Ziemski Krystyn - Saldo Mortale.pdf - - ! 1. kryminały duze pliki - edmund144

Krystyn Ziemski

Saldo mortale

Część pierwsza

STRACH

ROZDZIAŁ I

Źle spał tej nocy. Nękały go, jak nigdy, jakieś koszmary. Najpierw śnił mu się pożar

domu, w którym mieszkał. Widział ogniste języki wdzierające się do jego kawalerki. Czuł, że

się dusi.

Ocknął się zlany zimnym potem. Ledwie znów zasnął, zbudził się, bo mu się zdawało,

że dzwoni telefon. Machinalnie sięgnął po słuchawkę. Nic tylko długi sygnał, znak, że ów

dzwonek należał do kategorii sennych przywidzeń. Spojrzał na zegarek. Czwarta.

Pora, o której zazwyczaj spał jak suseł. Konieczność wstania o pół do siódmej,

zwłaszcza teraz jesienią lub zimą, uważał za dopust boży. Nawet na urlopach nigdy nie

miewał ciągot do oglądania widoku wschodzącego słońca. - Wystarczy mi obejrzenie zdjęć

wschodów słońca w kolorowym telewizorze - mawiał, gdy nawet niezwykle atrakcyjne

wczasowiczki zachwalały uroki świtu. Nieraz zdarzało mu się pracować do rana, ale wówczas

bywał tak zmęczony, że jedyne co go pociągało, to mocny sen na własnym tapczanie.

Minęła czwarta, a on nie może zasnąć. Czuje jakiś niepokój.

Pewnie ten wczorajszy pogrzeb tak na mnie podziałał, usiłuje znaleźć wyjaśnienie

tego niecodziennego stanu.

Wczoraj na Powązkach chowano profesora Adama Żmudzińskiego, człowieka, z

którym on, Bieżan, od dawna się przyjaźnił. Nienawidził pogrzebów. Starał się ich unikać, ale

w tym wypadku... Wdowa po profesorze Żmudzińskim nie miała nikogo bliskiego, kto by jej

pomógł, towarzyszył w tych najtrudniejszych chwilach. Poszedł więc.

Ludzi, zgodnie z jego przewidywaniami, nie było zbyt wiele. Z oficjeli, zaledwie parę

osób wydelegowanych przez Polskie Towarzystwo Cybernetyczne, którego członkiem był

zmarły. A znany był przecież niemal na całym świecie. I towarzystwu przynosił chlubę. Na

jego wykłady za granicą ściągały tłumy.

Jego teorie bulwersowały zagraniczne środowiska cybernetyków i przyniosły mu

sławę. Ale w kraju jakoś nie mógł doczekać się uznania. Zawistnych, Bieżan dobrze o tym

wiedział, w środowiskach naukowych nigdy nie brakowało. Tych zawistnych miał

Żmudziński niemało. Podobnie jak oponentów. A wszystko dlatego, że głoszone przez niego

teorie oznaczały przewrót w wielu dziedzinach wiedzy, wykazywały nieprzydatność

dotychczasowych sposobów myślenia i ocen, a zatem zmierzch kariery licznych krajowych

luminarzy. Zwolenników mógł chyba na palcach policzyć. Nie miał ich nawet w środowisku

cybernetyków - zanadto ich wyprzedzał w swoich rozwiązaniach. Ceniony był najbardziej w

wojskowej uczelni i w jego, Bieżana, resortowej akademii. I tu, i tam na wykłady

przychodziło liczne grono słuchaczy. Jednym z nich był on sam.

Wprawdzie studia skończył wiele lat temu, ale zafascynowała go cybernetyka -

wiedza, o której podczas jego studiów nikomu się jeszcze nie śniło. Chłonął więc tę wiedzę i

wykorzystywał każdą wolną chwilę na rozmowy z profesorem. Zasypywał go pytaniami. A

profesor chętnie wyjaśniał wszelkie zawiłości nowej dyscypliny, niekiedy nawet prowokował

dyskusje. Cieszyło go to zainteresowanie. W miarę upływu czasu zaczął zapraszać Bieżana do

domu i niemal już weszło w zwyczaj, że po wykładzie major odwoził profesora i wstępował

do niego na krótszą lub dłuższą pogawędkę. Profesor zwykł mawiać, że na nim, laiku w tej

dziedzinie, sprawdza, czy jego wykłady są zrozumiałe dla nieprofesjonalistów. Mawiał także,

że wątpliwości i logiczny sposób myślenia Bieżana pobudzają jego inwencję twórczą.

Zaprzyjaźnili się. Byli rówieśnikami. Obaj mieli niemało doświadczeń życiowych,

wprawdzie nieco innych, zważywszy odmienność zawodowych działań i zainteresowań, ale

wspólną płaszczyzną tworzyła cybernetyka, którą się pasjonowali, każdy na swój sposób.

Profesor udoskonalał swoje teorie, a Bieżan rozmyślał nad wykorzystaniem odkryć profesora

w pracy kontrwywiadu.

Dyskutowali zresztą często na temat zastosowania teorii w pracach organów ścigania,

w dziedzinie obronności, drążyli tematy, o które zahaczał profesor podczas swoich

wykładów. Nic więc dziwnego, że na pogrzeb profesora przyszła grupa słuchaczy z Akademii

Spraw Wewnętrznych, a także z uczelni wojskowej.

Zawał, który wyrwał profesora z szeregów żyjących, dla wszystkich był

zaskoczeniem. Szczególnie mocno odczuła to jego żona. W mgnieniu oka ta

pięćdziesięcioparoletnia kobieta postarzała się o kilkanaście lat. Bieżan, który często wpadał

do niej podczas choroby profesora, po jego zgonie niemal jej nie poznał.

Pani Maria zwykle spokojna, pogodna i opanowana znajdowała się w nieustającym

szoku; mówiła trochę od rzeczy i nie potrafiła wykonać najprostszych czynności domowych,

nie mówiąc już o załatwieniu spraw związanych z pogrzebem. W tej sytuacji on, Bieżan,

wziął parę dni urlopu, żeby je pozałatwiać, o dniu pogrzebu zawiadomić uczelnie,

Towarzystwo Cybernetyczne i Polską Akademię Nauk. Dopilnować, żeby wszystko wypadło

jak należy.

Pułkownik Ziętara, jego szef i przyjaciel, urlopu mu nie odmówił, ale uprzedził, że po

załatwieniu związanych z pogrzebem spraw ma się do niego zgłosić.

- Mam dla ciebie coś ekstra - oświadczył enigmatycznie. - Może przydadzą ci się i do

roboty te twoje studia cybernetyczne - dodał.

Co to za niespodzianka? Wówczas Bieżan nie zastanawiał się nad tym. Miał na głowie

kłopoty związane z pogrzebem. Zetknął się ze sprawami, które powodowały, że

załatwiającemu je człowiekowi brzydnie życie, a włos jeży się na głowie. Sam pogrzeb

zaobfitował w niespodzianki, których nie przewidział.

Przed spuszczeniem trumny grabarze zażądali dodatkowej „opłaty”, inaczej pójdą

sobie. Wyłożył ładnych parę tysięcy z własnej kieszeni. Ale na tym nie koniec. Na odgłos

padającej na trumnę ziemi profesorowa zemdlała. Zanieśli ją do jego wozu.

Pojechali do pogotowia, później odwiózł znękaną kobietę do domu. Siedział z nią

jeszcze parę godzin, bo bała się zostać sama w trzypokojowym, opustoszałym mieszkaniu.

Później musiał pojechać na cmentarz, sprawdzić, jak grabarze wywiązali-się z roboty.

Okazało się, że gdy zabrakło „pańskiego oka”, grób zostawiono w nieładzie - usypany byle

jak, kwiaty rozrzucone dookoła. Musiał interweniować w biurze zarządu i osobiście

przypilnować, żeby zrobili jak należy. Chciał oszczędzić wdowie nowego wstrząsu, kiedy za

dzień lub dwa wybierze się na grób męża. Do domu wrócił skonany, jak po najcięższej

harówce.

Cóż dziwnego, że po tym wszystkim męczą mnie koszmary, tłumaczył sobie,

przewracając się z boku na bok. Nawet słoń by się wykończył. Czuje ulgę na myśl, że już

jutro wraca do normalnej pracy. Ciekawe, co też za niespodziankę ma w zanadrzu Ziętara?

ROZDZIAŁ II

Przysiadła na brzeżku krzesła, cała w czerni, ciemna plama na tle jasnych sosnowych

mebli. Jak gość w cudzym domu.

Niech mi pan wybaczy, panie Jerzy - zaczęła nieśmiało - że dla swoich spraw

odrywam pana od obowiązków.

W czym mogę pomóc? - Patrzy współczująco na bladą zmizerowaną twarz. - Mam

nadzieję, że inwentaryzacja prac pani męża już się zaczęła. Tak jak uzgodniliśmy po

pogrzebie.

Jego dorobek jest dla nauki bezcenny. Trzeba te prace spisać i zabezpieczyć.

Przygotować do wydania.

- Inwentaryzacja - powtarza jak echo. - Tak, tak. Byli w tej sprawie z Towarzystwa

Ziemski Krystyn - Saldo Mortale.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: