dzień, w ktorym przyszli bogowie.pdf

Erich von Däniken

_____________________________________________________________________________

DZIEŃ, W KTÓRYM PRZYBYLI BOGOWIE

_____________________________________________________________________________

I. Cudowna podróż w epokę kamienną

Dwie rzeczy nie mają

granic: wszechświat i

ludzka głupota

Albert Einstein (1879-1955)

Już pierwszego wieczora w Gwatemali zdarzyło się coś, czego nie

lubię, kiedy mam zamiar nie nagabywany pomyszkować sobie w

jakimś kraju. W hallu hotelu "El Dorado" usłyszałem, że ktoś

wywołuje moje nazwisko - trzeci program telewizji prosił mnie o

wywiad.

W Gwatemali byłem przed pięciu laty. Od tamtej pory stolica tego

kraju przeżyła wielki rozwój. O ile jednak dumna sylwetka centrum

pełnego rozmigotanych reklam prawie się nie zmieniła, o tyle

pozostała część sześćsettysięcznego miasta leżącego 1493 m n.p.m.

między wulkanami Agua a Fuego, tętni nowym życiem. Republika

Gwatemali nie

chce być ciągle krajem rozwijającym się, pragnie wyjść z izolacji, w

jakiej znalazły się mniejsze narody. Rozbudzone ambicje odczuwa się

tu na

każdym kroku. Około 60 % ludności stanowią Indianie, 25% Metysi

reszta - to biali, z których większość mieszka tu od pokoleń.

Miasto Gwatemala będzie dla nas w najbliższych dniach bazą

wypadową wypraw do starożytnych siedlisk Majów, pierwszym celem

zaś Tikal. Samolotem towarzystwa lotniczego "Aviateca" lecimy

nazajutrz w południe do Flores nad jeziorem Peten Itzá. W nowym

budyn ku dworca lotniczego wita nas potworna duchota. Pod eternitowym

dachem hali przypominającej hangar żar jak w piecu. Nie znaleźliśmy

samochodu terenowego, wynająłem więc półciężarówkę datsuna. Po-

wiedziano mi też, że droga do Tikal jest w doskonałym stanie.

Byłem przyzwyczajony do informacji tego rodzaju. Z każdym

przejechanym kilometrem oczekiwałem więc niespodziewanego

końca równiutkiej wstęgi asfaltu - nic takiego się jednak nie stało.

Jak nam obiecywano, jechaliśmy dobrą drogą, mijając fincas,

ogromne majątki ziemskie z plantacjami kawy i kukurydzy. Aż do

Tikal sześćdziesięciokilometrowa droga była równa jak stół. Gdyby

ulewne tropikalne

deszcze nie ograniczały widoczności, przybylibyśmy na miejsce już

po godzinie jazdy. A tak dopiero o późnym zmierzchu dotarliśmy do

szlabanu zamykającego wjazd do Archeologicznego Parku

Narodowego Tikal.

Ralf, chemik in spe a zarazem mój towarzysz podróży, podobnie

jak ja

wypatrywał hotelu "Jungle Lodge", w którym spędziłem kilka dni

przed siedemnastu laty. Przy drodze znajdowały się wówczas tablice

informacyjne. Teraz nie było żadnej.

- Seňores. - zawołałem w kierunku trzech Indian siedzących na

ziemi. - Gdzie jest "Jungle Lodge" ?

Spojrzeli na mnie tępo. Czy mój hiszpański był aż tak

niezrozumiały,

a może oni znali tylko jeden z szesnastu indiańskich dialektów,

którymi

po dziś dzień mówi się w Gwatemali? Dodałem gazu.

Granatowe chmury deszczowe sprawiły, że zmierzch zapadł szybciej

niż zazwyczaj. Gdzieniegdzie jaśniały prostokąty niewielkieh okien

rozświetlonych słabymi żarówkami, przed ubogimi chatami dymiły

pochodnie. Po chwili poczuliśmy swojski zapach węgla drzewnego.

Nagle datsun zaczął podskakiwać na wybojach, skręciłem więc w kie-

runku światła widocznego między dwoma olbrzymimi pucho wcami.

[Puchowiec (Ceibapentandra) - drzewo, z którego jajowatych

owoców o długości do 15 cm wydobywa się wełnisty puch,

stosowany jako materiał tapicerski oraz wypełnienie kamizelek

ratunkowych (kapoków).]

Pod okapem drewnianej chaty jakiś starzec palił fajkę. Wcale nie

przeszkadzał mu deszcz, który zaczynał właśnie bębnić po dachu

naszego samochodu zamieniając zarazem drogę w grzęzawisko.

- Przepraszam - zapytałem najpierw po hiszpańsku, a potem po

angielsku. - Jak dojechać do "Jungle Lodge"? - Starzec pokręcił

głową, ale nie była to chyba odpowiedź. Nagle przypomniało mi się,

że hotel stał na niewielkim wzgórzu.

Droga, którą jechaliśmy, zamieniła się w potok.

- Ta woda płynie z góry - rzucił Ralf z humorem. Skręciłem

w łożysko strumienia i ruszyłem pod prąd. Datsun jęczał podskakując

na korzeniach i głazach. Wreszcie reflektory prześliznęły się po

zniszczonej drewnianej tablicy, na której widniał czerwony napis:

JUNGLE LODGE. Samochód kołysał się sunąc wśród drzew i krzaków.

Gdzieś tu znajduje się zapewne budynek hotelu i bungalowy.

Zatrzymałem wóz, zgasiłem reflektory. Kiedy oczy przyzwyczaiły

się nam do ciemności, ujrzeliśmy nie oświetlony, wydłużony

budynek,

pokryty dachem z liści palmowyeh i łyka. Ze środka dobiegały

męskie głosy. Wszystko było nieco niesamowite. Zawołałem Halo, a

zaraz potem: "Buenos tardes!"

Usłyszeliśmy kroki. Za drzwiami ktoś zapalił zapalniczkę, po chwili

zajaśniało światło. Roztańczony płomień oślepiał padając nam prost o

w twarz. Trzymający świecę człowiek o posturze zapaśnika wagi

ciężkiej

spojrzał na mnie przyjaźnie.

- Bienvenidos! Seňor von Däniken? - Przez dłuższą chwilę olbrzym

przyglądał mi się badawczo. - Bienvenidos, don Eric! - powiedział

w końcu niskim i jakby melancholijnym głosem. Rozbłysła latarka.

Ujrzałezn poczciwą twarz o długim, wąskim nosie. Mężczyzna miał

koło pięćdziesiątki, był ubrany w brązową bawełnianą koszulę w

żółtą kratę

i o wiele za ciasne zielone spodnie ze sztruksu, nie prane od niepamięt-

nych czasów.

- Skąd pan mnie zna?

Olbrzym przedstawił się pod okapem, po którym z szumem

spływały

potoki deszczu:

- Jestem Julio Chaves. Proszę mi mówić Julio. - Wymawiał "j"

jako twarde, gardłowe "h". - Czy mogę do pana mówić don Eric?

- Proszę mi mówić Erich! - zgodziłem się, lecz nadal mówił do

mnie "Don Eric". W kilku słowach wyjaśnił, że jest Gwatemalczykiem

ale pochodzi z Europy i jest inżynierem budownictwa, że

archeologiczna pasja kazała mu przez wiele lat studiować historię

Tikal i innych ośrodków kultowych Majów, że przeczytał wszystkie

hiszpańskie

wydania moich książek, zna zamieszczone w nich zdjęcia i widział

mnie wczoraj w telewizji.

- Dlaczego nigdzie nie pali się światło?

- Ze względu na moskity. - Olbrzym z rezygnacją opuścił ręce,

kiedy jednak brązowawy owad wielkości chrabąszcza wkręcił mi się

we włosy, Julio bez wahania palnął mnie swoją wielką łapą.

- Pardon! - powiedział i pstryknąwszy palcami cisnął martwego

owada w deszcz, a potem szerokim gestem zaprosił nas do środka.

Jeden z

trzech obecnych tam mężczyzn zapalił natychmiast

przedpotopową

latarnię.

- Gdzie są goście hotelu? - zacząłem się dopytywać patrząc na

resztki minionej świetności pomieszczenia.

- Po za nami nie ma nikogo. Ludzie nocują tu tylko w ostateczności

- powiedział Julio.

Kiedy byłem tu ostatni raz, hotel "Jungle Lodge" był jeszcze nowy.

Mieszkali w nim archeolodzy, studenci, turyści. Od kiedy jednak

asfaltowa szosa połączyła Tikal z Flores, turyści wołą eleganckie

hotele w mieście. Archeolodzy natomiast już się tu nie

pojawiają, bo prac

wykopaliskowych w Tikal prawie się nie prowadzi. Hotele, nie mające

klientów, podupadają jeszcze prędzej, niż je budowano. W

tropikalnej dżungli ząb czasu daje znać o sobie znacznie szybciej niż

gdzie indziej. Moskitiery w oknach są dziurawe, materace i pościel

wilgotne, za to

z pryszniców woda ledwie kapie.

Razem z Juliem i pozostałymi mężczyznami siedzieliśmy w "jadalni"

wokół świecy. Nagle na dworze coś zaczęło warczeć - uruchomiono

prądnicę. Po chwili rozjarzyły się gołe żarówki.

Dekoracja, jaka zainspirowałaby Hitchcocka do napisania sceny

dramatycznego morderstwa! Półmrok. Przy stole sześciu

zmęczonych mężczyzn - trzej o twarzach pokrytych nieświeżym

zarostem podają

sobie po kolei butelkę rumu. Na ścianie za ladą wiszą zardzewiałe

klucze do pokoi i zblakły kalendarz sprzed trzech lat wydany przez

jakąś frmę ubezpieczeniową. Wielkie pożółkłe prześcieradło, na

którym widać

jakby odbicie steli Majów, dzieli długie pomieszczenie na dwie

części. Poza tym stoi tu jeszcze wiele stołów pomalowanych na

brązowo.

Dziury między dachem a ścianami zapewniają stały dopływ świeżego

powietrza i ułatwiają bezustanne wizyty wszelkiego latającego

robactwa. Słychać brzęczenie moskitów, które tak długo obmacują

czułkami

ściany, podłogę i stoły, aż trafą w końcu z satysfakcją na ludzkie

ciało. Indiańska dziewczyna - gdzie ukrywała się dotąd? - podaje

nam

sznycle wołowe z nie omaszczonym ryżem. Wygłodniali rzucamy się

na jedzenie. Dobra psu i mucha! (Któregoś dnia zaszedłem do kuchni

i zrobiło mi się niedobrze. Na stole lażały kawałki mięsa, owoce

i jarzyny, na których roiło się od much i mrówek. Garnki i patelnie

były

pokryte zakrzepłym starym tłuszczem. Przez następne cztery dni

żywiliśmy się wyłącznie orzeszkami z puszki i coca-colą.)

Julio i brodacze zanieśli nasze bagaże do bungalowu nr 3. Umówiliś-

my się na dziewiątą rano - o wiele za późno, bo o śnie i tak nie było

co marzyć. Ze zmęczenia można się było wprawdzie jakoś

przyzwyczaić do ciasnego łóżka pokrytego pleśnią, ale z moskitami

nie dało się znaleźć żadnej płaszczyzny porozumienia. Szparę pod

drzwiami i dziury

w siatkach umieszczonyc h w oknach pozaklejałem wrrawdzie plastrem,

którego wielkie rolki zawsze wożę ze sobą, ale wobec pluskiew i

innych pasożytów byliśmy bezradni - gryzły nas bez przerwy w łydki,

uda i co szlachetniejsze części ciała. Znalazły chyba szczególne

upodobanie

w sz wajcarskiej krwi. Założyliśmy dżinsy i obwiązaliśmy nogawki

w kostkach sznurowadłami. Ale nie spaliśmy nadal, bo na dworze

odzywały się jakieś zwierzęta. Ustawiczne "uuurch, uuurch, uuurch

aż

do bólu wwiercało się w uszy. O siatki w oknach obijały się

chrabąszcze. Czy w ogóle udało nam się zasnąć? Jeśli tak, to

zapadaliśmy w sen tylko na krótkie chwile - pod narkozą zmęczenia.

O pierwszym brzasku wstaliśmy, zjedliśmy trochę orzeszków z

puszki, a potem obolali powlekliśmy się do datsuna - na pierwszym

biegu, podskakując na

wybojach koryta wczorajszej rzeki, która dziś na powrót przeobraziła

się w drogę, pojechaliśmy do Tikal.

Tikal, najstarsze miasto Niziny Maya

O brzasku Tikal sprawiało wrażenie miasta duchów. Szare welony

mgły wznoszące się nad akropolem otulały szczyty piramid. Spod

stóp uciekały nam jaszczurki. W zaroślach hałasował grzechotnik -

przepłoszyliśmy go jednak rzucając kamieniami.

Tikal jest najstarszym miastem Majów - znaleziska świadczą, że

istniało już w VIII w. prz. Chr. Starożytny Rzym założono podobno

w 753 r. prz. Chr. Wprawdzie rozkwit Tikal przypada wprawdzie na ten

sam okres, łecz ekspansja tej zdumiewającej struktury

urbanistycznej wymyka się wszelkim porównaniom z innymi wielkimi

miastami tamtej epoki.

Obszar, uzn any przez rząd Gwatemali za Archeologiczny Park

Narodowy, obejmuje 576 km2. Znajduje się tu ogromne skupisko ruin

- w większości pokrytych bujną roślinnością - świadczących, że

niegdyś stały tu "nowoczesne" wówczas budowle. W "city", strefie

obejmującej około 16 km2, zlokalizowano mniej więcej trzy tysiące

zabytków, z których część już odkopano. Są to domy mieszkalne

i pałace, rezydencje władców, tarasy, platformy, piramidy oraz

ołtarze

- łączą je ulice o kamiennej nawierzchni, przy których znajdują się

wielkie place do obrzędowej gry w piłkę. Lotnicze zdjęcia radarowe

wykazały również istnienie podziemnej sieci kanalizacyjnej - systemu

irygacyjnego rozciągającego się na cały Jukatan. Infrastruktura

wodociągowa była równie niezbędna jak ogromne, planowo

rozmieszczone zbiorniki wodne, z których siedem odkryto w strefie

wewnętrznej, trzy zaś w zewnętrznej - Tikal nie leży ani nad rzeką,

ani nad jeziorem. Ludność tego miasta w okresie narodzin Chrystusa

eksperci oceniają

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: