Hans Christian Andersen Dzikie łabędzie.pdf

Dzikie łabędzie - bajka dla dzieci Hansa Christiana Andersena

autor bajki: Hans Christian Andersen

Dzikie łabędzie

Daleko stąd, tam, dokąd lecą jaskółki, kiedy u nas jest

zima, mieszkał król, który miał jedenastu synów i

jedną córkę, Elizę.

Bracia byli królewiczami, chodzili do szkoły z

orderami na piersiach i szablami u boku, pisali

diamentowymi cyferkami na złotych tabliczkach; co

tylko przeczytali, zaraz umieli na pamięć; od razu

widać było, że są królewiczami. Siostra Eliza

siedziała na małym, szklanym stołeczku i oglądała

książkę z obrazkami, książkę, którą kupiono za pół

królestwa.

Daleko stąd, tam, dokąd lecą jaskółki, kiedy u nas jest

zima, mieszkał król, który miał jedenastu synów i

jedną córkę, Elizę.

Bracia byli królewiczami, chodzili do szkoły z

orderami na piersiach i szablami u boku, pisali

diamentowymi cyferkami na złotych tabliczkach; co

tylko przeczytali, zaraz umieli na pamięć; od razu

widać było, że są królewiczami. Siostra Eliza

siedziała na małym, szklanym stołeczku i oglądała

książkę z obrazkami, książkę, którą kupiono za pół

królestwa.

Ach, jak dobrze było tym dzieciom! Ale to szczęście

nie trwało długo.

Ich ojciec, król całego kraju, ożenił się ze złą królową,

która wcale nie była dobra dla biednych dzieci;

odczuły to już pierwszego dnia. W zamku odbywały

się paradne zabawy, a dzieci bawiły się również w

"gości", ale nie dostały, jak zwykle, ciastek i

pieczonych jabłek, królowa dała im tylko w filiżance

do herbaty trochę piasku i powiedziała, żeby

udawały, że piją naprawdę herbatę.

Po tygodniu oddała małą siostrę Elizę na wieś do

chłopów, a po krótkim czasie usposobiła króla tak źle

do biednych królewiczów, że wcale już o nich nie

dbał.

- Lećcie sobie w świat i sami się o siebie troszczcie -

powiedziała zła królowa. - Zamieńcie się w ptaki i

utraćcie mowę.

Ale nie potrafiła wyrządzić tyle zła, ile chciała;

królewicze przemienili się w jedenaście cudnych,

dzikich łabędzi. Z dziwnym krzykiem wyfrunęły

ptaki przez zamkowe okna, ponad parkiem i lasem.

Wczesnym rankiem łabędzie przyleciały do chaty,

gdzie siostra Eliza spała w chłopskiej izbie, krążyły

nad dachem, kręciły długimi szyjami, uderzały

skrzydłami, ale nikt tego nie widział ani nie słyszał.

Musiały lecieć dalej, wysoko aż do chmur, w daleki

świat; poleciały do dużego, ciemnego lasu, który

ciągnął się do brzegu morza.

Biedna mała Eliza stała w chłopskiej izbie i bawiła się

zielonym listkiem - nie miała innej zabawki;

przekłuła w listku dziurkę i spojrzała przez nią w

słońce, i wtedy zdawało się jej, że widzi jasne oczy

swych braci, i za każdym razem, kiedy ciepłe

promienie słoneczne ogrzewały jej policzki, czuła jak

gdyby pocałunki swych braci.

Jeden dzień mijał podobny do drugiego. Kiedy wiatr

dął przez wielkie, różane żywopłoty przed domem,

szeptał do róż:

- Któż może być od was piękniejszy?

Ale róże potrząsały głowami i mówiły:

- Eliza jest piękniejsza!

A kiedy staruszka siedziała w niedzielę przed

drzwiami i czytała książkę do nabożeństwa, wiatr

odwracał stronice i mówił do książki:

- Któż jest bardziej pobożny od ciebie?

- Eliza jest pobożniejsza! - mówiła książka do

nabożeństwa. Róże i modlitewnik mówiły prawdę.

Gdy Eliza skończyła piętnaście lat, wróciła do domu,

a gdy królowa zobaczyła, jaka jest piękna, ogarnęła ją

złość i zawiść; z chęcią przemieniłaby ją w dzikiego

łabędzia jak jej braci, ale nie odważyła się uczynić

tego natychmiast, bo król pragnął przecież zobaczyć

swoją córkę.

Wczesnym rankiem poszła królowa do łazienki

zbudowanej z marmuru, ozdobionej miękkimi

poduszkami i wspaniałymi dywanami, wzięła trzy

ropuchy, pocałowała je i powiedziała do jednej z nich:

- Usiądź na głowie Elizy, kiedy się będzie kąpała, aby

była tak głupia jak ty! Usiądź na jej czole -

powiedziała do drugiej - aby była tak brzydka jak ty,

aby ojciec jej nie poznał. Spoczywaj na jej sercu -

szepnęła do trzeciej - niech się stanie zła, niech cierpi

przez to męki!

Potem włożyła ropuchy do czystej wody, która

zabarwiła się na zielono, zawołała Elizę, rozebrała ją i

kazała jej wejść do wody. Kiedy dziewczynka się

zanurzyła, jedna ropucha usiadła jej na włosach,

druga na czole, a trzecia na piersi; ale Eliza nie

spostrzegła ich wcale, bowiem gdy się podniosła, po

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: