Karol May - Tajemnica Marabuta [pl].pdf - Cykl - Miłość ułana - kamelf

K AROL M AY

T AJEMNICA M ARABUTA

G ŁOS SERCA

Aż do połowy dziewiętnastego wieku tylko niewielu Europejczykom udało się odwiedzić

Timbuktu. Liczni poważni badacze angażowali w to całe swoje umiejętności, aby dotrzeć do

tego miasta na granicy pomiędzy Saharą a Sudanem, ale tylko kilku z nich mogło mówić o

szczęściu. Próbowano zbliżyć się do miasta bądź w pojedynkę, bądź też dużymi, świetnie

wyposażonymi ekspedycjami zarówno od zachodu jak również od północy. Od północy

chroniła Timbuktu przed ciekawością Europejczyków pustynia i grożące na niej

niebezpieczeństwa, a więc bandy rozbójników ukrywających się na południowych stokach

Atlasu i zuchwali Tuaredzy grasujący wewnątrz kraju. Na południu i zachodzie ochronę

stanowiła nieufność mahometańskiej ludności murzyńskiej względem białych. Murzyni

obawiali się ujarzmienia przez białych, dlatego wszelkie próby podejścia do miasta od tej

strony spełzały na niczym.

W roku 1848 Berlińskie Towarzystwo Geograficzne wyekwipowało ekspedycję mającą na

celu zbadanie wnętrze Sahary i — jak tylko okoliczności pozwolą — dotarcie do Timbuktu.

Rozglądano się więc za jakimś młodym, odważnym i jednocześnie wykształconym oficerem,

który nadawałby się do poprowadzenia ekspedycji. Wybór padł na porucznika Gebharda von

Greifenklau, który z wielką radością przystał na propozycję, chociaż jego rodziców kosztowało

to sporo wysiłku zanim przemogli się i zezwolili synowi udać się w tak niebezpieczną podróż.

Gebhard był jedynym dzieckiem rotmistrza Hugo von Greifenklau i jego małżonki Margot.

Jego chrzestnym ojcem był feldmarszałek Błiicher. Chłopiec, wielce obiecujący i bardzo

podobny do rodziców dopiero co wyrósł z wieku dziecięcego, kiedy nadeszła wiadomość, że

zmarła baronowa de Sainte–Marie i że pozostawiła mu w spadku folwark Jeannette.

Losy rodziny de Sainte–Marie ułożyły się bardzo smutno. Baron Roman pokłócił się z matką

z powodu swojego małżeństwa z Bertą Marmont i wyjechał z żoną do Berlina. Hugo von

Greifenklau udał się wkrótce po ślubie do swoich dóbr. Dlatego też nie był zorientowany, jak

nieszczęśliwie układało się pożycie barona z Bertą. Później otrzymał list, w którym baron

Roman donosił mu, że Berta uciekła z byłym kapitanem Albinem Richemonte, a on ich oboje

ściga.

Tak więc Richemonte znajdował się gdzieś w pobliżu, prawdopodobnie po to, aby się

zemścić. Tylko spotkanie z Bertą powstrzymało go od tego. W jakiś czas później baronowa de

Sainte–Marie napisała do pani Richemonte, że straciła swojego syna, również duchowo.

Dowiedziała się mianowicie, że zabił on w Marsylii swoją żonę.

Od tamtego czasu zarówno kapitan Richemonte jak i baron de Sainte–Marie zniknęli bez

śladu. Z powodu pobytu w areszcie, a także różnych innych przyczyn Richemonte zmuszony

był opuścić wojsko.

Hugo i Margot von Greifenklau całkowicie zerwali z przeszłością. Ich myśli zaprzątnięte

były jedynie teraźniejszością i przyszłością. Życzeniem Hugo było, aby jego syn został

oficerem i dlatego umieścił go w korpusie kadetów. Wkrótce Gebhard zaczął wyróżniać się

wśród gromady uczniów. Tylko jeden jedyny oficer o nazwisku Kunz von Eschenrode

dotrzymywał mu kroku i obaj chłopcy zaprzyjaźnili się serdecznie.

W młodości każdy marzy się o dalekich wyprawach. Marzenie to nie opuszczało także

dwójki młodych przyjaciół i miało się im spełnić. Zdali egzamin i mieli w kieszeni nominacje

na oficerów. Po stosunkowo niedługim okresie służby Eschenrode został przydzielony do

ambasady w Paryżu.

Kunz von Eschenrode bawił już od jakiegoś czasu w Paryżu, kiedy Gebhard otrzymał od

Towarzystwa Geograficznego propozycję towarzyszenia wyprawie do Timbuktu. Poprosił o

urlop na czas nieokreślony i z wielkim zapaleni oddal się przygotowaniom do swojego nowego

zadania.

Musiał zakupić wiele rzeczy: mapy, przyrządy i mnóstwo innych przedmiotów o najwyższej

jakości, które wtedy można było dostać jedynie w Paryżu. Dlatego też Paryż został

wyznaczony na punkt zborny dla członków ekspedycji.

Gebhard udał się do Paryża, gdzie przede wszystkim miał zamiar zaskoczyć Kunza swoimi

odwiedzinami.

— Ty w Paryżu? — zapytał Kunz witając go serdecznie — Podróżujesz w celach

wypoczynkowych?

— Jadę na Saharę.

— Na Saharę? Chyba nie chcesz powiedzieć, że zamierzasz pojechać na pustynię?

— Nie tylko na pustynię, lecz także przez pustynię.

— Nie bądź taki zagadkowy, Gebhardzie!

— Wyjaśnienie jest całkiem proste: miałem szczęście zostać członkiem wyprawy

badawczej do Timbuktu.

— Do Timbuktu? To brzmi jak bajka!

— Mnie samemu nie chce się w to wierzyć.

— Ale opowiadaj, jak do tego doszło? Kim są członkowie tej ekspedycji i jaki jest jej cel?

Kiedy Gebhard wyjaśnił już wszystko, Kunz uścisnął serdecznie dłoń przyjaciela.

— Gratuluję ci, kochany Gebhardzie. Nie masz pojęcia, jak się cieszę, że przynajmniej tobie

spełni się nasze marzenie, poznasz Saharę!

— Dziękuję! — odparł Gebhard z żartobliwą kpiną w głosie — Będę poznawał Saharę,

brodził w głębokim piasku, podczas gdy ty będziesz przeprowadzał studium paryskiego

towarzystwa. Będziesz hulał na przyjęciach, podczas gdy ja będę smażył się na słońcu. Gdy

powrócę, będziesz majorem, a ja Murzynem.

— Mimo wszystko chciałbym się z tobą zamienić. Cóż za wspaniała perspektywa przygód!

Będziesz się bił z dzikimi Berberami, Arabami i Tuaregami, zabijał hieny, szakale i lwy… lwy,

sacre, lwy, właśnie przypomniała mi się Jadwiga.

— Jadwiga? — spytał Gebhard. — Hieny, szakale, lwy i Jadwiga? Czy ma to oznaczać

stopniowanie dzikości?

— Hm! Coś w tym sensie. Jadwiga nie jest zbyt potulna.

— Ach! — zaśmiał się Gebhard. — A więc ta Jadwiga jest z pewnością nieoswojoną

tygrysicą, której mieszkanie znajduje się w ogrodzie zoologicznym?

Kunz potrząsnął tajemniczo głową.

— Ależ nie, Jadwiga jest prześlicznym stworzeniem, które niestety wykazuje pewien

stopień nieposkramialności, nie zamieszkuje jednak tygrysiej klatki, lecz jeden z tych pałaców

na Rue de Grenelle.

— Młoda i piękna?

— Piękna aż do szaleństwa.

— Bogata?

— Ma bardzo bogatą ciotkę.

— Do diabła! Bierz Jadwigę, a mnie pozostaw ciotkę!

— Z przyjemnością! Ale lepsza dla ciebie byłaby siostra. Podzielilibyśmy się po bratersku

spadkiem!

— Patrzcie no! Ta Jadwiga ma siostrę! Czy mogę cię poprosić o opis tej siostry?

— Chętnie.

— Dziękuję. A więc: wiek?

— Siedemnaście lat.

— Włosy?

— Ciemny blond.

— Mój ulubiony kolor! Oczy?

— Jasnoszare, błyszczące delikatnie niczym gwiazdy.

— Komety czy planety?

— Tak łagodne i delikatne, jak tylko chcesz.

— Figura?

— Szczupła, ale pomimo młodego wieku dość pełna.

— Głos?

— Jak srebrny dzwoneczek.

— Hm, to brzmi jak opis klejnotu! Czy ma już jakiegoś wielbiciela, jak Jadwiga?

— Jeszcze nie.

— To świetnie. A imię?

— Ida.

— Brzmi nieźle. A rodzice?

— Nie ma.

— Ach! A więc nic nie stoi na przeszkodzie, żeby mogła wyjść za mąż!

— Niestety, nie jest to takie proste. Przed drzwiami leży stary cerber.

— Jeżeli owym cerberem jest stara, bogata ciotka, to postąpimy jak Herkules: w zależności

od okoliczności, albo pokonamy tego piekielnego psa pałką, albo obłaskawimy go.

— Nie pomoże tutaj ani broń, ani ogłada towarzyska. Niestety. — Kunz westchnął

komicznie.

— Widać to po tobie — powiedział Gebhard — Może ja będę miał więcej szczęścia.

— Życzę ci tego z całego serca.

— A więc uczyń swoją powinność: zaprowadź mnie na Rue de Grenelle. Do jakiego

gatunku rodzaju ludzkiego należy ta stara, bogata ciotka?

— To hrabina de Rallion.

— Czy jest przystępna?

— Złośliwa i nienawidzi Niemców. W ogóle nie kocha żadnego człowieka.

— Natomiast ty kochasz jej siostrzenicę Jadwigę?

— Z przeszkodami?

— Kto ci przeszkadza? Ciotka?

— Po pierwsze ona, po drugie sama Jadwiga, a po trzecie pewien diabelny kuzyn, który stale

wchodzi mi w drogę, hrabia Juliusz de Rallion.

— Czy ciotka woli jego od ciebie?

— Absolutnie nie. Staruszka nie ma najmniejszej ochoty preferować jakiegokolwiek

człowieka.

— Żarty na bok, naprawdę zachęciłeś mnie do poznania tej rodziny. Proszę cię, żebyś mnie

do niej wprowadził.

Karol May - Tajemnica Marabuta [pl].pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: