Żołnierze Wyklęci. Artykuł 2.pdf

Bóg, Honor, Ojczyzna – Żołnierze Wyklęci

– kim byli, o co walczyli i przeciw komu walczyli, jaki zgotowano im los

W czasie II wojny światowej w Polsce funkcjonowało Polskie Państwo

Podziemne, fenomen w dziejach – nie tylko II Wojny Światowej. Podstawę

stanowiła Armia Krajowa i współpracujące z nią inne formacje wojskowe,

ale jednocześnie działały struktury cywilne, podziemny parlament – Rada

Jedności Narodowej, a zwłaszcza rozległa obejmująca cały kraj obszar

Rzeczypospolitej Delegatura Rządu na Kraj. To ona stworzyła zalążki

cywilnej administracji, sądy, tajne nauczanie, wydawała Biuletyn

Informacyjny, szykowano akty legislacyjne dla przyszłego Niepodległego

Państwa. Struktury cywilne i wojskowe podlegały Rządowi II

Rzeczypospolitej przebywającemu na emigracji w Londynie.

Rosja sowiecka pod pretekstem sprawy Katyńskiej zerwała stosunki

dyplomatyczne z Rządem II RP w Londynie w kwietniu 1943 r. Od tego

momentu rosyjscy bolszewicy, Stalin, zaczęli tworzyć z polskojęzycznej

agentury komunistycznej służby służące przyszłemu zniewoleniu Polski. Tę

agenturę tworzy związek Patriotów Polskich – z Wandą Wasilewską, i

innymi agentami komunistycznymi. Utworzono w kraju Polską Partie

Robotniczą i podporządkowaną jej Gwardię Ludową, późniejszą Armie

Ludową.

Wszystko to określić możemy mianem III Targowicy (II Targowica

funkcjonowała krótko w 1920 r. w Białymstoku, tworzyli ją Dzierżyński,

Marchlewski, Kon, Unszlicht powołując na zapleczu Armii Czerwonej –

pseudo Rząd – Polrewkom, który ledwo powstał to musiał uciekać i

zakończyć swój niechlubny żywot).

III Targowica trwała znacznie dłużej do 1989 r. do powstania III RP.

Na początku 1944 r. Armia Czerwona przekroczyła granicę II

Rzeczypospolitej. Polskie Państwo Podziemne realizując plan Burza

włączyło się do walki z Niemcami i ujawniło swoje władze cywilne. Za

frontem szły oddziały NKWD, sowieckiej wojskowej policji politycznej,

które aresztowały i wywoziły do łagrów żołnierzy i członków służb

cywilnych Polskiego Państwa Podziemnego. Rozpoczyna się „Walka o

wolność i niezawisłość Polski” z nową sowiecką okupacją prowadzona

zbrojnie w latach 1944 – 1956, nazywana też ,,Polskim Powstaniem

Antykomunistycznym.”

Razem z Armią Czerwoną szli komuniści polscy, III Targowica, którzy na

terenach na zachód od Bugu tworzyli agenturalną PRL. Polska znalazła się w

potrójnym zniewoleniu Związku Radzieckiego, partii komunistycznej i

ideologii komunistycznej. W momencie wkroczenia Armii Czerwonej

żołnierze i służby Cywilne Polskiego Państwa Podziemnego stawali się

Żołnierzami Wyklętymi.

Byli to de facto Żołnierze Niezłomni.

Jan Paweł II powiedział: „Trzeba wspomnieć wszystkich

zamordowanych rękami także polskich instytucji służb

Bezpieczeństwa pozostających na usługach systemu przeniesionego ze

wschodu, trzeba ich przynajmniej przypomnieć przed Bogiem i

Historią”.

W latach 1944 – 1956 komuniści z PPR i PZPR zamordowali blisko

20 000 patriotów polskich, a około 200 000 przeszło przez więzienia

polskie i łagry sowieckie.

To byli w ogromnej przewadze zwłaszcza wśród poległych i

zamordowanych Żołnierze Wyklęci. Do Żołnierzy Wyklętych zaliczamy

przede wszystkim tych, którzy z bronią w ręku w ramach Polskiego

Powstania Antykomunistycznego podjęli walkę o wolność i niezawisłość

Polski.

Do Żołnierzy Wyklętych należą również ci żołnierze i członkowie służb

cywilnych Polskiego Państwa Podziemnego, którzy nie przystąpili do II –

konspiracji, ale z racji uczestnictwa w okresie okupacji niemieckiej w jego

strukturach tracili życie, byli torturowani i więzieni. Przykładem tutaj może

być uczestnik akcji pod Arsenałem, żołnierz Bataliony Zośka kpt. Jan

Rodowicz – „Anoda”, zamordowany w śledztwie, czy rozstrzelany

cichociemny mjr Bolesław Butrym – „Żmudzin” i tysiące innych.

Poza walką zbrojną tysiące młodych Polaków podejmowało działalność

konspiracyjną przeciwstawiając się komunistycznej okupacji i

marksistowskiej ideologii. Byli oni skazywani na wieloletnie więzienia.

Najsłynniejsze z nich to obóz pracy Jaworzno. Stąd współcześnie

zorganizowani są w stowarzyszeniu Jaworzniacy. To też są Żołnierze

Wyklęci.

Walkę z sowieckim okupantem i ich agenturą PPR-owską a od 1948 r.

PZPR prowadziły do 19.01.1945 żołnierze AK, do momentu rozwiązania

rozkazem ostatniego komendanta AK – generała Okulickiego,

zamordowanego w więzieniu w Moskwie w wigilię 1945/1946, po

zdradzieckim aresztowaniu i słynnych procesie 16-stu.

Rząd w Londynie dokonywał kolejnych przekształceń w strukturach

kierowniczych walki w kraju, krótko działała organizacja – Niepodległość-

NIE. Przygotowana w ramach AK do kontynuacji walki, przekształcona w

maju 1945r w Delegaturę Sił Zbrojnych na Kraj działającą do 8 sierpnia

1945r.

Od września 1945 do listopada 1947r działała organizację cywilno-

wojskowa Zrzeszenie Wolność i Niezawisłość -WIN. Komunistyczna

agentura likwidowała cztery kolejne Zarządy Zrzeszenia Wolność i

Niezawisłość 27.11.1947r został aresztowany Prezes IV Zarządu Zrzeszenia

WiN.

WIN założeniu był organizacją cywilną, w praktyce wojskową.

Struktury kierownicze prowadzonej walki wywodziły się z kadry wyższych

rangą oficerów AK. Z wielu względów, organizacyjnych – informacyjnych,

ale też ideowych działalność podziemia w terenie była różnorodna.

Wcielone do AK oddziały NSZ kontynuowały działalność jako Narodowe

Zjednoczenie Wojskowe – NOW, pod auspicjami Stronnictwa Narodowego.

Stanisław Sojczyński ,,Warszyc”, powołał Konspiracyjne Wojsko Polskie –

KWP działające w Łódzkim, Kieleckim, Częstochowskim, Śląskim, w

Poznańskim, działała Samodzielna Grupa Operacyjna – Warta. W terenie

walczący i ludność nadal uważali, że to AK lub NSZ.

Całkowicie w odcięciu od kraju działał ruch oporu na ziemiach utraconych.

Przykładowo Samoobrona Ziemi Grodzieńskiej pod dowództwem

Zygmunta Olechnowicza - ,,Olecha” trwała do 1949r, w mniejszym

wymiarze do 1956r.

„Żołnierze Wyklęci” – 12 spośród 20 000 zamordowanych

Mówiąc o Żołnierzach Wyklętych trzeba przywołać wielkość postaci,

bohaterstwo w walce i codziennym życiu konspiracyjnym, męczeństwo,

śmierci lub wieloletniego więzienia, poprzedzone okrutnym połączonym z

torturami śledztwem, ich służbie Bogu i Ojczyźnie w imię wierności i

honoru. Nie sposób przedstawić 20 000 biogramów poległych w walce,

zamordowanych skrytobójczo, zmarłych, zakatowanych w więzieniach i

najboleśniejsze - zamordowanych w wyniku wyroków PPR-owskich i PZPR-

owskich sądów. Trzeba zawsze podkreślać sprawczą rolę partii

komunistycznej ponieważ w całym okresie lat 1944-1989 była ona

narzędziem zniewolenia Polski, UB i sądownictwo działały z jej inspiracji. A

przecież pamiętać też trzeba o tych blisko 200 000 patriotach, którzy

przeszli przez więzienia i zsyłki.

Przytaczam 12 bardzo krótkich not biograficznych poza czterema

postaciami najwyższej rangi, kierownictwa Polskiego Państwa

Podziemnego, wymieniam ich chronologicznie według dat śmierci.

Zastępca Premiera na Kraj – Jan Stanisław Jankowski –

pseudonim ,,Doktor” jest najwyższym rangą przedstawicielem służb

cywilnych Polskiego Państwa Podziemnego więzionych i zamordowanych

przez Rosję Sowiecką. Działacz niepodległościowy w okresie zaborów Poseł

na Sejm i Minister w 20-leciu międzywojennym.

Po wybuchu wojny działał początkowo w instytucjach opieki społecznej.

Pod koniec 1942 r. został zastępcą Delegata Rządu RP na Kraj. Od kwietnia

1943 r. Delegat Rządu na Kraj, od 1944 r. był wicepremierem kierującym

Krajową Radą Ministrów. Po wkroczeniu sowietów w marcu 1945 r. został

zaproszony na rozmowy z generałem Sierowem, wraz z szesnastoma

innymi przedstawicielami władz Polskiego Państwa Podziemnego, w tym z

ostatnim komendantem AK Gen. Leopoldem Okulickim. Mimo danych

gwarancji wszyscy zaproszeni zostali aresztowani i przewiezieni do

Moskwy i tam bezprawnie sądzeni w tzw. procesie 16-stu. Wyrokiem Sądu

moskiewskiego skazany na 8 lat więzienia na dwa tygodnie przed

zakończeniem odbywania wyroku 13 marca 1953 r. zamordowany w

więzieniu we Włodzimierzu w ZSRR.

Odznaczony:

Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari V klasy

Prezydent Polski Lech Wałęsa przyznał Zastępcy Premiera na Kraj –

Janowi Jankowskiemu w 1995r. Order Orła Białego.

Ostatni Komendant AK Gen. Leopold Okulicki – „Niedźwiadek”.

Od 1914 r. służy w Legionach Polskich. W listopadzie 1918 r. w Bochni

formułuje pluton z uczniów gimnazjum i bierze z nimi udział w walkach o

Lwów. We wrześniu 1939 r. uczestniczy w obronie Warszawy, jako szef

sztabu odcinka Warszawa Zachód, następnie jako dowódca liniowy. Należał

do zaprzysiężonej grupy tworzącej 27 września 1939 r. Służbę Zwycięstwu

Polsce – organizację stanowiącą zalążek Polskiego Państwa Podziemnego.

Wysłany do kierowania ZWZ w będącym pod okupacją sowiecką Lwowie

został przez sowietów aresztowany w styczniu 1941 r. i przewieziony do

więzienia NKWD w Moskwie na Łubiance. Zwolniony, w Armii Andersa

zostaje dowódcą 7 dywizji. Skierowany do Londynu, przechodzi kurs

spadochronowy cichociemnych i zostaje zrzucony do kraju 21/22 maja

1944 r. W Powstaniu Warszawskim po zranieniu gen. Pełczyńskiego pełni

funkcje Szefa Sztabu KG AK.

Nie idzie do niewoli w przebraniu cywilnym wychodzi z Warszawy

podejmując działalność konspiracyjną. Mianowany zostaje przez

Prezydenta RP Raczkiewicza Komendantem Głównym Armii Krajowej.

Rozkazem z 19 stycznia 1945 r. rozwiązuje Armię Krajową. Podstępnie

aresztowany razem z V-ce Premierem Jankowskim i innymi

przedstawicielami Polskiego Państwa Podziemnego. W procesie 16-stu w

czerwcu 1945 r. skazany na 10 lat więzienia. Zamordowany w wigilie

Bożego Narodzenia 1945r.

Odznaczony Krzyżem Złotym Virtuti Militari dwukrotnie.

Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari

Krzyżem Niepodległości

Krzyżem Walecznych czterokrotnie,.

Krzyżem Kawalerskim Polonia Restituta (1937 r.).

Gwiazdą Wytrwałości.

Prezydent Polski Lech Wałęsa przyznał Gen. Leopoldowi Okulickiemu

w 1995r. Order Orła Białego.

Z-ca komendanta AK – Emil Fieldorf – „Nil”. Od 1912 r. czynny w

związku strzeleckim. Od sierpnia 1914 r. służył w Legionach. W wojnie

Polsko – Bolszewickiej dowódca kampanii ciężkich Karabinów

maszynowych.

W kampanii wrześniowej dowódca 51 pułku Strzelców Kresowych.

Przez Węgry przedostaje się do Francji a następnie do Anglii. Jest

pierwszym emisariuszem wysłanym do kraju. Przez Kapsztad, Kair, Belgrad,

Budapeszt i Kraków dotarł 6 września 1940 r. do Warszawy. W randze

pułkownika był kolejno inspektorem KG AK, komendantem obszaru II

Białystok, by jesienią 1942 r. zostać komendantem Kedywu KG AK pod

pseudonimem – „Nil”. Kierował całością akcji bieżącej AK to jest wielką

dywersją oddziałami partyzanckimi wykonywaniem wyroków na

zbrodniarzach niemieckich i zdrajcach. W skład Kedywu wchodziły między

innymi słynne harcerskie bataliony „Zośka” i „Parasol”. 1 lutego 1944 r.

został odwołany z funkcji komendanta Kedywu KG AK. Do lipca 1944 r. był

komendantem tworzonej wówczas organizacji NIE, 28 września mianowany

generałem brygady. Od października 1944 r. zastępca Gen. Okulickiego

Komendanta AK. Aresztowany przez sowietów (NKWD) 7 marca 1945 r. w

Milanówku, jako Walenty Granicki, handlarz tytoniu, nierozpoznany został

wywieziony do ZSRR osadzony w gułagu. W listopadzie 1947 r. wraca do

Polski. W lutym 1948 r. zarejestrował się jako oficer, w RKU (później WKR)

w Łodzi, gdzie mieszkał z rodziną po pobycie w sowieckich łagrach był

ciężko chory.

10 listopada 1950 r. aresztowany i przewieziony do Warszawy. 21

listopada 1950 r. ppłk Helena Walińska wydaje postanowienie o

tymczasowym aresztowaniu Emila Fieldorfa. Helena Walińska – Brus zona

prof. Brusa zmarła niedawno w Londynie bez odpowiedzialności za

popełnione liczne zbrodnie.

16 kwietnia 1952 r. po półtorarocznym okrutnym śledztwie skazany na

karę śmierci.

Oskarżał wiceprokurator Prokuratury Generalnej Beniamin Wajsblech.

Sadzili Maria Gurowska – przewodnicząca, ławnicy Michał Szymański i

Bolesław Malinowski.

Wyrok przez powieszenie wykonano 24 lutego 1953 r. o godz.

15:00 w Warszawie w więzieniu przy ul. Rakowieckiej.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: