieć. Nadęła pulchne policzki, odwróciła się w stronę dzieży i znów zaczęła z

furią zagniatać ciasto.

- Co taki doktor wie o rodzinie - mruknęła do siebie, po czym przeszła na hiszpański.

Kyle wyłowił z potoku słów imię żony. Domyślił się, że Lydia ciska najgorsze meksykańskie przekleństwa. Stara

kobieta słynęła z ostrego języka.

- Holly też nie chce mnie widzieć - dodał.

- To ta kobieta zatruła umysł panienki! To jej wina! Panienka jest zbyt młoda. Nie mogła tego sama wymyśleć.

Drobiny mąki zawirowały w powietrzu. Potok hiszpańszczyzny był tak szybki, że Kyle przestał rozróżniać nawet

pojedyncze słowa.

Nagle zadzwonił telefon i Lydia zastygła w bezruchu. Stała przy dzieży z otwartymi ustami. Kyle sięgnął po

słuchawkę. Służąca obserwowała uważnie każdy jego ruch. Kiedyś była nianią Holly i wciąż bardzo ją kochała.

Rose nigdy jej nie zaakceptowała, mimo że Meksykanka wychowała Kyle’a. Zawsze dochodziło między nimi do

scysji, dlatego po rozwodzie Lydia nie zajmowała się już Holly. Wciąż o nią jednak wypytywała i korzystała z

każdej okazji, żeby się z nią spotkać.

Kyle w napięciu podniósł słuchawkę.

- Pan Sterling? Tu doktor Seivers - powiedział lekarz zmęczonym głosem.

- Co z moją córką? - Kyle nie bawił się w uprzejmości.

- Wszystko w porządku. Śpi teraz po operacji...

Kyle wyczuł wahanie w głosie Seiversa.

- Więc udało się i Holly... - zawiesił głos.

Po drugiej stronie zapadła cisza.

- To się dopiero okaże - rzekł w końcu lekarz. - Proszę mnie dobrze zrozumieć, panie Sterling. W tej chwili Holly

ma pięćdziesiąt procent szans na całkowite wyzdrowienie. Jej macica była w strasznym stanie. Na szczęście

jajowody pozostały nienaruszone... Ludzki organizm to nie maszyna. Trzeba czasu, żeby się wyjaśniło, czy ope-

racja się udała.

- A jeśli nie?...

- Za wcześnie, żeby o tym mówić.

- Może jednak spróbuje mi pan odpowiedzieć - nalegał Kyle.

Doktor Seivers westchnął głęboko. Przez cały czas zastanawiał się, ile może powiedzieć ojcu nieletniej pacjentki.

- Jest kilka możliwości - oświadczył wreszcie. - Jeśli jednak nie będzie oznak poprawy, zwłaszcza jeśli chodzi o

krwotoki, to będę zalecał dodatkową operację.

Kyle poczuł, że włosy mu się jeżą na głowie.

- Jaką operację?

Doktor Seivers zachował spokój. Jedynie ton jego głosu zdradzał zdenerwowanie.

- Wycięcie macicy.

Kyle skurczył się pod ciężarem tych słów. Bolesny grymas wykrzywił mu twarz.

- Przecież Holly ma dopiero piętnaście lat!

- Niech pan się cieszy, że żyje. Jeszcze parę miesięcy temu walczyła ze śmiercią.

- Ale to jeszcze dziecko.

Doktor Seivers najwyraźniej nie był zadowolony z przebiegu rozmowy.

- Panie Sterling, przecież rozmawiamy czysto teoretycznie. Za miesiąc lub dwa może się okazać, że żadna

operacja nie jest konieczna. Holly jest bardzo silna. Musiała walczyć, żeby przeżyć... Proszę w nią wierzyć i mocno

trzymać kciuki.

Kyle nie wyglądał na pocieszonego, choć ze wszystkich sił starał się nie załamywać.

- Chciałbym zobaczyć córkę - powiedział.

W słuchawce zapanowała cisza.

- Może jednak poczeka pan kilka dni... Holly powinna mieć teraz spokój. Jakiekolwiek gwałtowne uczucia mogą

się źle odbić na jej zdrowiu...

- Do licha! Przecież to moje dziecko!

- A moja pacjentka - mruknął Seivers. - Widziałem, jak wczoraj zareagowała na pana widok. Nie mogę tak

ryzykować, kiedy w grę wchodzi zdrowie pacjentki.

- Więc co pan radzi?

- Proszę zaczekać, aż Holly poczuje się lepiej. Zresztą... - lekarz zawahał się - jest przy niej matka.

Kyle musiał ugryźć się w język, żeby nie powiedzieć, co sądzi o takiej matce. Nie miał wyboru, musiał słuchać

Seiversa. Wszyscy twierdzili, że jest on najlepszym ginekologiem w Kalifornii. a może nawet na całym Zachodnim

Wybrzeżu.

- W porządku - westchnął. - Będę czekał na wiadomości. Proszę dać znać, gdyby coś się zmieniło.

- Oczywiście.

- Dziękuję... Do widzenia, doktorze.

Odłożył wolno słuchawkę. Starał się nie patrzeć w pełne niepokoju, brązowe oczy Lydii.

- I co z panienką?

- Wszystko będzie dobrze. Doktor zapewnił mnie, że operacja poszła znakomicie. - Na szczęście ego głos brzmiał

znacznie bardziej przekonująco, niż się spodziewał.

Ale Lydia nie dała się tak łatwo oszukać. Znała go przecież od dziecka. Teraz więc bez trudu odgadła, że coś go

gnębi.

- Lepiej od razu wszystko powiedzieć. Po co się męczyć?

Kyle spojrzał na nią z wdzięcznością.

- Tak - westchnął. - Może to i racja.

Kobieta pokiwała energicznie głową.

- Chodzi o to, że lekarze nie dają gwarancji, że Holly zupełnie wyzdrowieje...

- Dios - szepnęła Lydia.

- Chcę teraz wyjść. Trochę się przewietrzyć i pozbierać myśli. Gdyby przyszedł Ryan, zaprowadź go do salonu i

poczęstuj drinkiem.

- Dobrze.

Lydia uśmiechnęła się blado. W dłoni trzymała krzyżyk. Kiedy tylko Kyle wyszedł, zmówiła krótką modlitwę za

zdrowie panienki, a następnie z furią zaczęła wyrabiać ciasto. To niesprawiedliwe! Niewinne dziecko cierpi tylko

dlatego, że „ta kobieta” upiła się i straciła panowanie nad kierownicą.

Ocean zawsze działał na niego kojąco. Nawał kłopotów wypędzał go z Los Angeles do nadmorskiej posiadłości.

Tutaj znajdował sposoby na rozwiązanie najbardziej pogmatwanych spraw. Zwłaszcza w czasie długich spacerów

po pustych plażach nad Pacyfikiem.

Dzisiaj jednak było inaczej. Kiedy tylko przypomniał sobie o wypadku, wzbierał w nim gniew. Chwytał garście

piasku i ciskał w wodę. Gwałtowna bryza niosła ziarenka z powrotem w stronę lądu.

Zaczął się wspinać po drewnianych schodach wiodących na skałę. Chciał na chwilę zapomnieć o córce i skupić

się na interesach. Przez ostatnie miesiące było odwrotnie: przestał zajmować się firmą nagraniową i myślał tylko o

Holly. Zaczynała szwankować dystrybucja, zawodziły prognozy... Obserwował to jak wojnę na jakiejś dalekiej pla-

necie, chociaż powoli zaczęło do niego docierać, że wali się to, co budował cierpliwie przez całe dorosłe życie.

Studio nagrań Sterling Recordings przez wiele lat borykało się z różnymi problemami. W pewnym momencie

wydawało się nawet, że Kyle będzie musiał zwijać interes. Na szczęście dzięki teledyskom pokazywanym w sieci

telewizji kablowej sprzedaż znacznie wzrosła. Teraz chodziło tylko o to, żeby podnieść jakość. Do tej pory studio

Kyle’a korzystało z usług wynajmowanych artystów i innych firm, ale powoli przestawało się to opłacać. Ideałem

byłoby, gdyby wszystko robić w jednym studiu, co pozwalało obniżyć koszty, zapewnić odpowiednią jakość

nagrania i obronić się przed piractwem. Zwłaszcza to ostatnie zaczynało dawać się we znaki wszystkim firmom

działającym zgodnie z prawem.

Kyle przystanął na chwilę i zacisnął dłoń na poręczy. Nie może pozwolić zginąć własnej firmie. Dzięki niej

przecież zapewni przyszłość sobie i... Holly.

Kiedy dotarł na szczyt, obejrzał się za siebie. Niestety, ocean tym razem go zawiódł. Głowę miał równie pustą jak

przed wyjściem z domu. Przygarbiony powoli poszedł w stronę posesji.

Po chwili, niedaleko garażu, zauważył samochód Ryana Woodsa. Przyśpieszył kroku. Od razu skierował się do

salonu. Wiedział, że Lydia wypełnia sumiennie każde jego polecenie. Przed wejściem zatrzymał się i spróbował

uśmiechnąć.

- Przepraszam, spóźniłem się - powiedział od progu.

Ryan kończył właśnie drinka.

- Nic nie szkodzi - odrzekł wstając z wielkiego fotela.

Uścisnęli sobie dłonie. Ryan przyjrzał się uważnie Kyle’owi. Stwierdził, że widział już gdzieś ten niepewny

uśmiech i spojrzenie pełne bólu. Ale gdzie? Czy nie na okładce pierwszej platynowej płyty Kyle’a? Tak, mógł się

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: