Hunter Jillian - Dzikuska.pdf - Hunter Jullian - halina21

JILLIAN HUNTER

Przełożyły

Teresa Komłosz i Bożena Kucharuk

Pogórze Szkockie

1723

Po raz pierwszy w życiu Duncan MacElgin został zaskoczony

i rozebrany przez kobietę - w akcie wrogości.

Jeszcze przed chwilą wsłuchiwał się w cienkie zawodzenia dud

i krwiożercze okrzyki wojenne MacElginów, dobiegające od

wzgórz, a teraz leżał na plecach, ze spodniami ściągniętymi aż

do kostek.

Zmiana sytuacji była tak nagła, tak nieoczekiwana, że zdrętwiał

na całym ciele.

Co prawda przeczuwał, że jego powrotowi mogą towarzyszyć

różne niecodzienne wydarzenia. Nie dziwiłyby go więc jarzębi

nowe krzyże w pośpiechu przybite do drzwi mijanych domostw

ani psy na wzgórzach, donośnym szczekaniem ostrzegające, że

zbliża się obcy. Nie zaskoczyłby go widok dzieci i staruszek,

w popłochu uciekających na jego widok, z całej siły przycis

kających do piersi egzemplarze Biblii. Jednakże nie przewidział,

że może zostać ściągnięty z konia i rozebrany do naga przez

niepokornych górali, którzy zgodnie z prawem celtyckim winni

byli mu szacunek, nie mówiąc już o gotowości do poświęcenia

dlań swojego nędznego żywota.

Poza wszystkim nigdy nie przyszłoby mu do głowy, że zasadzkę

zorganizuje dziewczyna, wydająca dyspozycje niczym oszalały

JILLIAN HUNTER

francuski marszałek polny na linii frontu. Piekielnik potrafił

wyzwolić w swoich ludziach niezwykłą energię. Patrząc teraz na

drobną, zakapturzoną postać siedzącą na końskim grzbiecie,

poprzysiągł sobie, że policzy się z nią, gdy tylko skończy się

walka.

A potem jakieś półgłówki próbowały wysmarować go błotnistą

mazią i oblepić pierzem. Doprawdy, trudno byłoby wymyślić coś

bardziej upokarzającego! Kurze pióra i cuchnący szlam! Kopnął

jednego z napastników w podbrzusze, strząsnął z ramion i prze

wrócił drugiego, po czym zerwał się na nogi, by ocenić rozmiar

szkód. Cuchnąca, lepka ciecz spływała mu po ramionach prosto

w skórzane rękawice. W okolicy łokci sterczały kurze pióra.

Wyraz niekłamanej pogardy dla siebie samego zachmurzył

wyrazistą twarz. Nagi, upokorzony, zmuszony do walki o prze

trwanie... jak mógł się łudzić, że cokolwiek się tu zmieniło? .

Jakiś karzeł z długą rudą brodą poprzetykaną siwizną, toczący

się śmiesznie na koślawych nogach, wrzucił buty Duncana do

jeziora, ku uciesze niedomytych członków klanu, zajmujących

strategiczne miejsca na urwistej skale nad przełęczą. Rechotowi

mężczyzn wtórował dźwięczny kobiecy śmiech.

Duncan rozsierdził się nie na żarty, nie panował już nad sobą;

został odarty z dumy i godności tak samo jak z ubrania. Buty

zostały wykonane z drogiej rosyjskiej skóry, inne części jego

garderoby nadejdą dopiero za kilka dni, a ta szalona kobieta

uważa, że to świetny dowcip. Nie zważając na swą nagość,

przeskoczył zaporę z głazów i odepchnął dwóch górali, którzy

rzucili się w jego stronę. Zrobił to bez większego wysiłku, jak

olbrzym rozprawiający się z komarami.

- Kto - zaryczał w ciszę, jaka zapadła po tym pokazie

brutalnej męskiej siły - kto jest odpowiedzialny za tę zniewagę?!

Zdecydowany ton potężnego głosu, jakim zazwyczaj posługiwał

się jedynie na polach bitewnych, najwyraźniej wywarł duże

wrażenie na napastnikach. Tak przemawiali jedynie ci, którzy od

pokoleń rodzili się do sprawowania władzy. Siedmiu górali na

koniach gapiło się nań teraz z pełnym podziwu zainteresowaniem,

lecz i z przerażeniem. Dwaj mężczyźni, leżący u jego stóp,

DZIKUSKA

przezornie odczołgali się na pewną odległość, zamierzając jak

najszybciej wdrapać się na bezpieczne miejsce na skale.

Dzika, zwierzęca wprost furia przepełniała Duncana, czyniąc

go niewrażliwym na pieszczotliwe podmuchy łagodnego czerw

cowego wiatru. Zapomniał o tym, że stoi całkiem nagi (jeśli nie

liczyć czarnych skórzanych rękawic) przed tą żałosną zbieraniną

ludzi z jego klanu. A więc to tak. Z satysfakcją zaczerpnął tchu.

To nareszcie ich otrzeźwiło. To właśnie Duncan umiał robić

najlepiej: wydawać rozkazy. Budzić przerażenie.

- Lachlanie MacElgin! - krzyknął do krępego mężczyzny,

który tkwił na skale jak zmęczony myszołów. - Czy masz

jakiekolwiek pojęcie, na kogo przed chwilą napadliście?

Mężczyzna o imieniu Lachlan przełknął z trudem, a otaczający

go towarzysze na koniach zaczęli wymieniać uwagi gorączkowym

szeptem.

- Skąd mnie znasz? - zapytał Lachlan, kiedy już był w stanie

wydobyć głos ze ściśniętego gardła. - Kim w takim razie jesteś?

- Kim jestem? - powtórzył Duncan z mściwym uśmieszkiem

na ustach. Chwyciwszy za dawno nie myty kark jednego

z mężczyzn, próbującego chyłkiem przemknąć się w kierunku

skały, potrząsnął nim jak zającem.

- A ty. Owen, jak myślisz, kim jestem?

Przerażony Owen nerwowo zamrugał bezrzęsymi powiekami.

- K-królem Anglii? - wyjąkał, po czym ukazał wystające zęby

w przypochlebnym uśmiechu, licząc na to, że jeżeli przypadkiem

okazałoby się, że zgadł, wkradnie się w łaski tak znamienitej

osoby.

- Królem Anglii? - Głucho dudniący śmiech Duncana niejed

nego przyprawił o ciarki. - Czy doprawdy wyglądam jak poczciwy

król Anglii?

- Nie wiem - odezwał się nieśmiało Owen, zezując na

Duncana. - To możliwe, tak, to możliwe. Macie taką twarz, że

możecie być królem.

Duncan uśmiechnął się nieznacznie i uwolnił mężczyznę,

którego długie do ramion, kruczoczarne włosy splątywał wiatr.

- Czy chcesz mi przez to powiedzieć, że Jego Królewska

JULIAN HUNTER

Mość miał przejeżdżać tędy dziś po południu, a wy, cymbały,

czekaliście tutaj, żeby go schwytać w zasadzkę?

- Nie chcieliśmy chwytać króla w zasadzkę - wyznał szczerze

Owen, nieco uspokojony, jako że nic nie wskazywało na to, by

nagi olbrzym zamierzał go zabić. - To ty wymieniłeś jego imię.

Z wyrazem niesmaku na ogorzałej twarzy Duncan zerwał

wyblakłą chustę z ramion Owena i próbował się nią opasać.

Chociaż znoszony tartan nie został skrojony na jego potężną

miarę - z równym powodzeniem mógłby próbować się zakryć

listkiem figowym -jednakże musiał jakoś przysłonić przynajmniej

najważniejsze części ciała. Duncan nie widział jeszcze twarzy

dziewczyny, ale miotając się dookoła niczym nagi Herkules, cały

czas był świadom obecności tej przeklętej smarkuli. Ktoś inny na

jego miejscu spaliłby się ze wstydu.

Wyrwał swoją szablę z rąk mężczyzny, który niedawno mu ją

zabrał i trzymał niezdarnie, opierając o szyję srokatego kuca.

- Nie macie nawet najmniejszego pojęcia, kim jestem? - doma

gał się odpowiedzi od swej skamieniałej z przejęcia publiczności.

- Księciem Piekieł? - zapytał ktoś, pół żartem, pół serio.

- A gdyby imało się okazać, że istotnie jestem diabłem

- powiedział Duncan, złowróżbnie ściszając głos - to jaka,

waszym zdaniem, kara spotkałaby was za napadnięcie mnie?

Mężczyźni w obdartych spodniach, okryci szorstkimi wełniany

mi chustami, poruszyli się niespokojnie na swoich kucach.

Pośpiesznie wymieniano nerwowe szepty. Na widok pałającego

wzroku Duncana, postraszeni perspektywą wieczystych mąk

w ogniu piekielnym, napastnicy zaczęli wycofywać się w stronę

przełęczy. Wszyscy mieszkańcy Pogórza Szkockiego wiedzieli, że

Książę Piekieł - lub Stary Hornie, jak go tu czasami nazywano

- często przybierał postać nagiego młodzieńca, a fakt, że to oni sami

go rozebrali, skłonni byli uznać za jeszcze jeden szatański żart.

Duncan wbił szablę w ziemię koło swych stóp i przemówił

opanowanym, chłodnym tonem:

- Jakoś nie mogę się doczekać odpowiedzi. Skoro nie macie

pojęcia, kim jestem, może mi powiecie, co za idiota wpadł na

pomysł zaatakowania przybysza, który nikogo nie prowokował?

Hunter Jillian - Dzikuska.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: