Program autorski: Życie to jest...teatr
Wysłany przez jolanda27 dnia 14-02-2007 o godz. 09:32:19
Chciałabym przedstawić mój program edukacji teatralnej, który powstał z myślą o młodzieży, która chce rozwijać swe zdolności teatralne. Wykorzystałam tu aktywną postawę uczniów gimnazjum, ich chęć rozwoju oraz chciałam zaproponować atrakcyjną ofertę zajęć pozalekcyjnych.
Program realizuję na zajęciach pozalekcyjnych w wymiarze 2 godzin tygodniowo
AUTORSKI PROGRAM EDUKACJI TEATRALNEJ opracowany przez Jolantę Kamińską
Program własny realizowany przy Gimnazjum Nr 1 w Polichnie pod hasłem „ŻYCIE TO JEST...TEATR”
Opracowany został z myślą o uczniach gimnazjum zainteresowanych literaturą i teatrem Program uwzględnia: - Statut Publicznego Gimnazjum Nr 1 w Polichnie - Program Wychowawczy wyżej wymienionej szkoły - Podstawę programową kształcenia ogólnego dla gimnazjum
Polichna 2005
I. WSTĘP Teatr według klasycznej definicji to dziedzina sztuki polegająca na scenicznej realizacji utworów dramatycznych lub adaptacji innych tekstów literackich, obejmująca także operę, balet i pantomimę. Od dawna jednak określenie to przekroczyło obszar sztuki. Współcześni teoretycy teatru podkreślają, że całe nasze codzienne życie jest swoistym teatrem. Każdy z nas kiedyś coś udawał, wcielał się w kogoś, kim wcale nie był. Widać to zwłaszcza w zabawach dzieci, które nieustannie odgrywają jakieś role. Niektórym – można zażartować – pozostaje to na całe życie i nawet przed sobą samym grają.
Takie postawienie problemu, można powiedzieć, jest w istocie powrotem do źródeł. We wszystkich bodaj kulturach początki teatru związane były z obrzędami religijnymi lub obyczajowymi, jak ślub, pogrzeb, biologiczna inicjacja. Teatr europejski wywodzi się zwykle ze starożytnej Grecji, z uroczystości ku czci boga Dionizosa. Jego droga prowadziła więc od spontaniczności do konwencji. Z tym, że po doświadczeniach kolejnych epok kulturalnych wiemy, iż szczególną wartością jest spontaniczność, jako znacznie bliższa zachowaniom człowieka. W tej sytuacji nietrudno było zauważyć, że najznakomitszymi aktorami są po prostu dzieci. Czyż to nie kilkunastoletnie dziewczynki, tuląc lalki, wcielają się w swoje matki, a chłopcy czytający gazetę, w ojców. Szkoła wprawdzie w jakiejś mierze pozbawia uczniów wrodzonej teatralności, co nie musi jednak oznaczać zahamowania naturalnych skłonności, raczej poddania ich świadomej ocenie. Od nas, pedagogów, zależy co w młodych ludziach pozostanie na dalsze lata. Nie bójmy się więc wprowadzać elementów teatru i dramy w praktykę szkolną, chociaż może budzić to niepokój, czy potrafimy zapanować nad zachowaniem uczniów. Wiadomo, że łatwiej jest zachować dyscyplinę w oparciu o precyzyjny, ściśle przestrzegany regulamin. Jednak tracimy wówczas wiele w relacjach z uczniami, nie mówiąc już o tym, że nie dajemy im szansy na pełną realizację własnych talentów. Dla młodzieży szczególnie uzdolnionej teatralnie twórzmy szkolne teatry. Pozwólmy naszym podopiecznym wcielać się w różne postacie, pozwólmy im grać, a to wszystko na pewno zaowocuje kiedyś ich otwartością na świat i wdzięcznością, że szkoła nie przytłumiła ich indywidualności, a jeszcze pozwoliła ją rozwinąć. Współczesna szkoła pragnie kształtować człowieka twórczego, autonomicznego, otwartego na doświadczenia, pełnego odwagi i wiary, o pozytywnym emocjonalnym stosunku do otaczającego świata. Nie sposób tego osiągnąć ten cel posługując się tradycyjnymi, skostniałymi metodami pracy z uczniem, gdzie wiedza encyklopedyczna ma przewagę nad holistycznym poglądem na świat, a teoria góruje nad praktyką. Wynikiem moich wieloletnich doświadczeń i obserwacji jest przekonanie, że praca z dziećmi powinna absorbować jak najwięcej zmysłów, by przynosiła oczekiwane skutki w postaci wiadomości i umiejętności pozwalających uczniom harmonijnie się rozwijać na wszystkich płaszczyznach. Powszechnie stwierdza się, że w praktyce edukacyjnej istnieje niepokojące zachwianie proporcji między rozwojem umysłu, a wzbogacaniem życia uczuciowego, wyobraźni czy kreatywności. Niewątpliwie szansę na wspomaganie rozwoju osobowości ucznia stwarza edukacja humanistyczna, preferująca upodmiotowienie nauczyciela i ucznia. Eksponuje ona te metody myślenia, które odsłaniają wiedzę osobistą, przeżycia, a także wyzwalają osobistą ekspresję ucznia jako podmiotu wnoszącego do edukacji wiedzę własną oraz rozumienie. Potrzeba zatem takich metod edukacji, które rozwijałyby u dzieci postawy twórcze, poczucie wrażliwości, odpowiedzialności czy samodzielności. Niezastąpioną w tym kontekście forma pracy z uczniem są techniki dramowe. Niewątpliwie w procesie edukacji szkolnej rozwijanie dyspozycji twórczych może inspirować właśnie drama, a dokładnie sytuacja problemowa, jaka się w niej pojawia, przez możliwość rozwiązania postawionego dylematu różnymi sposobami. Sytuacje tworzone przez nauczyciela w dramie nie proponują żadnych modeli do naśladowania, a wręcz przeciwnie, ukazują człowieka skomplikowanego, którego często nie wzbudza naszej sympatii, prowokuje natomiast do refleksji, współodczuwania i rozumienia. Uogólniając można określić istotę wychowania przez dramę jako integralny proces pobudzania osobowości przez aktywizowanie uśpionych zdolności. Rozumiejąc znaczenie i wagę tych słów postanowiłam, jako autorka tego programu, wykorzystać w edukacji teatralnej prowadzenie zajęć oparte głównie na przygotowaniu różnorodnych inscenizacji, które są bez wątpienia forma zabawy. Dlatego głównym założeniem programu jest powołanie do życia Szkolnego Koła Teatralnego „MAWIPA” skupiającego uczniów klas I-III naszego gimnazjum. Działania związane z przygotowaniem inscenizacji teatralnej inspiruje młodzież do działań plastycznych, muzycznych, wzbogaca ich język, podsycają zainteresowania sztuką, wywołują pożądane przeżycia emocjonalne. Są też silnym bodźcem do osiągania lepszych wyników w zakresie czytania i pięknego mówienia. Edukacja teatralna, rozumiana tu jako zabawa w teatr, umożliwia dziecku zapoznanie się z podstawowym tworzywem sztuki teatralnej i bezpośredni udział w procesie tworzenia występów aktorskich. Prowadzi także do wychowania dojrzałego widza teatralnego, który będzie odczuwał potrzebę kontaktu z teatrem, będzie reagował na piękne żywe słowo, precyzje ruchu, gest, barwę. Cele, które spodziewam się osiągnąć, dotyczą zarówno uczniów biorących udział w pracy koła jak i tych, którzy będą widzami przygotowywanych przedstawień oraz uczestnikami planowanych spotkań edukacyjnych i konkursów. Warunkiem realizacji tych założeń jest ukierunkowana pracy reżysera-wychowawcy, wyzwalająca swobodną ekspresję twórczą młodych wykonawców. Spektakl, przedstawienie to ostatnie ogniwo długiego procesu edukacyjno-wychowawczego, któremu służą następujące etapy: - wybór repertuaru - reżyseria - próby - premiera (występ młodych aktorów) Teatr w szkole jest jedną z ciekawszych form współpracy nauczyciela z uczniem. Zaangażowany, twórczy nauczyciel promujący uczniowskie talenty pomaga młodym ludziom poznać i rozumieć własny świat uczuć, dostrzec różne emocje i wrażliwości w innych. Teatr jest szkołą życia, uczy przez przeżywanie. Tu porażka nie staje się klęską lecz doświadczeniem bo dotyczy tylko odtwarzanej roli aktora, a nie przeżyć własnej osoby wprost. Bagaż doświadczeń w pozornie zabawowej formie pozwala zrozumieć młodym ludziom proces życia, ciągłe zmiany, nowe doświadczenia, które ucznia – aktora uczą wiary we własne możliwości, mądrej inteligentnej odwagi podejmowanych w przyszłości właściwych wyborów.
Teatr uczy asertywności i empatii, pobudza wyobraźnię aktora i widza. Aktor nie ocenia prezentowanej postaci, pokazuje jej słabe i mocne strony. Refleksję, ocenę zostawia widzom, którzy odbierają prezentowane sytuacje bardziej lub mniej emocjonalnie. Uczucia w teatrze odgrywają najważniejszą rolę, to dzięki nim, teatr starożytny uczył, bawił, wychowywał, dlatego jest i będzie ciągle aktualny mimo zmian ustrojowych, politycznych, ekonomicznych na świecie. Życie ludzkie pisze różne scenariusze, jedne są nam dane, inne wybieramy. To od nas zależy, na które zwrócimy uwagę, które sytuacje przeżyjemy mniej lub bardziej emocjonalnie. II. UWAGI O REALIZACJI PROGRAMU Na realizację programu przewiduje się rok szkolny 2005/2006, 2006/2007 oraz 2007/2008. Jeśli program zostanie zaakceptowany, można będzie kontynuować go w latach następnych. Zajęcia odbywać się będą przede wszystkim w formie spotkań pozalekcyjnych, a wybrane zagadnienia realizowane będą na lekcjach wychowawczych. Możliwe jest włączenie się uczniów w pracę koła na dowolnym etapie jego działalności. Poniżej przedstawiam zadania i cele szczegółowe przedsięwzięcia, sposoby jego realizacji i ewaluacji, plan zajęć koła oraz scenariusze wybranych zajęć. Edukacja teatralna obejmuje:
Przygotowanie uczniów do wykorzystania wiedzy teatralnej w realizacjach scenicznych.
Przyswajanie przez uczniów różnych sposobów dyskutowania i rozwiązywania problemów.
Kształtowanie w uczniach właściwych postaw w zależności od pełnionej funkcji czy określonej sytuacji, np. umiejętności wysłuchania czyichś racji, sposobu reagowania na zachowania i wypowiedzi innych, prawidłowej oceny własnego miejsca w działającej zbiorowości.
Rozwijanie wyobraźni, ale i przewidywania skutków własnych działań, zapobiegania konfliktom, bądź ich umiejętne rozładowywanie.
W niniejszym programie zawarte są zadania, dzięki którym uczniowie gimnazjum, zainteresowani teatrem będą mogli zapoznać się z historią teatru i dramatu, a także wcielać się w różne postacie. Poznawać wybitne utwory dramatyczne i literackie.
Realizacja programu zaplanowana jest na dwa semestry i może być powtarzana corocznie, w zależności od możliwości i zaawansowania uczestników.
WPROWADZENIE DO PROGRAMU
Program skierowany jest do uczniów Gimnazjum Nr 1 w Polichnie
Uczestnikami programu są uczniowie i opiekun prowadzący zajęcia teatralne.
Program dostosowany jest do możliwości poznawczych, intelektualnych i emocjonalnych uczniów.
Realizatorem programu jest nauczyciel prowadzący koło teatralne.
Realizacja zamierzeń dydaktycznych i wychowawczych odbywać się będzie przy pomocy metod pracy z grupą podczas zajęć, ale także w ramach zajęć indywidualnych.
Program opracowany jest według strategii edukacyjnej, co oznacza rozwijanie ważnych sprawności umysłowych, umożliwiających coraz szersze przyswojenie wiedzy, wykorzystanie umiejętności psychologicznych, społecznych oraz wrodzonego talentu, a więc takich jak: pozytywne myślenie, radzenie sobie ze stresem i tremą, swoboda w nawiązywaniu kontaktów z innymi, umiejętność funkcjonowania w życiu publicznym.
W programie uwzględniono działania w obszarze kształcenia i wychowania.
III. CELE I ZADANIA PROGRAMU
CEL GŁÓWNY
Wszechstronny rozwój dziecka w obrębie edukacji humanistycznej, kształtowanie w uczniu postawy uczestnika i odbiorcy kultury, promowanie postawy aktywnej i twórczej
CELE SZCZEGÓŁOWE
Uczeń :
ma możliwość poznania samego siebie, odkrywania własnych mocnych i słabych stron, mowy ciała, właściwego władania aparatem głosu, pokonywania przestrzeni;
przyzwyczaja się do wytrwałości, cierpliwości, koncentracji uwagi, stawiania sobie wymagań, realizacji podjętych zadań, odpowiedzialności za dane słowo;
wyzwala w sobie, właściwe wszystkim ludziom, lecz często hamowanej, potrzeby przekazywania innym swoich uczuć, doznań, przeżyć i myśli za pomocą teatralnych środków wyrazu;
uczy się tolerancji, szacunku do drugiego człowieka, poszanowania odmienności;
uczy się konstruktywnej dyskusji, wspólnego dochodzenia do obranego celu drogą kompromisów i wymiany zdań;
odkrywa radość płynącą z tworzenia, satysfakcję biorącą się z realizowania wytyczonych zamierzeń;
rozbudza osobistą ekspresję twórczą;
ma wpajane poczucie własnej wartości poprzez zwalczanie tremy, nieśmiałości, pokonywanie lęku przed występem publicznym, ćwiczenie własnej postawy ciała;
jest motywowany do podejmowania działań teatralnych, plastycznych, muzycznych i innych
ZADANIA PROGRAMU
Pobudzanie zainteresowań literacko-teatralnych uczniów.
Wyłonienie uzdolnionej teatralnie młodzieży.
Rozbudzenie wrażliwości artystycznej.
Rozwijanie osobowości uczestników koła.
Zapoznanie uczniów z wartościowymi utworami literackimi.
Wychowanie aktywnych uczestników życia kulturalnego.
Kształtowanie poczucia odpowiedzialności za siebie i innych.
Kształtowanie dyscypliny oraz zgodnej pracy zespołowej.
IV. PROCEDURY OSIAGANIA ZAŁOŻONYCH CELÓW W celu realizacji założonych celów zamierzam stosować przede wszystkim różnorodne metody i techniki aktywizujące uczniów. Proponuje między innymi: 1. Prowadzenie gier, zabaw i ćwiczeń dramowych w celu przełamania nieśmiałości, wzbogacania wyobraźni i kształcenia umiejętności wyrażania emocji i uczuć w sposób werbalny i niewerbalny. 2. Przygotowywanie przez członków koła krótkich referatów dotyczących wiadomości o teatrze oraz organizowanie spotkań edukacyjnych dla pozostałych uczniów. 3. Wykorzystanie elementów dyskusji, pogadanki oraz różnorodnych metod poglądowych w przygotowywaniu wiadomości o teatrze. 4. Improwizowanie krótkich scenek na określony temat. 5. Przygotowanie inscenizacji na uroczystości, apele i imprezy szkolne. 6. Przygotowanie przedstawień promujących twórczość klasyków literatury dziecięcej i młodzieżowej oraz piękno mowy ojczystej. 7. Organizowanie konkursów literackich i plastycznych związanych z przygotowywanymi przedstawieniami. 8. Dokumentowanie działalności koła przez wykonywanie zdjęć i nagrywanie oraz odnotowywanie w kronice szkolnej. 9. Organizowanie konkursów recytatorskich oraz na znajomość treści czytanych lektur. 10. Wykonywanie gazetek, plakatów i wystaw związanych tematycznie z działalnością koła – dla uczniów i rodziców. 11. Projekcje widowisk teatralnych nagranych z telewizji oraz ich analiza. 12. Prezentacja przygotowanych inscenizacji na forum szkoły i w lokalnym środowisku. 13. Wycieczki do teatru w Lublinie. V. ZAKRES TREŚCI NAUCZANIA WYBRANYCH PRZEDMIOTÓW I ŚCIEŻEK EDUKACYJNYCH ZWIĄZANYCH Z REALIZACJĄ PROGRAMU
Ścieżka czytelnicza i medialna: 1. Wydawnictwa informacyjne. Literatura popularnonaukowa. 2. Proces porozumiewania się, jego składniki i kontekst społeczny 3. Komunikacja werbalna i niewerbalna. 4. Teatr jako źródło przekazów medialnych. Język polski: 1. Właściwego opisu, opowiadania, dialogu oraz prostych form użytkowych. 2. Akcent wyrazowy, intonacja. 3. Pojęcia: fikcja literacka, świat przedstawiony, nadawca, odbiorca, narracja. 4. Różnice między językiem potocznym, a językiem literatury. 5. Terminy związane z przekazami ikonicznymi, radiem, telewizją, filmem, teatrem, prasą. Sztuka: 1. Działania muzyczno-ruchowe. 2. Nauka śpiewania w wykonaniu indywidualnym i zbiorowym. 3. Obserwacja i tworzenie świata dźwięku. 4. Środki wyrazu plastycznego i działania plastyczne w różnych materiałach, technikach i formach. VI. PLAN PRACY Tematyka Przebieg zajęć Wykorzystane środki Oczekiwane osiągnięcia
Organizacja zespołu 1. Przedstawmy się 2. Czego oczekujemy będąc członkami Koła Teatralnego ? 3. Ustalamy zasady pracy grupy Papier, kredki, mazaki, piłka Jak wyżej Ilustracje Ustalenie składu zespołu Integracja młodzieży Rozpoznanie oczekiwań i możliwości uczniów
Początki teatru i dalsze jego losy. 1. Poznanie początków teatru i dalszych jego dziejów. 2. Zastosowanie zdobytej wiedzy w praktyce. Książki o dziejach teatru, reprodukcje, portrety aktorów, magnetofon, filmy Poznanie historii teatru i jego wpływu na rozwój kultury
Ćwiczenia oddechowe. 1. Prawidłowe oddychanie, a także poprawne wymawianie głosek. 2. Samodzielne konstruowanie ćwiczeń „płuc i języka”. 3. Mówienie o swoich odczuciach Umiejętność właściwego korzystania ze swego oddechu Umiejętność współpracy w grupie Otwarte wyrażanie swoich uczuć i emocji
Na co nas stać? 1. Ćwiczenia i zabawy w których uczniowie ćwiczą mimikę, gest, ruch, głos Magnetofon, różne przedmioty wydające dźwięk, kredki, farby Poznanie własnych i cudzych możliwości i oczekiwań Przełamanie zahamowań
Pierwsze czytanie 1. Rozdanie krótkich ról 2. Ćwiczenia słowne i ruchowe 3. Odczytanie głośno po raz pierwszy przyznanej roli 4. Rozumienie roli i identyfikowanie się z nią 5. Współpraca z nauczycielem i dodawanie swoich pomysłów na ćwiczenia Teksty ról, magnetofon, Poprawne wykonywanie ćwiczeń Umiejętność wcielania się w wymyślone postacie Mówienie o swoich odczuciach i liczenie się ze zdaniem innych Po raz pierwszy głośne odczytanie przyznanej roli. Rozumienie i identyfikowanie się z rolą
Zestawienie różnych form ekspresji 1. Krótkie scenki improwizowane przez uczniów 2. Próby indywidualne i grupowe Magnetofon, różne przedmioty wydające dźwięki Poznanie własnych i cudzych możliwości i oczekiwań Przełamanie zahamowań
Teatr integracją wielu sztuk Plastyka Środki wizualne 1. Odrysowywanie swoich konturów na papierze pakowym, uzupełnianie go szczegółami 2. Prezentacja pracy przed grupą 3. Modelowanie rzeźby – postać ludzka wyrażająca różne nastroje, maska z masy solnej lub pergaminu 4. Różne możliwości operowania światłem i kolorem 5. Wyrażanie nastroju Kolorem Papier pakowy, flamastry, kredki, miękki drut, papier toaletowy, taśma klejąca, pergamin; Ekran z białego płótna, epidiaskop, różne kolorowe płyny, papier fluorescencyjny, lampa ultrafioletowa Poznanie możliwości plastycznych dzieci Uzmysłowienie sobie zależności między uczniem, a, postawą, gestem, mimiką Integracja zespołu
Przygotowania do spektaklu 1. Wybór odpowiedniego Repertuaru - sztuki 2. Odpowiedni przydział zadań: - rozdanie ról (dublerzy) - osoby odpowiedzialne za scenografię i kostiumy - przygotowanie odpowiedniej muzyki 3. Uczniowskie prezentacje: - samopoczucie w roli - krytyczne omówienie własnych wrażeń na temat roli - wskazówki prowadzącego Teksty ról, magnetofon Uświadomienie sobie przez uczniów własnych możliwości Ustalenie osób odpowiedzialnych za poszczególne zadania – współpraca Podniesienie sprawności wyrazistego czytania i mówienia
Strona techniczna sztuki 1. Prezentacja projektów scenografii, kostiumów i rekwizytów 2. Ocena projektów przez grupę – wybór najlepszych 3. Kulturalne wyrażanie swoich opinii 4. Szanowanie zdania innych Projekty scenografii, kostiumów i rekwizytów Ostateczne przyjęcie rozwiązań scenicznych Umiejętność krytycznej oceny pracy swojej i innych
Pierwszy plan...na planie 1. Próby głosowe aktorów odtwarzających główne role 2. Praca nad postawą, mimiką, gestem Podniesienie sprawności dykcji, intonacji i interpretacji głosowej
Od nich też wiele zależy... 1. Próba z tekstem postaci drugoplanowych 2. Żywe elementy scenografii (chór, balet itp.) Jak wyżej; Ponadto: choreografia,
Połączmy nasze siły 1. Próba całego zespołu: - interpretacja głosowa - ruch sceniczny - zgranie Zgranie ruchu na scenie; Kolejność scen; Umiejętność zachowania się podczas wygłaszania kwestii przez kolegów – poszanowanie pracy innych;
Próba generalna 1. Próba z uwzględnieniem scenografii, kostiumów i rekwizytów 2. Ostatnie poprawki Scenografia, kostiumy, rekwizyty, muzyka, oświetlenie Oswojenie się uczniów z kostiumami, oświetleniem, muzyka; Umiejętność wykorzystania rekwizytów zgodnie z ich funkcją;
Zapraszamy na nasz nas występ 1. Ustalenie odbiorcy (lista gości oraz publiczność – np. zaprzyjaźniona szkoła, dom dziecka, itp. 2. Zaprojektowanie i wykonanie plakatów i zaproszeń Projekty zaproszeń wykonane przez uczniów; Kredki, farby, komputer Ustalenie odbiorcy; Doskonalenie umiejętności redagowania plakatów, reklam i zaproszeń;
No i czas na premierę... 1. Rejestrowanie spektaklu kamerą video 2. Sesja zdjęciowa Kamera video, aparat fotograficzny Osiągnięcie sukcesu
Oceniamy nasza pracę... Zdjęcia; Nagranie video Umiejętność samokrytyki i samooceny; Doskonalenie warsztatu aktorskiego;
VII. EWALUACJA WDRAŻANEGO PROGRAMU
Ewaluacja programu Koła Teatralnego dla uczniów klas I - III będzie przeprowadzana podczas realizacji programu poprzez:
obserwację zachowań uczniów,
ćwiczenia praktyczne,
rozmowy z uczniami.
Natomiast po zrealizowaniu programu także poprzez :
zbieranie informacji ( sukcesy – porażki),
przygotowanie prezentacji dorobku Koła w postaci gazetki z fotografiami z występów oraz projekcji fragmentów nagranych filmów
sondaż diagnostyczny, którego narzędziem będą ankiety skierowane do uczniów objętych programem, rodziców i nauczycieli na temat metod i efektów pracy koła
Wyniki badania pomogą oszacować wartość pracy i podjętych działań oraz ukierunkują mnie na przeprowadzenie ewentualnych korekt.
VIII. ZAKOŃCZENIE
Opracowany program zajęć pozalekcyjnych dla uczniów klas I – III gimnazjum zwraca szczególną uwagę na naukę poprzez zabawę. W trakcie jego realizacji uczniowie nabywają umiejętności sprawnego posługiwania się językiem, nabierają pewności siebie, czują się odpowiedzialni za innych, rozwijają swoje zainteresowania. Doceniają czym są dzieła literackie, dostrzegają ich piękno i ważność. Potrafią swobodnie rozmawiać na różne tematy.
W świecie różnych zagrożeń czyhających na młodego człowieka, koło zainteresowań wzbogaca jego osobowość, uczy co jest dobre a co złe, a w końcu mądrze wypełnia wolny czas.
BIBLIOGRAFIA
Zbigniew Raszewski, Krótka historia teatru polskiego, Warszawa 1977.
Andrzej Hausbrandt, Elementy wiedzy o teatrze, Warszawa 1982.
Magdalena Gołaczyńska, Mozaika współczesności. Teatr alternatywny w Polsce po roku 1989. Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego. Wrocław 2002.
Krystyna Pankowska, Edukacja przez dramę, WSiP, Warszawa 1996.
Anna Dziedzic, Janina Pichalska, Elżbieta Świderka, Drama na lekcjach języka polskiego, WSiP, Warszawa 1995.
Anna Chrzanowska, Katarzyna Szoplik, Zabawy i ćwiczenia logopedyczne – Poradnik dla logopedów, nauczycieli i rodziców, Wydawnictwo Akademickie, Białystok 2004.
ANKIETA EWALUACYJNA
z realizacji programu Koła Teatralnego
Zaznacz prawidłową odpowiedź. 1. Czy podobały ci się zajęcia koła teatralnego?
a) tak b) raczej tak c) raczej nie d) nie 2. Czy dzięki tym zajęciom rozwinąłeś (rozwinęłaś) swoje zainteresowania ?
a) tak b) raczej tak c) raczej nie d) nie 3. Czy chciałbyś (chciałabyś) coś zmienić w zajęciach koła teatralnego ?
a) tak b) raczej tak c) raczej nie d) nie 4. Jeżeli tak, to co?
........................................................................................................................
Pokrewne linki
· Archiwum 2002/2003
· Więcej o Programy autorskie
· Napisane przez macdan
Najczęściej czytany artykuł o Programy autorskie:
Program edukacji europejskiej.
...
olusia34