Cook Robin - Gorączka.pdf - Cook Robin - inej71

ROBIN COOK

Gorączka

(Przekład: Marek Mastalerz)

data pierwszego wydania oryginalnego: 1982

data wydania polskiego: 1993

Dla uczczenia radości życia rodzinnego

- zapoczątkowanej przez moich rodziców,

a teraz dzielonej z żoną

PROLOG

Trujące cząsteczki benzenu wtargnęły do szpiku kostnego

narastającym strumieniem. Rozprowadzony przez krew obcy związek

chemiczny przeniknął między cienkimi beleczkami kostnymi do

najdalszych zakątków delikatnej tkanki. Przypominało to najazd

rozszalałej hordy barbarzyńców na Rzym, a rezultaty były równie

katastrofalne. Skomplikowana tkanka szpiku, mająca za zadanie

produkcję większości komórkowych składników krwi, uległa najeźdźcy.

Cząsteczki benzenu dostały się do wszystkich komórek szpiku

wystawionych na jego działanie, przenikając przez błony komórkowe jak

nóż przez masło. Krwinki białe czy czerwone, dojrzałe czy młode -

wszystko jedno, W niektórych komórkach, do których zdołało przeniknąć

jedynie niewiele cząsteczek benzenu, układy enzymatyczne zdołały

poradzić sobie z najeźdźcą. W zdecydowanej większości doszło do

natychmiastowego zniszczenia błon wewnątrzkomórkowych.

W ciągu kilku minut stężenie benzenu wzrosło tak gwałtownie, że

tysiące trujących cząsteczek przeniknęło do mieszczących się w szpiku

najistotniejszych dla jego funkcjonowania komórek - tak zwanych

komórek pnia, dzielących się nieustannie, i służących jako źródło

składników komórkowych krążących we krwi. Ich czynność świadczy o

milionach lat ewolucji, której są wynikiem. Co chwila rozgrywa się w nich

niewiarygodna tajemnica życia, przechodząca najśmielsze naukowe

marzenia. Cząsteczki benzenu na chybił trafił przenikały do raptownie

mnożących się komórek, zakłócając powielanie molekuł DNA. Większość

tych komórek albo nagle obumierała wskutek rozprzęgnięcia się

wewnętrznych pętli kontroli, albo zamiast umierać zaczynała się

niepohamowanie rozmnażać.

Oczyszczony z cząsteczek benzenu kolejnymi porcjami krwi

tłoczonej przez serce szpik mógł wrócić całkowicie do normy - z wyjątkiem

jednej komórki pnia. Komórka ta przez lata pilnie wytwarzała białe ciałka

krwi, których celem jest - o ironio - ochrona ustroju przed obcymi,

wrogimi organizmami. Benzen, który wniknął do jej jądra, wywołał

uszkodzenie ściśle określonego odcinka DNA, nie powodując jednak jej

obumarcia, ale zakłócając równowagę pomiędzy mnożeniem się a

dojrzewaniem. Komórka natychmiast podzieliła się. To samo uczyniły

komórki potomne, nie słuchając już bliżej nam nie znanych sygnałów

kontrolnych, każących im dojrzewać i przekształcać się w zwykłe krwinki

białe. Spełniały jedynie nakaz natychmiastowego reprodukowania siebie

samych. Choć w obrębie szpiku mogłyby ujść za normalne, w

rzeczywistości różniły się od innych młodych krwinek białych. Nie

występowała u nich zwykła skłonność do adhezji - zlepiania się z innymi

komórkami - za to w zastraszającym tempie samolubnie pochłaniały

składniki odżywcze. Stały się pasożytami organizmu, z którego pochodziły.

Po zaledwie dwudziestu podziałach tych wyłamujących się spod

prawa komórek było ponad milion. Po dwudziestu siedmiu podziałach ich

liczba przekroczyła miliard; wówczas zaczęły się odrywać od reszty klonu.

Strumyczek komórek przenikających do krwiobiegu przekształcił się w

równy potok, a ten w powódź. Wyrzucone poza szpik komórki osiedlały się

w całym organizmie i zaczęły tworzyć kolonie. Po czterdziestu podziałach

było ich już z górą trylion.

Tak w organizmie Michelle Martel rozpoczęła się 28 grudnia, dwa dni

po jej dwunastych urodzinach, ostra, gwałtownie postępująca białaczka

mieloblastyczna. Dziewczyna nie miała pojęcia, co się z nią dzieje;

wiedziała jedynie, że ma gorączkę.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Zimny styczniowy poranek powoli rozlewał się po skutym mrozem

miasteczku Shaftesbury w stanie New Hampshire. W miarę jak zimowe

niebo powoli jaśniało, cienie niechętnie ustępowały, obnażając monotonną

szarą powłokę chmur. Zanosiło się na śnieg i pomimo zimna w powietrzu

czuć było wilgoć - przypominającą, że niedaleko na wschód leży Atlantyk.

Czerwone ceglane budynki starego Shaftesbury tuliły się do rzeki

Pawtomack niczym widmo przeszłości. Rzeka stanowiła ostoję, życiodajny

strumień miasta; brała początek z ośnieżonych Gór Białych i na

południowym wschodzie wpadała do morza. Gdy docierała do miasta, jej

gładki bieg przerywały rozpadająca się tama i nieczynne już koło starego

młyna. Wzdłuż brzegów rozciągały się kwartały pustych zabudowań

fabrycznych, pozostałości z czasów, gdy tkalnie Nowej Anglii stanowiły

centrum przemysłu włókienniczego. Na południowym krańcu miasta u

początku Main Street, ostatni ceglany budynek zajmowała obecnie fabryka

pod nazwą Recycle Ltd, zajmująca się przetwarzaniem odpadów gumy,

plastyku i winylu. Strużka szarego, kwaśnego dymu unosiła się z komina o

fallicznym kształcie i stapiała z chmurami. Nad całą okolicą wisiał

odstręczający, dławiący smród palonego plastyku i kauczuku. Fabrykę

otaczały ze wszystkich stron sterty używanych opon, niczym odchody

jakiegoś gigantycznego potwora.

Na południe od miasta rzeka toczyła swe wody przez łagodne,

zalesione wzgórza oraz pokryte śniegiem pastwiska, ogrodzone trzysta lat

temu murkami z kamieni przez pierwszych osadników. Sześć mil dalej

zataczała łagodny łuk ku wschodowi, tworząc idylliczny sześcioakrowy

półwysep, na środek którego rzeczna odnoga doprowadzała wodę do

płytkiego stawu. Za stawem wznosiło się wzgórze zwieńczone wiejskim

domem w stylu wiktoriańskim, z białymi framugami okien, dachem ze

szczytami i piernikowymi zdobieniami. Długi kręty podjazd obsadzony

dębami i klonami prowadził w dół do międzystanowej autostrady nr 301,

Cook Robin - Gorączka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: