Card Orson Scott - Planeta spisek.pdf - Card Orson Scott - ssonja

Orson Scott Card

Planeta spisek

Tłumaczenie:

Grażyna Grygiel, Piotr Staniewski

Wydanie oryginalne: 1978

Wydanie polskie: 1997

Mojemu bratu Billowi, który pożyczył mi Catseye; Mary Jo, która

przywiodła mnie do Body Electric Bradbury’ego; Laurze Dene, która

włożyła mi do rąk Fundację Asimova; Dale i Marii, którzy skłonili

mnie do przeczytania Opowieści z Narnii oraz bibliotekarzom w Santa

Clara, Kalifornia, i Mesa, Arizona, którzy umożliwili mi znalezienie

Nazywam się Joe Poula Andersona, Tunesmith Lloyda Biggle’a,

Galactic Derelict Andre Norton i Tunnel in the Sky Roberta Heinleina.

Sprawiliście, że zacząłem śnić; mam nadzieję, że nie obudzę się nigdy.

1. MUELLER

O tym, co ze mną się dzieje, dowiedziałem się ostatni. A przynajmniej ostatni

uświadomiłem sobie, że już o tym wiem.

Saranna zdała sobie z tego sprawę, kiedy głaskała mój tors. Jej palce natknęły się na

wiotki fragment mego ciała, zamiast przesunąć się gładko po mięśniach, stwardniałych od

długich godzin spędzonych z mieczem, łukiem i oszczepem. Jej ręce pamiętały podobne

odkrycie na własnym ciele, niewiele lat temu. I jako prawdziwa córa Muelleru, bystra i

trzeźwa, zorientowała się od razu. Wiedziała, jaka czeka mnie przyszłość, wiedziała, że

pewne rzeczy nie będą już między nami możliwe. Mimo to, jako prawdziwa córa Muelleru,

nie powiedziała nic ani nie okazała żalu. Po prostu tak się ułożyło, że od tamtej chwili aż do

momentu, kiedy opuściłem Mueller, nigdy mnie już nie dotknęła, przynajmniej nie tak, jak

robiła to przedtem, z obietnicą przyszłych dziesięcioleci wypełnionych namiętnością. Ona

wiedziała, ale ja – jeszcze nie.

Dinte też to dostrzegł. Wtedy gdy obserwował mnie jak zwykle – drugi syn mojego ojca,

czekający z nadzieją, aż coś mi się przytrafi, a on będzie mógł opóźnić ewentualną pomoc.

Wtedy gdy wypatrywał u mnie jakichś oznak wrodzonego kretynizmu, by on mógł zostać

mianowany regentem po śmierci ojca. Wtedy gdy zapamiętywał wszystkie wady i słabości w

moim sposobie walki czy myślenia, by on, gdy już mnie zdradzi, miał nade mną jakąś

przewagę. Gdy obserwował mnie tak pilnie, musiał zauważyć, że koszula układa się na mojej

piersi inaczej niż zwykle. Ze wszystkich powodów, dla których mogłem być uznany za

niezdatnego do zasiadania na ojcowskim tronie, właśnie tym by się najbardziej delektował.

Był nędzną namiastką syna Muelleru. Natychmiast zhardział. Nie mówił wprost o mojej

dolegliwości, ale traktował mnie z butą. Nawet tchórze są na tyle przyzwoici, że taką butę

okazują jedynie wobec trupa wroga. Dinte już wiedział, ale ja jeszcze nie.

Ojciec niczego nie dostrzegł. Mueller miał zawsze dużo pracy. Nie miał czasu, by mnie

osobiście obserwować. Ale kazał to robić wszystkim moim wychowawcom i większości

przyjaciół. Zwłaszcza w krytycznym okresie dojrzewania, kiedy przychodzi największe

niebezpieczeństwo.

My wszyscy, w których płynie prawdziwa muellerska krew, jesteśmy obdarzeni

wspaniałą zdolnością: rany zabliźniają się nam szybciej, nim wyschnie krew, a każda

utracona część ciała czy organ odrasta z powrotem. Dlatego bardzo trudno nas zabić. Nasi

wrogowie powiadają, że Muellerowie nie czują wcale bólu, ale to nieprawda. Tak im się

wydaje, ponieważ podczas bitwy nie musimy tracić czasu na odparowywanie ciosów, by

ocalić życie. Miecz wroga może wciąż tkwić w naszym ciele, a my jesteśmy w stanie zabić

przeciwnika, a potem zaraz ruszyć na następnego ze świeżą, lecz już gojącą się raną.

Odczuwamy ból, dokładnie tak jak wszyscy inni. Nasze kobiety mdleją przy porodzie,

gdy pęka ich ciało. Kiedy włożymy rękę w ogień, w mózgu mamy płonącą żagiew, podobnie

jak inni ludzie. Czujemy ból, nie czujemy tylko trwogi. A dokładniej: nauczyliśmy się

oddzielać ból i trwogę.

Dla innych ludzi ból jest sygnałem, że ich życiu zagraża niebezpieczeństwo. Muszą

unikać go odruchowo, wszelkimi sposobami. Dla Muellerów ból oznacza, że

niebezpieczeństwo jest niewielkie. Śmierć przychodzi do nas ponad bólem – z uwiądem

starczym. Z zimnym, ciężkim oddechem topielca; z utratą czucia, gdy głowę oddzielają od

tułowia. Skaleczenie, oparzenie, dźgnięcie nożem czy złamanie kości oznaczają jedynie utratę

sił żywotnych na ten krótki czas, gdy nasze ciało będzie się goiło. Oznaczają, że po bitwie

będziemy karmieni krwistymi befsztykami, a nie brukwią.

Największa zaś trwoga odczuwana przez innych – strach przed utratą kończyn, palców

rąk lub nóg, uszu, nosa czy genitaliów – jest dla nas śmiechu warta.

Dlaczego inni ludzie właśnie tego boją się najbardziej? Ponieważ swój obecny kształt

uważają za istotę własnej osobowości. Jeśli stracą ten kształt, stracą osobowość i staną się

potworami nawet we własnych oczach.

My, Muellerowie, już dawno temu przekonaliśmy się, że nasz obecny kształt wcale nie

jest naszą osobowością. Możemy go zmieniać, wciąż pozostając tymi co zawsze. Jest to

wiedza, którą nabywamy podczas naszego młodzieńczego szaleństwa. W wieku lat dwunastu

czy czternastu my również przechodzimy dziwaczny okres wrzenia chemikaliów. Inni w tym

okresie porastają włosami w dziwnych miejscach i stają się maszynami, które mogą

zbudować własne kopie. My zaś, z naszymi tak żywotnymi ciałami, przechodzimy ten okres

bardziej burzliwie. Mamy rozwiniętą zdolność regeneracji utraconych lub uszkodzonych

części ciała. Podczas szaleństwa dojrzewania nasz organizm zapomina o swym właściwym

kształcie i próbuje utworzyć części ciała, które już istnieją. Każdemu młodemu mężczyźnie i

młodej kobiecie zdarzało się wygrażać trzecią ręką, pląsać wymyślnie, wykorzystując

dodatkową nogę albo nawet dwie, mrugać nadliczbowym okiem, szczerzyć trzy rzędy zębów

górnych i cztery dolnych. Sam miałem kiedyś cztery ręce, ekstra nos i dwa serca pompujące

niestrudzenie krew, dopóki chirurg nie wziął mnie pod nóż i nie usunął zbędnych części.

Nasza osobowość to nie nasz kształt. Możemy go zmieniać i ciągle pozostawać sobą. Nie

dręczy nas strach przed utratą kończyn. Nie możemy zniekształcić lub zniszczyć naszych

osobowości przez odejmowanie.

Dręczą nas inne trwogi.

Przez cały okres mojego dojrzewania Ojciec kazał mnie obserwować. Kiedy miałem

piętnaście lat, kiedy byłem tylko decymetr czy dwa niższy od dorosłego mężczyzny, a

przemiany seksualne powinny się już zakończyć – dla Saranny już się zakończyły, nosiła

bowiem w łonie moje dziecko – nawet wtedy czułem na sobie, od świtu do zmroku, baczne

oczy obserwatorów. Mierzyli moje ciało oraz duszę i składali sprawozdania Ojcu, gdy miał

czas o mnie pomyśleć. To niemożliwe, by nie zauważyli, co się ze mną dzieje – Ojciec musiał

wiedzieć jeszcze wcześniej niż Dinte, nawet wcześniej niż Saranna. Wiedzieli wszyscy.

Ale nie ja.

Och, oczywiście wiedziałem. Wiedziałem wystarczająco dużo, aby porzucić obcisłe

ubrania i nosić jedynie luźne bluzy. Wystarczająco, żeby wymigiwać się od pływania z

przyjaciółmi. Wystarczająco, żeby nie warczeć na Dintego, kiedy był jeszcze bardziej wredny

niż zwykle, tak jakbym nie chciał go sprowokować do nazwania tego, czym się stałem.

Wystarczająco, żeby się nie zastanawiać, dlaczego Saranna już mnie nie dotyka.

Wystarczająco, żeby w czasie ostatnich miesięcy nie brać jej do łoża. A jednak nie nazwałem

tego, co się ze mną dzieje, nawet bezgłośnie.

Prawie nigdy nie dopuszczałem do siebie myśli o mojej straszliwej, nowej przyszłości.

Zdarzyło się to jedynie raz, kiedy trzymając cenny, błyszczący, stalowy królewski miecz w

dłoni, ślubowałem tak gorąco, iż pamiętam tę chwilę nawet teraz, jakby było to dziś rano –

ślubowałem, że zawsze będę miał miecz w ręku albo przy boku. A nawet wówczas udawałem

przed sobą, że obawiam się jedynie zostać człowiekiem z ludu, słabeuszem, co nigdy nie tyka

żelaza i drży na widok najmniejszego krwawiącego skaleczenia.

– Dziś – rzekł Homarnoch.

– Nie mam czasu – odpowiedziałem z tą władczą wyższością, właściwą synom książąt,

gdy chcą przypomnieć innym o władzy, której jeszcze nie mają.

– Tak rzecze Mueller.

I to było to. Wszystkie wybiegi się skończyły. Musiałem natychmiast odrzucić kłamstwa.

Jednak wciąż się ociągałem; powiedziałem mu, że jestem brudny i muszę się umyć. W

znacznym stopniu odpowiadało to prawdzie. Zdołałem się wykąpać, nie spojrzawszy ani razu

w posrebrzane szkło, aby siebie zobaczyć. Na wszystkich lustrach porozwieszane były

ubrania. Niektóre odstawiono, tak że w moim pokoju nigdy nie musiałem oglądać swego

odbicia. Był to jeszcze jeden znak, że podświadomie wiedziałem. Jeszcze w zeszłym miesiącu

byłem równie próżny jak wszyscy chłopcy i otaczałem się zwierciadłami.

Nie było jednak ucieczki przed lustrami w sterylnej pracowni chirurgicznej Homarnocha.

W tym miejscu, pełnym ostrych stalowych noży i zakrwawionych łóżek, usuwano kolczaste

strzały tkwiące w ciałach żołnierzy, a młodym ludziom odcinano zbyteczne części.

Postawił mnie przed lustrem. Stanąwszy za mną, podniósł rękami moje piersi, wtedy już

obfite. Po raz pierwszy zmuszono mnie, bym spojrzał na ciało, które po prostu nie mogło być

moim. Po raz pierwszy byłem świadomy ucisku czyjegoś dotyku. Nie sądzę, żeby to właśnie

Card Orson Scott - Planeta spisek.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: