A. Maclean - Szpiegowskie rendez- vous.pdf - Agenci - pilot1216

A LISTAIR M AC L EAN

A LASTAIR M AC N EILL

S ZPIEGOWSKIE RENDEZ – VOUS

T YTUŁ ORYGINAŁU : A LISTAIR M ACLEAN ’ S R ENDEZVOUS

TŁUMACZYŁ Z BIGNIEW A. K RÓLICKI

Glasgow, 1995

— Z prochu powstałeś i w proch się obrócisz; oczekując na przyszłe wskrzeszenie do życia

wiecznego, przez Pana Naszego Jezusa Chrystusa. Amen.

Po modlitwie pastora rozległo się chóralne „amen”, wymruczane w ten zimny, posępny

szkocki ranek przez niewielki tłumek żałobników, skulonych pod baldachimami czarnych

parasoli wokół otwartego grobu. James McIndoe wyszedł spod opiekuńczego okapu parasola i

poczuł, jak krople deszczu spływają mu po twarzy, gdy się pochylił, żeby podnieść garść ziemi i

rzucić ją na trumnę ojca. Stał bez ruchu nad otwartym grobem, z głową lekko pochyloną w cichej

zadumie, nie odrywając oczu od nazwiska wytłoczonego na mosiężnej tabliczce przymocowanej

do wieka: Samuel Donald McIndoe, 1914–1995.

Cofnął się i wziął parasol z rąk żony, Heather, która wsunęła swoją dłoń w dłoń męża i

uścisnęła ją lekko. Patrzył, jak dwójka ich dzieci kolejno rzuca garść ziemi na trumnę dziadka.

Dziewiętnastoletnia Isobel, która odziedziczyła urodę po matce, była na pierwszym roku

dziennikarstwa na Glasgow University. Już trzecie pokolenie McIndoe uczęszczało na ten

prestiżowy uniwersytet. Piętnastoletni James — a raczej Jamie, jak zwano go od dziecka — też

zamierzał pójść w ślady ojca i po ukończeniu szkoły zostać nauczycielem matematyki. James

McIndoe był bardzo dumny ze swoich dzieci. I wiedział, że ich dziadek również.

Czyjaś ręka dotknęła jego ramienia, wyrywając go z zadumy. Obejrzał się i zobaczył stojącego

tuż za nim jednego z przyjaciół ojca. Mężczyzna mocno uścisnął mu dłoń, wymamrotał

kondolencje i ruszył w kierunku rzędu samochodów zaparkowanych za bramą cmentarza Potem

przed Jamesem i Heather McIndoe powoli przeszli kolejni żałobnicy, składając wyrazy

współczucia

— Co to za człowiek? — zapytał Jamie, kiedy odszedł ostatni uczestnik konduktu, wskazując

na starszego pana w płaszczu przeciwdeszczowym i kapeluszu, stojącego wśród drzew na skraju

cmentarza — Stoi tam od dwudziestu minut Wiesz, kto to jest!?

James McIndoe potrząsnął głową.

— Nie mam pojęcia. Może to jakiś znajomy waszego dziadka z dawnych czasów.

— Nie poznaję go — powiedziała Heather, spoglądając na nieznajomego.

— Pójdę i dowiem się, czego chce — rzekł McIndoe.

Heather chwyciła za ramię odwracającego się męża.

— Zostaw go. Nie robi nic złego. Jeżeli zechce z nami porozmawiać, sam podejdzie.

— Zobaczymy.

Z tymi słowami James McIndoe podszedł do mężczyzny i przedstawił się.

— Wyrazy współczucia dla pana i pańskiej rodziny z powodu bolesnej straty — powiedział z

wyraźnym niemieckim akcentem nieznajomy.

— Dziękuję. Znał pan mojego ojca?

— Nie, nie osobiście — padła odpowiedz — Samuel, tak miał na imię?

— Sam. Nikt nie nazywał go Samuelem — odparł McIndoe.

— Rozmawiałem z pańskim ojcem przez telefon w ubiegłym tygodniu. Mieliśmy się spotkać

dzisiaj w jego domu, ale kiedy tam przyszedłem, sąsiadka powiedziała mi, że umarł w czasie

weekendu.

— Po co właściwie chciał się pan widzieć z moim ojcem? — spytał McIndoe, zdejmując

zalane deszczem okulary i wycierając je chusteczką — Może ja mógłbym w czymś pomoc?

— Nie tyle ja chciałem się zobaczyć z pańskim ojcem, ile on ze mną — odparł Niemiec. —

Na pewno opowiadał panu, co robił podczas ostatniej wojny dla brytyjskiego SOE?

— Tak, wiele razy — odrzekł McIndoe ze smutnym uśmiechem. — Jako dziecko siadałem mu

na kolanach i słuchałem tych opowieści. Nigdy mnie nie znudziły.

— A zatem na pewno słyszał pan o tajnej operacji na Sycylii, w lutym czterdziestego drugiego

roku.

— O tej akcji ojciec opowiadał najczęściej — rzekł zdziwiony McIndoe. — Słyszałem tę

opowieść tyle razy, że czułem się prawie uczestnikiem tamtych zdarzeń.

— A więc wie pan, że ojcu zawsze brakowało jednego elementu tej układanki, który

pozwoliłby mu spojrzeć na tę operację z właściwej perspektywy i co ważniejsze, zapewniłby mu

spokój ducha. Z tego, co mi powiedział przez telefon, znalezienie tego brakującego kawałka było

przez te powojenne lata czymś w rodzaju jego obsesji.

James McIndoe dobrze wiedział, o czym mówi Niemiec. Wciąż żywo pamiętał zażarte kłótnie

rodziców, które czasem dobiegały do uszu małego chłopca, zanim sukces ojca jako poważanego

autora książek z dziedziny historii rzymskiej wojskowości umożliwił mu finansowanie tego, co

przerodziło się w trwającą pięćdziesiąt lat obsesję. Owe kłótnie zawsze obracały się wokół tego

samego tematu: ojciec chcący naruszyć skromne rodzinne fundusze na opłacenie jakiegoś

podejrzanego osobnika, utrzymującego, że ma tę tak ważną, poszukiwaną przez ojca informację,

matka krzycząca na mego, żeby zaczął postępować jak rozważny rodzic i przestał uganiać się za

duchami przeszłości. Jej argumenty jakkolwiek rozsądne, nigdy do ojca nie przemawiały. W

końcu zabrał swoją obsesję do grobu.

— I pan ma ten brakujący kawałek układanki? — zapytał podejrzliwie James McIndoe,

pomny na rozliczne spotkania ojca z rozmaitymi oszustami. Żaden nie przybliżył go nawet o krok

do prawdy.

Niemiec skinął głową.

— Czy obiecał zapłacić panu za tę informację?

Oczy Niemca zwęziły się ze złości.

— Jak pan śmie sugerować, że jestem tym materialnie zainteresowany? Przez ponad

trzydzieści siedem lat byłem szanowanym oficerem zachodnioniemieckiego wywiadu. Pana

ojciec nalegał, że pokryje koszt biletu lotniczego i mojego pobytu w Glasgow. Jednak jeśli

chodzi o zapłatę za informację. — Przerwał, żeby otrzeć usta dłonią. — Uważam to za zniewagę.

James McIndoe pojął, że trafił w czuły punkt, i szybko postarał się naprawić swój błąd.

— Bardzo przepraszam, nie chciałem niczego sugerować Po prostu przez te wszystkie lata

wielu próbowało, często z powodzeniem, naciągać ojca, udzielając mu fałszywych i

wprowadzających w błąd informacji.

— Ja nie jestem z tych — padła ostra odpowiedź.

— Nie, oczywiście, że nie.

McIndoe spojrzał z rozpaczą na zachmurzone niebo.

— Przemokniemy tutaj. Może zechciałby pan wrócić z nami do domu? Tam moglibyśmy

wszystko dokładnie omówić.

— Dziękuję. Niedaleko zaparkowałem wynajęty samochód — powiedział Niemiec. — Pojadę

za panem.

McIndoe wskazał ręką na główną bramę.

— A zatem umowa stoi. Możemy iść?

Włochy, 1942

Załatwił niemieckiego żołnierza jednym pchnięciem w gardło dobrze naostrzonego stalowego

ostrza. To było jego pierwsze zabójstwo; wiedział, że nie ostatnie. Wepchnął bagnet z powrotem

do pochwy przy pasie, a potem przeciągnął trupa w gęste krzaki przy opuszczonych torach

kolejowych. Księżyc przeświecał zza niskich chmur. Kiedy cicho kładł ciało na ziemi, po raz

pierwszy ujrzał twarz zabitego: chłopiec mający najwyżej dwadzieścia lat. Nie przejął się tym. A

raczej nie pozwolił sobie na przejmowanie się tym. Właśnie ten zdyscyplinowany profesjonalizm

czynił porucznika Sama McIndoe jednym z najbardziej poważanych agentów brytyjskiego SOE

— Special Operations Executive — tajnej organizacji, utworzonej w 1938 roku, której celem

było przeciwdziałanie groźbie niemieckiej inwazji na Zjednoczone Królestwo przez

organizowanie dywersyjnych operacji na terenach okupowanych przez wroga. Gdy w dwa lata

później premierem został Winston Churchill, jej głównym zadaniem stała się ścisła współpraca z

ruchem oporu w okupowanej Europie.

Wysoki, atletycznie zbudowany Szkot po dwudziestce, Sam McIndoe, był jednym z

pierwszych zwerbowanych agentów.

Terenem jego działań były Włochy. Płynnie mówił po włosku, znał tamtejsze zwyczaje, a w

terenie orientował się lepiej od przeciętnego Włocha. Miał za sobą kilkanaście zakończonych

sukcesem akcji sabotażowych przeciw niemieckim jednostkom wojskowym stacjonującym we

Włoszech. Głównodowodzący siłami Osi w rejonie Morza Śródziemnego, marszałek polowy

Albert Kesselring, podwyższył nagrodę, wyznaczoną za ujęcie jakiegokolwiek agenta SOE

działającego na tym terenie Możliwość zdrady nie odwiodła McIndoe od dotychczasowej

działalności, ponieważ wiedział, że im wyższą cenę wyznaczano za ich głowy, tym cięższe ciosy

agenci SOE — wraz z partyzantami — zadawali siłom Osi we Włoszech A świadomość, że jest

się kłującym cierniem w boku Kesselringa, tylko zwiększała wywołaną tymi sukcesami

satysfakcję.

Cicho podkradł się z powrotem do torów kolejowych i przez nocną lornetkę spenetrował

okolicę. Nikogo. Przyłożył dłonie do ust i dmuchnął, naśladując krzyk sowy. Nigdy się tego nie

nauczę, pomyślał z niesmakiem, gdy z zarośli po drugiej stronie torów wyłoniły się dwie

postacie. Podobnie jak McIndoe, były ubrane na czarno, a ich twarze skrywały czarne chusty.

Zwinnie przemknęły przez tory i przykucnęły obok niego. Ci ludzie zostali specjalnie wybrani do

tego zadania przez dowódcę partyzantki w Neapolu.

McIndoe spojrzał na zegarek. Dwudziesta trzecia siedemnaście. Pociąg towarowy powinien

był opuścić Neapol o dwudziestej trzeciej A jeśli jego obliczenia były ścisłe, przejedzie po tym

odcinku torów za niecałe dwadzieścia minut. Wskazał gestem plecak niesiony przez jednego z

mężczyzn. Partyzant podał mu go. McIndoe rozpiął paski i wyjął „sygnał mgłowy” — małe

urządzenie złożone z płytki przyciskającej umocowanej nad trzema spłonkami i ładunkiem

prochu strzelniczego, które przyczepiało się do szyny dwoma taśmami umieszczonymi po obu

jego stronach. McIndoe przymocował minę do szyny i ostrożnie połączył zapalnik ze sprężyną

wystającą z boku urządzenia. Potem przywiązał lont do detonatora, wyjął z plecaka materiał

wybuchowy i umieścił go w małej dziurze wykopanej obok toru przez jednego z partyzantów.

Połączył drugi koniec lontu z ładunkiem, a następnie pospiesznie zasypał otwór. Płytka

naciskowa uaktywni się, kiedy wjedzie na nią pierwsze koło lokomotywy. Wtedy wybuchną

spłonki i zapalą proch, który z kolei włączy zapalnik i zdetonuje zakopany materiał wybuchowy.

Ładunek był dostatecznie silny, aby wykoleić pierwszą lokomotywę i zapoczątkować

śmiercionośną reakcję łańcuchową, która — miał nadzieję — zniszczy cały łatwo palny transport

amunicji dla licznych baz Osi na południu kraju.

— Wynośmy się stąd — powiedział, prostując się i otrzepując ręce — Nie chcę być w

pobliżu, kiedy to wybuchnie.

Poszli do dżipa ukrytego na żwirowej dróżce, pięćdziesiąt metrów od torów. McIndoe usiadł

obok kierowcy, a drugi mężczyzna wskoczył na tył. Szofer uruchomił silnik. Krętą drogą dotarli

do brzegu morza, gdzie miał czekać ponton umożliwiający im ucieczkę.

McIndoe pierwszy wysiadł z dżipa. Ostrożnie zszedł na ustronną plażę. Zadrżał w podmuchu

zimnego, przeszywającego wiatru znad morza. Okolica wyglądała na bezpieczną, ruszył więc do

skalnej zatoczki. Nie dostrzegł pontonu i już sięgał po nocną lornetkę, kiedy nagle wpadły mu w

oczy oklapłe strzępy częściowo zanurzone w wodzie. Nie ulegało wątpliwości, że ponton został

celowo zniszczony. Pojął, że wpadli w zasadzkę, odwrócił się, żeby ostrzec towarzyszy, i

stwierdził, że już stoją na skałach tuz za nim, z wycelowanymi w niego pistoletami

maszynowymi. Zdjęli chusty z twarzy. To nie byli ci sami mężczyźni, z którymi wyruszył z

Neapolu. Jak zdołali niepostrzeżenie unieszkodliwić jego dwóch towarzyszy i zając ich miejsce?

Odłączył się od partyzantów tylko na chwilkę, kiedy trzeba było zlikwidować niemieckiego

żołnierza stojącego na warcie przy torach kolejowych. Na pewno zrobili to wtedy. Wydawało się

to jedynym logicznym wyjaśnieniem. A on wlazł prosto w pułapkę.

— Rzuć broń i kopnij ją — rozkazał po niemiecku jeden z tych dwóch.

McIndoe niechętnie upuścił półautomatyczną berettę z tłumikiem na skały u swych stop i

kopnął ją na bok.

Co stało się z ludźmi, którzy byli ze mną? — zapytał.

— Nie żyją — padła obojętna odpowiedź — Oni nie byli ważni. W przeciwieństwie do ciebie.

Wiemy, że jesteś agentem brytyjskiego SOE. Nasi koledzy z głównej kwatery gestapo w Neapolu

z niecierpliwością czekają na spotkanie z tobą.

Gestapo, pomyślał z pogardą McIndoe. Powinien był się domyślić. Przez cały czas jego umysł

gorączkowo szukał wyjścia z sytuacji, która wyglądała na beznadziejną. Wiedział, że nie zdąży

sięgnąć po swój pistolet. I nie mógł rzucie się na żadnego z Niemców — trzymali się w

bezpiecznej odległości. W tym momencie wydawało się, że nie ma żadnego sposobu.

— Kto mnie zdradził? — spytał, usiłując zyskać na czasie.

Niemiec wzruszył ramionami.

— My tylko wykonujemy rozkazy. No już, połóż ręce na głowie i zbliż się do nas.

McIndoe powoli splótł dłonie na głowie i już miał zrobić krok naprzód, kiedy tamten jakby

potknął się i zachwiał na nogach. Przez chwilę patrzył na McIndoe osłupiałym spojrzeniem, a

potem strużka krwi spłynęła mu z kącika ust i upadł martwy na głazy. Drugi Niemiec, widząc

ślad kuli na plecach kolegi, obrócił się i strzelił na oślep w gęste krzaki porastające zbocze nad

plażą. McIndoe skorzystał z okazji i rozpaczliwym skokiem rzucił się do swojej broni. Niemiec

zauważył ten ruch i już odwracał się z powrotem do McIndoe, zaciskając palec na spuście, kiedy

kolejna kula trafiła go w tył głowy. Pośliznął się na mokrych głazach i runął w wodę.

McIndoe podniósł broń i ostrożnie podszedł do miejsca, gdzie zniknął Niemiec. Cofnął się,

gdy fala uderzyła o podnóże skał, spryskując go deszczem drobnych kropel. Bez specjalnego

zdziwienia skonstatował, że w czarnej, skotłowanej toni nie widać śladu tamtego.

— Porucznik McIndoe?

McIndoe drgnął. Mocniej ścisnął rękojeść beretty i obrócił się do dwóch mężczyzn, którzy

cicho wyłonili się z zarośli. Obaj nosili granatowe swetry z golfem, takie same spodnie i czarne

gumiaki. Jeden niedbale trzymał w ręku zaopatrzony w tłumik winchester.

A. Maclean - Szpiegowskie rendez- vous.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: