25 BRYGADA KAWALERII POWIETRZNEJ

(materiał pomocniczy)

TOMASZÓW MAZOWIECKI 2003 ROK

I. ZASADY OGÓLNE

Powszechną obronę przeciwlotniczą organizuje się  w każdych warunkach, 
a więc i w czasie, gdy pododdziały znajdują się  w garnizonie.

We współczesnych warunkach, kiedy środki napadu powietrznego mają prawie nieograniczony zasięg, nie można wykluczyć wypadków, gdy konieczne będzie organizowanie powszechnej obrony przeciwlotniczej w garnizonach.

Pododdziały mogą być zaskoczone przez przeciwnika powietrznego, gdy znajdować się będą w garnizonach, dlatego muszą umieć w tych wa­runkach podjąć walkę oraz wykonywać przedsięwzięcia, które umożliwią zachowanie żywotności i zdolności bojowej.

Powszechną obronę przeciwlotniczą w Jednostkach organizuje się w celu:
 

a)     przygotowania pododdziałów do umiejętnego i sprawnego działania w razie

uderzenia przeciwnika powietrznego;

b)    doskonalenia żołnierzy i pododdziałów w wykonywaniu powszech­nej obrony przeciwlotniczej.
 

Przygotowanie pododdziałów obejmuje:
 

a)     wydzielenie sił i środków do podjęcia walki z środkami napadu powietrznego;

b)    przygotowanie żołnierzy do umiejętnego działania po ogłoszeniu alarmu lotniczego oraz rejonu pododdziału do wykonywania powszechnej obrony

przeciwlotniczej;

c)     organizowanie i prowadzenie treningów powszechnej OPL.

II.                   WYDZIELANIE SIŁ I ŚRODKÓW DO WALKI Z PRZECIWNIKIEM POWIETRZNYM

W każdym pododdziale wyznacza się rotacyjnie pododdział dyżurny w sile około 1/3 stanu pododdziału (najlepiej etatowy pluton) do podjęcia natychmiastowej walki z przeciwnikiem powietrznym z broni strze­leckiej.

Z amunicji alarmowej pododdziału wydziela się i oznakowuje AMU­NICJA ALARMOWA OPL amunicję dla pododdziału dyżurnego w liczbie zapewniającej załadowanie każdego egzemplarza broni po jednym magazynku (taśmie) nabojami
z pociskami przeciwpancerno - zapalającymi i smugowymi w stosunku 3 : l.

Amunicję tę przechowuje się zgodnie z zasadami dotyczącymi amunicji alarmowej.

Pododdziały dyżurne realizują zadania szkoleniowe zgodnie z planami szkolenia. Jednak w okresie przewidzianym na treningi powszechnej obro­ny przeciwlotniczej, na programowe szkolenie prowadzone poza rejonem zakwaterowania, pododdziały dyżurne zabierają amunicję alarmową OPL i wyposażenie osobiste (broń, hełmy, maski).                             Okres, w czasie które­go pododdziały dyżurne występują z bronią, ustalają przełożeni. Trwa on z zasady jedną dobę w miesiącu.

Przełożeni mogą ponadto wyznaczać dodatkowy czas do prowadzenia treningów powszechnej OPL na różnych szczeblach dowodzenia.

III. PRZYGOTOWANIE STANU OSOBOWEGO DO UMIEJĘTNEGO

  DZIAŁANIA ORAZ REJONU PODODDZIAŁU DO POWSZECHNEJ OPL

  PO OGŁOSZENIU ALARMU LOTNICZEGO

Przygotowanie żołnierzy do umiejętnego działania po ogłoszeniu alar­mu lotniczego ma bardzo duże znaczenie w całokształcie powszechnej obrony przeciwlotniczej.

Przygotowanie to odbywa się w czasie:
 

a)     programowego szkolenia;

b)    treningów powszechnej OPL.
 

W czasie szkolenia każdy żołnierz powinien nauczyć się podstawowych zasad postępowania po ogłoszeniu alarmu lotniczego, a w ramach treningów systematycznie je doskonalić.

Podstawowe zasady postępowania po ogłoszeniu alar­mu lotniczego:
 

Alarmowanie pododdziałów o zagrożeniu uderzeniami z powietrza organizowane jest na szczeblu oddziału (jednostki) i umożliwia przygotowanie pododdziałów dyżurnych do prowadzenia ognia oraz ukrycia stanów osobowych nie biorących bezpośrednio udziału  w walce z przeciwnikiem powietrznym.

Alarm lotniczy ogłasza oficer dyżurny za pomocą syreny lub środ­ków zastępczych albo głosem przez techniczne środki łączności (telefon, urządzenie głośno mówiące itp), np. OGŁASZAM ALARM LOTNICZY DLA PODODDZIAŁÓW BATALIONU (jednostki).

Podoficer dyżurny pododdziału ogłasza alarm lotniczy dla stanu osobowego głosem, np. UWAGA SZWADRON, OGŁASZAM ALARM LOT­NICZY. Sygnał alarmu lotniczego jest rozkazem powodującym natych­miastowe działanie sił i środków pododdziałów w ramach powszechnej obrony przeciwlotniczej bez względu na ich miejsce pobytu.

Czynności stanu osobowego pododdziału po ogłoszeniu alarmu lotniczego uzależnione są od miejsca ich pobytu.
 

A. Pododdział w rejonie zakwaterowania:

—   ogłoszenie alarmu przez służbę dyżurną (dowódcę);

—   otwarcie magazynu broni;

—   zaciemnienie okien (w nocy);

—   pobieranie broni, hełmów, masek przez pododdział dyżurny;
—   wysłanie kierowców pododdziału dyżurnego np. bplot do garaży celem
       wyprowadzenia sprzętu w ustalone miejsca dogodne do zwalczania celów
       powietrz­nych;

—     pobieranie broni, hełmów i masek przez pozostałą część stanu osobowego;             

—     zajęcie stanowisk ogniowych (szczelin), osiągnięcie (gotowości do
  prowadzenia ognia z broni strzeleckiej i pokładowej przez pododdział dyżurny;

—     zorganizowanie punktów obserwacyjnych w nakazanym sektorze
  od­powiedzialności;

—   ukrycie pozostałej części stanu osobowego (schrony);

—   zamknięcie pomieszczeń pododdziału.

Wydawanie amunicji i broni wykonuje się zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie zasadami.

B. Pododdział w rejonie szkolenia:

Pododdział dyżurny udający się na szkolenie poza rejon zakwatero­wania (w czasie przewidzianym na trening powszechnej OPL) zabiera z sobą broń, wydzieloną amunicję (w hermetycznych opakowaniach),  maski i hełmy.

Po ogłoszeniu alarmu lotniczego:

—   pododdział dyżurny przygotowuje broń (strzelecką) do strzelania ze (szczelin) lub z dogodnych miejsc do prowadzenia ognia;

—   pozostała część stanu osobowego zajmuje miejsca w dogodnych ukryciach;

—   jeżeli pozostała część pododdziału ma przy sobie broń, to przygotowuje ją również do strzelania do celów powietrznych, wykorzystując do tego celu dogod­ne miejsca.

Po odwołaniu alarmu lotniczego pododdziały przystępują do poprzednio wykonywanych czynności. Ważne znaczenie ma przygotowanie rejonu pododdziału do

wykony­wania powszechnej OPL.

Obejmuje ono:

— wybór miejsca i urządzenie posterunku obserwacyjnego;

— przygotowanie stanowisk ogniowych (szczelin przeciwlotniczych);

— przygotowanie ukryć (schronów) dla stanu osobowego;

— przygotowanie do maskowania świateł.
 

Posterunek obserwacyjny urządza się dla potrzeb oddziału lub kompleksu koszarowego (garnizonu). Najbardziej celowe jest urządzenie go na jednym               
z budynków koszarowych, skąd możliwa jest dogod­na okrężna obserwacja przestrzeni powietrznej. Powinien to być obiekt trwały, zapewniający bezpieczne wykonywanie obserwacji oraz ochronę przed deszczem, wiatrem itp. (złymi warunkami atmosferycznymi).

                    Ponadto posterunek można wyposażyć w pomoce do szkolenia z za­kresu powszechnej OPL. Należy również pamiętać o zapewnieniu bezpo­średniej łączności przewodowej między posterunkiem obserwacyjnym  i oficerem dyżurnym oddziału .

              Przygotowanie stano­wisk ogniowych (szczelin przeciwlotniczych) dla pododdziałów dyżurnych jest ważnym przedsięwzięciem. Każdy pododdział dyżurny powinien mieć przygotowane stanowiska ogniowe (szczeliny przeciwlotnicze),
z których w wypadku zagrożenia mógłby zwalczać cele powietrzne.
Stanowiska ogniowe (szczeliny przeciwlotnicze) wybiera się i przygotowuje w obrębie koszar lub w ich pobliżu (na placach ćwiczeń, w parkach sprzętu technicznego itp).
Jeżeli jest to możliwe, należy stanowiska te przygotować pod względem inżynieryjnym,
a jeżeli takiej możliwości nie ma, należy je wytrasować oraz oznaczyć.

Stanowiska ogniowe (szczeliny przeciwlotnicze) powinny odpowiadać następującym wymaganiom:

a)     zapewnić prowadzenie obserwacji wzrokowej w sektorze nie mniejszym niż 180°;

b)    umożliwić bezpieczne prowadzenie ognia z broni strzeleckiej lub pokładowej (postawienie zapory pochyłej) w wycinku nie mniejszym niż 90°;

c)  znajdować się z dala od linii wysokiego napięcia lub innych przed­miotów
         utrudniających obserwację lub strzelanie.
 

                   Kolejnym ważnym elementem w przygotowaniu rejonu pododdziału jest przygotowanie ukryć (schronów) dla stanu osobowego nie biorącego bezpośredniego udziału w walce z przeciwnikiem powietrznym. Jako ukrycia należy wykorzystywać przede wszystkim wszelkie środki opan­cerzone. Poza tym do ukrycia stanów osobowych należy (po ich przysto­sowaniu) wykorzystywać piwnice, pomieszczenia podziemne, bunkry oraz inne pomieszczenia zapewniające przetrwanie i ochronę stanów osobo­wych przed skutkami uderzeń lotniczych. Każde pomieszczenie przeznaczone na schron przeciwlotniczy powinno być oznaczone specjalną tabliczką z podaniem przeznaczenia (dla kogo) oraz pojemności. Niezbędny czas na przystosowanie pomieszczenia na schron przeciwlotniczy nie po­winien być dłuższy niż 3 roboczogodziny. Schrony powinny być wyposa­żone w sprzęt inżynieryjno-saperski i w miarę możliwości urządzenia filtrowentylacyjne.

       Na zewnątrz bloków i na klatkach schodowych (na parterze) prowadzących do schronów należy umieścić strzałki koloru białego z czarnym napisem DO SCHRONU OPL.

IV.               ORGANIZACJA I PROWADZENIE TRENINGÓW POWSZECHNEJ OPL

Konieczne jest systematyczne doskonalenie żołnierzy w zakresie powszechnej OPL przez ich udział w treningach organizowanych przez do­wódców wszystkich szczebli. Treningi te są uzupełnieniem szkolenia pro­gramowego, utrzymują żołnierzy w stałej gotowości do odparcia uderzeń środków napadu powietrznego (SNP), a przede wszystkim do odparcia ich pierwszego zaskakującego i zmasowanego uderzenia.
Treningi doskonalące żołnierzy w działaniu na sygnał alarmu lotniczego
powinni z każdym pododdziałem prowadzić dowódcy i oficerowie sztabu
jednostki, co najmniej raz w miesiącu zarówno w dzień, jak i w nocy,
niezależnie od treningów OPL prowadzonych przez wyższych przełożonych.
              Dowódca pododdziału powinien organizować i przeprowadzać treningi                      z poszczególnymi plutonami nie rzadziej niż raz w tygodniu.

Treningi na szczeblu pododdziału zarządzone przez dowódcę kompanii mogą być prowadzone  w różnym czasie, niezależnie od czynności (zamierzeń), jakie wykonuje pododdział — zajęć programowych, prac gospodarczych lub obsługowych.

Chodzi o to, by uświadomić żołnierzom, iż przeciwnik może z powietrza zaatakować o każdej porze doby. Nie można więc traktować treningów jako szkolenia mniej ważnego od szkolenia programowego.

Aby żołnierzy zainteresować treningami, należy je urozmaicać oraz sto­sować zasadę stopniowania trudności. W miarę możliwości podczas tre­ningów powinno się wykorzystywać przypadkowe rzeczywiste loty sa­molotów.

Dowódca kompanii nie ujawnia w planach szkolenia pododdziału terminu przeprowadzenia treningu   w zakresie powszechnej OPL, a dzień i ewentualną godzinę realizacji uwzględnia w osobistym planie pracy. W określonym dniu i godzinie dowódca kompanii udaje się do miejsca, gdzie szkoli się lub wykonuje inne czynności pluton
i nakazuje dowódcy plutonu podać sygnał alarmu lotniczego głosem lub za pomocą innych dostę­pnych środków (gong, pistolet sygnałowy).

Po ogłoszeniu sygnału wszy­scy żołnierze plutonu zabierają broń osobistą, maski przeciwgazowe, amu­nicję alarmową i biegną do schronów OPL znajdujących się       
w piwnicach bloków koszarowych.

   Należy przy tym zaznaczyć, że dowódca kom­panii zależnie od stażu służby wojskowej i przygotowania żołnierzy może nakazać wykonanie czynności                 
w zwolnionym tempie, a niektóre nawet kilkakrotnie powtarzać. Wówczas czas zajęcia ukryć w schronach będzie odpowiednio wydłużony.

   Jeżeli żołnierze plutonu na alarm udali się do schronów OPL, to po ich zajęciu dokonują sprawdzenia i przygotowania masek przeciwgazo­wych do ewentualnego użycia. Poza tym dowódca plutonu (grupy w danym schronie) przypomina: sposób zachowania się w razie braku dostępu powietrza do schronu, charakterystyki taktyczno-techniczne samolo­tów i śmigłowców, udzielanie pierwszej pomocy rannym itp.

W tym stanie żołnierze plutonu tak w jednym, jak i w drugim przy­padku trwają do sygnału odwołania alarmu, po którym udają się do po...