Pigularz.PDF

Aby rozpocząć lekturę,

kliknij na taki przycisk ,

który da ci pełny dostęp do spisu treści książki.

Jeśli chcesz połączyć się z Portem Wydawniczym

LITERATURA.NET.PL

kliknij na logo poniżej.

Wacław Gąsiorowski

Pigularz

Tower Press 2000

Buda

Warszawa udawała się na spoczynek. Wielki zegar kolejowy ponurym basem obwieścił

godzinę dziesiątą. Ulice wyludniały się stopniowo, sklepy zamykano z łoskotem, dokoła zale-

gała pustka i cisza przerywana dalekim echem turkotu nieuchwytnego szmeru.

Na rozległym placu śródmieścia, w trzypiętrowej, narożnej kamienicy czuwała jeszcze

pierwszorzędna apteka, bijąc potokami białego światła rozpływającego się w cieniach ponurej

nocy marcowej.

W aptece kończono dzienne obrachunki. Pan Edward Gędźba, współwłaściciel firmy

„Gędźba i Miłecki”, stał pochylony nad szufladą kasową i sapiąc przeraźliwie, rachował pie-

niądze; starszy pomocnik, Werda, dodawał książkę odręcznej sprzedaży, z materialni docho-

dził szept prowadzonej rozmowy; służący Józef, zamiatał podłogę.

– Proszę! – zaczął po chwili pan Gędźba, typując do szuflady drobne pieniądze do zmiany

i odkładając na bok sporą paczkę banknotów.

– Receptura ośmnaście kopiejek dziesięć, odręczna dwadzieścia czterdzieści, wody pięć –

dyktował Werda – razem czterdzieści trzy pięćdziesiąt.

– Hm! – mruknął pryncypał – mało, panowie, zapisujecie... z groszówek blisko piętnaście

rubli!...

Pomocnik wzruszył ramionami i wyszedł w głąb aptecznych pokoi.

Gędźba pieniądze do sąsiedniego gabinetu odniósł, do kasy schował i obejrzawszy nie wy-

kupione lekarstwa, zakomenderował w stronę laboratorium: – Zamykać!

Dwu zaspanych służących zaczęło powoli opuszczać karbowane żaluzje, w materialni

rozległy się głębokie westchnienia.

Pryncypał atoli miał jeszcze zamiar dłuższą chwilę zabawić, bo rozsiadł się na czerwonej,

aksamitnej kanapce pod oknem i zawołał cichym, przeciągłym głosem:

– Panie Władysławie!

Z głębi lokalu apteki wybiegł siedemnastoletni młodzieniec i rumieniąc się z lekka, obrzu-

cił pytającym spojrzeniem swego chlebodawcę.

– Panie Władysławie! – powtórzył cicho Gędźba, wpadając w ton słodkiej przyjaźni. – Co

pan robi?...

– Ja... panie?! – odpowiedział z cicha młodzieniec. – Doprawdy nie wiem!...

– Rozumiem. Jest pan pierwszy dzień w aptece! Otóż muszę pana objaśnić. W aptece jest

robota zawsze: gdy jej nie ma, trzeba umieć ją znaleźć. Jeszcze pan nic nie umie, należy więc

ciągle przyglądać się i uważać. Tymczasem trzeba być posłusznym chłopaczkiem, grzecz-

nym. Trzeba wstawać rano, nie tak bardzo, o siódmej, i przede wszystkim zetrzeć kurze w

aptece, stoły, szuflady, loże i trzy dolne półki dokoła. W sobotę, raz na tydzień, przychodzi

kobieta, która obciera całą aptekę. Panu Władysławowi może się to nie podoba... ale jest to

zwyczaj przyjęty od dawna. Papierosów palić nie wolno. Raz w tygodniu, od południa, we

środy, będzie miał pan wychodnię. Pomocnicy dostają pieniądze na życie, pan jednak będzie

miał obiady i śniadania; na bułki otrzyma pan sześćdziesiąt kopiejek miesięcznie. Mam na-

dzieję, że pan...

– Będę się starał zasłużyć sobie na względy – przerwał rezolutnie Władysław.

– Tak sądzę. Niech pan przy tym pamięta, że dawniej inną trzeba było przechodzić szko-

łę!...

Za drzwiami materialni rozległ się stłumiony chichot. Gędźba brwi zmarszczył i ciągnął

dalej:

– Kiedy ja byłem uczniem u Wankego, mówiono mi „ty”! Pan Władysław zrozumiał?

„Ty” mnie mówiono! Musiałem nadto czyścić wszystkie naczynia, szpadle, menzurki, a na-

wet chodzić w piątki z panią Wanke do miasta. Czy pan Władysław rozumie? Twarda była

szkoła, ale dobra! Dziś czasy się zmieniły... byle smarkacz rolę pana odgrywa! Będąc

uczniem, wstawałem o szóstej, dyżurowałem przez całe trzy lata, w nocy biegałem po piwni-

cach i górach, parobek był wobec mnie osobą! Rygor zawsze ogromny... za uszy się nieraz

oberwało! Czy pan Władysław rozumie?...

Zapytany kiwnął machinalnie głową.

– To bardzo dobrze! Proszę to, co mówiłem dobrze sobie zapamiętać!

Gędźba wstał z kanapki, odwrócił się plecami do młodzieńca, skinął na służącego, palto

wdział i trzaskając drzwiami apteki, wrzasnął przeraźliwie:

– Dobranoc panom!

– Dobranoc! – odpowiedziały chórem głosy z materialni.

Apteka była zamknięta.

Pan Władysław spojrzał dziwnie za wychodzącym, pryncypałem, skłonił się jego plecom i

ocierając pot z czoła, wszedł do materialni.

Na jego widok gwar i hałas powstał nie do opisania.

– Patrzcie, jaki puer 1 czerwony! – wołał drugi pomocnik, Stefan Werbel, targając z lekka

rękaw Władysława.

– To ci mu Gędziuś wypalił! – chichotał starszy uczeń, Smaczyński.

– No; no! Dajcie pokój! Małemu to dobrze zrobi, nosa mu utarli, nie nie szkodzi! – mity-

gował Werda.

– Jakby młodego pana nie trzeba było nakręcić! – mruczał Józef, służący, rozstawiając na

środku materialni żelazne łóżko dla dyżurnego.

Władysław, milcząc, usiadł przy małym stoliczku obok szafy z flaszkami.

– Mieliśmy puera warchoła, teraz będziemy mieli melancholika – zaczął Werbel.

– Niech go starzy wezmą w obroty, to się w mig melancholia ulotni – dorzucił Smaczyń-

ski.

– Przepraszam panów – spytał nieśmiało Władysław – czy w aptece nie ma jakiej dzisiej-

szej gazety?...

– Gazety! Cha! Cha! – wybuchnęli zebrani.

– Panowie! Puer ma fioła!... Proponuję aqua sedativa na głowę!

– Daj pokój, Michałku! Komuś się zdaje, że będzie się zabawiał lekturą!... – cedził pogar-

dliwie Werbel.

– Sądzę, że od jutra rana zaprenumeruje się kilka pism dla łaskawego użytku!... Natural-

nie! Taki pan Władysław! – drażnił Smaczyński. – Boli pana główka? Pewno boli?...

1 Puer (łac.) – chłopiec.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: