TAM SŁOWA JUŻ NIC NIE ZNACZĄ
SCENARIUSZ NA SWIĘTO ZMARŁYCH
Narrator 1
W dniu Święta Zmarłych odwiedzamy cmentarze, ale myśl o śmierci odsuwamy od siebie, tak jakby ona nie istniała. Tymczasem śmierć towarzyszy życiu. Często dla innych ludzi jesteśmy niedobrzy: dokuczamy, plotkujemy, złościmy się, obgadujemy ich, sprawiamy przykrość, zadajemy rany … ale nigdy nie myślimy o tym, że czasem może być za późno, by naprawić krzywdy wyrządzone drugiemu człowiekowi.
Narrator 2
Zastanówmy się dzisiaj, czym jest życie, czym przemijanie, czym w końcu śmierć.
Recytator 1 (A. Asnyk „Siedzi ptaszek na drzewie”)
Siedzi ptaszek na drzewie i ludziom się dziwuje,
Że najmędrszy z nich nie wie, gdzie się szczęście znajduje.
Bo szukają dookoła, tam, gdzie nigdy nie bywa,
Pot się leje im z czoła, cierń im stopy rozrywa.
Trwonią życia dzień jasny na zabiegi i żale,
Tylko w piersi swej własnej nie szukają go wcale.
W nienawiści i kłótni wydzierają coś sobie,
Aż zmęczeni i smutni idą przespać się w grobie.
A więc, siedząc na drzewie, ptaszek dziwi się bardzo,
Chciałby przestrzec ich w śpiewie …
Lecz przestrogą pogardzą.
Recytator 2 (K. Wierzyński „Na gałęzi”)
Nikt nie krzyczy z radości, że się obudził
Tylko ptaki o świcie, ptaki za oknem,
Wszyscy się boją tego, co dzień im przyniesie,
Tylko my na gałęzi nie.
Nikt nie chce się wyrzec tego co posiadł
I w gęstej pościeli trzyma się resztek snu,
Wszyscy tak żyją jak gdyby żyć mieli wiecznie,
Oficjalna nauka głosi, że śmierć jest końcem, po którym żywy człowiek staje się tylko zespołem martwych elementów. Wszystko co składa się na treść jego życia: radość, smutki, kłopoty, sukcesy, myśli, strach, miłość, nienawiść przestaje istnieć. Pismo Święte i wiara daje nam nadzieję, że nie przeminiemy bez śladu.
Recytator 3 (J. Twardowski „Słowa”)
Do ostatniej chwili nie przestawał mówić
Jakby chciał język wyciągnąć poza śmierć
Klęcząc przy jego łóżku tłumaczyłem mu
Tam słowa już nic nie znaczą (…)
Tłumaczyłem mu, że czeka go tylko jedno słowo
Które jest milczeniem
Recytator 4 (T. Jastrun „Odejście”)
Nie potrafię już narysować swojej matki
Jak stoi w kuchni smażąc naleśniki
I nie potrafię powiedzieć do niej – mamo
Tak jakby nie było oprócz niej nikogo na świecie
Ojciec patrzy na mnie bezradnie
Nie ma już nic do powiedzenia
Siwe fale jego włosów dobijają do brzegu
Recytator 5 (J. Kulmowa „Zaduszki”)
Nie wiem, co znaczy umieranie –
Znam te smutne białe świece przy ścianie.
Nie wiem, co znaczy odchodzenie –
Tylko wiem, jak gorzko pachnie czarny wieniec.
Nie wiem, co to są śmiertelne rany –
Przecież znam ten grób przez matki opłakany.
Może pięknie w tej czerni. W tej bieli.
Ale nie chcę, aby chłopcy tak ginęli.
Recytator 1 (K. Iłłakowiczówna „Umarli … znajomi … kochani …”)
Idą ku mnie tylko kalinami po cierniach, po sinych jagodach,
Umarli, znajomi, kochani.
Idą ku mnie tylko po szelestach, między wichry zadyszane wplątani:
„Tu, tu? … Ach, cóż za pogoda …”
Od szronów – brwi ich siwe, młode rzęsy dziwnie ociężały …
I głaszczę ich, choć wiem, że – nieżywi …
Znajomi … ci, których kochałem: młodzi, zamyśleni, zmarnowani,
Idą ku mnie, idą kalinami znajomi, umarli, kochani.
Czy istnieje życie po śmierci? To jest największa i najstarsza tajemnica świata. Czy coś z nas – duch, dusza, świadomość nadal żyje po naszej śmierci? Znamy opowiadania ludzi, którzy przeżyli śmierć kliniczną. Ci, którzy doświadczyli tego, przestali się obawiać śmierci, doznali ukojenia i spokoju.
Zmieniły się też wartości, które zaczęli teraz w dalszym życiu cenić. Nie są to już huczne zabawy, pieniądze i luksus. Teraz cenią sobie ciche, skromne życie w otoczeniu przyrody, zgodne z rytmem natury.
Każdy kto przeszedł śmierć kliniczną, stwierdza, że dopiero wtedy zrozumiał, że miarą naszej wartości jest to, co robimy dla innych.
Jesteśmy tu po to, aby sobie wzajemnie pomagać. Najważniejszym prawem jest miłość!
Recytator 2 (J. Twardowski „Śpieszmy się”)
Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą
Zostaną po nich buty i telefon głuchy
Tylko to co nieważne jak krowa się wlecze
Najważniejsze tak prędkie że nagle się staje
Potem cisza normalna więc całkiem nieznośna
Jak czystość urodzona najprościej z rozpaczy
Kiedy myślimy o kimś zostając bez niego.
Spieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą
I nigdy nie wiadomo mówiąc o miłości
Czy pierwsza jest ostatnią czy ostatnia pierwszą.
Różne religie pomagają ludziom od wieków wyjaśnić sens życia i śmierci. Każde wyznanie, chociaż w różny sposób, tłumaczy i rozwiązuje sprawę śmierci. Wiara dodaje otuchy, pomaga osłabić strach przed umieraniem, przed przemijaniem, przed nieznanym … Wiara katolicka daje nam nadzieję na życie wieczne, a obchody Świąt Wielkanocnych i czuwanie przy grobie Chrystusa przypominają …
Recytator 3 (J. Kulmowa „Wielkanoc”)
(…) Że straże nie ustrzegły – że nigdy nie ustrzegą Prawdy
Co umknęła im po świecie.
Że nie będziemy bać się już nigdy niczego
Bo jest po życiu Życie.
Nie możemy bać się zmarłych. Jeżeli istnieją nadal – to mogą nam tylko pomóc, przecież to robili przez całe swoje ziemskie życie.
Recytator 4 (J. Twardowski „O nieobecnych”)
Myślała, że został już tylko na fotografii z twarzą bez oddechu
Tymczasem był w każdej chwili kiedy zapalała światło
Nakrywała do stołu w świecie w tak małym w którym jest już wszystko
Tłumaczył, że wieczność jest tylko jedna
Że już są razem chociaż się nie widzą
Że miałby ochotę nagadać jej serdecznie
Choćby w przedpokoju ciepłym od ubrań
Przecież tylko nieobecni są najbliżej
Możemy ocalić pamięć o tych, którzy odeszli. Możemy zachować ich w swoich sercach, myślach. Nie zapominajmy o dziadkach, o nieżyjących już nauczycielach, którzy wprowadzali nas w sekrety tego świata, a także o tych, którzy przelali krew za wolność.
Recytator 5 (J. Kulmowa „W Zaduszki”)
Tu jest pamięć i tutaj świeczka. Tutaj napis i kwiat pozostanie.
Ale zmarły gdzie indziej mieszka na wieczne odpoczywanie.
Smutek to jest mrok po zmarłych tu
Ale dla nich są wysokie jasne światy.
Zapal świeczkę. Westchnij. Pacierz zmów.
Odejdź pełen jasności skrzydlatej.
Recytator 1 (D. Gelinerowa „Dla tych, którzy odeszli”)
Dla tych, którzy odeszli w nieznany świat.
Płomień na wietrze kołysze wiatr.
Dla nich tyle kwiatów pod cmentarnym murem
I niebo jesienne u góry.
Dla nich harcerskie warty i chorągiewek gromada.
I dla nich ten dzień – pierwszy dzień listopada.
Recytator 2 (W. Broniewski „Zaduszki”)
W dniu Zaduszek, w czas jesieni
Odwiedzamy bliskich groby,
Zapalamy zasmuceni małe lampki – znak żałoby.
Światła cmentarz rozjaśniły, że aż luna bije w dali,
Lecz i takie są mogiły, gdzie nikt lampki nie zapali.
Śmierć towarzyszy życiu. Nie wolno udawać, że tego tematu nie ma. Tylko wtedy, gdy uświadomimy sobie, że śmierć jest naturalną częścią naszego życia, będziemy mogli – póki jeszcze czas – okazać najbliższym trochę serca.
Cieszmy się z życia i szanujmy go. Nie narażajmy siebie i innych na niebezpieczeństwa. Nie traćmy życia na sprawianie kolegom i koleżankom przykrości. Pomagajmy bliźnim. Doceniajmy rodziców. Starajmy się, aby i nas ktoś zachował w sercu.
Recytator 3 (Z. Olech – Rediarska „Zaduszki”)
Lampka z listkiem paproci, z ciepłym płomykiem
Lampka, jak brzoskwiniowy, słoneczny dar
Za miłość, o której srebrny świerk nuci, że wróci, wróci … na pewno powróci
Lampka z listkiem paproci …
Wśród rozmarzonych chryzantem i cichych, szarych chmur …
Recytator 4 (D. Wawiłow „Znicze”)
Kwitną zniczami ciemne chodniki.
Jesienne kwiaty, błędne ogniki, palą się znicze.
Dziesiątki, setki, tysiące zniczy …
Nikt ich nie zliczy. (…)
Palą się znicze.
Przechodzą ludzie, schylają głowy.
Wśród żółtych liści listopadowych palą się znicze.
1
Pajaczek