Konstytucja Belgii
Tytuł I - O FEDERACJI BELGIJSKIEJ, JEJ CZĘŚCIACH SKŁADOWYCH I TERYTORIUM
Artykuł 1
Belgia jest państwem federalnym składającym się ze wspólnot i regionów.
Artykuł 2
Belgia obejmuje trzy wspólnoty: Wspólnotę Francuską, Wspólnotę Flamandzką i Wspólnotę Niemieckojęzyczną.
Artykuł 3
Belgia składa się z trzech regionów: Regionu Walońskiego, Regionu Flamandzkiego i Regionu Brukselskiego.
Artykuł 4
Belgia obejmuje cztery regiony językowe: region języka francuskiego, region języka niderlandzkiego, dwujęzyczny region stołeczny Brukseli i region języka niemieckiego. Każda gmina Królestwa stanowi część jednego z tych regionów językowych. Granice czterech regionów językowych mogą być zmieniane lub korygowane tylko w drodze ustawy uchwalonej większością głosów każdej z grup językowych obydwu izb, pod warunkiem, że większość członków każdej grupy jest obecna, i że liczba głosów pozytywnych w obu grupach językowych stanowi łącznie dwie trzecie głosów oddanych.
Artykuł 5
Region Waloński obejmuje następujące prowincje: Brabancję walońską, Hainaut, Liege, Luksemburg, Namur. Region Flamandzki obejmuje prowincje: Antwerpię, Brabancję flamandzką, Flandrię zachodnią, Flandrię wschodnią, Limburgię. Podział kraju na większą liczbę prowincji może być dokonywany tylko w drodze ustawy. Ustawa może wyłączyć z podziału na prowincje określone terytoria wyznaczając ich granice i uzależnić je bezpośrednio od federalnej władzy wykonawczej oraz nadać im własny status prawny. Uchwalenie takiej ustawy wymaga większości przewidzianej w art. 4 ust. 3.
Artykuł 6
Dodatkowe podziały wewnątrz prowincji mogą być dokonywane wyłącznie w drodze ustawy.
Artykuł 7
Granice państwa, prowincji i gmin mogą być zmieniane lub korygowane wyłącznie na podstawie ustaw.
Tytuł II - BELGOWIE I ICH PRAWA
Artykuł 8
Obywatelstwo belgijskie uzyskuje się, zachowuje i traci na podstawie zasad określonych w prawie cywilnym. Konstytucja i ustawy odnoszące się do praw politycznych określają, jakie są dodatkowe obok obywatelstwa warunki niezbędne do korzystania z tych praw.
Artykuł 9
Naturalizacja jest udzielana przez federalną władzę ustawodawczą.
Artykuł 10
Żadne rozróżnienie stanowe nie jest dopuszczalne. Belgowie są równi wobec prawa; tylko oni mają dostęp do stanowisk cywilnych i wojskowych, poza wyjątkami, które mogą być ustanowione w drodze ustaw dla przypadków szczególnych.
Artykuł 11
Korzystanie z praw i wolności przyznanych Belgom jest zapewnione bez jakiejkolwiek dyskryminacji. W tym celu ustawy i dekrety gwarantują w szczególności prawa i wolności mniejszości ideologicznych i filozoficznych.
Artykuł 12
Gwarantuje się wolność jednostki. Nikt nie może być ścigany poza przypadkami określonymi w ustawie i w formie ustawą przepisanej. Poza przypadkami schwytania na gorącym uczynku, nikt nie może być aresztowany bez postanowienia sądu, zaopatrzonego w uzasadnienie i okazanego w momencie zatrzymania, a najpóźniej w ciągu 24 godzin.
Artykuł 13
Nikt nie może, wbrew swej woli, być pozbawiony sądu właściwego na podstawie ustawy.
Artykuł 14
Kara może być orzekana i stosowana tylko na podstawie ustawy.
Artykuł 15
Mieszkanie jest nienaruszalne; rewizja dopuszczalna jest wyłącznie w przypadkach określonych w ustawie i formie ustawowo przepisanej.
Artykuł 16
Nikt nie może być pozbawiony własności, a wyjątki określone potrzebami użyteczności publicznej mogą być stosowane tylko w przypadkach i w formie ustawowo określonej, przy zastosowaniu zasady uprzedniego i słusznego odszkodowania.
Artykuł 17
Nie może być wprowadzona kara konfiskaty mienia.
Artykuł 18
Znosi się śmierć cywilną; zakazuje się jej przywracania.
Artykuł 19
Gwarantuje się wolność kultu religijnego i publicznego praktykowania go, jak również wolność przejawiania wszelkich poglądów w każdej dziedzinie. Wyjątek od tej zasady stanowi ściganie przestępstw popełnionych przy nadużywaniu tych wolności.
Artykuł 20
Nikt nie może być zmuszany do udziału w jakikolwiek sposób w aktach i obrzędach jakiegokolwiek kultu religijnego ani też do przestrzegania świąt przezeń ustanowionych.
Artykuł 21
Państwo nie ma prawa interweniować ani w mianowanie, ani we wprowadzanie na urząd duchownych jakiegokolwiek wyznania, jak też zabraniać im utrzymywania kontaktów ze swymi przełożonymi lub publikowania swych aktów; w tym ostatnim przypadku stosuje się zwykłe zasady odpowiedzialności w dziedzinie prasy i publikacji. Ślub wyznaniowy winien być poprzedzony ślubem cywilnym, z wyjątkiem przypadków, które w razie potrzeby określi ustawa.
Artykuł 22
Każdy ma prawo domagać się respektowania życia prywatnego i rodzinnego, z wyjątkiem przypadków i na warunkach określonych w ustawie. Ustawa, dekret lub norma wskazana w art. 134 gwarantują ochronę tego prawa.
Artykuł 23
Każdy ma prawo prowadzić życie odpowiadające wymogom godności ludzkiej. W tym celu ustawa, dekret lub norma wskazana w art. 134 gwarantują, przy uwzględnieniu odpowiednich zobowiązań, prawa ekonomiczne, socjalne i kulturalne oraz określają warunki ich wykorzystania. Prawa te obejmują w szczególności: 1. prawo do pracy i do swobodnego wyboru aktywności zawodowej w ramach ogólnej polityki zatrudnienia, zmierzającej m.in. do zapewnienia zatrudnienia na poziomie, jak tylko to możliwe, stałym i wysokim, prawo do odpowiednich warunków zatrudnienia i do stosownej zapłaty, jak też prawo do informacji, konsultacji i zbiorowych negocjacji, 2. prawo do zabezpieczenia socjalnego, do ochrony zdrowia, do pomocy socjalnej, medycznej i prawnej, 3. prawo do odpowiedniego mieszkania, 4. prawo do ochrony zdrowego środowiska naturalnego, 5. prawo do rozwoju kulturalnego i społecznego.
Artykuł 24
§1. Nauczanie jest swobodne; zakazane są wszelkie środki prewencyjne, a ściganie przestępstw regulowane jest wyłącznie w drodze ustaw lub dekretów. Wspólnota zapewnia rodzicom swobodny jego wybór. Wspólnota organizuje nauczanie, które jest światopoglądowo neutralne. Neutralność zakłada w szczególności respektowanie koncepcji filozoficznych, ideologicznych lub religijnych rodziców i uczniów. Szkoły organizowane i prowadzone przez władze publiczne zapewniają młodzieży, aż do upływu obowiązku szkolnego, wybór między nauczaniem jednej z uznanych religii lub pozawyznaniowej etyki. §2. Jeśli jakaś wspólnota jako władza organizująca pragnie przekazać część swych kompetencji jednemu lub kilku organom autonomicznym, może to uczynić tylko w drodze dekretu przyjętego większością dwóch trzecich głosów. §3. Każdy ma prawo do nauki przy respektowaniu podstawowych praw i wolności. Nauka jest bezpłatna przez cały okres ustawowego obowiązku szkolnego. Wszyscy uczniowie podlegający obowiązkowi szkolnemu mają prawo do edukacji religijnej lub etycznej na koszt wspólnoty. §4. Wszyscy uczniowie lub studenci, rodzice, członkowie personelu i zakłady nauczania są równi wobec prawa. Ustawy i dekrety uwzględniają obiektywne różnice, a zwłaszcza specyfikę poszczególnych instytucji, które uzasadniają szczególne ich traktowanie. §5. Organizację, uznanie i subwencjonowanie nauczania przez wspólnotę określają ustawy lub dekrety.
Artykuł 25
Prasa jest wolna; w żadnym wypadku nie wolno wprowadzać cenzury; obowiązuje zakaz wprowadzania kaucji od pisarzy, wydawców lub drukarzy. Jeśli autor jest znany i ma miejsce zamieszkania w Belgii, wydawca, drukarz lub dystrybutor nie może być ścigany.
Artykuł 26
Belgowie mają prawo gromadzenia się pokojowo i bez broni, mają obowiązek stosowania się do ustaw regulujących sposób korzystania z tego prawa, niedopuszczalne jest wymaganie uprzedniego zezwolenia. Postanowienia te nie dotyczą zgromadzeń na wolnym powietrzu, które w pełni podlegają ustawom policyjnym.
Artykuł 27
Belgowie mają prawo zrzeszania się; prawo to nie może być przedmiotem żadnych uprzednich zezwoleń.
Artykuł 28
Każdy ma prawo zwracania się do władz publicznych z petycjami podpisanymi przez jedną lub więcej osób. Jedynie władze oficjalnie ustanowione mogą korzystać z prawa zwracania się z petycjami w imieniu zbiorowości.
Artykuł 29
Tajemnica korespondencji jest nienaruszalna. Ustawa określa, którzy funkcjonariusze są odpowiedzialni w przypadku pogwałcenia tajemnicy listów powierzonych poczcie.
Artykuł 30
Używanie języków stosowanych w Belgii jest swobodne; może ono być regulowane tylko ustawami i tylko w odniesieniu do władz publicznych i spraw sądowych.
Artykuł 31
Nie jest wymagane żadne uprzednie zezwolenie na wszczęcie postępowania przeciwko funkcjonariuszom publicznym z tytułu ich czynności urzędowych; wyjątek dotyczy unormowań odnośnie do ministrów i członków rządu wspólnoty lub regionu.
Artykuł 32
Każdy ma prawo zapoznania się z dowolnym dokumentem administracyjnym i uzyskania jego kopii, poza sytuacjami i na warunkach określonych ustawami, dekretami lub normami określonymi w art. 134.
Tytuł III - O WŁADZACH
Artykuł 33
Wszelka władza pochodzi od Narodu. Sposób sprawowania władzy określa Konstytucja.
Artykuł 34
Wykonywanie określonych kompetencji może być przekazane przez umowę międzynarodową lub ustawę instytucjom międzynarodowego prawa publicznego.
Artykuł 35
Władze federalne posiadają tylko takie kompetencje, jakie wyraźnie przyznaje im Konstytucja i ustawy wydane na jej podstawie. Ustawy określają kompetencje wspólnot i regionów w innych dziedzinach, precyzuj warunki i sposób ich wykonywania. Ustawa taka musi być uchwalona większością określoną w art. 4 ust. 3. Postanowienie przejściowe Ustawa, o której mowa w ust. 2, określa datę, od której niniejszy artykuł wchodzi w życie. Data ta nie może być wcześniejsza od daty wejścia w życie nowego artykułu wprowadzonego do Tytułu III Konstytucji, określającego wyłączne kompetencje władz federalnych.
Artykuł 36
Federalna władza ustawodawcza wykonywana jest wspólnie przez Króla, Izbę Reprezentantów i Senat.
Artykuł 37
W ręku Króla spoczywa federalna władza wykonawcza, tak jak jest określona przez Konstytucję.
Artykuł 38
Każda wspólnota posiada kompetencje, które określa Konstytucja lub ustawy przyjęte na jej podstawie.
Artykuł 39
Ustawa przyznaje powołanym przez nią organom regionalnym, złożonym z osób piastujących mandat pochodzący z wyboru, kompetencje do regulowania określonych przez nią spraw, z wyjątkiem określonych w artykułach 30 i 127 do 129. Ustawa taka musi być uchwalona większością określoną w art. 4 ust. 3.
Artykuł 40
Władzę sądowniczą wykonują sądy i trybunały. Wyroki i orzeczenia są wykonywane w imieniu Króla.
Artykuł 41
Sprawy znajdujące się w zakresie wyłącznego zainteresowania gmin i prowincji są regulowane przez rady tych jednostek, zgodnie z zasadami określonymi w Konstytucji.
Rozdział I - O IZBACH FEDERALNYCH
Artykuł 42
Członkowie obydwu Izb reprezentują Naród, a nie tylko tych, którzy ich wybrali.
Artykuł 43
§1. W przypadkach określonych w Konstytucji członkowie każdej z izb dzielą się na grupy językowe francuską i niderlandzką, w sposób określony w ustawie. §2. Senatorowie wymienieni w art. 67 §1 pkt 2., 4. i 7. tworzą w Senacie francuską grupę językową. Senatorowie wymienieni w art. 67 §1 pkt 1., 3. i 6. tworzą w Senacie niderlandzką grupę językową.
Artykuł 44
Izby zbierają się z mocy prawa każdego roku w drugi wtorek paŹdziernika, o ile wcześniej nie zostały zwołane przez Króla. Sesje izb powinny trwać nie mniej niż 40 dni w roku. Król ogłasza zamknięcie sesji. Król ma prawo zwoływać izby na sesje nadzwyczajne.
Artykuł 45
Król może odroczyć posiedzenie izb. Odroczenie może trwać przez okres jednego miesiąca, przedłużenie tego terminu lub ponowne odroczenie w ramach tej samej sesji może być podjęte tylko za zgodą obydwu izb.
Artykuł 46
Król może rozwiązać Izbę Reprezentantów tylko wówczas, gdy izba ta bezwzględną większością głosów: 1. odrzuci wniosek o wotum zaufania dla rządu federalnego i nie zaproponuje Królowi w terminie 3 dni, licząc od daty odrzucenia wniosku o wotum zaufania, nominacji nowego premiera, 2. uchwali wotum nieufności rządowi federalnemu i nie zaproponuje jednocześnie Królowi nominacji nowego premiera. Wnioski o wotum zaufania i wotum nieufności mogą być głosowane dopiero po upływie 48 godzin od chwili ich zgłoszenia. W przypadku dymisji rządu federalnego Król może rozwiązać Izbę Reprezentantów za jej zgodą, podjętą bezwzględną większością głosów. Rozwiązanie Izby Reprezentantów pociąga za sobą rozwiązanie Senatu. Akt o rozwiązaniu izb zawiera zarządzenia o przeprowadzeniu nowych wyborów w okresie 40 dni i zwołaniu sesji izb w ciągu dwu miesięcy.
Artykuł 47
Posiedzenia izb są publiczne. Jednakże każda z izb może się przekształcić w komitet obradujący tajnie na wniosek swego przewodniczącego lub na wniosek 10 członków. Następnie izba sama decyduje bezwzględną większością, czy ma być podjęte posiedzenie publiczne na ten sam temat.
Artykuł 48
Każda izba weryfikuje pełnomocnictwa swych członków i rozstrzyga spory z tym związane.
Artykuł 49
Nie można być jednocześnie członkiem obydwu izb.
Artykuł 50
Członek każdej z izb, który został mianowany przez Króla na stanowisko ministra i który przyjął tę nominację, zawiesza swój mandat i może go podjąć ponownie, gdy Król położy kres wykonywaniu funkcji ministra. Ustawa określa sposób zastępczego obsadzenia jego mandatu w izbie.
Artykuł 51
Członek każdej z izb, który został powołany przez rząd federalny na inne niż minister stanowisko płatne i który przyjął to powołanie, traci natychmiast swój mandat i może go odzyskać tylko w drodze wyborów.
Artykuł 52
Na każdą sesję izby powołują swych przewodniczących, wiceprzewodniczących i tworzą swoje prezydia.
Artykuł 53
Przyjęcie uchwały wymaga bezwzględnej większości głosów, z wyjątkiem spraw określonych w regulaminach izb, a dotyczących wyboru ich organów i zgłaszania kandydatów. W przypadku równej liczby głosów za i przeciw projekt zostaje odrzucony. Do ważności uchwał każdej z izb wymagana jest obecność większości jej członków.
Artykuł 54
Umotywowany wniosek, z wyjątkiem spraw dotyczących budżetu i ustaw, dla uchwalenia których wymagana jest większość szczególna, podpisany przez co najmniej trzy czwarte członków jednej z grup językowych i zgłoszony po złożeniu sprawozdania, ale przed przeprowadzeniem głosowania końcowego na posiedzeniu izby, może stwierdzać, iż projekt ustawy oznacza poważne zagrożenie stosunków między wspólnotami. W takim przypadku dalsze postępowanie parlamentarne ulega zawieszeniu, a wniosek zostaje przekazany Radzie Ministrów, która w ciągu 30 dni przedstawia w tej sprawie umotywowane stanowisko i wzywa zainteresowaną izbę do wypowiedzenia się bądŹ w sprawie tego stanowiska, bądŹ w kwestii projektu ewentualnie z poprawkami. Procedura taka może być zastosowana tylko raz przez członków grupy językowej wobec jednego projektu ustawy.
Artykuł 55
Głosowanie odbywa się przez powstanie z miejsc lub imiennie; w stosunku do całości projektu ustawy głosowanie odbywa się zawsze imiennie. Zgłaszanie kandydatów i ich wybór odbywa się w głosowaniu tajnym.
Artykuł 56
Każda z izb ma prawo przeprowadzania dochodzeń.
Artykuł 57
Zakazane jest osobiste przedstawianie petycji w którejkolwiek z izb. Każda z izb ma prawo skierować do ministra otrzymane petycje. Ministrowie zobowiązani są do udzielenia odpowiedzi na żądanie izb.
Artykuł 58
Żaden z członków którejkolwiek z izb nie może być ścigany ani pociągany do odpowiedzialności, ani poddany dochodzeniu za swe opinie i głosowanie w trakcie pełnienia mandatu.
Artykuł 59
Żaden z członków którejkolwiek z izb nie może być ścigany ani aresztowany w czasie trwania sesji bez zgody właściwej izby, z wyjątkiem schwytania na gorącym uczynku. Żadne ograniczenie wolności osobistej nie może być stosowane wobec członka którejkolwiek z izb podczas trwania sesji bez zgody właściwej izby. Zatrzymanie lub ściganie członka którejkolwiek z izb ulega zawieszeniu z rozpoczęciem sesji i na cały okres jej trwania, jeśli izba tego zażąda.
Artykuł 60
Każda z izb określa w regulaminie sposób postępowania przy wykonywaniu swoich kompetencji.
Sekcja I - O Izbie Reprezentantów
Artykuł 61
Deputowanych do Izby Reprezentantów wybierają bezpośrednio obywatele, którzy ukończyli 18 lat i których nie dotyczą wyłączenia z grona wyborców określone w ustawie. Każdy wyborca ma tylko jeden głos.
Artykuł 62
Organizacja kolegiów wyborczych uregulowana jest w ustawie. Wybory odbywają się w oparciu o zasadę proporcjonalności określoną w ustawie. Głosowanie jest obowiązkowe i tajne. Odbywa się w gminach z wyjątkiem przypadków, które określa ustawa.
Artykuł 63
§1. Izba Reprezentantów składa się ze 150 deputowanych. §2. Każdy okręg wyborczy posiada tyle mandatów, ile razy liczba jego mieszkańców mieści w sobie dzielnik federalny, dzielnik ten otrzymuje się dzieląc liczbę mieszkańców Królestwa przez sto pięćdziesiąt. Pozostałe mandaty przydzielane są okręgom wyborczym posiadającym najwyższą resztę ludności nie reprezentowanej. §3. Król dokonuje rozdziału mandatów między okręgi wyborcze biorąc jako kryterium liczbę mieszkańców. Liczba mieszkańców każdego okręgu wyborczego jest ustalana co dziesięć lat w drodze spisu ludności lub w inny sposób określony w ustawie. Król ogłasza te wyniki w terminie sześciu miesięcy. W terminie trzech miesięcy od tego ogłoszenia Król ustala liczbę mandatów przydzielonych każdemu okręgowi wyborczemu. Nowy podział może mieć zastosowanie dopiero od następnych wyborów powszechnych. §4. Ustawa określa okręgi wyborcze; określa również warunki, od których zależy uzyskanie praw wyborczych, a także przebieg operacji wyborczych.
Artykuł 64
Aby posiadać bierne prawo wyborcze należy: 1. być Belgiem; 2. korzystać z praw cywilnych i politycznych; 3. ukończyć 21 lat; 4. posiadać miejsce stałego zamieszkania w Belgii. Żaden inny warunek posiadania biernego prawa wyborczego nie może być wymagany.
Artykuł 65
Deputowani do Izby Reprezentantów wybierani są na okres czterech lat. Skład izby zmienia się całkowicie co cztery lata.
Artykuł 66
Każdy z członków Izby Reprezentantów otrzymuje zryczałtowany zwrot wydatków w wysokości 12 tysięcy franków rocznie. Oprócz tego deputowany korzysta z prawa bezpłatnych przejazdów na wszystkich liniach komunikacyjnych, prowadzonych lub koncesjonowanych przez państwo. Ustawa określa środki transportu, z których deputowani mogą korzystać bezpłatnie, poza uprzednio określonymi. Przewodniczącemu Izby Reprezentantów może być przyznany roczny zwrot wydatków, wypłacany ze środków przeznaczonych na pokrycie wydatków Izby. Izba określa wysokość potrąceń z ryczałtu przyznanego deputowanym na rzecz funduszu emerytalnego, którego utworzenie uzna za celowe.
Sekcja II - O Senacie
Artykuł 67
§1. Z zastrzeżeniem postępowania z art. 72, Senat składa się z 71 senatorów, z czego: 1. 25 senatorów wybiera zgodnie z art. 61 niderlandzkie kolegium wyborcze; 2. 15 senatorów wybiera zgodnie z art. 61 francuskie kolegium wyborcze; 3. 10 senatorów desygnuje ze swego grona Rada Wspólnoty Flamandzkiej zwana Radą Flamandzką; 4. 10 senatorów desygnuje ze swego grona Rada Wspólnoty Francuskiej; 5. 1 senatora desygnuje ze swego grona Rada Wspólnoty Niemieckojęzycznej; 6. 6 senatorów desygnują senatorzy, o których mowa w pkt. 1. i 3.; 7. 4 desygnowanych przez senatorów, o których mowa w pkt. 2. i 4. §2. Co najmniej 1 z senatorów, o których mowa w §1 pkt 1., 3. i 6., winien zamieszkiwać w chwili swego wyboru w dwujęzycznym regionie stołecznym Brukseli. Co najmniej 6 senatorów, o których mowa w §1 pkt 2., 4. i 7., winno zamieszkiwać w chwili wyboru w dwujęzycznym regionie stołecznym Brukseli. Jeśli co najmniej 4 senatorów, o których mowa w §1 pkt 2., nie zamieszkuje w dniu ich wyboru w dwujęzycznym regionie stołecznym Brukseli, to co najmniej 2 senatorów, o których mowa w §1 pkt 4., winno mieć w tym rejonie swój domicyl.
Artykuł 68
§1. Całkowitą liczbę senatorów, o których mowa w art. 67 §1 pkt 1., 2., 3., 4., 6. i 7., rozdziela się pomiędzy grupy językowe w stosunku do liczby głosów uzyskanych przez poszczególne listy w wyborach senatorskich, o których mowa w art. 67 §1 pkt 1. i 2., według zasady proporcjonalności, którą określa ustawa. W celu desygnowania senatorów, o których mowa w art. 67 §1 pkt 3. i 4., bierze się pod uwagę jedynie listy, z których został wybrany co najmniej jeden senator, o którym mowa w art. 67 §1 pkt 1. i 2., dbając o to, aby wystarczająca liczba członków wybranych z tych list zasiadała w gronie Rady Wspólnoty Flamandzkiej lub Rady Wspólnoty Francuskiej. W celu desygnowania senatorów, o których mowa w art. 67 §1 pkt 6. i 7., bierze się pod uwagę jedynie listy, z których został wybrany co najmniej jeden senator, o którym mowa w art. 67 §1 pkt 1. i 2. §2. W wyborach senatorów, o których mowa w art. 67 §1 pkt 1. i 2., głosowanie jest obowiązkowe i tajne, odbywa się ono w gminie, z wyjątkiem przypadków określonych w ustawie. §3. W wyborach senatorów, o których mowa w art. 67 §1 pkt 1. i 2., ustawa określa okręgi wyborcze i skład kolegiów wyborczych; określa ponadto warunki, od których zależy uzyskanie praw wyborczych, jak również reguluje przebieg operacji wyborczych. Ustawa określa sposób desygnowania senatorów, o których mowa w art. 67 §1 pkt 3. do 5., z wyjątkiem sposobów uregulowanych w drodze ustawy przyjętej większością ustaloną131> w art. 4 ust. 3; wyjątki te są regulowane w drodze dekretu tej rady wspólnoty, której to dotyczy. Dekret ten winien być przyjęty większością dwóch trzecich głosów oddanych pod warunkiem, że większość członków Rady była obecna. Senator, o którym mowa w art. 67 §1 pkt 5., jest desygnowany przez Radę Wspólnoty Niemieckojęzycznej bezwzględną większością głosów. Ustawa reguluje sposób desygnowania senatorów, o których mowa w art. 67 §1 pkt 6. i 7.
Artykuł 69
...
narayana